INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2010 r. (data wpływu 2 września 2010 r.) uzupełnionym w dniu 24 listopada 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej w imieniu wspólnoty przez zarządcę, dokumentującej obciążenie kosztami remontu części wspólnych nieruchomości – ścian zewnętrznych budynku - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 września 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie m.in. braku prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktury wystawionej w imieniu wspólnoty przez zarządcę, dokumentującej obciążenie kosztami remontu części wspólnych nieruchomości – ścian zewnętrznych budynku.

W przedmiotowym wniosku następujący stan faktyczny.

Spółka jest członkiem wspólnoty, zrzeszającej wyłącznie właścicieli lokali użytkowych i działającej na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Wspólnota jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Jako członek wspólnoty, Spółka partycypuje w kosztach wspólnoty, dokonując wpłat m.in. na fundusz remontowy.

Wspólnota podjęła uchwałę o przeprowadzeniu remontu, polegającego na robotach termoizolacyjnych (ociepleniu) ścian zewnętrznych budynku, wymianie okien i wykonaniu pozostałych robót na ścianach zewnętrznych. Ocieplany budynek nie jest własnością wspólnoty. Wyodrębnione w nim piętra i lokale stanowią własność poszczególnych członków wspólnoty. Tym samym, jako część wspólną należy traktować powierzchnię ścian zewnętrznych wieżowca.

Wykonawcą robót na budynku była Spółka, posiadająca jednocześnie 73% udziału we wspólnocie. Spółka wystawiła na rzecz wspólnoty fakturę VAT, obejmującą należność za całość wykonanych robót. Z kolei, zarządca wspólnoty wystawił w imieniu wspólnoty faktury VAT na członków wspólnoty w wartościach wynikających z udziału poszczególnych członków wspólnoty i ogólnej kwoty faktury za roboty, wystawionej przez Spółkę. Faktury wystawione przez zarządcę wspólnoty na rzecz jej członków zawierają podatek VAT do odliczenia.

W opisanym stanie faktycznym Spółka zadeklarowała podatek VAT należny z faktury za całość wykonanych na budynku robót. Po otrzymaniu od zarządcy wspólnoty faktury VAT, obejmującej wynikającą z udziału Spółki we wspólnocie 73% ogólnej wartości robót, Spółka potraktowała podatek VAT z faktury wspólnoty, jako naliczony, podlegający odliczeniu. Spółka podkreśla, że prowadzi wyłącznie działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy zarządca wspólnoty miał prawo wystawić na poszczególnych członków faktury VAT, obejmujące wartość robót wynikającą z faktury wystawionej przez wykonawcę robót na budynku...
2. Czy Spółka może odliczyć podatek VAT naliczony w fakturze wystawionej przez zarządcę wspólnoty...

Zdaniem Wnioskodawcy, wspólnota nie powinna fakturować wewnętrznych rozliczeń pomiędzy wspólnotą a jej członkami. Zgodnie z art. 14 ustawy o własności lokali, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się m.in. wydatki na remonty. Prawidłowym jest, że faktura za roboty ociepleniowe budynku została wystawiona na wspólnotę. Nabywcą tych robót była wspólnota, a więc równocześnie jej członkowie. Nie można w tym przypadku mówić o odsprzedaży na rzecz członków wspólnoty robót wykonanych przez firmę budowlaną. Czynność pokrycia przez członków wspólnoty kosztów robót remontowych czy modernizacyjnych części wspólnej nie jest usługą w rozumieniu klasyfikacji statystycznych, tym samym, nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Spółki, wystawiona przez zarządcę wspólnoty faktura VAT nie stanowi podstawy do odliczenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawą prawną funkcjonowania wspólnot jest ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.). Powyższa ustawa określa prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną.

Zgodnie z art. 6 ww. ustawy, wspólnotę mieszkaniową tworzy ogół właścicieli, których lokale mieszkaniowe wchodzą w skład określonej nieruchomości.

Wspólnota może nabywać prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozwana. Przepis ten nie daje wspólnocie przymiotu osoby prawnej, lecz przymiot jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej. Jednostka powstała w oparciu o powyższy przepis, posiada określoną strukturę organizacyjną, w skład której wchodzą (tworzą ją) właściciele lokali, zobowiązani do określonych zachowań i czynności wynikających z ustawy. Wymieniona ustawa określa prawa i obowiązki członków wspólnoty oraz zakres zarządu nieruchomością wspólną.

Stosownie natomiast do art. 13 powołanej ustawy, właściciel ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, a także uczestniczy w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, przez którą rozumie się jedynie grunt oraz część budynku i urządzenia nie służące wyłącznie właścicielom lokali (np. klatki schodowe, parkingi, instalacje energetyczne itd.).

Jak wynika z treści z art. 14 ww. ustawy, na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty na dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publiczno-prawne, chyba, że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości oraz wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Drugi rodzaj wydatków ponoszonych przez właścicieli lokali, to wydatki związane z utrzymaniem własnych lokali, np. koszty zużytej przez właściciela energii cieplnej, wody czy wywozu nieczystości.

Za zobowiązania dotyczące nieruchomości wspólnej wspólnota odpowiada bez ograniczenia, a każdy właściciel lokalu w części odpowiadającej jego udziałowi w tej nieruchomości.

Wspólnota, a więc jej członkowie są nabywcami m.in. usług budowlanych dotyczących części wspólnych budynku, które pokrywane są z zaliczek pobieranych od członków wspólnoty, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali.

Wpłaty dokonywane przez członków wspólnoty m.in. na fundusz remontowy stanowią partycypację w kosztach wspólnoty przez jej członków.

W celu reprezentacji interesów wspólnoty, zobowiązana jest ona – zgodnie z art. 18 ustawy o własności lokali – ustanowić zarząd, który może być sprawowany bezpośrednio przez członków wspólnoty lub pośrednio przez podmiot z zewnątrz. Ponadto na gruncie ustawy o własności lokali należy rozróżnić pojęcia zarządu i zarządcy. O zarządzie mówimy w przypadku, gdy mamy na myśli organ wspólnoty, a o zarządcy w przypadku, gdy zarządzanie (administrowanie) nieruchomością wspólną zostało powierzone osobie fizycznej lub prawnej. Mając na uwadze powyższe należy jednoznacznie stwierdzić, że wspólnota mieszkaniowa stanowi wspólnotę interesów właścicieli lokali, zorganizowanych w formie i na zasadach określonych w powołanej wyżej ustawie o własności lokali.

Stosownie do treści art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przez dostawę towarów – stosownie do przepisu art. 7 ust. 1 cytowanej ustawy – należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast świadczenie usług, to w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W świetle art. 8 ust. 3 ww. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z objaśnień wstępnych do Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług wynika, iż usługami są określone czynności świadczone przez podmioty gospodarcze na rzecz innych podmiotów (osób fizycznych, jednostek gospodarczych). Zgodnie zatem z zasadą statystyczną zawartą w PKWiU, usługą jest jedynie czynność skierowana na zewnątrz, dla innego podmiotu.

W myśl zapisu art. 15 ust 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast zgodnie z treścią art. 15 ust. 2 powołanej ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Z regulacji zawartej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT wynika, że sprzedaż definiowana jest jako odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Jak wynika z powyższego na obrót składają się kwoty należne z tytułu tych czynności opodatkowanych, które są wykonywane przez podatnika.

Stosownie natomiast do przepisu art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w art. 15 tejże ustawy, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z przedstawionego we winsoku opisu stanu faktycznego wynika, że

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wspólnota nabyła usługi budowlane związane z termoizolacją ścian zewnętrznych, a następnie zarządca wspólnoty wystawił w imieniu wspólnoty faktury VAT dotyczące obciążenia tymi kosztami poszczególnych członków wspólnoty.

Wspólnota, w zakresie czynności zarządzania nieruchomością wspólną i pobierania zaliczek od swoich członków z tytułu partycypacji w kosztach części wspólnej budynku nie jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tym samym – w tym zakresie – nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wspólnota obciążając swoich członków kosztami utrzymania części wspólnych budynku w tym również kosztami dokonanych remontów, nie dokonuje odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nie wykonuje bowiem usług dla podmiotów spoza wspólnoty, lecz dla samej siebie – jest to tzw. zużycie wewnętrzne członków wspólnoty.

W świetle powyższego, czynność pokrycia przez członków wspólnoty kosztów remontu części wspólnej budynku nie jest usługą w rozumieniu klasyfikacji statystycznych, nie stanowi tym samym obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można zatem mówić o odsprzedaży usług budowlanych przez wspólnotę a więc jej członków na rzecz osób trzecich, a jedynie o zwrocie wyłożonych środków pieniężnych, która to czynność nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, wspólnoty tworzone na podstawie ustawy o własności lokali mogą być traktowane jako samodzielni podatnicy tego podatku mieszczący się w zakresie innych jednostek organizacyjnych nie mających osobowości prawnej. Jednakże w takim przypadku wspólnota musi dokonywać czynności podlegających opodatkowaniu na rzecz osób trzecich, tj. nie wchodzących w skład wspólnoty.

Odnosząc przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, iż w oparciu o przytoczone regulacje prawne wspólnota obciążając członków kosztami remontu części wspólnej budynku, w tym robotach termoizolacyjnych (ociepleniu) ścian zewnętrznych budynku, wymianie okien i wykonaniu pozostałych robót na ścianach zewnętrznych, nie dokonuje odpłatnej dostawy towarów ani też odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ stroną umowy jest wspólnota a więc jej członkowie.

W związku z powyższym brak jest uzasadnienia dla fakturowania wewnętrznych rozliczeń między wspólnotą, a jej członkami z tytułu kosztów związanych z utrzymaniem części nieruchomości wspólnej .

W świetle art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a ww. ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Z przedstawionych wyżej przepisów wynika, iż generalnie podstawę do odliczenia podatku naliczonego stanowią faktury VAT dokumentujące nabycie towarów i usług. W sytuacji opisanej we wniosku pokrycie przez Spółkę kosztów remontu nieruchomości wspólnej nie stanowi odpłatności ani za nabyty towar, ani za usługę. Opisana transakcja nie podlega opodatkowaniu, w związku z czym nie może być dokumentowana fakturą VAT. Brak jest zatem podstaw prawnych do pomniejszania kwot podatku należnego o kwoty podatku naliczonego, w oparciu o art. 86 ust. 1 i ust. 2 w powiązaniu z art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Reasumując, faktury otrzymane przez Wnioskodawcę od wspólnoty nie stanowiły podstawy do rozliczenia podatku VAT, a Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z tych faktur.

Ponadto, mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest Spółka – jako członek wspólnoty, zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla wspólnoty, podmiotu, który wystawił faktury VAT. Podmiot ten, aby uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tego podmiotu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.