Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-284/13-4/IR
z 18 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 8 kwietnia 2013 r. (data wpływu 10 kwietnia 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 maja 2013 r. (data wpływu 3 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, do której ma zastosowanie procedura uproszczona – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania transakcji za wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną, do której ma zastosowanie procedura uproszczona.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 31 maja 2013 r. poprzez doprecyzowanie przedstawionego opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz o kwestie związane z reprezentacją.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny/zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (Spółka) jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT (w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych), który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów poza terytorium kraju, w szczególności dostaw do krajów członkowskich Unii Europejskiej („UE”). Dostawy dokonywane są na różnych warunkach INCOTERMS, w szczególności przy zastosowaniu warunków DDU/DAP, EXW, FCA lub FOB.

W ramach opisanych dostaw towary Spółki są sprzedawane do kontrahenta posługującego się numerem VAT-UE nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska („Pośrednik”) i inne niż kraj przeznaczenia towarów będących przedmiotem dostawy. Pośrednik następnie dokonuje sprzedaży zakupionych od Spółki towarów do ostatecznego odbiorcy („Nabywca”) posługującego się numerem VAT-UE nadanym przez państwo członkowskie UE, w którym kończy się transport (inne niż Polska i inne niż państwo, którego numerem posłużył się Pośrednik).

W wyniku opisanych dostaw towary są transportowane w ramach UE bezpośrednio pomiędzy Spółką a Nabywcą. Transport towarów wykonywany jest przez zewnętrzną firmę spedycyjną. W większości przypadków transport organizowany jest przez Spółkę lub Pośrednika. W niektórych przypadkach transport organizowany jest przez Nabywcę, który ponosi także jego koszt, przy czym Nabywca w tym zakresie działa wówczas w interesie i za aprobatą Spółki lub Pośrednika, co może być potwierdzone w ogólnych warunkach sprzedaży, czy też w odpowiednich wzajemnych porozumieniach lub umowach.

Pośrednik, tj. podmiot dokonujący dostawy na rzecz ostatecznego odbiorcy nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka. Dodatkowo, Pośrednik posługuje się wobec Spółki, jak i wobec ostatecznego odbiorcy tym samym numerem VAT-UE nadanym, jak zaznaczono powyżej, przez państwo członkowskie UE inne niż Polska i inne niż kraj przeznaczenia towarów będących przedmiotem dostawy. Pośrednik będzie wskazywał ostatniego odbiorcę jako obowiązanego do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej na opisanych powyżej zasadach.

W piśmie z dnia 31 maja 2013 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, iż użyte sformułowanie „w interesie i za aprobatą Spółki lub Pośrednika” należy rozumieć jako działanie „na rzecz”. Jednocześnie podkreślił, iż ustawodawca nie wprowadził do ustawy o VAT definicji użytego sformułowania „na rzecz” dlatego też, w opinii Spółki, należy odczytywać znaczenie użytych sformułowań zgodnie z ich potocznym rozumieniem w oparciu o definicje słownikowe. Zgodnie z definicją słownikową sformułowania „w interesie” (internetowy słownik PWN) „w interesie czyimś, w interesie czegoś” oznacza „dla czyjegoś dobra, dla czyjejś korzyści; dla powodzenia jakiejś sprawy”. Jednocześnie zgodnie z przywołanym słownikiem „rzecz” m.in. oznacza „sprawę, którą się rozstrzyga, załatwia, przeprowadza”. Zdaniem Wnioskodawcy powyższe oznacza, że działanie „ na rzecz” należy rozumieć jako działanie dla czyjegoś dobra, załatwianie spraw dla danej osoby, co zgodnie z przywołanymi definicjami słownikowymi obejmuje swym zakresem działanie „w imieniu i za aprobatą Spółki lub Pośrednika”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w niniejszym wniosku transakcje, mogą być traktowane jako wypełniające definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ustawy o VAT, w odniesieniu do której rozliczenie podatku VAT może zostać dokonane na zasadach, właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, opisane powyżej transakcje spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, o której mowa jest w art. 135 ustawy o VAT, w odniesieniu do której rozliczenie podatku VAT może zostać dokonane na zasadach właściwych dla procedury uproszczonej przewidzianej w art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT.

W szczególności, opisane przez Spółkę transakcje spełniają definicję wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej (dalej: WTT), ponieważ:

1. w dostawach towarów uczestniczy trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach UE, tj.:
   1. Spółka – podmiot zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju,
   2. Pośrednik – podmiot zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska i innym niż kraj ostatecznego odbiorcy,
   3. ostateczny odbiorca – podmiot zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w kraju Unii Europejskiej innym niż Polska i innym niż kraj przeznaczenia towarów;
2. dostawy towarów są dokonywane między Spółką, Pośrednikiem i ostatecznym odbiorcą, a towary będące przedmiotem transakcji są wydawane przez Wnioskodawcę bezpośrednio ostatecznemu odbiorcy.
   
   

Dodatkowo, w odniesieniu do opisanych transakcji, zdaniem Wnioskodawcy, spełniony jest również warunek wynikający z treści art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b) tj. wskazanie, że przedmiot dostawy powinien być wysyłany lub transportowany przez pierwszego (tutaj: Spółka) lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT (tutaj: Pośrednik) lub na ich rzecz, z terytorium jednego państwa UE (tutaj: Polska) na terytorium innego państwa UE (tutaj: kraj przeznaczenia towarów).

Z literalnego brzmienia przywołanej regulacji art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT wynika bowiem, że transakcja może zostać uznana za WTT zarówno wtedy, gdy wysyłka lub transport towarów są organizowane bezpośrednio przez pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, jak i wówczas, gdy za wysyłkę lub transport odpowiada osoba trzecia, działająca na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika.

W przypadku transakcji, w ramach których to ostateczny odbiorca organizuje transport i ponosi jego koszty, występuje zdaniem Wnioskodawcy właśnie druga ze wskazanych powyżej sytuacji, tj. towary transportowane są w interesie i za aprobatą pierwszego i drugiego w kolejności podatnika, tj. w ocenie Wnioskodawcy, na rzecz jego i Pośrednika, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Powyższe stanowisko znajduje pełne oparcie w orzecznictwie sądów administracyjnych, np. w prawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 kwietnia 2008 r. o sygn. III SA/Wa 194/08. Zdaniem WSA w Warszawie, z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy o VAT można wywieść wniosek, że nie ma znaczenia, który uczestnik obrotu dokonuje transportu. Kluczowy jest fragment przepisu, gdzie mowa jest o tym, że transport może być wykonywany przez pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu „lub na ich rzecz”. Zdaniem Sądu, „słowa na ich rzecz” należy rozumieć bardzo szeroko. Ponadto, w ocenie Sądu okoliczność, że transport wykonywany jest „na rzecz” pierwszego lub drugiego uczestnika obrotu nie oznacza, że muszą oni za ten transport płacić.

Co więcej, zdaniem Sądu, wymogi wynikające z art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b mogą być spełnione, jeśli strony stosują - tak jak w rozpatrywanej sprawie - konstrukcję zbliżoną do umowy zlecenia, uregulowanej w Kodeksie cywilnym (art. 734 KC). Sąd uznał, że odebranie towaru przez trzeciego uczestnika obrotu (tutaj: ostateczny odbiorca) nie byłoby możliwe, gdyby nie działał on na zlecenie pierwszego lub drugiego. Wynika to z okoliczności, że - bez takiego zlecenia - podmiot pierwszy nie mógłby wydać towaru innemu podmiotowi niż podmiot drugi. Ponadto, podmiot trzeci również nie miałby żadnego tytułu do odbioru towaru od podmiotu pierwszego. W konsekwencji Sąd uznał, że w stanie faktycznym sprawy, trzeci podmiot działa „na rzecz” jednego z pozostałych uczestników obrotu.

W tym kontekście należy, zdaniem Wnioskodawcy, przyjąć, że bez wpływu na możliwość kwalifikacji transakcji jako WTT pozostaje okoliczność, czy podmiotem dokonującym wysyłki lub transportu towarów na rzecz pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika jest osoba nie biorąca czynnego udziału w dostawach towarów, czy też np. ostateczny odbiorca towarów. W świetle przytoczonych przepisów za dopuszczalne należy bowiem uznać takie ukształtowanie warunków dostawy, aby na zlecenie pierwszego lub drugiego w kolejności podatnika, organizacją transportu towarów zajmował się ostateczny odbiorca towarów.

Prawidłowość prezentowanego stanowiska Zainteresowanego potwierdzają również interpretacje organów podatkowych, na przykład indywidualna interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP2/443-1049/08-2/MN z dnia 30 stycznia 2009 r., interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy nr ITPP2/443-915a/09/RS z dnia 18 stycznia 2010 r. czy interpretacje Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie: nr IPPP3/443-563/11-2/LK z dnia 8 lipca 2011 r. i nr IPPP3/443-1114/11- 2/MPe z dnia 4 listopada 2011 r.

Przyjęcie odmiennej interpretacji analizowanego przepisu (w szczególności poprzez przyjęcie, że ostatni w kolejności podatnik nie może działać na rzecz pozostałych uczestników WTT jako podmiot organizujący transport) prowadziłoby do sytuacji, w której polskie przepisy dotyczące WTT należałoby uznać za ewidentnie sprzeczne z przepisami unijnymi, których postanowienia miały zostać zaimplementowane do polskiego porządku prawnego.

Z art. 141 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wprowadzającego mechanizm procedury uproszczonej przy WTT, nie wynika bowiem jakiekolwiek dodatkowe ograniczenie dotyczące tego, kto w ramach transakcji trójstronnej odpowiedzialny jest za transport towarów. Tym samym, zaprezentowane powyżej stanowisko Wnioskodawcy pozwala na dokonanie wykładni polskich przepisów dotyczących WTT z uwzględnieniem odpowiednich postanowień przywołanej Dyrektywy.

Biorąc pod uwagę powyższe, a także sformułowany w wielu orzeczeniach Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej i polskich sądów administracyjnych nakaz prowspólnotowej wykładni przepisów krajowych należy uznać, że transakcja może zostać uznana za WTT niezależnie od tego, czy za transport towarów będących jej przedmiotem będzie odpowiadać jedna ze stron transakcji, czy też podmiot zewnętrzny, działający za zlecenie ostatecznego odbiorcy towarów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym i czynnym podatnikiem VAT (w tym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych), który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje dostaw towarów poza terytorium kraju, w szczególności dostaw do krajów członkowskich Unii Europejskiej. Dostawy dokonywane są na różnych warunkach INCOTERMS, w szczególności przy zastosowaniu warunków DDU/DAP, EXW, FCA lub FOB. W ramach opisanych dostaw towary Spółki są sprzedawane do kontrahenta posługującego się numerem VAT-UE nadanym przez państwo członkowskie inne niż Polska („Pośrednik”) i inne niż kraj przeznaczenia towarów będących przedmiotem dostawy. Pośrednik następnie dokonuje sprzedaży zakupionych od Spółki towarów do ostatecznego odbiorcy („Nabywca”) posługującego się numerem VAT-UE nadanym przez państwo członkowskie UE, w którym kończy się transport (inne niż Polska i inne niż państwo, którego numerem posłużył się Pośrednik). Pośrednik, tj. podmiot dokonujący dostawy na rzecz ostatecznego odbiorcy nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka. Dodatkowo, Pośrednik posługuje się wobec Spółki, jak i wobec ostatecznego odbiorcy tym samym numerem VAT-UE nadanym, przez państwo członkowskie UE inne niż Polska i inne niż kraj przeznaczenia towarów będących przedmiotem dostawy. Pośrednik będzie wskazywał ostatniego odbiorcę jako obowiązanego do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej na opisanych powyżej zasadach. W wyniku opisanych dostaw towary są transportowane w ramach UE bezpośrednio pomiędzy Spółką a Nabywcą. Transport towarów wykonywany jest przez zewnętrzną firmę spedycyjną. W większości przypadków transport organizowany jest przez Spółkę lub Pośrednika. W niektórych przypadkach transport organizowany jest przez Nabywcę, który ponosi także jego koszt, przy czym Nabywca w tym zakresie działa wówczas w interesie i za aprobatą Spółki lub Pośrednika, co może być potwierdzone w ogólnych warunkach sprzedaży, czy też w odpowiednich wzajemnych porozumieniach lub umowach.

Nadto Wnioskodawca wskazał, iż użyte sformułowanie „w interesie i za aprobatą Spółki lub Pośrednika” należy rozumieć jako działanie „na rzecz”.

Odnosząc się do powyższego w pierwszej kolejności wskazać należy, iż transakcje trójstronne to termin używany do opisywania dostaw towarów obejmujących trzy podmioty w przypadku, gdy towary są dostarczane bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu. W kontekście handlu wewnątrzwspólnotowego, transakcja trójstronna może wystąpić w przypadku, gdy towary są przewożone bezpośrednio od dostawcy w jednym państwie członkowskim Unii Europejskiej do ostatecznego odbiorcy w innym państwie członkowskim, według poleceń podmiotu pośredniczącego, zlokalizowanego w kolejnym państwie członkowskim.

Zgodnie z art. 135 ust. 1 pkt 1 ustawy, ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o VAT, rozumie się przez to podatek i podatek od wartości dodanej.

Na mocy art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową transakcję trójstronną rozumie się transakcję, w której są spełnione łącznie następujące warunki:

1. trzech podatników VAT zidentyfikowanych na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w trzech różnych państwach członkowskich uczestniczy w dostawie towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności, przy czym dostawa tego towaru jest dokonana między pierwszym i drugim oraz drugim i ostatnim w kolejności,
2. przedmiot dostawy jest wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz z terytorium jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego.
   
   

Stosownie do art. 135 ust. 1 pkt 3 ustawy, przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, rozumie się przez to nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawę, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Natomiast przez procedurę uproszczoną – w myśl art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy – rozumie się procedurę rozliczania VAT w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej, polegającą na tym, że ostatni w kolejności podatnik VAT rozlicza VAT z tytułu dokonania na jego rzecz dostawy towarów przez drugiego w kolejności podatnika VAT, jeżeli łącznie są spełnione następujące warunki:

1. dostawa na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT była bezpośrednio poprzedzona wewnątrzwspólnotowym nabyciem towarów u drugiego w kolejności podatnika VAT,
2. drugi w kolejności podatnik VAT dokonujący dostawy na rzecz ostatniego w kolejności podatnika VAT nie posiada siedziby działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
3. drugi w kolejności podatnik VAT stosuje wobec pierwszego i ostatniego w kolejności podatnika VAT ten sam numer identyfikacyjny na potrzeby VAT, który został mu przyznany przez państwo członkowskie inne niż to, w którym zaczyna się lub kończy transport lub wysyłka,
4. ostatni w kolejności podatnik VAT stosuje numer identyfikacyjny na potrzeby VAT państwa członkowskiego, w którym kończy się transport lub wysyłka,
5. ostatni w kolejności podatnik VAT został wskazany przez drugiego w kolejności podatnika VAT jako obowiązany do rozliczenia podatku VAT od dostawy towarów realizowanej w ramach procedury uproszczonej.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że procedura uproszczona w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej polega na:

• objęciu obowiązkiem zapłaty podatku ostatecznego nabywcy towaru, czyli trzeciego w kolejności podatnika, z tytułu dostawy krajowej pomiędzy drugim a trzecim podatnikiem w kolejności na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu,
  

• uznaniu, iż doszło do opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru przez drugiego w kolejności podatnika VAT zarówno na terytorium państwa członkowskiego, na którym towar znajduje się w momencie zakończenia jego wysyłki lub transportu, jak i na terytorium państwa, które wydało numer identyfikacyjny dla VAT drugiemu w kolejności podatnikowi.
  
  

Zatem pomimo, że w transakcję trójstronną zaangażowane są trzy podmioty, jedynym podatnikiem, który zobowiązany jest do naliczenia podatku VAT jest trzeci w kolejności podatnik (ostateczny nabywca towaru), który dokonuje samoobliczenia podatku z tytułu nabycia towaru od drugiego w kolejności podatnika i traktuje to nabycie jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towaru.

Dla zastosowania procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych koniecznym jest, aby przedmiot dostawy był wysyłany lub transportowany przez pierwszego lub też transportowany przez drugiego w kolejności podatnika VAT lub na ich rzecz (art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy).

Jak przedstawiono w opisie sprawy, w wyniku opisanych dostaw towary są transportowane w ramach UE bezpośrednio pomiędzy Spółką a Nabywcą. Transport towarów wykonywany jest przez zewnętrzną firmę spedycyjną. W większości przypadków transport organizowany jest przez Spółkę lub Pośrednika. W niektórych przypadkach transport organizowany jest przez Nabywcę, który ponosi także jego koszt, przy czym Nabywca w tym zakresie działa wówczas w interesie i za aprobatą Spółki lub Pośrednika, co należy rozumieć - jak wskazał Wnioskodawca - jako działanie „na rzecz” i może być potwierdzone w ogólnych warunkach sprzedaży, czy też w odpowiednich wzajemnych porozumieniach lub umowach.

W ocenie tut. Organu, w tak przedstawionych okolicznościach, gdy transport organizowany jest przez Spółkę lub Pośrednika bądź przez ostatecznego odbiorcę – Nabywcę, jednakże działającego na rzecz pierwszego lub drugiego uczestnika transakcji trójstronnej w oparciu o zawarte porozumienie/umowę, stwierdzić należy, że dyspozycja art. 135 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy zostanie wypełniona. Ponadto z okoliczności sprawy wynika, że spełnione zostały pozostałe przesłanki, wynikające z powołanych wyżej przepisów ustawy, tym samym opisane przez Wnioskodawcę transakcje mogą zostać rozliczone według procedury uproszczonej w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej.

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że opisane przez Spółkę transakcje jako wypełniające definicję art. 135 ust. 1 pkt 2 ustawy, stanowią wewnątrzwspólnotowe transakcje trójstronne, do których ma zastosowanie procedura uproszczona, określona w art. 135 ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.