Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1201/12-2/IM
z 15 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, reprezentowanego przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 10 grudnia 2012 r. (data wpływu 17 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zobowiązania podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zobowiązania podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

„A” i „B” wspólnie prowadzili Spółkę Cywilną o nazwie: Sklep S.C. „A”, „B”. W dniu 25 lutego 2012 r. Wnioskodawca zaprzestał wykonywania działalności gospodarczej, z rejestru został wykreślony 27 lutego 2012 r. Wniosek taki złożyła także „B” i także została wykreślona. W trakcie trwania działalności gospodarczej wspólnicy Spółki Cywilnej rozliczali się na zasadach karty podatkowej. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, na podstawie umowy z dnia 19 lutego 2012 r. byli dzierżawcami działki o powierzchni 55 m². Wydzierżawiającym była Gmina. Na tejże działce wspólnicy Spółki Cywilnej postawili zgodnie z decyzją Prezydenta, pawilon handlowy - kiosk z elementów typu „C”, niebędący trwale związany z gruntem. Koszty postawienia ww. kiosku były w trakcie trwania działalności gospodarczej przedmiotem odpisów amortyzacyjnych, przy zakończeniu działalności gospodarczej - tj. w dniu 25 lutego 2012 r. wspólnicy Spółki Cywilnej sporządzili remanent końcowy, w którym nie zostało ujęte ani prawo dzierżawy działki ani też kiosk z elementów typu „C”. Przedmiotowy remanent został przesłany do Urzędu Skarbowego.

Wspólnicy Spółki Cywilnej przenieśli prawo dzierżawy działki o powierzchni 55 m² na „D”, prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą oraz Spółkę „L” Sp. z o.o.

Następnie w dniu 15 maja 2012 r. „B” i „A”, oświadczając, że jako wspólnicy Spółki Cywilnej i dzierżawcy działki o pow. 55 m² postawili kiosk z elementów typu „C”, sprzedali ww. kiosk wraz z wyposażeniem za kwotę 142.000 zł. Dokonując sprzedaży złożyli oświadczenie, że są wspólnikami Spółki Cywilnej pod firmą Sklep „A”, „B”. Nadto wskazano, że ww. kiosk posadowiono na podstawie decyzji Prezydenta z dnia 6 kwietnia 1995 r. oraz 6 marca 1996 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy „A” i „B” są zobowiązani do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty 142.000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, pawilon handlowy, tj. kiosk, niezwiązany trwale z gruntem stanowi rzecz ruchomą. Rzecz ta została nabyta w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Wspólnicy Spółki Cywilnej, rozliczając się na zasadach karty podatkowej dokonywali nakładów na powstanie ww. kiosku i jego utrzymanie. Część z nich została zamortyzowana poprzez odpisy od podatku na przestrzeni 10 lat. W dniu 25 lutego 2012 r. wspólnicy dokonali likwidacji Spółki. Pozostali współwłaścicielami ww. kiosku. Wobec faktu, że sprzedaż nastąpiła w ciągu 3 miesięcy od likwidacji Spółki zachodzi podstawa do opodatkowania. Podatek powinien zostać wyliczony od dochodu z odpłatnego zbycia, tj. od przychodu powinna zostać odjęta kwota kosztu nabycia i wartość nakładów poczynionych w trakcie posiadania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) w art. 10 w ust. 1 wyraźnie rozróżnia źródła przychodów.

Klasyfikacja przychodu do danego źródła przychodów powoduje określone konsekwencje podatkowe, w tym również w zakresie możliwości wyboru formy opodatkowania. Możliwość wyboru formy opodatkowania mają m.in. podatnicy osiągający przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, tj. ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym dochody osiągnięte przez podatników ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, są opodatkowane na zasadach określonych w art. 27, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, chyba że podatnicy złożą właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym.

Zgodnie z art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930 ze zm.), ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

Opodatkowanie niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne na podstawie przepisów ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym jest wyjątkiem od generalnej zasady opodatkowania na podstawie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą opłacać osoby fizyczne osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Art. 23 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym stanowi, iż zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność wymienioną w punktach 1-11 tego przepisu.

Analiza przepisów art. 9a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 1 pkt 1 i art. 23 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym prowadzi do wniosku, iż przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej (za wyjątkiem osiąganych z enumeratywnie wymienionych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym źródeł), w przypadku podatnika, który złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek lub oświadczenie o zastosowanie form opodatkowania określonych w ustawie o zryczałtowanym podatku dochodowym, są opodatkowane zgodnie z formami określonymi w tej ustawie i tym samym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych tj. na zasadach opisanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zryczałtowany podatek dochodowy w formie karty podatkowej mogą płacić podatnicy prowadzący działalność wymienioną w ust. 1 art. 23 cyt. ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Obliczanie podatku dochodowego jest w tym przypadku dokonywane w sposób uproszczony, bez ustalania podstawy opodatkowania zgodnie z jej podstawową konstrukcją przyjętą w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wysokość świadczenia podatkowego przy opodatkowaniu w tej formie wynika z treści przepisów prawa podatkowego.

Podatek dochodowy w formie karty podatkowej ustalany jest odrębnie na każdy rok podatkowy w drodze decyzji naczelnika urzędu skarbowego. Podatnicy korzystający z tej formy opodatkowania są zwolnieni od obowiązku prowadzenia ksiąg, składania zeznań podatkowych, deklaracji o wysokości uzyskanego dochodu oraz wpłacania zaliczek na podatek dochodowy.

W konsekwencji, podatnicy ci nie muszą wykazywać również rzeczywistych przychodów z prowadzonej działalności. Stawki karty podatkowej zostały bowiem tak skalkulowane, że odpowiadają wysokości podatków przypadających od przeciętnych w skali kraju przychodów i dochodów osiąganych przy określonym stanie zatrudnienia w danym rodzaju i zakresie działalności oraz w danej grupie miejscowości.

W przypadku opodatkowania w formie karty podatkowej wysokość podatku nie jest uzależniona od wielkości uzyskiwanych przychodów, ani od ponoszonych kosztów. Wysokość podatku jest uzależniona od rodzaju prowadzonej działalności i jest wypadkową przede wszystkim dwóch wielkości: po pierwsze liczby zatrudnionych osób (co mówi o wielkości przedsiębiorstwa) oraz liczby mieszkańców miejscowości, w której prowadzona jest działalność.

Tym samym stawki karty podatkowej uwzględniają również podatek należny od przychodów uzyskanych ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej opodatkowanej w tej formie, jeżeli źródłem tych przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Bez znaczenia dla uznania przychodów uzyskanych ze sprzedaży tych składników za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej pozostaje okoliczność, że podatnicy opodatkowani kartą podatkową nie prowadzą ewidencji (wykazu) środków trwałych oraz ewidencji wyposażenia, skoro od obowiązku ich prowadzenia zwolnieni są na mocy ustawy. Jednocześnie nieprowadzenie tych ewidencji nie oznacza, że przychody uzyskane ze sprzedaży omawianych składników majątku nie stanowią przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Należy bowiem zauważyć, że opodatkowaniu w formie karty podatkowej podlegają przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, do których zalicza się również przychody uzyskane ze sprzedaży składników majątku wykorzystywanych w działalności gospodarczej.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że w dniu 25 lutego 2012 r. wspólnicy dokonali likwidacji Spółki, sprzedaż pawilonu nastąpiła po likwidacji Spółki Cywilnej.

Zatem, stwierdzić należy, że skoro przychody z odpłatnego zbycia składników majątku, wykorzystywanych w działalności gospodarczej stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, a w przypadku podatnika, który złożył właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego pisemny wniosek o zastosowanie karty podatkowej, wszystkie przychody z tej działalności są opodatkowane zgodnie z ustawą o zryczałtowanym podatku dochodowym, której przepisy dotyczące opodatkowania w formie karty podatkowej nie przewidują odrębnego opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości, to przychody te są obojętne podatkowo.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych od kwoty uzyskanej ze sprzedaży kiosku wraz z wyposażeniem.

Dodatkowo należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałych wspólników spółki cywilnej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ wskazuje, że wniosek w zakresie podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.