INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2010 r. (data wpływu 19 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 13 grudnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia sprzedaży środka trwałego zakupionego z otrzymanej dotacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu rozliczenia sprzedaży środka trwałego zakupionego z otrzymanej dotacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 3 grudnia 2010 r. znak ILPB1/415-1314/10-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 8 grudnia 2010 r., a w dniu 13 grudnia 2010 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 9 grudnia 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wniosek dotyczy miniciągnika zakupionego z dotacji otrzymanej z Urzędu Pracy na rozpoczęcie działalności gospodarczej.

W roku 2009 z otrzymanej dotacji, tj. kwoty 19.100 zł, Wnioskodawca zakupił miniciągnik, będący środkiem trwałym, który jest amortyzowany. Całkowita cena, którą Zainteresowany zapłacił to 21.340 zł, z czego 19.100 zł to dotacja, a 2.240 zł to wkład własny.

W związku ze złym stanem zdrowia, Wnioskodawca jest zmuszony przebranżowić się, a co za tym idzie, zamierza sprzedać zakupiony z dotacji miniciągnik.

W uzupełnieniu podano, iż w związku ze sprzedażą miniciągnika, będącego przedmiotem sprawy, Wnioskodawca wnosi o zmianę „rodzaju sprawy” ze zdarzenia przyszłego na zaistniały stan faktyczny.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy należny podatek dochodowy, tj. w przypadku Wnioskodawcy 18%, można pomniejszyć o tzw. kwotę niezamortyzowaną (amortyzacja), czy też Zainteresowany jest zobowiązany do uiszczenia pełnej kwoty podatku...
2. Jeśli Wnioskodawca będzie zobligowany do zapłaty pełnej kwoty podatku, tj. 18%, to czy ewentualnie Jego wkład własny przy zakupie ciągnika, tj. 2.240 zł może zostać w jakiś sposób wykorzystany, tzn. czy wtedy pełna kwota podatku (tj. 18%) w jakiś sposób może zostać zmniejszona...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, z informacji telefonicznej jaką uzyskał z urzędu skarbowego oraz Krajowej Informacji Podatkowej wynika, że nie ma żadnych przeciwwskazań prawnych do tego, aby należny podatek z tytułu sprzedaży miniciągnika, tj. 18% Wnioskodawca pomniejszył o wartość (kwotę niezamortyzowaną). Zainteresowany jest przychylny temu stanowisku, tym bardziej, że istnieje zapis o tym, iż dotacja z urzędu pracy jest zwolniona z podatku dochodowego w oparciu o art. 21 ust. 1 pkt 121. Ponadto, sama ustawa w sposób niejednoznaczny definiuje ten problem, stąd zapytanie Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu Zainteresowany podał, że uważa, iż w związku z użytkowaniem sprzętu będącego przedmiotem sprawy, jego naprawami i innymi wydatkami związanymi z jego należnym utrzymaniem, ma prawo pomniejszyć należny podatek dochodowy z tytułu sprzedaży miniciągnika tj. 18% o kwotę/wartość niezamortyzowaną. Nie ma żadnych przeciwwskazań prawnych do pełnego odpisu amortyzacyjnego.

Wnioskodawca uważa, że w sytuacji, kiedy nie będzie miał możliwości dokonania pełnego odpisu wartości niezamortyzowanej, ma prawo do uwzględnienia wkładu własnego tj. 2.240 zł przy odpisie amortyzacyjnym od należnego podatku dochodowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

   - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 24 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa. Dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a: wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Zatem, dochód ze zbycia środka trwałego stanowi różnica między przychodem z odpłatnego zbycia, a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych. Poprzez sumę odpisów amortyzacyjnych należy rozumieć zarówno odpisy zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jak i odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca otrzymał z Urzędu Pracy dotację na rozpoczęcie działalności gospodarczej, z której w 2009 roku zakupił środek trwały – miniciągnik.

Zainteresowany uważa, iż możliwe jest pomniejszenie należnego podatku z tytułu sprzedaży miniciągnika o wartość - kwotę niezamortyzowaną.

Reasumując, w celu wyliczenia dochodu ze sprzedaży środka trwałego Wnioskodawca ma możliwość pomniejszenia przychodu ze sprzedaży o całą niezamortyzowaną wartość tego środka trwałego, a nie jak wskazał Zainteresowany należnego podatku dochodowego. W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.