Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-217/13-2/LK
z 28 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15.03.2013 r. (data wpływu 18.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz właściwego rozliczenia nabycia towarów dla tego miejsca – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18.03.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz właściwego rozliczenia nabycia towarów dla tego miejsca.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

M . A/S jest spółką prawa duńskiego zarejestrowaną w duńskim rejestrze przedsiębiorców (dalej: „Spółka duńska”). Siedzibą Spółki jest G. w Danii. W Danii wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa Spółki duńskiej.

Spółka duńska jest zarejestrowana w Polsce dla celów podatku VAT, Spółka duńska prowadzi w Polsce sprzedaż m.in. wiązek kablowych i złączek. Spółka duńska posiada 100% udziałów w spółce K. Polska Sp. z o. o. z siedzibą w Polsce (dalej: „Spółka polska”). Spółkę duńską i Spółkę polską łączy zawarta na czas nieokreślony „Umowa handlowa”, która reguluje wzajemne relacje spółek i zakres zadań, jakie każda z nich realizuje w Polsce.

Na podstawie „Umowy handlowej” Spółka duńska korzysta z usług Spółki polskiej jako najważniejszego dostawcy wiązek kablowych. Spółka duńska nabywa od Spółki polskiej gotowe wiązki kablowe, które następnie sprzedaje klientom. Działalność produkcyjna realizowana jest przez Spółkę polską, a Spółka duńska nie prowadzi w zasadzie własnej działalności produkcyjnej. Spółka polska posiada w Polsce fabrykę, w której utrzymuje linie produkcyjne. Spółka polska jest odpowiedzialna za planowanie produkcji, nabywanie materiałów, prowadzenie produkcji, pakowanie oraz oznakowanie towarów, a także kontrolę jakości. Większość produkcji Spółki polskiej przeznaczona jest na potrzeby Spółki duńskiej.

Spółka duńska realizuje natomiast funkcję sprzedażową. Spółka duńska odpowiedzialna jest za marketing produktów sprzedawanych w Polsce i zawiera wszelkie transakcje sprzedaży dotyczące tych produktów. Spółka polska prowadzi jedynie sporadyczną sprzedaż na rzecz innych kontrahentów. Spółka polska nie zawiera żadnych umów w imieniu Spółki duńskiej.

Spółka duńska posiada w Polsce magazyn, z którego korzysta na podstawie „Umowy podnajmu” zawartej ze Spółką polską. Spółka duńska wykorzystuje posiadany w Polsce magazyn m.in. w celu odbioru i przechowywania wiązek kablowych wyprodukowanych na jej rzecz przez Spółkę polską oraz w celu odbioru towarów nabywanych przez nią w Polsce od innych kontrahentów. Towary sprzedawane przez Spółkę duńską transportowane są do klientów bezpośrednio z magazynu Spółki duńskiej lub z magazynu Spółki polskiej.

Spółka duńska bezpośrednio nie zatrudnia w Polsce stałego personelu na podstawie umów o pracę ani umów cywilnoprawnych. Jednakże na podstawie „Umowy handlowej” zawartej ze Spółką polską Spółka duńska może korzystać z usług świadczonych przy pomocy pracowników Spółki polskiej przy wykonywaniu zadań, w przypadku których Spółka duńska nie ma dostatecznych zasobów. Zgodnie z „Umową handlową” pracownicy Spółki polskiej zatrudnieni w Polsce realizują na rzecz Spółki duńskiej m.in. następujące zadania: zakup komponentów, przygotowanie i rejestracja w systemie wysyłek zgodnie ze specyfikacją klienta, prowadzenie całości księgowości operacyjnej Spółki duńskiej, koordynacja zamówień klientów Spółki duńskiej, prowadzenie magazynu Spółki duńskiej, usługi IT.

W zakresie zadania dotyczącego zakupu komponentów pracownicy Spółki polskiej realizują na rzecz Spółki duńskiej następujące działania: zamawianie komponentów, potwierdzanie zamówień, koordynacja zakupu z klientami Spółki duńskiej oraz współpraca w tym zakresie z działem sprzedaży Spółki duńskiej. W zakresie przygotowania i rejestracji w systemie wysyłek towarów do klientów Spółki duńskiej pracownicy Spółki polskiej realizują na jej rzecz następujące zadania: oznaczanie zbiorczych opakowań, rejestracja sprzedaży w systemie Spółki duńskiej. W zakresie prowadzenia księgowości operacyjnej pracownicy Spółki polskiej realizują na rzecz Spółki duńskiej zadania w zakresie: księgowania dokumentów zewnętrznych i wewnętrznych, raportowania zgodnie z wymogami Spółki duńskiej, realizacji płatności, realizacji pozostałych rozliczeń, reprezentacji Spółki duńskiej w kontaktach z polskimi organami skarbowymi, w szczególności podczas kontroli. W zakresie funkcji koordynacji zamówień pracownicy Spółki polskiej są odpowiedzialni za wykonywanie na rzecz Spółki duńskiej następujących zadań: odbiór, weryfikacja zamówień i rejestracja w systemie, informowanie klientów o dacie realizacji zamówienia i jej ewentualnych zmianach, koordynacja przepływu informacji pomiędzy klientami Spółki duńskiej a poszczególnymi działami Spółki polskiej, koordynacja reklamacji, wyjaśnienie niezgodności w dziale pakowania i wysyłki. W zakresie funkcji prowadzenia magazynu pracownicy Spółki polskiej wykonują na rzecz Spółki duńskiej następujące działania: przyjmowanie i wydawanie materiałów magazynowych, przygotowywanie towarów do wysyłki, kontrola stanów magazynowych, fakturowanie, przygotowywanie dokumentacji wysyłkowej, obsługa importowo-eksportowa.

Natomiast personel działu IT Spółki polskiej realizuje na rzecz Spółki duńskiej działania w zakresie: zakupu sprzętu IT i oprogramowania, zarządzania siecią, łączem internetowym, oprogramowaniem i sprzętem IT, doradztwa w zakresie rozwiązań IT, tworzenia oprogramowania, pomocy IT dla użytkowników. Wszelkie powyższe zadania Spółki duńskiej realizowane są przez personel zatrudniony przez Spółkę polską w Polsce.

Spółka duńska w ramach prowadzonej działalności handlowej nabywa towary również od innych niż Spółka polska podmiotów. W szczególności Spółka duńska nabywa towary od kontrahentów będących podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, do których należy spółka M. GmbH z siedzibą w Eindhoven w Holandii. Dostawcy Spółki duńskiej nieposiadający w Polsce siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej będą dalej jednolicie określani jako Kontrahent zagraniczny.”

Spółka duńska nabywa od Kontrahenta zagranicznego towary na terytorium Polski. Transakcje dostaw towarów na rzecz Spółki duńskiej są realizowane w ten sposób, że towary w momencie rozpoczęcia wysyłki znajdują się w Polsce (w szczególności w magazynie podmiotu polskiego, od którego Kontrahent zagraniczny uprzednio nabył te towary lub w polskim magazynie Kontrahenta zagranicznego) i wysyłane są do magazynu Spółki duńskiej w Polsce. W związku z realizacją dostaw na rzecz Spółki duńskiej przez Kontrahenta zagranicznego towary nie przekraczają więc granicy Polski.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka duńska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju w rozumieniu Ustawy VAT?
2. Czy w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. Spółka duńska jest podatnikiem podatku VAT z tytułu dostaw towarów dokonanych na jej rzecz na terytorium kraju przez Kontrahenta zagranicznego będącego podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy: posiada ona stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju w rozumieniu Ustawy VAT. W związku z tym w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. Spółka duńska jest podatnikiem podatku VAT z tytułu dostaw towarów dokonywanych na jej rzecz na terytorium kraju przez Kontrahenta zagranicznego będącego podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. nr 177 poz. 1054 j.t., dalej: „Ustawa VAT”) w aktualnym brzmieniu [obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r.] podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 Ustawy VAT przepis powyższy stosuje się jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrz. ust. 6. Zgodnie z art. 17 ust. 6 Ustawy VAT przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się, jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

W świetle przywołanych przepisów podatnikiem podatku od towarów i usług jest nabywca towarów jeśli zaistnieją następujące okoliczności:

1. dostawa towarów dokonana jest na terytorium kraju,
2. dostawy towarów dokonuje podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju,
3. nabywcą towarów jest podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju [albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju],
4. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej.
   
   

Zdaniem Spółki duńskiej, w odniesieniu do dostaw towarów będących przedmiotem niniejszego wniosku wszystkie powyższe warunki są spełnione, toteż Spółka duńska jest podatnikiem podatku VAT z tytułu tych dostaw.

ad. 1)

Dostawa towarów dokonana jest na terytorium kraju

Zgodnie z art. 22 ust. 1 Ustawy VAT miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy. Mając na uwadze, że towary nabywane przez Spółkę duńską od Kontrahentów zagranicznych w momencie rozpoczęcia (jak również zakończenia) ich wysyłki lub transportu znajdują się w Polsce, przedmiotowa dostawa towarów dokonana jest na terytorium kraju. Zdaniem Spółki duńskiej, do dostaw towarów dokonywanych na jej rzecz przez Kontrahenta zagranicznego znajdzie zastosowanie powyższy przepis. Mimo, że Kontrahent zagraniczny nie posiada na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, to towary w momencie rozpoczęcia ich wysyłki lub transportu znajdują się na terytorium kraju (w szczególności w magazynie podmiotu polskiego, od którego towary zostały uprzednio nabyte przez Kontrahenta zagranicznego lub w magazynie Kontrahenta zagranicznego w Polsce, gdzie zostały uprzednio dostarczone). Miejscem zakończenia transportu lub wysyłki towarów jest magazyn Spółki duńskiej w Polsce. W wyniku dokonanej dostawy towary nie przekraczają granicy Polski, toteż stanowi ona dostawę krajową dokonaną w Polsce.

ad 2)

Dostawy towarów dokonuje podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Niniejszy wniosek o interpretację dotyczy sytuacji, w której dostawy towarów dokonuje Kontrahent zagraniczny nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. W świetle art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT w aktualnym brzmieniu, dla ustalenia, który podmiot jest zobowiązany do rozliczenia podatku VAT z tytułu dokonanej dostawy nie ma znaczenia, czy dostawca jest zarejestrowany w Polsce dla celów podatku VAT.

ad 3)

Nabywcą towarów jest podatnik posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju [albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, posiadająca siedzibę na terytorium kraju].

Zdaniem Spółki duńskiej nie posiada ona siedziby działalności gospodarczej w Polsce, jednak posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Definicje pojęć „siedziby działalności gospodarczej” i „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wprowadzone zostały Rozporządzeniem wykonawczym Rady UE nr 28212011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (dalej: „Rozporządzenie 282”).

Zgodnie z art. 10 Rozporządzenia 282 „miejscem siedziby działalności gospodarczej podatnika” jest miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa.

Zgodnie z Rozporządzeniem 282, w celu ustalenia miejsca siedziby działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się miejsce, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządzania przedsiębiorstwem, adres zarejestrowanej siedziby przedsiębiorstwa i miejsce posiedzeń zarządu przedsiębiorstwa.

Spółka duńska pragnie wskazać, iż miejscem, w którym zapadają istotne decyzje dotyczące ogólnego zarządu Spółki duńskiej, które opowiada również adresowi zarejestrowanej siedziby Spółki duńskiej i miejscu posiedzeń zarządu Spółki duńskiej, jest Dania. Żadna z powyższych funkcji Spółki duńskiej nie jest realizowana w Polsce, Tym samym, Spółka duńska nie posiada w Polsce siedziby działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 11 Rozporządzenia 282 „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przywołana definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej została w Rozporządzeniu 282 sformułowana bezpośrednio w odniesieniu do zagadnienia ustalania miejsca świadczenia usług, tym niemniej zdaniem Spółki duńskiej znajduje ona odpowiednie zastosowanie także odniesieniu do dostawy towarów.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej charakteryzuje się więc łącznie dwoma komponentami:

1. istnienie stałego zaplecza personalnego,
2. istnienie stałego zaplecza technicznego.
   
   

Zdaniem Spółki duńskiej, posiada ona w Polsce stałe zaplecze personalne jak również stałe zaplecze techniczne, a tym samym jej obecność w Polsce odpowiada definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

ad. a) Spółka duńska posiada w Polsce stałe zaplecze personalne

Spółka duńska nie zatrudnia bezpośrednio stałego personelu w Polsce na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych (umowa zlecenia lub umowa o dzieło). Zdaniem Spółki duńskiej posiada ona jednak w Polsce stałe zaplecze personalne za pośrednictwem Spółki polskiej.

Na podstawie „Umowy handlowej” personel Spółki polskiej realizuje na rzecz Spółki duńskiej szereg stałych funkcji (zakup komponentów, przygotowanie i rejestracja w systemie wysyłek zgodnie ze specyfikacją klienta, prowadzenie całości księgowości operacyjnej Spółki duńskiej, koordynacja zamówień klientów Spółki duńskiej, prowadzenie magazynu Spółki duńskiej, usługi IT). Spółka duńska korzysta z personelu Spółki polskiej w zastępstwie zatrudniania własnego personelu na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych. Z ekonomicznego punktu widzenia, personel Spółki polskiej realizuje funkcje personelu Spółki duńskiej w Polsce. Należy zauważyć, że w przypadku niezależnego przedsiębiorstwa, które nie miałby możliwości korzystania ze współdziałania ze strony spółki zależnej, konieczne byłoby zatrudnienie przez nie własnego personelu w Polsce, co przesądzałoby o posiadaniu przez takie przedsiębiorstwo stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Zdaniem Spółki duńskiej, okoliczność, iż personel ją obsługujący jest zatrudniony bezpośrednio przez Spółkę polską, a na rzecz Spółki duńskiej działa na podstawie „Umowy handlowej”, stanowi jedynie kwestię techniczną, która nie ma znaczenia z punktu widzenia ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Spółki duńskiej na potrzeby podatku VAT.

Zróżnicowane traktowanie na potrzeby podatku VAT Spółki duńskiej, która posiada w Polsce personel za pośrednictwem Spółki polskiej, i podmiotów, które posiadają w Polsce personel bezpośrednio na podstawie umów o pracę lub umów cywilnoprawnych, byłoby nieuzasadnione. Z ekonomicznego punktu widzenia, personel ten w każdym przypadku pełni bowiem analogiczną funkcję. Posiadanie przez Spółkę duńską zaplecza personalnego w rozumieniu osób, które realizują jej funkcje w Polsce, ma charakter stały i zorganizowany. Personel ten uczestniczy bowiem w sposób stały w prowadzeniu przez Spółkę duńską działalności gospodarczej w Polsce (m.in. prowadzi w sposób ciągły księgowość operacyjną Spółki duńskiej, realizuje stałą obsługę magazynową Spółki duńskiej). Co więcej, „Umowa handlowa”, na podstawie której Spółka duńska korzysta z personelu Spółki polskiej, została zawarta na czas nieokreślony. Zaplecze personalne Spółki duńskiej ma charakter zorganizowany w tym znaczeniu, że personel ten realizuje zorganizowane działania we wskazanych w Umowie handlowej” zakresach i ustrukturyzowany jest w ramach działów (np. dział IT itd.), które stanowią stałe i nieodłączne elementy działalności gospodarczej Spółki duńskiej w Polsce.

Przedstawione powyżej stanowisko, zgodnie z którym do ukonstytuowania się stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podmiotu w danym kraju nie jest konieczne, by podmiot ten bezpośrednio zatrudniał w tym kraju personel, zajęte zostało przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Commissioners of Customs and Excise and DFDS A/S (C-260/95). Trybunał wskazał, iż mając na uwadze całkowite uzależnienie działalności spółki córki od decyzji spółki matki i pełnienie przez spółkę córkę niejako organu spółki matki w innym państwie, spółka córka - chociaż jest odrębną osobą prawną - posiada cechy stałego miejsca prowadzenia działalności spółki matki. Trybunał orzekł w ten sposób, mimo iż spółka matka nie posiadała bezpośrednio zaplecza personalnego ani technicznego w państwie, w którym działała spółka córka. Stwierdził bowiem, iż spółka matka uzyskała w drodze umów ze spółką córką zasoby ludzkie i techniczne niezbędne do świadczenia przez siebie usług na terytorium tego państwa. Zdaniem Spółki duńskiej, jej obecność w Polsce ma w tym kontekście bardzo podobny charakter, jak w stanie faktycznym będącym przedmiotem orzekania Trybunału.

Stanowisko zaprezentowane przez Spółkę duńską pozostaje również w zgodzie z tezami opinii Rzecznika Generalnego M. Poiaresa Madura przedstawionej w dniu 27 stycznia 2005 r. w sprawie PAL (Channel lslands) Ltd, RAL Ltd, RAL Seryices Ltd, RAL Machines Ltd przeciwko Commissioners of Customs & Excise (C 452/03).

Sprawa RAL Ltd dotyczyła sytuacji, w której spółka CI należąca do grupy RAL posiadała na terytorium Wielkiej Brytanii wyłącznie automaty do gry, nie posiadała natomiast personelu dla obsługi tych automatów. W ramach swej działalności CI powierzyła na podstawie umowy wykonywanie niemalże wszystkich zwykłych zadań powiązanej spółce Services, jako wyłącznemu kontrahentowi. Spółka Services zatrudniała wszystkich pracowników zaangażowanych przy codziennej obsłudze salonów gier. Rzecznik Generalny stwierdził, iż usługi CI są świadczone z jej stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Wielkiej Brytanii, wskazując, iż automaty do gry udostępniane przez CI były obsługiwane przez stały personel i nie ma znaczenia, że personel ten był faktycznie zatrudniany przez inny podmiot.

Rzecznik Generalny podał również przykład przedsiębiorstwa, którego jedynymi pracownikami byli pracownicy ochrony odpowiedzialni za otwieranie i zamykanie lokali o określonych godzinach. Rzecznik Generalny wskazał, że „byłoby zaś zdecydowanie nie do zaakceptowania, gdyby tego rodzaju przedsiębiorstwo przestało być kwalifikowane jako stały zakład usługodawcy jedynie z tego względu, iż zdecydowało się ono na powierzenie ochrony przedsiębiorstwa zewnętrznemu, niezależnemu podmiotowi.”

Rzecznik Generalny w analizowanej sprawie nie miał wątpliwości, iż należy zapobiegać sytuacjom, w którym podmioty zatrudniające personel w danym państwie bezpośrednio byłyby na potrzeby podatku VAT traktowane inaczej niż podmioty, które korzystają z analogicznego personelu za pośrednictwem innego podmiotu. Rzecznik wskazał, że w takich sytuacjach organy i sądy krajowe powinny kwalifikować także podmioty pośrednio zatrudniające personel w danym państwie, jako posiadające tam stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stanowisko, zgodnie z którym okoliczność, że dany podmiot nie zatrudnia bezpośrednio personelu na terytorium kraju nie przesądza, że podmiot ten nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju, prezentują także polskie organy podatkowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 5 listopada 2012 r. o sygn. IPPP3/443-518/12-6/S/SM orzekał na gruncie stanu faktycznego, w którym spółka austriacka zawarła ze spółką polską, w której posiada 100% udziałów, porozumienie na podstawie którego spółka polska świadczy na rzecz spółki austriackiej usługi m.in. w zakresie magazynowania i pakowania towarów. Spółka austriacka korzysta w Polsce z powierzchni magazynowych oraz maszyn i wyposażenia udostępnianych jej przez spółkę polską. Spółka austriacka nie zatrudnia bezpośrednio pracowników w Polsce, natomiast wszelkie prace są wykonywane usługowo przez pracowników spółki polskiej, którzy zostali przypisani do wykonywania prac na rzecz spółki austriackiej zgodnie z porozumieniem. Na tle przedstawionego stanu faktycznego Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie zajął stanowisko, że spółka austriacka posiada w Polsce stałe zaplecze techniczne i osobowe, a tym samym posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Zdaniem Spółki duńskiej, stan faktyczny, na gruncie którego zapadła powyższa interpretacja jest bardzo podobny do obecności Spółki duńskiej w Polsce, która również usługowo korzysta z pracowników spółki powiązanej na podstawie umowy zawartej z tą spółką.

Analogiczne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 25 października 2012 r. o sygn. IPPP3/443-784/12-4/KC, wskazując, że fakt, iż wszelkie czynności potrzebne do obsługi administracyjno-logistycznej odbierania, składowania oraz wysyłania opakowań do odbiorców wykonywane są przez podmioty zewnętrzne nie będzie przesądzać o tym, iż Wnioskodawca nie posiada odpowiednich zasobów ludzkich na terytorium Polski.” Stanowisko powyższe zaprezentował również Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 września 2011 r. o sygn. IPPP3/443-913/11-4/SM, wskazując, że: orzecznictwo europejskie nie wskazuje, czy pod pojęciem personel rozumiemy wyłącznie osoby związane z przedsiębiorcą stosunkiem pracy, a co za tym idzie, nie ma przeszkód aby personel wykonywał swoje obowiązki na podstawie umowy zlecenia czy o dzieło, albo innej umowy o świadczenie usług. (...) Z uwagi zatem na fakt, że Spółka współpracuje na terytorium Polski z podmiotem zewnętrznym na podstawie umowy zlecenia w zakresie doradztwa przy prowadzeniu działalności gospodarczej oraz dodatkowo współpracuje z osobą, która zajmuje się dokumentowaniem przeprowadzanych transakcji (...)„ przy pomocy (i wyłącznie) których jest w stanie realizować opisane we wniosku transakcje sprzedaży towarów, istnieją także wystarczające zasoby ludzkie aby uznać, iż posiada ona na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności.”

Mając na uwadze przywołane orzecznictwo TS UE, stanowisko Rzecznika Generalnego oraz stanowisk polskich organów podatkowych, Spółka duńska pragnie wskazać, iż posiadając w Polsce stały personel zatrudniany przez Spółkę polską, który realizuje szereg czynności bezpośrednio na rzecz Spółki duńskiej na podstawie „Umowy handlowej”, spełnia ona przesłankę posiadania w Polsce stałego zaplecza personalnego, która stanowi element definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

ad b) Spółka duńska posiada w Polsce stałe zaplecze techniczne:

Spółka duńska posiada w Polsce magazyn, który podnajmuje od Spółki polskiej na podstawie zawartej z nią „Umowy podnajmu”. Magazyn jest w sposób ciągły wykorzystywany w działalności handlowej Spółki duńskiej prowadzonej przez nią w Polsce. „Umowa podnajmu” zwarta została na czas nieoznaczony. Zdaniem Spółki duńskiej, posiadanie przez nią magazynu w Polsce, który w sposób stały wykorzystuje na potrzeby swojej działalności, przesądza, że Spółka duńska posiada w Polsce stałe i zorganizowane zaplecze techniczne.

Spółka duńska pragnie dodatkowo wskazać, że posiadane przez nią w Polsce zaplecze jest na tyle stałe i zorganizowane, że umożliwia mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Czynności realizowane na jej rzecz m.in. przez personel zatrudniany przez Spółkę polską (usługi) są związane wyłącznie z działalnością prowadzoną przez Spółkę duńską w Polsce. Charakter taki mają w szczególności, ale nie wyłącznie, usługi związane z obsługą magazynu Spółki duńskiej w Polsce. Tym samym usługi, z których korzysta Spółka duńska w Polsce, nie są konsumowane w miejscu jej siedziby (Dania) lecz w jej stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej (Polska). Spółka duńska pragnie więc podkreślić, że posiada w Polsce strukturę na tyle stałą i zorganizowaną, by mogła ona konsumować świadczone na jej rzecz usługi.

Spółka duńska pragnie więc wskazać, iż posiadając w Polsce magazyn, który wykorzystywany jest w stały i zorganizowany sposób w ramach działalności Spółki duńskiej w Polsce, spełnia ona przesłankę posiadania w Polsce stałego zaplecza technicznego, która stanowi element definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Podsumowując, Spółka duńska nie posiada miejsca siedziby działalności gospodarczej w Polsce. Spółka duńska posiada jednak stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz strukturą organizacyjną w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. Spółka duńska posiada w Polsce stałe i zorganizowane zaplecze personalne, ponieważ na podstawie „Umowy handlowej” personel Spółki polskiej wykonuje na rzecz Spółki duńskiej szereg zadań związanych z jej funkcjonowaniem w Polsce. Spółka duńska posiada w Polsce również stałe i zorganizowane zaplecze techniczne, w postaci magazynu wynajmowanego od Spółki polskiej.

Ad. 4)

Dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej niniejszy wniosek o interpretację dotyczy dostawy towarów, która nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej.

Podsumowując:

Spółka duńska posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju w rozumieniu Ustawy VAT.

W związku z powyższym w ocenie Spółki duńskiej w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. Spółka duńska jest podatnikiem podatku VAT z tytułu dostaw towarów dokonanych na jej rzecz na terytorium kraju przez Kontrahenta zagranicznego będącego podatnikiem nieposiadającym siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju. W przedmiotowej sprawie spełnione są bowiem wszystkie ustawowe przesłanki zastosowania przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 Ustawy VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.03.2013 r., podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Ust. 6 stanowi, że przepisu ust. 1 pkt 5 nie stosuje się, jeżeli dostawa towarów dokonywana jest w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.

Dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, stosowanego w tym zakresie od dnia 1 lipca 2011r. zwanego dalej „rozporządzeniem”.

Art. 192a wspomnianej wyżej dyrektywy stanowi, że do celów określenia osób zobowiązanych do zapłaty VAT na rzecz organów podatkowych, podatnika mającego stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym podatek jest należny, uznaje się za podatnika, który nie ma siedziby w tym państwie członkowskim, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. dokonuje on podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów lub podlegającego opodatkowaniu świadczenia usług na terytorium tego państwa członkowskiego;
2. przedsiębiorstwo, które dostawca lub usługodawca posiada na terytorium tego państwa członkowskiego, nie uczestniczy w tej transakcji dostawy towarów lub świadczenia usług.
   
   

Z kolei zgodnie z art. 11 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia, na użytek stosowania art. 192a dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności” oznacza dowolne miejsce – inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia – które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – ust. 3 wyżej cytowanego art. 11 dyrektywy.

Art. 53 ust. 1 i 2 rozporządzenia wskazują ponadto, że na użytek stosowania art. 192a dyrektywy stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy. W przypadku gdy podatnik ma stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, uznaje się, że to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług w rozumieniu art. 192a lit. b) dyrektywy 2006/112/WE, chyba że zaplecze techniczne i personel tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej są wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych o realizacji podlegającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim – przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie (…).

W artykule 54 wskazano, iż w odniesieniu do podatnika posiadającego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym należny jest VAT, nie stosuje się art. 192a dyrektywy 2006/112/WE, niezależnie od tego czy to miejsce prowadzenia działalności uczestniczy w dostawie towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez tego podatnika na terytorium tego państwa.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego, wskazać należy, że dla określenia czy Wnioskodawca jest zobowiązany do wykazania podatku należnego z tytułu dostaw dokonywanych na terytorium Polski istotne jest ustalenie czy posiada On w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wskazano w art. 11 ust. 2 rozporządzenia aby dane miejsce mogło być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej musi się ono charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie podlegającej opodatkowaniu dostawy towarów.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest spółką prawa duńskiego z siedzibą w Danii zarejestrowaną w Polsce dla celów podatku VAT, Spółka prowadzi w Polsce sprzedaż m.in. wiązek kablowych i złączek. Wnioskodawca posiada 100% udziałów w spółce polskiej z siedzibą w Polsce. Wnioskodawcę i Spółkę polską łączy zawarta na czas nieokreślony „Umowa handlowa”, która reguluje wzajemne relacje spółek i zakres zadań, jakie każda z nich realizuje w Polsce. Na podstawie „Umowy handlowej” Spółka korzysta z usług Spółki polskiej jako najważniejszego dostawcy wiązek kablowych. Wnioskodawca nabywa od Spółki polskiej gotowe wiązki kablowe, które następnie sprzedaje klientom. Działalność produkcyjna realizowana jest przez Spółkę polską. Wnioskodawca realizuje natomiast funkcję sprzedażową. Spółka odpowiedzialna jest za marketing produktów sprzedawanych w Polsce i zawiera wszelkie transakcje sprzedaży dotyczące tych produktów. W związku z prowadzeniem dostaw towarów na terytorium Polski Wnioskodawca posiada w Polsce magazyn, z którego korzysta na podstawie „Umowy podnajmu” zawartej ze Spółką polską. Wnioskodawca wykorzystuje posiadany w Polsce magazyn m.in. w celu odbioru i przechowywania wiązek kablowych wyprodukowanych na jej rzecz przez Spółkę polską oraz w celu odbioru towarów nabywanych przez nią w Polsce od innych kontrahentów. Towary sprzedawane przez Wnioskodawcę transportowane są do klientów bezpośrednio z magazynu Spółki lub z magazynu Spółki polskiej. Wnioskodawca bezpośrednio nie zatrudnia w Polsce stałego personelu na podstawie umów o pracę ani umów cywilnoprawnych. Jednakże na podstawie „Umowy handlowej” zawartej ze Spółką polską Wnioskodawca może korzystać z usług świadczonych przy pomocy pracowników Spółki polskiej przy wykonywaniu zadań, w przypadku których Spółka nie ma dostatecznych zasobów. Zgodnie z „Umową handlową” pracownicy Spółki polskiej zatrudnieni w Polsce realizują na rzecz Wnioskodawcy m.in. następujące zadania: zakup komponentów, przygotowanie i rejestracja w systemie wysyłek zgodnie ze specyfikacją klienta, prowadzenie całości księgowości operacyjnej Spółki duńskiej, koordynacja zamówień klientów Spółki duńskiej, prowadzenie magazynu Spółki duńskiej, usługi IT. W ramach prowadzonej działalności handlowej Spółka nabywa towary również od innych niż Spółka polska podmiotów. W szczególności Spółka nabywa towary od kontrahentów będących podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, do których należy spółka Molex Interconnect GmbH z siedzibą w Eindhoven w Holandii. Wnioskodawca nabywa od Kontrahenta zagranicznego towary na terytorium Polski. Transakcje dostaw towarów na rzecz Spółki duńskiej są realizowane w ten sposób, że towary w momencie rozpoczęcia wysyłki znajdują się w Polsce (w szczególności w magazynie podmiotu polskiego, od którego Kontrahent zagraniczny uprzednio nabył te towary lub w polskim magazynie Kontrahenta zagranicznego) i wysyłane są do magazynu Wnioskodawcy w Polsce. W związku z realizacją dostaw na rzecz Spółki przez Kontrahenta zagranicznego towary nie przekraczają, więc granicy Polski.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski, jak i obowiązku rozliczenia podatku z tytułu nabycia towarów od podmiotów zagranicznych nieposiadających w Polsce działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju w związku z prowadzoną na terytorium Polski dostawą towarów w stanie prawnym do dnia 31.03.2013 r.

Odnosząc się zatem do ww. przepisów i opisanej sytuacji, w pierwszej kolejności należy ustalić, czy Spółka posiada wystarczające zaplecze techniczne do zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności na naszym terytorium.

Należy wskazać, iż Spółka zawarła umowę podnajmu, na podstawie której Spółka polska świadczy usługi na rzecz Spółki w zakresie: przechowywania, przyjmowania i wydawania materiałów magazynowych, przygotowywania towarów do wysyłki, kontrola stanów magazynowych, fakturowanie, przygotowywanie dokumentacji wysyłkowej, obsługa importowo-eksportowa. We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, że magazyn jest wykorzystywany w sposób ciągły w działalności handlowej Spółki prowadzonej w Polsce. „Umowa podnajmu” zwarta została na czas nieoznaczony. Ponadto Spółka nadmienia, że posiadane przez nią w Polsce zaplecze umożliwia jej odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego miejsca. Usługi, z których korzysta Spółka w Polsce, nie są konsumowane w miejscu jej siedziby (Dania) lecz w jej miejscu prowadzenia działalności gospodarczej (Polska). Tym samym, powierzchnie magazynowe, udostępniane Spółce i przeznaczone do świadczenia usług na rzecz Spółki, stanowią zaplecze techniczne, o którym mowa w definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Odnośnie natomiast posiadania przez Spółkę zaplecza ludzkiego/osobowego zauważyć trzeba, iż w zakresie dokonywanych czynności na terenie Polski Spółka korzysta na bieżąco z pracy pracowników formalnie zatrudnionych na potrzeby Wnioskodawcy przez Spółkę polską. Wnioskodawca wskazuje, że personel Spółki polskiej realizuje funkcje personelu Wnioskodawcy w Polsce. Personel ten uczestniczy w sposób stały w prowadzeniu przez Spółkę działalności gospodarczej w Polsce (m.in. prowadzi w sposób ciągły księgowość operacyjną Spółki, realizuje stałą obsługę magazynową Spółki). Co więcej, „Umowa handlowa”, na podstawie której Spółka korzysta z personelu Spółki polskiej, została zawarta na czas nieokreślony. Zaplecze personalne Spółki ma charakter zorganizowany w tym znaczeniu, że personel ten realizuje zorganizowane działania we wskazanych w „Umowie handlowej” zakresach i ustrukturyzowany jest w ramach działów (np. dział IT itd.), które stanowią stałe i nieodłączne elementy działalności gospodarczej Spółki w Polsce. Pomimo zatem braku spełnienia warunku formalnego zatrudnienia pracowników przez Spółkę, posiada ona de facto osoby wykonujące pracę na potrzeby jej działalności w Polsce. Funkcjonalnie, sytuacja ta implikuje te same skutki, co zatrudnienie pracowników bezpośrednio przez Spółkę. Tym samym, Spółka będzie posiadać w Polsce „zaplecze ludzkie/osobowe”.

Na poparcie ww. stanowiska warto przytoczyć tezy wynikające z orzeczenia w sprawie C-452/03 RAL (Channel Islands) i inni. W punkcie 49 opinii Rzecznik stwierdził: „Przypomnijmy, że w sprawie ARO Lease Trybunał orzekł, iż celem uznania, iż usługodawca ma „stały zakład” w rozumieniu art. 9 ust. 1, wystarcza, by posiadał on „w państwie członkowskim albo własny personel lub strukturę organizacyjną, która cechuje się dostatecznym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogą być zawierane umowy […]”. Absolutnie nie jest niezbędne, by osoby pracujące w salonach gier były pracownikami CI, aby uznać, że istniejący stały zakład należy do CI. Ponadto, jak na to słusznie wskazała Komisja w uwagach na piśmie oraz na rozprawie, niezbędna „struktura organizacyjna” będzie nieuchronnie różnić się w zależności od sektora, którego sprawa dotyczy”.

W punkcie 57 doszedł do konkluzji, iż: „Podsumowując, należy stwierdzić, że przedsiębiorstwo takie jak CI - które w okolicznościach niniejszej sprawy świadczy usługi udostępniania automatów do gier bezpośrednio swoim klientom, posługując się dzierżawionymi automatami do gry, które eksploatuje w lokalach w Zjednoczonym Królestwie z udziałem personelu zaangażowanego za pośrednictwem niezależnego przedsiębiorstwa trzeciego do wykonywania czynności pomocniczych niezbędnych do nadania świadczeniu stałego charakteru – dysponuje w Zjednoczonym Królestwie strukturą organizacyjną wraz z minimum niezbędnych zasobów, wymaganych, by uznać tę strukturę za należący do niego „stały zakład na terytorium Zjednoczonego Królestwa” w rozumieniu art. 9 ust. 1 szóstej dyrektywy”.

Tym samym, z uwagi na posiadanie przez Spółkę stałego zaplecza technicznego i ludzkiego/osobowego, Spółka posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W odniesieniu do pytania dotyczącego rozliczenia podatku z tytułu nabycia towarów od podmiotów zagranicznych nieposiadających w Polsce działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju w związku z prowadzoną na terytorium Polski dostawą towarów w stanie prawnym do dnia 31.03.2013 r. stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Co do zasady, podatnikami VAT z tytułu wykonywania czynności opodatkowanych są zatem podmioty realizujące te czynności w ramach swojej działalności. Od powyższej ogólnej reguły przepisy ustawy o VAT przewidują jednak pewne wyjątki, o których mowa w art. 17 ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka dokonuje na terytorium kraju czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy tj. dostaw towarów. W związku z realizacją tych dostaw Wnioskodawca nabywa od kontrahentów zagranicznych towary służące działalności gospodarczej w Polsce. Kontrahenci Wnioskodawcy są podatnikami nieposiadającymi siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. Ponadto dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej.

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.03.2013 r., podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Stosownie do z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Zgodnie art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Analizując przedstawione okoliczności sprawy w kontekście powołanych przepisów prawa podatkowego stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jest podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku z tytułu nabycia towarów od kontrahentów zagranicznych nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy. Bowiem jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego oraz co zostało stwierdzone w odpowiedzi na pytanie pierwsze Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, natomiast kontrahenci Spółki będący dostawcami towarów na jej rzecz nieposiadają siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce a dostawa ta nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej, tym samym zostały spełnione przeslanki o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy warunkujące rozliczenie dostawy towarów przez ich nabywcę.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.