INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o., reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2010 r. (data wpływu: 15 lipca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2010 r. (data wpływu: 24 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu zakupu wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia podstawy opodatkowania z tytułu zakupu wierzytelności. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 września 2010 r. (data wpływu: 24 września 2010 r.) o pełnomocnictwo i dodatkową opłatę.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności Spółki jest obrót wierzytelnościami. Spółka kupuje wierzytelności bezsporne i wymagalne na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji). Wierzytelności te udokumentowane są albo fakturami sprzedaży, albo prawomocnymi wyrokami sądowymi opatrzonymi klauzulą wykonalności, których wykaz stanowi załącznik do zawartej umowy. Wierzytelności obejmują: należność główną, naliczone odsetki oraz koszty sądowe (w przypadku wyroków sądowych). Wierzytelności kupowane są poniżej wartości nominalnej należności głównej.

Cesjonariusz zobowiązuje się do zapłaty ceny nabycia wierzytelności w określonych w umowie terminach, najczęściej w kilku równych ratach, których terminy zapłaty są niezależne od terminu i kwoty wpływu wierzytelności od dłużnika.

W przypadku, gdy cesjonariusz nie wywiązuje się z płatności, obu stronom umowy przysługuje prawo odstąpienia od umowy.

Wnioskodawca (cesjonariusz) nabywa od zbywcy (cedenta) na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności, wierzytelność zbywcy. Po nabyciu wierzytelności nabywca (cesjonariusz) wejdzie w prawa zbywcy (cedenta). Wierzytelności nabywane są w celu dalszej odsprzedaży, bądź windykacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Co stanowi podstawię opodatkowania przy nabyciu wierzytelności...
2. W jaki sposób obliczyć kwotę podatku VAT z tytułu nabycia wierzytelności...

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania czynności polegającej na nabyciu wierzytelności za cenę niższą od jej wartości nominalnej jest dyskonto, czyli różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu. Kwota dyskonta to kwota brutto, zatem wartość podatku VAT należy obliczyć metodą „w stu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (…).

Obrotem (podstawą opodatkowania) jest zatem wartość „netto” towaru (bez należnego podatku). W myśl art. 29 ust. 2 ustawy, w przypadku gdy pobrano zaliczki, zadatki, przedpłaty lub raty, obrotem jest również kwota otrzymanych zaliczek, zadatków, przedpłat lub rat, pomniejszona o przypadającą od nich kwotę podatku.

Wynagrodzenie z tytułu sprzedaży najczęściej wyrażone jest w formie ceny. W art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050 ze zm.) wskazano, że cena jest to wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę. W cenie uwzględnia się podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli na podstawie odrębnych przepisów sprzedaż towaru (usługi) podlega obciążeniu podatkiem od towarów i usług oraz podatkiem akcyzowym.

Zasadą zatem jest, że w ramach ustalonych cen zawarty jest już podatek od towarów i usług, jeżeli dana transakcja podlega temu podatkowi, chyba że strony w umowie wyraźnie wskażą inaczej. W tak skonstruowanej cenie zawiera się zatem podstawa opodatkowania (tzw. wartość netto) oraz podatek. Jeżeli zatem strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie tenże podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem „w stu”.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z zasadą swobody umów, to strony umowy rozstrzygają czy do kwoty określonej w umowie należy doliczyć podatek od towarów i usług, czy też podatek ten zawiera się w przyjętej wartości kwotowej. Analiza przedmiotu umów cywilnoprawnych nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że przedmiotem działalności Spółki jest obrót wierzytelnościami. Spółka kupuje wierzytelności bezsporne i wymagalne na podstawie umowy przelewu wierzytelności (cesji). Wierzytelności te udokumentowane są albo fakturami sprzedaży, albo prawomocnymi wyrokami sądowymi opatrzonymi klauzulą wykonalności, których wykaz stanowi załącznik do zawartej umowy. Wierzytelności obejmują: należność główną, naliczone odsetki oraz koszty sądowe (w przypadku wyroków sądowych). Wierzytelności kupowane są poniżej wartości nominalnej należności głównej.

Cesjonariusz zobowiązuje się do zapłaty ceny nabycia wierzytelności w określonych w umowie terminach, najczęściej w kilku równych ratach, których terminy zapłaty są niezależne od terminu i kwoty wpływu wierzytelności od dłużnika.

W przypadku, gdy cesjonariusz nie wywiązuje się z płatności, obu stronom umowy przysługuje prawo odstąpienia od umowy.

Wnioskodawca (cesjonariusz) nabywa od zbywcy (cedenta) na podstawie umowy cesji (przelewu) wierzytelności, wierzytelność zbywcy. Po nabyciu wierzytelności nabywca (cesjonariusz) wejdzie w prawa zbywcy (cedenta). Wierzytelności nabywane są w celu dalszej odsprzedaży, bądź windykacji.

W interpretacji z dnia 15 października 2010 r. tut. Organ stwierdził, że czynność nabycia przez Wnioskodawcę wierzytelności od zbywcy (cedenta) jest świadczeniem usługi, polegającym na uwolnieniu od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięcia, która to usługa opodatkowana jest na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy wg. stawki 22%.

Zatem udzielając odpowiedzi na zadane we wniosku pytania należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku. W sytuacji, gdy strony opodatkowanej transakcji określiły jej cenę, bez wskazania, że jest to wartość netto, do której należy doliczyć VAT, uznać zawsze należy, że jest to cena zawierająca w sobie podatek (tzw. wartość brutto), w ramach której należny podatek można ustalić tzw. rachunkiem „w stu”.

W niniejszej interpretacji odpowiedziano na wniosek w części dotyczącej określenia podstawy opodatkowania z tytułu nabycia wierzytelności.

Rozstrzygnięcia dotyczące opodatkowania podatkiem VAT nabycia w drodze cesji wierzytelności oraz uznania tej czynności za usługę ściągania długów, a także momentu powstania obowiązku podatkowego, zawarte zostały w odrębnych interpretacjach o nr: ILPP1/443-771/10-4/BD i ILPP1/443-771/10-6/BD z dnia 15 października 2010 r.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.