INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

WYDANA W WYNIKU UWZGLĘDNIENIA SKARGI

W związku ze skargą (data nadania w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego– 5 maja 2011 r.) do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 3 marca 2011 r. nr ILPB2/415-1356/10-2/WM w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania, doręczoną w dniu 7 marca 2011 r. (data potwierdzenia odbioru), Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając w imieniu Ministra Finansów w trybie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oraz na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w związku z § 2 i § 6 oraz § 10 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), uwzględnia skargę w całości, w związku z czym zmienia zaskarżoną indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 3 marca 2011 r., uznając stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2010 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z dnia xxxxxx r. sąd rejonowy – wydział pracy zasądził od zakładu pracy na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie tytułem pobierania emerytury w zaniżonym wymiarze wraz z należnymi odsetkami ustawowymi.

Powyższe było wynikiem tego, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 stycznia 2008 r. na skutek błędnego zakwalifikowania przez pracodawcę wykonywanej przez Zainteresowanego w okresie zatrudnienia w ww. zakładzie pracy pobierał zaniżone świadczenie emerytalne.

Pracodawca, w wystawionym na rzecz Wnioskodawcy świadectwie pracy nie wykazał, iż wykonywana przez Niego praca miała charakter pracy górniczej w wymiarze 1,5-krotnym, wskutek czego organ rentowy przyznając Zainteresowanemu prawo do emerytury górniczej do jej wysokości nie zastosował przelicznika w wysokości 1,8, lecz 1,2. W konsekwencji powyższego Wnioskodawca pobierał niższą emeryturę niż w rzeczywistości powinien.

Jednakże, dniu xxxxxx r. pracodawca powołał komisję weryfikacyjną, która w sposób jednoznaczny potwierdziła, iż w okresie zatrudnienia Zainteresowany wykonywał pracę górniczą, która uprawnia do przeliczenia emerytury z zastosowaniem przelicznika 1,8.

Na potwierdzenie powyższego pracodawca wystawił świadectwo wykonywania pracy górniczej, po przedłożeniu którego organ rentowy decyzją z dnia 28 października 2008 r. ponownie przeliczył wysokość przyznanej Wnioskodawcy emerytury, tym razem z zastosowaniem przelicznika 1,8. W konsekwencji, ponownie naliczona emerytura była znacznie wyższa od pierwotnie przyznanej.

Z uwagi zatem na fakt, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2003 r. do dnia 31 stycznia 2008 r. Zainteresowany otrzymywał zaniżone świadczenie emerytalne, wystąpił do sądu rejonowego z powództwem przeciwko pracodawcy o zapłatę stosowanego odszkodowania za okres pobierania zaniżonej emerytury.

Podstawą dochodzonego przez Zainteresowanego roszczenia był art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z treścią art. 300 Kodeksu pracy, zgodnie z którymi: „dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi”. Zasady ustalania odszkodowania wynikają zatem wprost z art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Wysokość należnego odszkodowania stanowiła zaś różnicę między emeryturą, którą faktycznie Wnioskodawca otrzymał, a tą którą powinien był otrzymywać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty. Różnicę tę ustaliła opinia biegłego sądowego, dopuszczona przez sąd rejonowy. Zasądzone na rzecz Zainteresowanego przez sąd rejonowy odszkodowanie w kwocie 31 861,23 zł stanowiło kwotę netto, bowiem zostało uprzednio pomniejszone o podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie społeczne.

Zdaniem sądu rejonowego, pracodawca nie wykonał ciążących na nim obowiązków w sposób należyty, bowiem w wystawionym dla Wnioskodawcy świadectwie pracy nie wskazał, iż wykonywał On pracę górniczą podlegającą zaliczeniu do wysokości emerytury w wymiarze 1,5-krotnym, wskutek czego Zainteresowany poniósł szkodę w postaci obniżonej wysokości emerytury.

W konsekwencji, pracodawca był zobligowany do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania w kwocie xxx zł wraz z należnymi odsetkami ustawowymi. Wypłacona kwota odszkodowania była kwotą netto.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę odszkodowanie jest – zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – zwolnione z opodatkowania podatkiem od osób fizycznych...

Wnioskodawca wyraził pogląd, iż zasądzone wyrokiem z dnia 28 września 2010 r. przez sąd rejonowy odszkodowanie w kwocie 31 861,23 zł netto, które zostało pomniejszone o obowiązkową składkę na ubezpieczenie zdrowotne oraz podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie swojego stanowiska, Zainteresowany wskazał na treść art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, zgodnie z którym „wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”.

Wnioskodawca argumentując swoje stanowisko, wskazał, iż przedmiotowe odszkodowanie zostało pomniejszone o należny podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne. Zasądzone wyrokiem z dnia xxxxxx r. przez sąd rejonowy odszkodowanie stanowiło zatem kwotę netto.

W związku z tym, wypłacone odszkodowanie, w ocenie Zainteresowanego, jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Wnioskodawca stanął na stanowisku, iż w przeciwnym razie bowiem doszłoby do podwójnego opodatkowania zasądzonego na Jego rzecz odszkodowania.

W wydanej w dniu 3 marca 2011 r. interpretacji indywidualnej, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W wydanej interpretacji stwierdzono, iż otrzymany przez Wnioskodawcę na podstawie wyroku sądu przychód w postaci odszkodowania, stanowi korzyść, którą Zainteresowany mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody nie wyrządzono. W konsekwencji organ interpretacyjny wskazał, iż przedmiotowe odszkodowanie stanowi przychód z tzw. innych źródeł i podlega opodatkowaniu na zasadach wskazanych w art. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, tut. Organ wskazał, iż analogicznie kształtują się skutki podatkowe w zakresie uzyskanych przez Zainteresowanego odsetek od ww. odszkodowania.

Interpretacja została skutecznie doręczona w dniu 7 marca 2011 r.

W dniu 18 marca 2011 r. do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, wpłynęło wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, w związku z wydaniem interpretacji indywidualnej z dnia 3 marca 2011 r. nr ILPB2/415-1356/10-2/WM, na które tut. Organ nie udzielił odpowiedzi.

Następnie, Wnioskodawca za pośrednictwem Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na interpretację indywidualną z dnia 3 marca 2011 r. nr ILPB2/415-1356/10-2/WM.

W skardze na ww. indywidualną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, Skarżący nie zgadza się z interpretacją przepisów prawa podatkowego i wnosi o:

• uchylenie wydanej interpretacji,
• zasądzenie na rzecz Skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych w uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego.
  
  

Przedmiotowej interpretacji Skarżący zarzuca:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego mające wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
• art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991r. (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.) przez błędną jego wykładnię i przyjęcie, iż w przedstawionym przez podatnika stanie faktycznym nie ma on zastosowania,
• art. 9 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 oraz 10 ust.1 pkt 9 ww. ustawy, poprzez błędną jego wykładnię i przyjęcie, iż dochód z opisanego we wniosku zdarzenia nie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie ww. art. 21 ust.1 pkt 3b ustawy,
2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:
• art. 120, 121 w zw. z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.) przez błędną wykładnię przepisów prawa materialnego skutkującą uznaniem, iż w przedstawionym stanie faktycznym stanowisko podatnika jest nieprawidłowe,
• art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, polegające na ograniczeniu się przez właściwy organ do przytoczenia treści obowiązujących przepisów oraz autorytatywnego stwierdzenia, iż podatnik w przedstawionym stanie faktycznym nie ma racji, mimo iż przepis nakłada na organ wydający interpretację obowiązek oceny stanowiska skarżącego i uzasadnienia prawnego.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy, w związku z wniesieniem skargi oraz z uwzględnieniem zarzutów w niej przedstawionych, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, co następuje.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Jednakże, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy zwalnia się z opodatkowania inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 471 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Natomiast w art. 300 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) wskazano, iż w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Jak wskazano we wniosku, odszkodowanie zostało zasądzone wyrokiem sądu rejonowego. Podstawą wypłaty ww. odszkodowania były postanowienia art. 471 Kodeksu cywilnego w związku z art. 300 Kodeksu pracy. Wysokość odszkodowania stanowiła różnica pomiędzy emeryturą jaką Wnioskodawca winien otrzymać, gdyby pracodawca wystawił prawidłowe dokumenty, a emeryturą otrzymaną w okresie objętym żądaniem. Obejmuje ono wyłącznie stratę, jakiej doznał Zainteresowany w związku z błędami popełnionymi przez byłego pracodawcę, a nie utratę zarobku, który byłby się urzeczywistnił gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż przedmiotowe odszkodowanie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji jego wypłata nie rodzi u Wnioskodawcy obowiązku podatkowego.

Stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 listopada 2010 r. było zatem prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, należało orzec jak w sentencji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejsze rozstrzygnięcie. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź, w terminie trzydziestu dni od dnia jego doręczenia za pośrednictwem organu, który wydał decyzję (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.