Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-208/13-4/MS
z 27 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 05.02.2013 r. (data wpływu 18.02.2013 r.) oraz piśmie z dnia 21.05.2013 r. (data nadania 21.05.2013 r., data wpływu 23.05.2013 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-208/13-2/MS z dnia 13.05.2013 r. (data doręczenia 16.05.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.02.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka osobowa, w której Wnioskodawca jest udziałowcem zatrudnia pracowników i postanowiła sfinansować im zakup pakietów sportowych (pakiet korzyści pracowniczych - zajęcia sportowe pracownik). Pracownicy wyrazili zainteresowanie tą formą wynagradzania. W obowiązującym w Spółce regulaminie wynagradzania dodano zapis, który jako element wynagradzania ze stosunku pracy przewiduje świadczenia dodatkowe między innymi abonamenty sportowo-rekreacyjne. Spółka nabywa wskazane usługi, a każdy pracownik otrzymuje imienną kartę służącą określeniu ilości i wartości usług, z których posiadacz może korzystać. Zakup usług, do których uprawnia karta został sfinansowany ze środków obrotowych Spółki. Na Spółkę są wystawiane faktury z tytułu zakupu tych usług. Natomiast zapłata Spółce za wykupione przez nią usługi sportowe, w części finansowanej przez pracownika, następuje przez potrącenie z jego wynagrodzenia. Spółka pokrywa 13% wartości karnetu, a resztę płaci pracownik. Wartość świadczeń, które opłaca spółka za pracownika doliczana jest do przychodów pracownika ze stosunku pracy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca może zaliczyć wartość usługi w części finansowanej przez siebie, a następnie doliczanej do przychodów pracownika w koszty podatkowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, ma on możliwość zaliczania ponoszonych wydatków na zakup pakietów sportowych w części finansowanej przez siebie do kosztów uzyskania przychodów w świetle art. 22 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dzięki podejmowanym działaniom Spółka przedstawia siebie jako podmiot przyjazny pracownikom, gdyż zapewnia im dochody w różnorodnej formie, a zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do przychodów ze stosunku pracy zalicza się między innymi wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wydatki na wynagrodzenia pracowników w formie niepieniężnej w celu zapewnienia im usług sportowych, są uzasadnione racjonalnie, mogą się przyczynić do zwiększenia wydajności pracy, co przesądza, że spełniają kryteria uznania ich za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust 1. Na potwierdzenie powyższego stanowiska w sprawie Wnioskodawca powołuje się na rozstrzygnięcie Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 14.09.2012 roku IPTPB3/423-225/12-3/KJ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Równocześnie w myśl art. 8 ust. 2 ww. ustawy, zasady te stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat oraz ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki nie będącej osobą prawną.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Przy czym, kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z funkcjonowaniem firmy i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo - skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z przepisu art. 22 ust. 1 ustawy wynika zatem, iż by wydatki poczynione przez podatnika można uznać za koszt uzyskania przychodu, muszą być poniesione w sposób celowy. Podatnik więc podejmując decyzję o dokonaniu wydatku, musi być przeświadczony o racjonalności, z punktu widzenia prowadzonej przez niego działalności, wydatkowania środków finansowych.

Jednocześnie zauważyć należy, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, iż jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Należy podkreślić, iż kosztami podatkowymi są m.in. tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują nie tylko wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie, ale i diety, inne należności za czas podróży służbowej, wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, świadczenia medyczne.

W tym miejscu warto zauważyć, iż stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Co istotne, nie każde świadczenie na rzecz pracownika, które stanowi dla niego przychód, może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów pracodawcy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Spółka osobowa, w której Wnioskodawca jest udziałowcem postanowiła sfinansować zatrudnionym pracownikom zakup pakietów sportowych. Pracownicy wyrazili zainteresowanie tą formą wynagradzania. W obowiązującym w Spółce regulaminie wynagradzania dodano zapis, który jako element wynagradzania ze stosunku pracy przewiduje świadczenia dodatkowe, między innymi abonamenty sportowo-rekreacyjne. Każdy pracownik Spółki otrzymuje imienną kartę służącą określeniu ilości i wartości usług, z których może korzystać. Spółka nabywa wskazane usługi, do których uprawnia karta, ich zakup został sfinansowany ze środków obrotowych Spółki. Na Spółkę wystawiane są faktury z tyt. zakupu tych usług. Natomiast zapłata Spółce za wykupione przez nią usługi sportowe, w części finansowane przez pracownika, następuje przez potrącenie z jego wynagrodzenia. Spółka pokrywa 13% wartości karnetu a resztę płaci pracownik. Wartość świadczeń. które opłaca spółka za pracownika doliczana jest do przychodów pracownika ze stosunku pracy.

Wnioskodawca wskazał ponadto, iż poprzez zagwarantowanie zatrudnionym pracownikom wynagrodzenia w różnorodnej formie Spółka przedstawia siebie jako podmiot przyjazny pracownikom, a wydatki na wynagrodzenie pracowników w formie usług sportowych, mogą przyczynić się do zwiększenia wydajności pracy.

Dokonując oceny charakteru wydatków związanych z zakupem świadczeń sportowych dla pracowników, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 tej ustawy.

Mając na względzie przedstawiony opis stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wydatki na rzecz pracowników w postaci zakupu pakietów sportowych ponoszone przez Wnioskodawce jako wspólnika spółki osobowej ze środków obrotowych, są pośrednio związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Korzystanie przez pracowników z tego typu świadczeń służy integracji i poprawie komunikacji między pracownikami, sprzyja zwiększeniu wydajności i efektywności pracy, zintegrowaniu pracowników z pracodawcą, co w konsekwencji ma wpływ na wysokość osiąganych przez Wnioskodawcę przychodów. Usługi sportowe wykupione przez Wnioskodawca jako wspólnika spółki osobowej dla pracowników mogą przysłużyć się efektywności wykonywanych przez nich zadań, bowiem służą poprawie ich stanu zdrowia. Zatem, ponoszone z tego tytułu wydatki są związane w sposób pośredni z uzyskiwanymi przychodami z prowadzonej działalności gospodarczej. Należy więc uznać, iż zachodzą przesłanki uprawniające do zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotowe wydatki nie znajdują się również w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty podatkowe określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym wskazać należy, iż wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę jako wspólnika spółki osobowej na zakup pakietów sportowych dla pracowników w części finansowanej przez pracodawcę, a następnie doliczanej do przychodów pracownika stanowią dla pracodawcy - Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Wskazać także należy, iż powołane przez Wnioskodawcę rozstrzygnięcie w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego zostało wydane w indywidualnej sprawie, przez co nie może wpływać na przedmiotowe rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.