INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Ośrodku Sportu i Rekreacji, reprezentowanego przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 12 września 2011 r. (data wpływu 20 września 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2011 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2011 r. (data wpływu 19 grudnia 2011 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (ostatecznie określony w piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r.).

Ośrodek Sportu i Rekreacji – zakład budżetowy – Gminy S. powołany w dniu 07 kwietnia 1982 r. przez Naczelnika Miasta i Gminy S., której przedmiotem działania jest: inicjowanie, organizowanie i upowszechnianie kultury fizycznej, sportu i rekreacji, zarządzanie obiektami, urządzeniami sportowymi wypoczynkowymi i rekreacyjnymi, świadczenie usług w zakresie sportu, wypoczynku i rekreacji, prowadzenie innej działalności gospodarczej, z których to uzyskuje miesięczne przychody.

W dniu 31 grudnia 2010 r. została zawarta umowa pomiędzy Aresztem Śledczym w S. o zatrudnieniu 10 skazanych przy pracach porządkowych na terenie i obiektach Ośrodka Sportu i Rekreacji w miejscach wskazanych przez zleceniodawcę w ramach prac publicznych na warunkach ustalonych w umowie w myśl art. 123a § 2 Kodeksu karnego wykonawczego.

Celem umowy jest wzajemne współdziałanie (tj. Aresztu Śledczego w S. i Ośrodka Sportu i Rekreacji) w procesie zatrudnienia skazanych tak, aby praca sprzyjała resocjalizacyjnemu oddziaływaniu na skazanych oraz umożliwiała osiągnięcie właściwych efektów ekonomicznych i korzyści społecznych (§ 1 ww. umowy). Ponadto z przedstawionej wymienionej umowy wynika, iż na Jednostkę nałożono m.in. obowiązki ponoszenia wydatków związanych z organizacją i przebiegiem prac skazanych (tj. kosztów szkoleń w zakresie przepisów obowiązujących przy dozorowaniu i zatrudnieniu skazanych pracowników bezpośrednio nadzorujących ich prace, koszty przewozu skazanych, szkoleń tych osób w zakresie BHP, badań lekarskich, dozorowania zatrudnionych skazanych w wypadkach zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego w miejscu pracy ze strony skazanych lub osób postronnych, zaopatrzenia więźniów m.in. w odzież roboczą, ochronną i sprzęt ochrony osobistej, środków czystości itp.). Wnioskodawca informuje, że zatrudnieni skazani w Jednostce nie otrzymują z tytułu wykonywania swojej pracy wynagrodzenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie określone w piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r.).

Czy nieodpłatna praca osób pozbawionych wolności na rzecz Wnioskodawcy będącego jednostką organizacyjną Gminy jest nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, które należy wycenić według wynagrodzenia należnego za taką pracę i zaliczyć w przychody podatkowe Jednostki...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie określone w piśmie z dnia 15 grudnia 2011 r.).

Konieczność ponoszenia ww. kosztów związanych z zatrudnieniem skazanych powoduje, iż nie można w powyższym przypadku mówić o nieodpłatnym świadczeniu na rzecz Ośrodka Sportu i Rekreacji i zaliczeniu wartości tego świadczenia do przychodów podatkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 12 ust. 1 pkt 2 cytowanej powyżej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) i z jego brzmieniem, przychodem jest „wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (…)”.

Ustawodawca, stanowiąc o wartości otrzymanych nieodpłatnych świadczeń, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, nie sprecyzował bliżej, co należy rozumieć pod użytym pojęciem „nieodpłatnego świadczenia”. Ograniczył się w tym względzie jedynie do wskazania w ust. 6 i ust. 6a art. 12 ww. ustawy, sposobu i kryteriów ustalania ich wartości, tym samym konieczne jest odwołanie się w tym zakresie do rozumienia tego pojęcia w prawie cywilnym, orzecznictwie i doktrynie. Pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” użyte w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony – art. 353 Kodeksu cywilnego), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Oznacza to, że na gruncie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychód może być uznane tylko takie przysporzenie majątkowe, które zostało uzyskane przez podatnika w wyniku otrzymania przez niego nieodpłatnego świadczenia, a nie w wyniku każdego zdarzenia, którego skutkiem jest nieekwiwalentne przysporzenie; powstanie przysporzenia w majątku podatnika nie jest równoznaczne z otrzymaniem przez niego świadczenia.

Powyższe oznacza, iż nieodpłatna praca osób pozbawionych wolności świadczona na rzecz Wnioskodawcy na warunkach umowy zawartej w dniu 31.12.2010 r. z Aresztem Śledczym – nie jest nieodpłatnym świadczeniem w myśl przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem Ośrodek Sportu i Rekreacji nie uzyskuje z ww. tytułu przychodu podatkowego podlegającego opodatkowaniu tym podatkiem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Stanowiąc o nieodpłatnych świadczeniach, jako o przychodzie kształtującym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym, ustawodawca nie zdefiniował przy tym tego pojęcia. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Należy zatem przyjąć, iż nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne.

Wobec powyższego, ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

W tym miejscu wskazać należy, że sposób określania wartości takiego przychodu normuje art. 12 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W myśl tego przepisu, wartość nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu – w wysokości równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca na podstawie umowy zawartej z Aresztem Śledczym zatrudnia skazanych przy pracach porządkowych na terenie i obiektach Ośrodka w ramach prac publicznych. Zatrudnieni w Jednostce skazani nie otrzymują z tytułu wykonywania pracy wynagrodzenia. Wnioskodawca jest natomiast zobowiązany do ponoszenia wydatków związanych z organizacją i przebiegiem prac skazanych, takich jak: koszty szkoleń w zakresie przepisów obowiązujących przy dozorowaniu i zatrudnieniu skazanych pracowników bezpośrednio nadzorujących ich prace, koszty przewozu skazanych, koszty szkoleń tych osób w zakresie BHP, badań lekarskich, dozorowania zatrudnionych skazanych w wypadkach zagrożenia bezpieczeństwa i porządku publicznego w miejscu pracy ze strony skazanych lub osób postronnych, zaopatrzenia więźniów m.in. w odzież roboczą, ochronną i sprzęt ochrony osobistej, środków czystości itp.

Przenosząc zatem omawiany stan faktyczny na grunt prawa podatkowego, stwierdzić należy, że w analizowanej sytuacji, nie wystąpi nieodpłatne świadczenie, ponieważ Wnioskodawca ponosi wydatki związane z organizacją i przebiegiem prac skazanych. W przedmiotowej sprawie nie dojdzie więc do uzyskania przez Podatnika wymiernej korzyści majątkowej niezwiązanej z poniesieniem wydatków.

Podsumowując, nieodpłatna praca osób pozbawionych wolności na rzecz Wnioskodawcy nie stanowi nieodpłatnego świadczenia, które kształtuje podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z czym w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania uregulowanie wynikające z art. 12 ust. 6 powyższej ustawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tut. Organ pragnie zaznaczyć, że dokumenty dołączone przez Wnioskodawcę do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.