INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 22.04.2013 r. (data wpływu 25.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia prawa do lokalu mieszkalnego w drodze dożywocia – jest:

• w zakresie dotyczącym braku powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu przeniesienia własności nieruchomości w drodze umowy dożywocia w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1997 roku - prawidłowe,
  
  

• w części dotyczącej udziału nabytego w 2012 roku - nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości w drodze dożywocia.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą uprawnioną do lokalu mieszkalnego na podstawie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego, które nabył wraz z żoną w 1997 roku. W dniu 06.01.2012 r. żona zmarła, a Wnioskodawca na mocy dziedziczenia testamentowego nabył całość jej majątku. Obecnie w toku jest procedura przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność tego lokalu.

Z chwilą uzyskania odrębnej własności lokalu Wnioskodawca zamierza zawrzeć z synem umowę dożywocia, na mocy której m.in. własność tego lokalu przejdzie na syna.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jak należy opodatkować umowę dożywocia...

Zdaniem Wnioskodawcy przedmiotowa umowa dożywocia nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie spółdzielczego prawa do lokalu minęło więcej, niż 5 lat. Z chwilą przekształcenia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność tego lokalu nie nastąpi nowe nabycie tego lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż w okresie trwania małżeństwa pozostawał z żoną w ustroju wspólności majątkowej nie można przyjąć, iż w dniu śmierci żony nabył on ponownie prawo do jednej części przedmiotowego lokalu. Wspólność majątkowa małżeńska jest bowiem niepodzielna i nie można uznać, że podczas spadkobrania wystąpiło nowe nabycie części mieszkania. Takie rozumienie przepisów potwierdza orzecznictwo sądowe (por. np. wyrok NSA z 8. 12.2011 r. II FSK 1101/10). Zgodnie więc z przepisem art. 10 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 2012.361 j.t. ze zm., dalej: UPDOF), jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie podlega ono opodatkowaniu.

Jednakże nawet gdyby uznać, że podatnik nabył 1 lokalu w chwili śmierci małżonki, z uwagi na sposób odpłatnego zbycia w postaci umowy dożywocia, zbycie to nie będzie opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, bowiem przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują zasad ustalenia w tej sytuacji podstawy opodatkowania tym podatkiem. Specyfika tego rodzaju umowy wymaga, aby - w celu opodatkowania takiej czynności - ustawodawca określił jej podstawę opodatkowania. Swoisty charakter umowy dożywocia opiera się na okoliczności, iż jest to umowa odpłatna, ale jednocześnie losowa (por. Komentarz do art. 908 Kodeksu cywilnego autorstwa Elżbiety Niezbeckiej, akapit 5, Vademecum Doradcy Podatkowego). Losowość przedmiotowej umowy polega na braku możliwości ustalenia w chwili zawarcia umowy wartości świadczenia, które otrzyma uprawniony z tytułu umowy dożywocia; tu Wnioskodawca. Rzeczywistą wartość świadczeń uzyskanych przez podatnika z tytułu omawianej umowy można określić dopiero w chwili jego śmierci. W zależności więc od zrządzenia losu może się okazać, iż wartość ta wyniosła równowartość miesięcznych świadczeń, ale równie prawdopodobne jest, iż będzie to równowartość świadczeń dwudziestoletnich.

Przyjęcie w tym przypadku, iż podstawą opodatkowania jest wartość rynkowa nieruchomości prowadzi do sytuacji, w której podatnik zbywa mieszkanie w zamian za dożywotnie utrzymanie (bądź rentę), co oznacza relatywnie niskie świadczenia miesięczne - a dodatkowo musi zapłacić ogromny podatek dochodowy mimo, iż faktycznie żadnego dochodu nie otrzymał z uwagi na konstrukcję danej umowy. Podkreślić należy, że brak dochodu podatnika nie wynika z próby obejścia prawa czy zaniżenia wartości przedmiotu umowy, ale z konstrukcji prawnej tej czynności. Opodatkowanie takiej transakcji od wartości rynkowej nieruchomości stanowiłoby naruszenie zasad współżycia społecznego oraz podstawowych zasad konstytucyjnych, w tym w szczególności zasady in dubio pro tributario.

Na marginesie należy zauważyć, iż w odniesieniu do umowy dożywocia nie można zastosować przepisu art. 19 ust. 1 zdanie drugie UPDOF, które umożliwia organowi podatkowemu ustalenie przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości w wysokości wartości rynkowej w sytuacji, w której cena określona w umowie odbiega znacznie od takiej wartości bez uzasadnienia. Cena, za którą nabywca nabywa nieruchomość z tytułu umowy dożywocia w żaden sposób nie jest powiązana z wartością rynkową nieruchomości, którą podatnik mógłby uzyskać np. sprzedając tę nieruchomość (co zostało już wyżej wskazane). Jednakże, nawet gdyby podatnik zmarł następnego dnia po podpisaniu umowy dożywocia, a więc wartość uzyskanych przez niego świadczeń byłaby znikoma, nie można uznać, iż cena uiszczona przez nabywcę nieruchomości odbiega od wartości rynkowej bez uzasadnienia. Jest to bowiem element konstrukcyjny umowy dożywocia. Dodatkowo, przepis art. 19 UPDOF odnosi się do „ceny”, która w ogóle nie występuje w umowie o dożywocie (por. Tomasz Król Opodatkowanie zbycia nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie, Vademecum Doradcy Podatkowego, nr 137620).

Jedynym podatkiem, który należy zapłacić z tytułu zawarcia umowy dożywocia, jest uiszczany przez nabywcę podatek od czynności cywilnoprawnych w wysokości 2% wartości rynkowej nieruchomości ( art. 1 ust. 1 pkt. 1 lit. e, art. 4 pkt. 4, art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 7 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U.2010. 101.649 j.t. ze zm.).

Reasumując, podatnik nie jest obowiązany do uiszczenia podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu zbycia nieruchomości na podstawie umowy dożywocia w opisanym stanie faktycznym z uwagi na nabycie nieruchomości do wspólnego majątku małżeńskiego ponad 5 lat temu, na co nie wpływa fakt spadkobrania w 2012 r., ani późniejsze przekształcenie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego w odrębną własność tego lokalu. Jedynym zaś podatkiem, który należy uiścić z tytułu zawarcia tej umowy, jest podatek od czynności cywilnoprawnych uiszczany przez nabywcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe w zakresie dotyczącym braku powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu z tytułu przeniesienia własności nieruchomości w drodze umowy dożywocia w części odpowiadającej udziałowi nabytemu w 1997 roku, natomiast nieprawidłowe w części dotyczącej udziału nabytego w 2012 roku.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) źródłem przychodu jest – z zastrzeżeniem ust. 2 - odpłatne zbycie m. in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (w tym lokalu będącego odrębną własnością),
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że sprzedaż nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Ze zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza przepisać na swojego syna, w ramach umowy o dożywocie swoje mieszkanie, którego jest jedynym właścicielem. Spółdzielcze, własnościowe prawo do lokalu nabył wraz z żoną w 1997 roku. W dniu 06 stycznia 2012 roku zmarła żona Wnioskodawcy, w następstwie Wnioskodawca nabył całość Jej majątku.

Zgodnie z art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964r. Nr 9, poz. 59 z późn. zm.) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Stosownie natomiast do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Wspólność majątkowa ustaje m.in. z chwilą śmierci jednego ze współmałżonków. Zgodnie z art. 501 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Ustrój wspólności majątkowej jest współwłasnością łączną i trwa tak długo, jak długo trwa małżeństwo. Z chwilą ustania wspólności ustawowej dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej, a każdy z małżonków może rozporządzać swoim udziałem w majątku wspólnym, który, według domniemania, jest równy udziałowi drugiego współmałżonka.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy przepisując na swojego syna, w ramach umowy o dożywocie swoje mieszkanie, którego jest jedynym właścicielem, powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

W sytuacji, w której Wnioskodawca nabył udział w spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego w 1997 r., a następnie w następstwie śmierci współmałżonki w dniu 06 stycznia 2012 roku na mocy dziedziczenia testamentowego nabył całość jej majątku, pięcioletni termin określony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy liczyć odpowiednio od części nabytej w 1997 r., od której to zbycie w drodze umowy dożywocia nie będzie rodziło skutków podatkowych, bowiem minął 5- letni okres określony w art. 10 ust.1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś od przychodu z części nabytej w drodze spadku w 2012 roku, a zbywanej na rzecz syna umową dożywocia, powstanie obowiązek podatkowy.

W myśl art. 296 Kodeksu cywilnego, nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej (służebność osobista). Z kolei na podstawie art. 908 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli w umowie o dożywocie nabywca nieruchomości zobowiązał się obciążyć ją na rzecz zbywcy użytkowaniem, którego wykonywanie jest ograniczone do części nieruchomości, służebnością mieszkania lub inną służebnością osobistą albo spełniać powtarzające się świadczenia w pieniądzach lub w rzeczach oznaczonych co do gatunku, użytkowanie, służebność osobista oraz uprawnienie do powtarzających się świadczeń należą do treści prawa dożywocia.

Zgodnie z art. 908 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Umowa o dożywocie ma więc charakter umowy zobowiązującej, odpłatnej i wzajemnej. Przedmiotem świadczenia ze strony zbywcy (dożywotnika) jest przeniesienie własności nieruchomości. Ustawa nie ogranicza przy tym możliwości przeniesienia własności nieruchomości w zamian za ustanowienie praw dożywocia tylko do nieruchomości gruntowych. Możliwe zatem jest ustanowienie dożywocia na nieruchomości budynkowej lub lokalowej. Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że umowa dożywocia zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest formą odpłatnego zbycia nieruchomości.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Zgodnie z art. 19 ust. 3 ww. ustawy, wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia. Natomiast jeżeli wartość wyrażona w cenie określonej w umowie odpłatnego zbycia znacznie odbiega od wartości rynkowej nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej wezwie strony umowy do zmiany tej wartości lub wskazania przyczyn uzasadniających podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej. W razie nieudzielenia odpowiedzi, niedokonania zmiany wartości lub niewskazanie przyczyn, które uzasadniają podanie ceny znacznie odbiegającej od wartości rynkowej, organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej określi wartość z uwzględnieniem opinii biegłego lub biegłych. Jeżeli wartość ustalona w ten sposób odbiega co najmniej o 33% od wartości wyrażonej w cenie, koszty opinii biegłego lub biegłych ponosi zbywający (art. 19 ust. 4 ustawy).

Jednocześnie należy zauważyć, że umowa dożywocia nie określa kwotowo ceny, za jaką nieruchomość jest zbywana. Nabywca zobowiązuje się jedynie do świadczeń określonych w art. 908 Kodeksu cywilnego, przy czym ich wartość i okres, w którym mają być spełnione, w momencie zawierania umowy (uzyskania przychodu – zgodnie z art. 19 ustawy) nie są znane. Z tego względu przychód dożywotnika określa się w oparciu o wartość rynkową zbywanej nieruchomości lub prawa.

W zamian za swoje świadczenie zbywca nieruchomości (dożywotnik) uzyskuje więc określone świadczenia służące zaspakajaniu jego potrzeb w taki sposób, aby nie musiał on przyczyniać się do zdobywania środków na zaspokojenie niezbędnych wymagań życiowych. Świadczenie dożywotnika ma więc swój odpowiednik (równoważnik) w świadczeniach nabywcy nieruchomości. Niewątpliwe w przypadku umowy o dożywocie nie mamy do czynienia z klasycznym przykładem ekwiwalentności świadczeń jak przy umowie sprzedaży, gdzie świadczeniu zbywcy odpowiada uiszczenie ceny przez nabywcę. Jednakże umowa jest wtedy wzajemna, gdy według subiektywnej oceny stron, świadczenia ich są względem siebie równowartościowe. Z taką sytuacją mamy do czynienia w tej sprawie.

A zatem do przychodu uzyskanego ze zbycia w drodze zawarcia umowy dożywocia udziału, stanowiącego 1/2 w nieruchomości, nabytego w drodze spadku po zmarłej w 2012 r. żonie, zastosowanie będą miały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 06 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316 z późn. zm.) zmieniono bowiem m.in. zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe zasady opodatkowania, zgodnie z art. 14 ustawy zmieniającej, mają zastosowanie do uzyskanych dochodów (poniesionej straty) od dnia 01 stycznia 2009 r.

Przychód dla celów podatkowych – stosownie do cytowanego art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – stanowi wartość rynkowa wszystkich zbywanych na podstawie umowy dożywocia rzeczy lub praw majątkowych, określona na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia – pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Jak wynika z art. 22 ust. 6c ww. ustawy, koszty uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania. Wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Zgodnie z art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 wykazać:

• dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub

• dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
  
  

Stosownie do ust. 2 artykułu 30e ww. ustawy podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1 jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż zbycie na podstawie umowy o dożywocie nieruchomości – przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie – stanowić będzie źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Podstawą obliczenia podatku będzie dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem określonym zgodnie z dyspozycją art. 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kosztami uzyskania przychodu ustalonymi w oparciu o art. 22 ust. 6c ww. ustawy. Tak ustalony dochód będzie podlegał opodatkowaniu 19% zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Reasumując, w związku z powyższym odpłatne zbycie nieruchomości na podstawie umowy o dożywocie w sytuacji opisanej we wniosku nie będzie rodzić obowiązku zapłaty podatku dochodowego w części udziału nabytego przez Wnioskodawcę w 1997 roku, z uwagi na upływ pięcioletniego okresu , o którym mowa w art. 10 ust.1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych , zaś od części udziału nabytego w drodze dziedziczenia po zmarłej żonie w 2012 roku Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty 19 % podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę wyroku, który zdaniem Wnioskodawcy potwierdza jego stanowisko należy stwierdzić, że orzeczenia sądów administracyjnych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników osadzonych w określonym stanie faktycznym i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.