INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 21 grudnia 2010r. (wpływ do tut. BKIP - 10 stycznia 2011r.), uzupełnionym w dniu 03 i 25 marca 2011r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania za wypadek przy pracy we Włoszech - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10, 11 i 18 stycznia 2011r. wpłynęły do tut. BKIP wnioski o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odszkodowania za wypadek przy pracy we Włoszech. Tut. Organ ww. pisma potraktował – z uwagi na tożsamość zagadnienia poruszanego w nich – jako jeden wniosek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 25 lutego 2011r. i 17 marca 2011r. Znak: IBPB II/1/415-7/11/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 03 i 25 marca 2011r. wpłynęły uzupełnienia wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni otrzymuje wypłatę odszkodowania za wypadek przy pracy we Włoszech. Wspomnianemu wypadkowi uległa dnia 15 marca 2002r. i był on na tyle poważny, że zostało jej przyznane odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu, które jest do chwili obecnej wypłacane w ratach miesięcznych. W języku włoskim nazywa się ono „rendita” (tj. renta), ale rentą faktycznie nie jest, ponieważ wnioskodawczyni na terenie Włoch pracowała kilka miesięcy, co nie uprawniało jej do otrzymania renty. Wnioskodawczyni posiada stosowne zaświadczenie z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w tej sprawie. Według włoskich przepisów prawa podatkowego taka rekompensata nie podlega opodatkowaniu.

Bank w którym wnioskodawczyni posiada konto najpierw nie pobierał podatku, a teraz domaga się zapłaty „zaległego” podatku i chce pobierać podatek w przyszłości.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 01 marca 2011r. (wpływ do tut. BKIP – 03 marca 2011r.) wnioskodawczyni poinformowała, że podmiotem wypłacającym odszkodowanie w ratach miesięcznych za trwały uszczerbek na zdrowiu jest INAIL czyli Państwowy Zakład Ubezpieczeń od Wypadków przy Pracy we Włoszech. Odszkodowanie jest wypłacane na mocy przepisów, o jakich mowa w art. 13 Dekretu Legislacyjnego 38/2000 i Dekretu Ministra z dnia 12 lipca 2000r. Stopień uszczerbku psychofizycznego wynosi 55%. Zgodnie z art. 104, w rezultacie ustaleń lekarza sądowego przeprowadzonych w siedzibie kolegium INAIL przyznano wnioskodawczyni powypadkowe świadczenie pieniężne, które nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych we Włoszech.

Do tej pory wnioskodawczyni otrzymywała przelew do Banku i nie pobierano jej podatku. Od grudnia ubiegłego roku Bank zaczął pobierać podatek twierdząc, że tytuł przelewu sugeruje „rentę”, a nie odszkodowanie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 marca 2011r. (wpływ do tut. BKIP – 25 marca 2011r.) wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny stwierdzając, iż wysokość i zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z włoskich przepisów odrębnych ustaw (art. 13 dekretu Legislacyjnego 38/2000 i Dekretu Ministra z dnia 12/0772000).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy otrzymywane przez wnioskodawczynię odszkodowanie za wypadek przy pracy na terenie Włoch stanowi dochód podlegający opodatkowaniu...

Czy płatnik winien pobierać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od powyższego świadczenia...

Zdaniem wnioskodawczyni, w związku z faktem, że nie nabyła ona prawa do otrzymywania typowej renty chorobowej z powodu zbyt krótkiego okresu zatrudnienia we Włoszech, odszkodowanie jakie dostaje podlega innym przepisom prawa podatkowego i nie jest opodatkowane we Włoszech.

W opinii wnioskodawczyni, art. 21 § 3c (winno być: art. 21 ust. 1 pkt 3c) ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie stwierdza, że tego typu świadczenie nie podlega opodatkowaniu. Zdaniem wnioskodawczyni ww. świadczenie nie powinno być opodatkowane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast zgodnie z art. 4a tej ustawy, powyższy przepis stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z uwagi na to, że wnioskodawczyni jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymane odszkodowanie z tytułu wypadku jest wypłacane z Włoch, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Włoskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania z dnia 21 czerwca 1985r. (Dz. U. z 1989r. Nr 62, poz. 374).

Art. 18 polsko-włoskiej umowy, opublikowany w Dzienniku Ustaw w polskiej wersji językowej, brzmi: „Z zastrzeżeniem artykułu 19 ustęp 2, emerytury oraz inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie z tytułu jej zatrudnienia w przeszłości będą opodatkowane tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ich odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania.”. Natomiast z wersji angielskiej tego artykułu wynika, iż zakres przedmiotowy przepisu został określony szeroko i oznacza zarówno emerytury jak i renty oraz inne podobne świadczenia (takie znaczenie przyjmuje angielskie określenie „pensions and other similar remuneration” zawarte w art. 18 umowy).

Polsko-włoska umowa została sporządzona w trzech językach: polskim, włoskim i angielskim. Zgodnie z art. 30 - zdaniem końcowym umowy, w przypadku zaistnienia rozbieżności w zakresie interpretacji postanowień umowy, rozstrzygające znaczenie posiada tekst angielski.

W związku z powyższym, stosownie do zapisów rozstrzygającej wersji umowy, dochód wnioskodawczyni z tytułu odszkodowania wypłacanego z Włoch, powinien zostać opodatkowany na zasadach określonych w art. 18 polsko-włoskiej umowy, tj. Wyłącznie w państwie rezydencji wnioskodawczyni, czyli w Polsce.

Do opodatkowania ww. odszkodowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl – powołanego przez wnioskodawczynię - art. 21 ust. 1 pkt 3c tej ustawy wolne od podatku dochodowego są odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż wskazany przez wnioskodawczynię art. 21 ust. 1 pkt 3c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zwalnia z opodatkowania ww. świadczenia przyznanego na podstawie przepisów prawa włoskiego, gdyż jest ono odszkodowaniem wypłacanym w ratach miesięcznych, a nie odszkodowaniem w postaci renty, jak również nie jest świadczeniem przyznanym na mocy przepisów prawa cywilnego.

Jednakże na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania – a według brzmienia przepisu obowiązującego od 01 stycznia 2009r. - odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane na zasadach, o których mowa w art. 27 ust. 1; wg brzmienia obowiązującego od 01 stycznia 2007r. - odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód; wg brzmienia obowiązującego od 21 czerwca 2008r. - odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997r. (Dz. U. z 1997r. Nr 78, poz. 483 ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa włoskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie włoskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Należy zauważyć, iż treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państw (Włoch).

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 marca 2011r. wnioskodawczyni stwierdziła, iż wysokość i zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z włoskich przepisów odrębnych ustaw. Zatem otrzymywane przez wnioskodawczynię odszkodowanie z tytułu wypadku z Włoch korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli istotnie, jak twierdzi wnioskodawczyni, wysokość i zasady ustalania tegoż odszkodowania wynikają wprost z włoskich przepisów odrębnych ustaw i odszkodowanie nie jest wypłacane na podstawie umowy lub ugody pozasądowej. Tym samym płatnik nie powinien pobierać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od ww. świadczenia.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawczyni, iż odszkodowanie za wypadek przy pracy we Włoszech korzysta ze zwolnienia z opodatkowania, należało uznać za prawidłowe, jednakże nie z powodów wskazanych przez wnioskodawczynię.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez wnioskodawczynię. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej dołączono plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.