INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2, § 6 i § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana prowadzącego działalność gospodarczą, przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2011 r. (data wpływu 8 marca 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup telewizora, nagrywarki i odtwarzacza płyt – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup telewizora, nagrywarki i odtwarzacza płyt.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, opodatkowaną na zasadach ogólnych, w zakresie:

• organizacji imprez artystyczno–rozrywkowych typu: koncerty piosenkarzy, zespołów muzycznych, występy kabaretów, itp.,
• sprzedaży biletów na imprezy artystyczne,
• organizacji imprez dydaktyczno–oświatowych dla dzieci i młodzieży.
  
  

Głównym typem działalności, która przynosi największe przychody, jest konkurs wokalny - ogólnopolski program artystyczny pt. „Wygraj (…)”. Każdy taki program jest filmowany przez wynajętą do tego firmę, świadczącą tego typu usługi. Z takiego programu Zainteresowany otrzymuje od firmy realizującej, oryginalną płytę z filmem, nagraną w technice „A”. Chodzi o to, ażeby jakość nagrania była jak najlepsza. Następnie płyta jest kopiowana i sprzedawana przez odpowiednie kanały dystrybucyjne firmy.

Fragmenty filmu z laureatami konkursu zamieszczone są na stronie internetowej firmy. Płyty są także rozsyłane do środków masowego przekazu (telewizja, radio, prasa itp.) w celu upowszechniania i promocji utalentowanych wykonawców i ich popularyzacji. W takim przypadku wymagania co do jakości technicznej filmu są bardzo wysokie.

Do tych wszystkich wymienionych czynności niezbędny jest bardzo nowoczesny i wysokiej jakości sprzęt, taki jak np.: telewizor „B”, nagrywarka, odtwarzacz płyt, itd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wydatki poniesione w związku z zakupem ww. sprzętu, tj.: telewizora, nagrywarki, odtwarzacza, mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w całości, skoro działalność gospodarcza prowadzona jest w miejscu stałego zameldowania (domek jednorodzinny) i może zachodzić podejrzenie organów skarbowych, że zakupiony sprzęt będzie mógł również służyć do prywatnych celów domowych...

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupiony sprzęt w całości może stanowić koszt uzyskania przychodu i nie ma znaczenia, czy jest on umieszczony prywatnie w domu, skoro tam jest zarejestrowana i prowadzona działalność gospodarcza. Dodaje, iż:

1. sprzęt jest niezbędny do obróbki realizowanych filmów, np. do kopiowania płyt, nagrywania płyt dla uczestników konkursu wokalnego, itd. Z kolei telewizor odpowiedniej klasy „B” jest konieczny, aby np. sprawdzić jakość zamówionego filmu, nagranego w technice „B”, który na zlecenie realizowała odpowiednia ekipa. Ponadto przed dystrybucją nagranych na płycie filmów „B”, ich jakość musi być sprawdzona, co nastąpi poprzez użycie zakupionego sprzętu i pozwoli uniknąć zbędnych reklamacji, które niestety dotąd Wnioskodawcy się przytrafiały,
2. zakupiony sprzęt stanie się źródłem uzyskiwania przychodów firmy,
3. ww. sprzęt przyczyni się do tego, że sprzedawane filmy, nagrane na płytach będą lepszej jakości i nie będzie reklamacji z tego tytułu.

W takiej sytuacji, w ocenie Wnioskodawcy, sprzęt, który zamierza nabyć, powinien stanowić koszt uzyskania przychodu w całości, pomimo zachodzących podejrzeń, że może on również służyć prywatnym celom.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Koszt uzyskania przychodu stanowią również wydatki związane z przychodami w sposób pośredni, jeżeli są ściśle związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Sposób ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatków związanych z działalnością gospodarczą zależy od rodzaju poniesionych wydatków oraz ich wartości.

Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie środków trwałych.

Kosztem uzyskania przychodów są jednak, w myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 3 powołanej wyżej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane środkami trwałymi.

Stosownie do przepisu art. 22f ust. 1 i ust. 3 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W myśl art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Przepis art. 22d ust. 2 zd. 1 wymienionej ustawy stanowi, iż składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Zgodnie natomiast z art. 23 ust. 1 pkt 49 wymienionej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Z wniosku o wydanie interpretacji wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie: organizacji imprez artystyczno–rozrywkowych, dydaktyczno–oświatowych dla dzieci i młodzieży oraz sprzedaży biletów na imprezy artystyczne. Do prowadzenia ww. działalności niezbędny jest bardzo nowoczesny i wysokiej jakości sprzęt, taki jak np.: telewizor „B”, nagrywarka, odtwarzacz płyt, itd.

W świetle cytowanych wyżej przepisów możliwe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup sprzętu audiowizualnego, tj. telewizora, nagrywarki, odtwarzacza płyt. Powyższe ma miejsce w przypadku, gdy sprzęt ten potrzebny jest do wykonywania działalności gospodarczej, podatnik wykorzystuje go wyłącznie do celów prowadzonej działalności, a wydatki poniesione na jego zakup mają wpływ lub mogą mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub funkcjonowanie źródła przychodów. Sprzęt ten winien ponadto znajdować się w pomieszczeniu, w którym wykonywana jest działalność gospodarcza. Oczywistym jest bowiem, iż wykorzystywane do celów działalności gospodarczej pomieszczenie powinno być odpowiednio wyposażone.

Pamiętać jednak należy, iż zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie składników majątku, zależy od spełnienia przesłanek definicji środka trwałego, w tym również od wartości nakładów poniesionych na ich zakup. Jeżeli cena nabycia sprzętu przekracza 3.500 zł oraz jest on kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie dłuższym niż rok, podatnik powinien zaliczyć sprzęt do środków trwałych i amortyzować według stawek ustawowych. Jeżeli natomiast cena jego nabycia jest niższa niż 3.500 zł, może:

• zaliczyć sprzęt do środków trwałych i dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania sprzętu do używania albo w miesiącu następnym,
• zaliczyć sprzęt do środków trwałych i począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym oddano sprzęt do używania, dokonywać jego amortyzacji,
• nie wprowadzać sprzętu do ewidencji środków trwałych i zaliczyć wydatek bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania go do używania.
  
  

W przedmiotowym wniosku Wnioskodawca wskazał również, iż działalność gospodarczą prowadzi w miejscu stałego zameldowania, tj. w domu jednorodzinnym, a zatem z uwagi na miejsce prowadzenia działalności może zachodzić podejrzenie, iż sprzęt, który zamierza zakupić, będzie mógł również służyć do celów prywatnych.

Przepisy prawa podatkowego, nie zabraniają prowadzenia działalności w budynku mieszkalnym który jest jednocześnie miejscem stałego zameldowania podatnika. Nieistotny zatem z punktu widzenia podatkowego jest obiekt, w którym telewizor, nagrywarka i odtwarzacz płyt będą funkcjonowały, lecz to czy będą wykorzystywane wyłącznie do celów prowadzonej działalności gospodarczej, a ich wykorzystanie będzie miało bezpośredni, obiektywny wpływ na uzyskane przychody z działalności gospodarczej.

Reasumując stwierdzić należy, iż wydatki, które Wnioskodawca zamierza ponieść na zakup sprzętu, tj. telewizora, nagrywarki i odtwarzacza płyt, wykorzystywanych następnie do celów działalności gospodarczej, w miejscu jej prowadzenia, w sytuacji gdy będzie istniał związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy zakupem ww. sprzętu, a przychodem uzyskanym z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej, stanowić będą koszt uzyskania przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym podkreślić, że to Wnioskodawca powinien przyłożyć należytą wagę do udokumentowania, że zakupiony sprzęt jest niezbędny dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa, oraz będzie wykorzystywany wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Również to, czy zakup ww. sprzętu będzie zasadny, musi ocenić sam Wnioskodawca, biorąc pod uwagę specyfikę prowadzonej działalności.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.