INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 marca 2012 r. (data wpływu 19 marca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwrotu zwaloryzowanej kaucji mieszkaniowej.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku braki formalne, pismem z dnia 19 kwietnia 2012 r. Nr ITPB1/415-313/12-2/AD wezwano Wnioskodawcę do ich usunięcia. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Towarzystwo Budownictwa Społecznego działa na podstawie przepisów ustawy z 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. Nr 133 poz. 654 ze zm.), obowiązującej przed 10 lipca 2001 r. ustawy z 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych, obowiązującej od 10 lipca 2001 r. ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminnym i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. 2005, Nr 31, poz. 266), przepisów ustawy z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.), przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny oraz postanowień aktu założycielskiego z późniejszymi zmianami. Jedynym udziałowcem spółki jest od początku jej powstania Gmina Miejska. W czasie swojej działalności TBS pobierało następujące wpłaty:

po pierwsze - były to kaucje od przyszłych najemców lokali będących w zasobach Wnioskodawcy. Zgodnie z przepisami art. 32 powoływanej już ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego w brzmieniu obowiązującym do dnia 14 października 2004 r., umowa najmu mogła przewidywać obowiązek wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, istniejących w dniu opróżnienia lokalu, w wysokości nie przekraczającej 10% wartości odtworzeniowej lokalu w dniu zawarcia umowy, o której mowa w art. 28 ust. 2. Do zwrotu tych kaucji mają zastosowanie odpowiednie przepisy:

• na mocy odesłania z art. 33 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego,
• art. 6a ust. 2 ustawy o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych.

Zgodnie z tymi przepisami zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej w dniu jej wypłaty, albo na podstawie art. 6 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie praw lokatorów.

Zgodnie z tymi przepisami zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. Kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu.

po drugie - na skutek zmiany podejścia banków do kwalifikowania wniosków kredytowych Wnioskodawca - zamiast kaucji zaczął pobierać partycypacje zwrotne. Na pobieranie partycypacji zwrotnych pozwalał art. 29 ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego w brzmieniu obowiązującym do 14 października 2004 r.

Zgodnie z tym przepisem pracodawca, działając w celu uzyskania mieszkań dla swych pracowników, a także inne osoby mające interes w uzyskaniu mieszkań przez wskazane przez nie osoby trzecie mogą zawierać z towarzystwem umowy w sprawie partycypacji w kosztach budowy tych mieszkań. Przepisy nie przewidywały wówczas możliwości cesji partycypacji na inne osoby. Wysokość partycypacji (10% wartości odtworzeniowej lokalu), jej znaczenie (pozyskanie środków na budowę), sposób waloryzacji oraz funkcje (zabezpieczenie należności TBS z tytułu najmu) tych wpłat były identyczne jak w przypadku wpłat kaucji (o których była mowa wyżej), z tą różnicą, że nie mógł dokonać tej wpłaty sam najemca, a inna osoba trzecia zainteresowana wskazaniem najemcy do zawarcia z nim umowy najmu. Podobny był również tryb zwrotu zwaloryzowanej partycypacji. Zwrot zwaloryzowanej partycypacji następował po potrąceniu ewentualnych należności z tytułu najmu na podstawie zapisów zawartych umów i porozumień, po wypowiedzeniu umowy najmu i opuszczeniu lokalu. Zwrot ten następował na rzecz partycypanta albo innej osoby wskazanej przez tego partycypanta, którą najczęściej był najemca.

po trzecie - po zmianie z dniem 15 października 2004 r. przepisów ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego TBS zaczęło pobierać od przyszłych najemców partycypacje zwrotne w wysokości do 30% kosztów budowy lokalu. Partycypacje te pełniły u Wnioskodawcy identyczne funkcje, jak w poprzednich przypadkach (tzn. w przypadku kaucji oraz partycypacji pobieranych przez 15 października 2004 r.). Partycypacje zwrotne po wypowiedzeniu umowy najmu i opuszczeniu lokalu podlegają waloryzacji na podstawie przepisów art. 29a ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego i są zwracane najemcom po potrąceniu na podstawie art. 498 Kodeksu cywilnego ich ewentualnych należności z tytułu najmu. Powołany przepis art. 29a ustawy o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego przewiduje, że w przypadku zakończenia najmu i opróżnienia lokalu kwota partycypacji podlega zwrotowi najemcy nie później niż w terminie 12 miesięcy od dnia opróżnienia lokalu. W dniu zwrotu kwota partycypacji powinna odpowiadać kwocie stanowiącej odsetek aktualnej wartości odtworzeniowej lokalu równy udziałowi wniesionej przez najemcę kwoty partycypacji w kosztach budowy lokalu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wnioskodawca jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy, w związku z tym, że zwrot zwaloryzowanych kaucji opisanych w części pierwszej stanu faktycznego jest dla ich beneficjenta źródłem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jeśli nie jest płatnikiem czy jest zobowiązany wystawić PIT- 8C dla beneficjenta ...
2. Czy wnioskodawca jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy, w związku z tym, że zwrot zwaloryzowanych partycypacji opisanych w części drugiej stanu faktycznego jest dla ich beneficjenta źródłem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jeśli nie jest płatnikiem czy jest zobowiązany wystawić PIT- 8C dla beneficjenta ...
3. Czy wnioskodawca jest płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy, w związku z tym, że zwrot zwaloryzowanych partycypacji opisanych w części trzeciej stanu faktycznego jest dla ich beneficjenta źródłem przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a jeśli nie jest płatnikiem czy jest zobowiązany wystawić PIT- 8C dla beneficjenta ...

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze w zakresie stanu faktycznego. W pozostałym zakresie wniosek zostanie rozpatrzony odrębnymi pismami.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest On płatnikiem zaliczek na podatek dochodowy, ani osobą zobowiązaną do wystawienia PIT-8C, gdyż zwrot kaucji nie jest przychodem najemcy, także w części stanowiącej różnicę między kwotą wpłaconą a kwotą wypłacaną po waloryzacji. Zwrócone kaucje nie są przychodami. Kaucja nie jest bowiem kosztem. Nie jest kwotą ostatecznie poniesioną. W związku z tym jej zwrot nie jest otrzymaniem przychodu. W ocenie Wnioskodawcy dotyczy to również kwoty będącej nadwyżką ponad kwotę wpłaconą, która wzrasta wskutek waloryzacji. Zgodnie ze słownikiem języka polskiego „waloryzacja" to albo «ustalenie wysokości istniejących świadczeń pieniężnych, np. emerytur, rent lub płac, w związku ze zmianą systemu pieniężnego lub jednostki monetarnej» albo «przywrócenie czemuś, np. środowisku wartości lub naturalnych walorów (http://sjp.pwn.pl/szukaj/waloryzacja). W tym przypadku waloryzacja miała prowadzić do tego, aby podatnik (najemca) otrzymał kwotę o takiej samej wartości nabywczej, jaką wpłacił. Przewidziany mechanizm waloryzacji (oparty o wartość budynku) powoduje, że podatnik otrzymuje realnie dokładnie tyle, ile wpłacił (dokładnie taką samą część wartości budynku, w którym miał lokal). Powstała w wyniku waloryzacji nadwyżka kaucji ponad kwotę wpłaconą nie jest żadnym realnym przysporzeniem majątkowym. Jak wynika z wielu interpretacji organów podatkowych, jak i wyroków sądowych z przychodem mamy do czynienia wówczas, gdy występuje realne przysporzenie majątkowe.

Przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 13 października 2010 r., sygn. I SA/Po 407/10 (publ. CBOSA) stwierdził: „Nie ulega wątpliwości, że katalog przychodów z innych źródeł wskazany w art. 20 ust. 1 u.p.d.f. nie jest katalogiem zamkniętym, ustawodawca użył bowiem zwrotu "w szczególności". W katalogu tym mieścić się będą wszelkie przychody podatnika, jeśli wystąpi u niego realne przysporzenie majątkowe".

Tak też przykładowo Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 23 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 1461/10 (publ. CBOSA), w którym stwierdzono, że przychodem jest realne przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa.

Z kolei Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2011 r., znak IPTPB2/415-226/11-2/ KO podkreśla, że nie ma przychodu, w przypadku gdy nie wystąpi realne przysporzenie majątkowe. Wskazywano już, że waloryzacja zwrotu wpłaconych wcześniej kwot nie jest przychodem, a tylko wyrównaniem ich wartości, która na skutek upływu czasu straciła swoją siłę nabywczą. Pobierane kaucje mają charakter zwrotny, stanowią formę zabezpieczenia, ich waloryzacja jest tylko wyrównaniem ich wartości, a więc nie stanowi realnego przysporzenia majątkowego.

Wpłacane kwoty kaucji nigdy nie były traktowane jako lokata kapitału, a wręcz stanowiły czasowe "zamrożenie" możliwości dysponowania częścią majątku osoby wpłacającej do TBS, z nieznanym wcześniej skutkiem finansowym. Należy zauważyć, że wskaźnik waloryzacji mógł być ujemny, gdyż wskaźnik wartości odtworzeniowej nie zawsze rósł, także ulegał zmniejszeniu. Nikt jednak nie myślał o tym, aby taki przypadek rozliczać jako stratę (podatkową). Z tych samych powodów - nie powinno ulegać wątpliwości, że nadwyżka powstała w wyniku waloryzacji nie jest przychodem. Najemca (wpłacający kaucję) nie mógł stać się właścicielem ani lokalu, ani części budynku wybudowanego przez TBS. Mógł jedynie on sam lub w innych przypadkach - wskazana przez niego osoba, zawrzeć umowę najmu lokalu na warunkach określonych przez TBS. Waloryzacja, jako odstępstwo od zasady nominalizmu miała tylko wyrównać stratę inflacyjną poniesioną przez beneficjenta zwracanej kwoty.

Takie podejście do kwestii swoistej rekompensaty znajdujemy też w wyroku NSA (II FSK 1218/10). Należy tutaj zauważyć jeszcze, że z przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ustawodawca tylko wyjątkowo uważa waloryzację za wywołującą skutki podatkowe. Przepis art. 14 ust. 2 pkt 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że do przychodów zalicza się przychody osiągnięte w związku ze zwrotem lub otrzymaniem pożyczki (kredytu), jeżeli pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, w przypadku gdy:

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości wyższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwróconego kapitału a kwotą udzielonej pożyczki (kredytu),
• pożyczkobiorca (kredytobiorca) zwraca tytułem spłaty pożyczki (kredytu) środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału;

Skoro ustawodawca zamieszcza specjalną i wyjątkową regulację odnoszącą się do przychodów powstałych wskutek waloryzacji, to oznacza iż zasadniczo nie uznaje różnic waloryzacyjnych ani za przychody, ani za koszty. Nie wywołują one - poza przypadkami wyraźnie przewidzianymi w przepisie - skutków podatkowych.

Gdyby miało być inaczej, to nie byłaby potrzebna regulacja zawarta w art. 14 ust. 2 pkt 7g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przecież wniosek o tym, że jest to przychód można by wyciągnąć z zasad ogólnych. Skoro jest inaczej - i w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych - pojawiła się specjalna regulacja dotycząca tej kwestii, to znaczy, iż ustawodawca uważa waloryzację za generalnie neutralną podatkowo, poza wyraźnie wskazanymi przypadkami.

Taka okoliczność nie zachodzi w przypadku waloryzacji kaucji, o której mowa, a zatem jej waloryzacja jest neutralna podatkowo. W zależności od jej wyniku, nie powoduje ani powstania przychodów, ani kosztów podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnikom w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Źródła przychodów wymienione zostały w art. 10 ust. 1 ww. ustawy. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy. Oznacza to, iż przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne czy częściowo odpłatne.

W treści wniosku wskazano, iż zawierane przez TBS z najemcami umowy najmu przewidywały obowiązek zapłaty na rzecz Towarzystwa kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu w wysokości odpowiadającej 10% wartości odtworzeniowej lokalu. W chwili rozwiązania umowy najmu lokalu Towarzystwo wypłacało na rzecz najemców zwaloryzowaną kwotę uiszczonej uprzednio kaucji zabezpieczającej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia kaucji. Jednakże zgodnie z definicją słownikową za kaucję uważa się pewną sumę pieniężną, złożoną jako gwarancję dotrzymania zobowiązania i stanowiącą odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania. Istotą kaucji mieszkaniowej jest zabezpieczenie właścicielowi ewentualnych roszczeń powstałych w czasie trwania stosunku najmu.

W myśl art. 32 ustawy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych formach popierania budownictwa mieszkaniowego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) – umowa najmu może przewidywać obowiązek wpłacenia przez najemcę kaucji zabezpieczającej pokrycie należności z tytułu najmu, istniejących w dniu opróżnienia lokalu. Stosownie do treści art. 33 ww. ustawy w sprawach nieuregulowanych w rozdziale 4 ustawy stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 ze zm.) oraz przepisy Kodeksu cywilnego o najmie.

Zgodnie z zasadą nominalizmu określoną w art. 358¹ § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia następuje przez zapłatę sumy nominalnej, to jest w tej samej sumie, na jaką opiewał dług w chwili jego powstania, bez względu na to czy między chwilą powstania a chwilą wykonania zobowiązania doszło do obniżenia lub podwyższenia siły nabywczej pieniądza, mającego wpływ na jego wartość ekonomiczną.

Odstępstwem od kodeksowej zasady nominalizmu jest możliwość dokonania waloryzacji z inicjatywy ustawodawcy na zasadach i według warunków przez niego przyjętych, a w przypadku braku takiego uregulowania świadczenia mogą być waloryzowane na podstawie umowy, a także konstytutywnego orzeczenia sądowego.

Zasady zwracania wpłaconej kaucji, a w szczególności określania wysokości należnej do zwrotu kwoty regulują przepisy ww. ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Stosownie bowiem do treści art. 6 ust. 3 tej ustawy, zwrot zwaloryzowanej kaucji następuje w kwocie równej iloczynowi kwoty miesięcznego czynszu obowiązującego w dniu zwrotu kaucji i krotności czynszu przyjętej przy pobieraniu kaucji, jednak w kwocie nie niższej niż kaucja pobrana. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 4 ustawy kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu.

Stosownie jednak do art. 36 ust. 2 ww. ustawy kaucja wpłacona przez najemcę w okresie obowiązywania ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 120, poz. 787 ze zm.) podlega zwrotowi w zwaloryzowanej kwocie odpowiadającej przyjętemu przy jej wpłacaniu procentowi wartości odtworzeniowej lokalu obowiązującej w dniu jej zwrotu, w terminie określonym w ust. 1. Zwrócona kwota nie może być jednak niższa od kwoty kaucji wpłaconej przez najemcę.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż zwracana najemcom kaucja mieszkaniowa jest świadczeniem o charakterze zwrotnym, a zatem obojętnym z punktu widzenia obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ jest jedynie zabezpieczeniem prawidłowego wykonania postanowień umowy najmu, o charakterze zwrotnym. Natomiast jej waloryzacja pełni rolę elementu odszkodowania urealniającego wartość siły nabywczej pieniądza, który najemca wpłaca wynajmującemu tytułem zabezpieczenia wykonania zobowiązania.

Zgodnie z art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wpłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są zobowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są zobowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

Reasumując, mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz stan prawny obowiązujący w zakresie mającym do niego zastosowanie należy stwierdzić, iż na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwaloryzowane kwoty kaucji otrzymane przez najemców wypłacane przez Towarzystwo w chwili rozwiązania umowy najmu lokalu nie stanowią u nich przychodu podlegającego opodatkowaniu, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a co za tym idzie, Wnioskodawca nie ma obowiązku wystawiania informacji PIT-8C.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.