INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 7 września 2010r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania wskazanych we wniosku dokumentów za dowody księgowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości uznania wskazanych we wniosku dokumentów za dowody księgowe.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 22 listopada 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-850/10/AB, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 30 listopada 2010 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest świadczenie usług szkoleniowych dla operatorów sieci telekomunikacyjnych, a w szczególności dla głównego kontrahenta jakim są Centra Treningowe firmy X. Szkolenia prowadzone są głównie w miejscu siedziby kontrahenta, a więc poza granicami Polski. W niniejszym stanie faktycznym szkolenia te świadczone były w Arabii Saudyjskiej. Z tytułu świadczonych usług szkoleniowych Wnioskodawca wystawiał faktury dokumentujące dokonaną sprzedaż i wynikającą z niej należność wyrażoną w walucie EURO. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, w której sprzedaż ta była ewidencjonowana i wybrał metodę opodatkowania tzw. liniową stawką podatku w wysokości 19%. Przychody (dochody) z tytułu świadczenia usług szkoleniowych na terytorium Arabii Saudyjskiej Wnioskodawca opodatkowuje w Polsce.

W związku z zapłatą należności, wynikających z wystawionych faktur sprzedaży, kontrahent, tj. firma X, oddział w Arabii Saudyjskiej, dokonywał w momencie kasowej zapłaty należności, poboru podatku u źródła. Zgodnie z przekazanymi przez niego informacjami, z tytułu świadczenia na terytorium Arabii Saudyjskiej usług szkoleniowych przez podmioty zagraniczne, za których wykonanie należność płacona jest za granicę, pobiera się w momencie wypłaty podatek w wysokości 15% od kwoty wypłacanych należności. Kontrahent w związku z poborem podatku u źródła, każdorazowo wystawia i doręcza Wnioskodawcy dokument nazywany „Certyfikatem poboru podatku u źródła", w którym zaświadcza, iż zgodnie z obowiązującymi w Arabii Saudyjskiej regulacjami, pobrał i odprowadził na rachunek właściwego miejscowo organu podatkowego podatek u źródła w wskazanej w „Certyfikacie" wysokości. Wartość pobranego podatku u źródła wykazywana jest w walucie EURO, tj. tej samej co na fakturach wystawianych przez Wnioskodawcę.

Odnośnie tak wskazanego stanu faktycznego, Wnioskodawca rozważa obecnie możliwość odliczenia pobranego w Arabii Saudyjskiej podatku u źródła od podatku dochodowego płaconego w Polsce, zgodnie z dyspozycją art. 30c ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, osiąga również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a dochody te nie są zwolnione od opodatkowania na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub gdy z państwem, w którym dochody są osiągane, Rzeczpospolita Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody te łączy się z dochodami ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym przypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi dochodowemu zapłaconemu w obcym państwie. Odliczenie to nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie. Przepisy art. 11 ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio. Rzeczpospolita Polska nie podpisała z Arabią Saudyjską umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Ponieważ przedstawiony stan faktyczny dotyczył usług świadczonych w 2006 r., Wnioskodawca zamierza obecnie złożyć korektę deklaracji rocznej PIT-36L za 2006 r. wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku. W związku z powyższym, odnośnie przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca ma wątpliwości związane z dokonaniem takiej korekty, a które wynikają z faktu, iż popełnione omyłki lub błędy w nazwie firmy Wnioskodawcy znajdujące się na niektórych otrzymanych od kontrahenta „Certyfikatach", polegające na posługiwaniu się zamiast firmą „ ....” innymi nazwami (sformułowaniami) np. „ ...", „ ...", mają wpływ na prawo do dokonania odliczenia wynikającego z tych „Certyfikatów” pobranego podatku u źródła, w sytuacji gdy z całokształtu okoliczności (tj. prawidłowości pozostałych danych Wnioskodawcy na Certyfikacie, otrzymania zapłaty za faktury itp.), jednoznacznie wynika, iż został on wystawiony dla i na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy posługiwanie się na „Certyfikacie poboru podatku u źródła” przez wystawiającego go kontrahenta skróconą lub niepełną nazwą firmy Wnioskodawcy (pełna nazwa to „ ....”) np. „E.”, „ ...”, „ ...”, gdy pozostałe dane adresowe (tj. miejsce prowadzenia działalności, ulica i miasto, Polska, nr faktury itp.) podawane są prawidłowo, może rzutować na możliwość odliczenia podatku u źródła w kwocie wynikającej z takiego dokumentu...

(pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Zdaniem Wnioskodawcy, zamienne posługiwanie się przez kontrahenta z Arabii Saudyjskiej na niektórych „Certyfikatach” skróconą, błędną lub omyłkową nazwą firmy Wnioskodawcy (zamiast „ ....”, np. „E.”, „ ...”, „ ...”) nie wpływa na jego prawo do odliczenia podatku u źródła w kwocie wynikającej z takiego dokumentu. W tym miejscu Wnioskodawca wyjaśnia, iż dla celów reklamowych, np. na swej stronie internetowej lub na materiałach informacyjnych posługuje się sformułowaniem „ ...”, jako zwrotem który ma wyjaśnić i przybliżyć profil działalności firmy, tj. szkolenia i doradztwo dla operatorów sieci telekomunikacyjnych. Natomiast wszystkie wysławiane przez niego faktury (zawierane umowy) z kontrahentami zawierają prawidłową nazwę firmy „ ....”

Wnioskodawca zwraca uwagę, iż wobec braku określenia w przepisach Arabii Saudyjskiej formy „Certyfikatu” oraz wobec faktu nie zawarcia przez Polskę z tym krajem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, nigdzie nie jest uregulowane, jakie dane i informacje tego typu „zaświadczenie” powinno zawierać. Dlatego nie sposób uznać, iż w tej sytuacji skrótowe lub błędne podanie w dokumencie części nazwy firmy może mieć jakikolwiek wpływ na prawo do odliczenia podatku u źródła pobranego za granicą. Podkreślić należy, iż pozostałe dane zawarte na „Certyfikacie” (jak adres siedziby firmy, czy też numery i kwoty płaconych faktur), bezbłędnie pozwalają zidentyfikować Wnioskodawcę, jako podmiot na rzecz którego „Certyfikat” wystawiono.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w zakresie możliwości oraz momentu odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów uzyskanych w kraju i zagranicą, podatku zapłaconego w obcym państwie, zostało zawarte w indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 6 grudnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-850/10/AB, w której m.in. wskazano, że do dochodów uzyskanych przez Wnioskodawcę z tytułu świadczenia usług szkoleniowych na terytorium Arabii Saudyjskiej, z którą Polska nie zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, znajdzie zastosowanie przepis art. 30c ust. 4, ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tzw. metoda proporcjonalnego odliczenia). Tym samym Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku zapłaconego w obcym państwie.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca w 2006 r., z tytułu świadczonych na terytorium Arabii Saudyjskiej usług szkoleniowych, wystawiał dla kontrahenta zagranicznego faktury dokumentujące wykonanie usług. Kontrahent w związku z poborem podatku u źródła, każdorazowo wystawia i doręcza Wnioskodawcy dokument nazywany „Certyfikatem poboru podatku u źródła", w którym zaświadcza, iż zgodnie z obowiązującymi w Arabii Saudyjskiej regulacjami pobrał i odprowadził na rachunek właściwego miejscowo organu podatkowego podatek u źródła w wskazanej w „Certyfikacie" wysokości. W niektórych otrzymanych od kontrahenta „Certyfikatach" popełniono omyłki lub błędy w nazwie firmy Wnioskodawcy. Jednakże z całokształtu okoliczności (tj. prawidłowości pozostałych danych Wnioskodawcy na Certyfikacie, otrzymania zapłaty za faktury itp.), jednoznacznie wynika, iż został on wystawiony dla i na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, określając zasady i sposób ewidencjonowania osiąganych przychodów, jak też ponoszonych wydatków, nie precyzują zasad postępowania w przypadku odliczenia podatku pobranego w obcym państwie, udokumentowanego w sposób wskazany we wniosku. Sposób udokumentowania kwoty podatku zapłaconego w obcym państwie, nie został również uregulowany w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.).

Nie zwalnia to jednak Wnioskodawcy z obowiązku udokumentowania prawidłowości obliczenia podatku zapłaconego za granicą, co powinno znaleźć odzwierciedlenie w posiadanych na tę okoliczność dowodach.

Zatem w przedmiotowej sprawie kwestia sposobu udokumentowania wysokości podatku zapłaconego za granicą winna być oparta na zasadach ogólnych, wynikających z ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

Stosownie do art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, organ podatkowy odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca posiada „Certyfikaty poboru podatku u źródła", wystawione przez firmę z Arabii Saudyjskiej dla której Wnioskodawca świadczył usługi. W dokumentach tych popełniono omyłki lub błędy w nazwie firmy Wnioskodawcy.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego i powołanych przepisów, należy stwierdzić, iż jeżeli nie budzi wątpliwości, że dowody te (ww. „Certyfikaty”) dotyczą Wnioskodawcy i zostały wystawione w związku ze świadczeniem przez niego usług na rzecz kontrahenta z zagranicy, a z pozostałych zawartych w „Certyfikatach” danych bezspornie wynika, iż dotyczą one Wnioskodawcy, mogą one stanowić dowód potwierdzający kwotę podatku pobranego za granicą.

Jeżeli jednak istnieją jakiekolwiek wątpliwości, w zakresie identyfikacji podmiotu na rzecz którego zostały wystawione przedmiotowe „Certyfikaty” należy zwrócić się do kontrahenta zagranicznego z prośbą o sprostowanie błędów w nazwie firmy Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku dołączono plik dokumentów źródłowych. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku numerami 1,2 oraz 4-6 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.