INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31 października 2011 r. (data wpływu 4 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług polegających na zabezpieczeniu imprez od strony medycznej oraz związanego z tym transportu medycznego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 listopada 2011 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. zwolnienia od podatku usług polegających na zabezpieczeniu imprez od strony medycznej oraz związanego z tym transportu medycznego.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca działa na podstawie ustawy z dnia 16 listopada 1964 r. o Polskim Czerwonym Krzyżu (Dz. U. Nr 41, poz. 276), Statutu zatwierdzonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 20 września 2011 r. w sprawie zatwierdzenia statutu Polskiego Czerwonego Krzyża (Dz. U. Nr 217, poz. 1284) oraz jest zarejestrowany w Krajowym Rejestrze Sądowym prowadzonym przez Sąd Rejonowy dla m. .

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT.

Do zadań statutowych należy m.in. prowadzenie działalności w dziedzinie ochrony zdrowia, w tym w zakresie poprawy zdrowia publicznego. W PCK funkcjonuje system Ratownictwa Polskiego Czerwonego Krzyża. System ten tworzy się poprzez zintegrowane działania trzech jednostek ratownictwa stowarzyszenia: Grup Ratownictwa (GR PCK), Grup Ratownictwa Medycznego (GRM PCK), Grup Ratownictwa Specjalnego (GRS PCK).

Członkami wykonującymi obowiązki wolontariuszy PCK, w tym ww. Grup Ratownictwa, są osoby posiadające wykształcenie medyczne, tj. lekarze, pielęgniarki, ratownicy medyczni oraz ratownicy wykonujący swoją pracę społecznie bez pobierania wynagrodzenia.

Na wniosek Wnioskodawcy Grupa Ratownictwa PCK oraz Grupa Ratownictwa PCK, zgodnie z art. 17 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 z późn.zm. dalej „PRMU”) w drodze decyzji administracyjnej Wojewody została wpisana do rejestru jednostek współpracujących z systemem.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej PCK świadczy m.in. usługi polegające na zabezpieczeniu pod względem medycznym:

1. imprez masowych, o których mowa w art. 3 ustawy z dnia 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. Nr 62, dalej „BIMU”),
2. pozostałych imprez, np. imprez sportowych, do których nie stosuje się przepisów ustawy o „BIMU”.

Usługi wykonywane są na postawie umów cywilnoprawnych zawieranych z organizatorami imprez. Podmioty zlecające, uwzględniając rodzaj i wielkość imprezy określają m.in. wymagania dotyczące liczby personelu, niezbędnego sprzętu, w tym liczbę odpowiednio wyposażonych punktów pomocy doraźnej, pojazdów sanitarnych. Zabezpieczenie imprezy polega na tym, że personel, w tym personel medyczny (mający odpowiednie uprawnienia, np. lekarz, ratownik medyczny oraz ratownik) zabezpiecza imprezę pod względem medycznym - udziela pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz świadczeń medycznych w przypadku pojawienia się zagrożenia życia i zdrowia (nagłego zagrożenia zdrowotnego). Wykonywanie usług w zakresie profilaktyki i opieki medycznej zlecane jest osobom wykonującym zawody medyczne, które są wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. a-c ustawy o podatku od towarów i usług, tj. lekarzom i ratownikom medycznym na podstawie zawieranych umów zleceń. Usługa wykonywana jest również przez ratowników PCK posiadających status ratownika zgodnie z ustawą z dnia 8 września 2006 r. o „PRMU”, którzy swoją pracę wykonują pod nadzorem zawodowego personelu medycznego. Czasami, oprócz pierwszej pomocy udzielanej poszkodowanemu, niezbędny jest transport osoby poszkodowanej do szpitala celem zdiagnozowania. Realizowana jest wówczas procedura ewakuacji środkiem transportu sanitarnego „na spotkanie z zespołem ratownictwa medycznego PRM” - na terenie obszaru chronionego w myśl ustaleń z organizatorem imprezy lub po otrzymaniu stosownej zgody od dyspozytora medycznego/PSP/poza obszar chroniony. Wnioskodawca nie jest podmiotem leczniczym w myśl ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz.654).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wykonywanie przez Wnioskodawcę usług, polegających na zabezpieczeniu medycznym imprez oraz związanego z tym transportu sanitarnego korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19a oraz pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, przywołującego art. 43 ust. 1 pkt 18, pkt 19 i pkt 19a ustawy o podatku od towarów i usług, z uwagi na to, że nie jest podmiotem leczniczym, Wnioskodawca nie ma możliwości skorzystania ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 18 ustawy. Wnioskodawca świadczy jednak usługi medyczne służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia przy pomocy osób wykonujących zawód wymieniony w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy. W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, istnieją podstawy do zastosowania zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19a ustawy. Faktycznie bowiem Wnioskodawca nabywa usługi medyczne od osób wykonujących zawody medyczne w imieniu własnym, ale na rzecz osoby trzeciej, jaką jest organizator imprezy masowej. Nie ma przy tym, w ocenie Wnioskodawcy, znaczenia fakt, że lekarze i ratownicy medyczni wykonują czynności na rzecz Wnioskodawcy w ramach umowy zlecenia. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy. Odwołując się do powyższej definicji nie jest istotne, czy świadczenie wykonywane jest przez czynnego podatnika VAT czy też nie. Dla zastosowania zwolnienia przedmiotowego istotne jest wskazanie, że wykonywane przez Wnioskodawcę czynności służą profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia. W celu zdefiniowania tych pojęć organy podatkowe w wydanych interpretacjach indywidualnych odwołują się do wykładni językowych, uznając, że:

1. „profilaktyka”, to wszelkie działania i środki stosowane w celu zapobiegania czemuś niepożądanemu, likwidowanie przyczyn niekorzystnych zjawisk to działania i środki stosowane w celu zapobiegania chorobom,
2. „zachowanie” rozumiane jest jako dochowanie czegoś w stanie niezmienionym, nienaruszonym lub niezniszczonym mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, utrzymanie,
3. „ratowanie”, należy odwołać się do słów „ratować” i „ratownictwo”; ratować to starać się ocalić, zachować coś, natomiast ratownictwo jest rozumiane jako ogół środków i metod ratowania życia ludzkiego i niesienia pomocy w warunkach zagrożenia,
4. „przywracać” oznacza doprowadzić coś do poprzedniego stanu, wprowadzić coś na nowo, odtworzyć coś w pierwotnej postaci, wznowić odnowić, sprawić, że ktoś się znajdzie w takiej sytuacji, w takim stanie, w jakim był poprzednio,
5. „poprawa” to zmiana stanu czegoś na lepsze, poprawienie czegoś, poprawienie się, polepszenie.

W ocenie Wnioskodawcy świadczone usługi zabezpieczenia medycznego imprez masowych polegające na obecności personelu medycznego podczas imprez oraz udzielaniu świadczeń medycznych w razie potrzeby, spełniają powyższe kryteria. Są to bowiem świadczenia medyczne służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia. W efekcie, istnieją podstawy prawne do zastosowania zwolnienia przedmiotowego w przedstawionym stanie faktycznym. Powyższe odnosić się będzie również do czynności polegających na transporcie osoby wymagającej opieki medycznej do punktu udzielania tej pomocy. Należy bowiem przyjąć, że transport ten stanowić będzie element usługi głównej, objętej zwolnieniem na podstawie przywołanego art. 43 ust. 1 pkt 19a ustawy. W przypadku jednak, gdyby transport stanowił odrębną od usługi medycznej czynność, zastosowanie znajdzie zwolnienie przedmiotowe z VAT przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy. Zgodnie z tym przepisem zwolnieniu przedmiotowemu podlegają usługi transportu sanitarnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177 poz. 1054) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7,

Co do zasady stosownie do art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a ww. ustawy stawka podatku w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. wynosi 23% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz art. 146f.

Jednakże zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy zwalnia się od podatku usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, świadczone w ramach wykonywania zawodów:

1. lekarza i lekarza dentysty,
2. pielęgniarki i położnej,
3. medycznych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654, Nr 149, poz. 887 i Nr 174, poz. 1039),
4. psychologa.

Z art. 43 ust. 1 pkt 19a powołanej ustawy wynika, że zwalnia się od podatku świadczenie usług, o których mowa w pkt 18 i 19, jeżeli usługi te zostały nabyte przez podatnika we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej od podmiotów, o których mowa w pkt 18 i 19.

Przepisy powyższe stanowią implementację do polskiego porządku prawnego przepisu art. 132 ust. 1 lit. c) Dyrektywy 2006/112/WE Rady w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006r. (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym zwolnieniu od podatku przez państwa członkowskie podlegają świadczenie opieki medycznej w ramach zawodów medycznych i paramedycznych, określonych przez zainteresowane państwo członkowskie.

Precyzując czynności, których celem jest profilaktyka, zachowanie, ratowanie, przywracanie lub poprawa zdrowia, pojęcia te należy interpretować z zastosowaniem wykładni językowej. „Profilaktyka” to wszelkie działania i środki stosowane w celu zapobiegania czemuś niepożądanemu, likwidowanie przyczyn niekorzystnych zjawisk; to działania i środki stosowane w celu zapobiegania chorobom. „Zachowywanie” rozumiane jest jako dochowanie czegoś w stanie niezmienionym, nienaruszonym lub niezniszczonym mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności, utrzymywanie. Interpretując słowo „ratowanie”, należy odwołać się do słów „ratować” i „ratownictwo”. Ratować to starać się ocalić, zachować coś, natomiast ratownictwo jest rozumiane jako ogół środków i metod ratowania życia ludzkiego i niesienia pomocy w warunkach zagrożenia. Słowo „przywracać” oznacza doprowadzić coś do poprzedniego stanu, wprowadzić coś na nowo, odtworzyć coś w pierwotnej postaci, wznowić odnowić, sprawić, ze ktoś się znajdzie w takiej sytuacji, w takim stanie, w jakim był poprzednio. Poprawa to zmiana stanu czegoś na lepsze, poprawienie czegoś, poprawianie się, polepszanie. Zatem dokonując ustalenia, czy dana usługa medyczna podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, należy ustalić, czy będzie spełniała wyżej określone warunki.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej zajętym w wyroku C-473/08 z dnia 28 stycznia 2010 r. w sprawie Eulitz, pojęcia używane do opisania zwolnień powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ stanowią one odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda dostawa towarów i każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika. Jednakże interpretacja tych pojęć powinna być zgodna z celami, do jakich dążą owe zwolnienia, oraz powinna spełniać wymogi zasady neutralności podatkowej, na której zasadza się wspólny system podatku VAT. Zdaniem Trybunału, powyższa zasada ścisłej interpretacji nie oznacza, że pojęcia użyte w celu opisania zwolnień powinny być interpretowane w sposób, który uniemożliwiałby osiągnięcie zakładanych przez nie skutków.

W wyroku w sprawie L.u.P. GmbH (C-106/05, pkt 27) Trybunał stwierdził, iż pojęcia „opieki medycznej” oraz „świadczeń opieki medycznej” (…) odnoszą się do usług, które służą diagnozie, opiece oraz, w miarę możliwości, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia. Pojęcie to zdefiniowano również w wyroku w sprawie d´Ambrumenil (C-307/01, pkt 57), gdzie podkreślono, iż pojęcia świadczenia opieki medycznej nie można interpretować w sposób, który obejmuje świadczenia medyczne realizowane w innym celu niż postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych.

Analizując przedstawione powyżej regulacje zauważyć należy, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy, pojęcie „usługi w zakresie opieki medycznej, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia” odpowiada określeniom używanym przez TSUE „postawienie diagnozy, udzielenie pomocy medycznej oraz w zakresie, w jakim jest to możliwe, leczenie chorób lub zaburzeń zdrowotnych”. W pojęciu tym zawierają się również usługi medyczne realizowane w celach profilaktycznych (wyrok w sprawie Unterpertinger, C-212, pkt 40).

Należy także podkreślić, iż przytoczone przepisy, jak również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE nie dają podstaw do tego, aby zakresem opieki medycznej podlegającej zwolnieniu objąć wszystkie działania medyczne wynikające z procesu leczenia. Zatem czynności, których celem nie jest ochrona zdrowia nie mogą być uznane za świadczenia opieki medycznej i nie mogą podlegać zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Stanowisko takie wynika z wyroku w sprawie C-212/01.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku w sprawie Margarete Unterpringer vs Pensionsversicherungsanstalt der Arbiter C-212/01 stwierdził, iż „(…) to cel usługi medycznej decyduje o tym, czy powinna ona być zwolniona z podatku VAT. Dlatego też, jeśli kontekst, w jakim taka usługa jest wykonywana, pozwala ustalić, że jej głównym celem nie jest ochrona zdrowia, włączając w to utrzymanie lub przywrócenie do zdrowia, lecz udzielanie porad wymaganych przed podjęciem decyzji wywołujących skutki prawne, zwolnienie nie ma zastosowania do takiej usługi”. Również z orzeczenia C-384/98 wynika, że preferencji podlegać mogą jedynie te usługi, które mają cel terapeutyczny, bądź profilaktyczny, a nie podlegają mu takie, które mają charakter czysto ekspercki i doradczy (np. orzekanie o stanie zdrowia dla potrzeb przyznania renty, bądź dla instytucji ubezpieczeniowych dla ustalenia wysokości składki ubezpieczenia na życie).

Z orzecznictwa Trybunału wynika, iż pojęcia „opieka medyczna” i „działalność ściśle związana z opieką szpitalną i medyczną (leczeniem szpitalnym i medycznym), należy interpretować w ten sam sposób w obu przypadkach, ponieważ oba te przepisy mają na celu uregulowanie ogółu zwolnień z opodatkowania świadczeń medycznych w ścisłym znaczeniu: które służą diagnozie, opiece oraz, w miarę możliwości, leczeniu chorób lub zaburzeń zdrowia.

Usługi są ściśle związane z opieką szpitalną i medyczną (leczeniem szpitalnym i medycznym) jedynie wówczas, gdy są rzeczywiście świadczone jako usługi pomocnicze względem stanowiącej świadczenie główne opieki szpitalnej nad odbiorcami lub opieki medycznej świadczonej na rzecz odbiorców.

Świadczenie może być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego usługodawcy. W odniesieniu do świadczeń medycznych Trybunał stwierdził, że zważywszy na cel zwolnienia usług opieki medycznej jedynie świadczenie usług, które logicznie wpisują się w ramy dostarczania usług opieki szpitalnej i medycznej i które w procesie świadczenia tych usług stanowią etap niezbędny, aby osiągnąć cele terapeutyczne, którym te ostatnie służą, mogą stanowić „działalność ściśle <…> związaną” w rozumieniu tego przepisu (sprawa C-262/08 CopyGene A/S przeciwko Skatteministeriet).

Ponadto stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku usługi transportu sanitarnego.

Należy również zauważyć, iż świetle art. 132 ust. 1 lit. p) Dyrektywy, zwolnione jest świadczenie usług transportu dla chorych lub rannych osób pojazdami specjalnie do tego celu przeznaczonymi, przez odpowiednio upoważnione podmioty.

Z kolei zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze zm.), zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na:

1. zespoły specjalistyczne, w skład których wchodzą co najmniej trzy osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym lekarz systemu oraz pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny;
2. zespoły podstawowe, w skład których wchodzą co najmniej dwie osoby uprawnione do wykonywania medycznych czynności ratunkowych, w tym pielęgniarka systemu lub ratownik medyczny.

W myśl ust. 2 powołanego artykułu, zespół ratownictwa medycznego jest wyposażony w specjalistyczny środek transportu sanitarnego, spełniający cechy techniczne i jakościowe określone w Polskich Normach przenoszących europejskie normy zharmonizowane.

Stosownie do dyspozycji art. 44 ust. 1 ww. ustawy, zespół ratownictwa medycznego transportuje osobę w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego do najbliższego, pod względem czasu dotarcia, szpitalnego oddziału ratunkowego lub do szpitala wskazanego przez dyspozytora medycznego lub lekarza koordynatora ratownictwa medycznego.

W przypadku, gdy u osoby w stanie nagłego zagrożenia zdrowotnego zostanie stwierdzony stan, który zgodnie ze standardami postępowania, o których mowa w art. 43, wymaga transportu z miejsca zdarzenia bezpośrednio do szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe albo do jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego lub, gdy tak zadecyduje lekarz systemu obecny na miejscu zdarzenia, osobę taką transportuje się bezpośrednio do wskazanego szpitala, w którym znajduje się centrum urazowe albo wskazanej jednostki organizacyjnej szpitala wyspecjalizowanej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych niezbędnych dla ratownictwa medycznego. W przypadku transportu poza rejon operacyjny transport koordynuje lekarz koordynator ratownictwa medycznego (art. 45 ust. 1 cyt. ustawy).

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ww. ustawy, stan nagłego zagrożenia zdrowotnego, to stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca realizuje m.in. działalność związaną z ochroną zdrowia. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy m.in. usługi polegające na zabezpieczeniu pod względem medycznym imprez masowych, o których mowa w ustawie o bezpieczeństwie imprez masowych oraz pozostałych imprez, w tym imprez sportowych. Usługi wykonywane są na postawie umów cywilnoprawnych zawieranych z organizatorami imprez. Wnioskodawca zabezpiecza imprezę pod względem medycznym - udziela pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz świadczeń medycznych w przypadku pojawienia się zagrożenia życia i zdrowia. Wykonywanie usług w zakresie profilaktyki i opieki medycznej zlecane jest osobom wykonującym zawody medyczne, które są wymienione w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. a-c ustawy, tj. lekarzom i ratownikom medycznym na podstawie zawieranych umów zleceń. Usługa wykonywana jest również przez ratowników PCK posiadających status ratownika zgodnie z ustawą o państwowym ratownictwie medycznym, którzy swoją pracę wykonują pod nadzorem zawodowego personelu medycznego. Oprócz pierwszej pomocy udzielanej poszkodowanemu, czasami niezbędny jest transport osoby poszkodowanej do szpitala środkiem transportu sanitarnego. Wnioskodawca nie jest podmiotem leczniczym w myśl ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz.654).

W tym miejscu należy wskazać, iż w myśl art. 5 ust. 1 ustawy z 20 marca 2009 r. o bezpieczeństwie imprez masowych (Dz. U. Nr 62, poz. 504 ze zm.) za bezpieczeństwo imprezy masowej w miejscu i w czasie jej trwania odpowiada jej organizator.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ww. ustawy, bezpieczeństwo imprezy masowej obejmuje spełnienie przez organizatora wymogów w zakresie:

1. zapewnienia bezpieczeństwa osobom uczestniczącym w imprezie;
2. ochrony porządku publicznego;
3. zabezpieczenia pod względem medycznym;
4. zapewnienia odpowiedniego stanu technicznego obiektów budowlanych wraz ze służącymi tym obiektom instalacjami i urządzeniami technicznymi, w szczególności przeciwpożarowymi i sanitarnymi.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ww. ustawy, obowiązek zabezpieczenia imprezy masowej spoczywa na organizatorze, a w zakresie określonym w tej ustawie i innych przepisach także na: wójcie, burmistrzu, prezydencie miasta, wojewodzie, Policji, Państwowej Straży Pożarnej i innych jednostkach organizacyjnych ochrony przeciwpożarowej, służbach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo i porządek publiczny na obszarach kolejowych, służbie zdrowia, a w razie potrzeby także innych właściwych służbach i organach.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy organizator zapewnia pomoc medyczną.

Przytoczone przepisy ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych, jednoznacznie obligują organizatorów imprez do ich zabezpieczenia pod względem medycznym. Na ich mocy organizator jest zobowiązany do zapewnienia w celu bezpieczeństwa, aby w miejscu odbywania się imprezy znajdowała się odpowiednia ilość członków określonego personelu (np. w zależności od rozmiarów imprezy określona liczba członków służb porządkowych, czy informacyjnych).

W kontekście powyższego, zauważyć należy, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na zabezpieczaniu medycznym imprez masowych i pozostałym imprez np. imprez sportowych realizowane poprzez udzielanie pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz świadczeń medycznych w przypadku pojawienia się zagrożenia życia w przypadku zagrożenia życia i zdrowia ludzkiego, służące profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, spełniają przesłankę do zwolnienia od podatku o charakterze przedmiotowym, wynikającą z art. 43 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z kolei podmioty uprawnione do zwolnienia od podatku z tytułu wykonywania usług w zakresie opieki medycznej służących profilaktyce, zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia zostały wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 19 lit. a-d) ustawy o podatku od towarów i usług. Ponadto na mocy art. 43 ust. 1 pkt 19a) ustawy zwolniono od podatku ww. usługi także w przypadku, gdy zostały one nabyte przez podatnika we własnym imieniu ale na rzecz osoby trzeciej od podmiotów, o których mowa w pkt 18 i 19.

Określając krąg podmiotów objętych zwolnieniem na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 19 lit.c) ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 lipca 2011 r.) ustawodawca odwołał się do ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. Nr 112, poz. 654).

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o działalności leczniczej wynika, że osoba wykonująca zawód medyczny, to osoba uprawniona na podstawie odrębnych przepisów do udzielania świadczeń zdrowotnych oraz osoba legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny.

Świadczeniem zdrowotnym stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy są działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Przewidziany w ww. przepisach warunek, zgodnie z którym świadczenie zdrowotne musi być dokonywane przez osobę, która na podstawie odrębnych przepisów uprawniona jest do ich udzielania oraz osobę legitymującą się nabyciem fachowych kwalifikacji do udzielania świadczeń zdrowotnych w określonym zakresie lub w określonej dziedzinie medycyny, ma na celu zapewnienie, aby zwolnienie od podatku było stosowane wyłącznie do świadczeń opieki medycznej wykonywanych przez osoby posiadające wymagane kwalifikacje zawodowe. Dlatego nie każde świadczenie opieki medycznej objęte jest zakresem zwolnienia od podatku, zwolnienie to dotyczy tylko świadczeń o odpowiednim poziomie jakości, biorąc pod uwagę wykształcenie zawodowe osób je wykonujących.

Zasady wykonywania niektórych zawodów medycznych zostały uregulowane w odrębnych aktach prawnych, np. zawód lekarza, dentysty, pielęgniarki, położnej, ratownika medycznego, farmaceuty, felczera, diagnosty laboratoryjnego. Poza wymienionymi istnieje jeszcze spora grupa innych zawodów medycznych, dla których jednak nie zostały określone zasady wykonywania w odrębnych przepisach. Należy zatem przyjąć, iż pojęcie „osoba wykonująca zawód medyczny” obejmuje osoby wykonujące zawody, których status jest określony ustawowo, jak i zawody, które nie mają na gruncie obowiązującego prawa takiego uregulowania. Pojęcie „wykonywanie zawodu medycznego” należy odnieść do osób, które fachowo, stale i w celach zarobkowych zajmują się wykonywaniem zajęcia mającego związek z medycyną i które mają odpowiednie kwalifikacje.

Przez kwalifikacje należy rozumieć zasób wiedzy i umiejętności wymaganych do udzielania świadczeń zdrowotnych.

Z kolei wymagania, jak również zakres czynności w stosunku zarówno do ratowników medycznych, jak również ratowników określone zostały w art. 10-14 Rozdziału 2 „Ratownicy medyczni i ratownicy” przywołanej przez Wnioskodawcę ustawy z dnia 8 września 2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410 ze zm.).

Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku, jak również przywołane przepisy prawa, wskazać należy, że wykonywane czynności w postaci zabezpieczenia imprez, których celem jest - jak wynika z wniosku - opieka medyczna w zakresie ochrony i ratowania zdrowia, oraz transportu sanitarnego osoby poszkodowanej do szpitala świadczone przez Wnioskodawcę z udziałem lekarzy i ratowników medycznych oraz ratowników PCK posiadających status ratownika w świetle ustawy o Państwowym ratownictwie medycznym, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Końcowo informuje się, że kwestie związane ze zwolnieniem od podatku kursów pierwszej pomocy zostaną zawarte w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.