INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 4 listopada 2010 r. (data wpływu 10 listopada 2010 r.), uzupełnionym w dniu 2 lutego 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 stycznia 2011 r. nr ILPB1/415-1289/10-2/AO wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

W dniu 2 lutego 2011 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 28 stycznia 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości zabudowanej starymi budynkami pofabrycznymi. W obiektach mieszczą się 4 windy (3 windy towarowo-osobowe i 1 winda osobowa). Windy zostały zainstalowane ok. 50 lat temu. Według nadzoru technicznego, dźwigi powinny być w najbliższym czasie wymienione.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, iż nie prowadzi działalności gospodarczej, uzyskuje dochody z tytułu najmu. Forma opodatkowania - zasady ogólne, przychody opodatkowane według skali podatkowej. Nie korzysta z żadnych ulg, dotacji itp.

Wnioskodawca uważa, że poniesione nakłady spełniają definicję remontu w zrozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1991 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118.). W 2007 roku naprawiał stację … poprzez wymianę zużytego transformatora na nowy i praktycznie na takie samo pytanie dostał odpowiedź pozytywną od Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, z zaznaczeniem: „Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 20 sierpnia 1999 r. (sygn. akt I SA/Gd 2620/98) nakłady, takie jak np. wymiana okien, drzwi, instalacji zużytych na nowe, mogą być uznane za prace remontowe, nie zmieniające charakteru lokalu i strona może je w całości zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, bez względu na wielkość tych wydatków”.

Zdaniem Wnioskodawcy, naprawa dźwigów osobowo-towarowych (nawet poprzez wymianę ich zasadniczych części) podobnie jak było ze stacją …, ma tylko funkcję odtworzeniową i nie powoduje zmiany charakteru lokali czy nawet całych budynków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy poniesione koszty na zakup (wymianę) nowych dźwigów towarowo-osobowych i dźwigu osobowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, pomieszczenia w obiektach podnajmowane są podmiotom prowadzącym działalność gospodarczą. Zainteresowany osobiście działalności nie prowadzi.

Szyby windowe, całe oprzyrządowanie oraz windy stanowią integralną część budynków. Dla większości najemców brak windy, oznaczałby konieczność rozwiązania umowy najmu, gdyż są to firmy produkcyjne.

Biorąc powyższe pod uwagę, wymianę starych wind z uwagi na ich znaczny stopień zużycia, Wnioskodawca zaliczyłby do kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3 - 9 i 11 - 15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.) remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową rekonstrukcją adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, iż Zainteresowany zamierza dokonać wymiany dźwigów towarowo-osobowych w nieruchomości zabudowanej starymi budynkami pofabrycznymi, której jest właścicielem i z której uzyskuje dochody z tytułu najmu. Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione nakłady spełniają definicję remontu z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane.

Jeżeli zatem wymiana wind ma na celu odtworzenie stanu pierwotnego nieruchomości z uwagi na jej stan i wiek, tak aby móc ją nadal wynajmować, to poniesione wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu.

Reasumując, wydatki poniesione na zakup (wymianę) nowych dźwigów towarowo-osobowych i dźwigu osobowego można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.