Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-736/12-2/IM
z 29 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 lipca 2012 r. (data wpływu 30 lipca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako wspólnik dwuosobowej spółki jawnej. Z podatku dochodowego od osób fizycznych wspólnicy rozliczają się indywidualnie. Spółka jawna, której jest wspólnikiem, nabyła w 2011 roku prawo użytkowania wieczystego gruntu, utwardzony plac, ogrodzenie oraz budynek magazynowy. Nieruchomość nabyto do celów prowadzonej działalności gospodarczej. Obecnie całość jest wynajmowana. Wszystkie te składniki majątku zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych we wrześniu 2011 roku. Dodatkowo, budynek magazynowy, ogrodzenie oraz utwardzony plac, są amortyzowane. Ze względu na wiek budynku, na mocy art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zastosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Budynek magazynowy znajduje się na dwóch odrębnych działkach. Część budynku, znajdująca się na jednej z działek i stanowiąca około 2/3 całkowitej powierzchni budynku, zostanie poddana rozbudowie, modernizacji i nastąpi dobudowa części biurowo-usługowej. Pozostała część, znajdująca się na odrębnej działce stanowi około 1/3 całkowitej powierzchni budynku. Zgodnie z decyzją Starosty, zatwierdzającą projekt budowlany obejmujący rozbudowę części magazynowej oraz dobudowę części biurowo-usługowej, modernizacją objęta zostanie wyżej wspomniana część budynku stanowiąca 2/3 całkowitej powierzchni budynku.

Budynek magazynowy poddany zostanie modernizacji i rozbudowie. Planowana rozbudowa w zakresie funkcjonalnym zostanie połączona z obiektem istniejącym. W zakresie wymogu konstrukcyjnego planowanej rozbudowy - do istniejących ścian zaprojektowana jest niezależna konstrukcja nośna, na których wsparta zostanie konstrukcja dachu. Na istniejącej konstrukcji zostanie dobudowane piętro. Całość zostanie trwale spięta i wzmocniona wieńcami żelbetonowymi w jedną całość.

Do budynku magazynowego zostanie zgodnie z projektem dobudowana część biurowo-usługowa. Projektowana część biurowa obiektu stanowić będzie niezależną część funkcjonalną i konstrukcyjną. Budynek biurowo-usługowy połączony będzie jednak trwałe z budynkiem magazynowym poprzez łącznik komunikacyjny parteru i piętra. Będzie znajdował się w jednej bryle z budynkiem magazynowym. Oba budynki będą połączone klatkami schodowymi na dwóch poziomach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku, w przyszłości do budynku winna nadal być stosowana stawka amortyzacyjna wynosząca 10% rocznie liczona od łącznej wartości budynku uwzględniającej ulepszenia, modernizacje, rozbudowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, budynek magazynowy zakupiony przez spółkę w ramach działalności gospodarczej i wykorzystywany w celu jej prowadzenia, może podlegać odpisom amortyzacyjnym na podstawie art. 22 i 22a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Budynek w momencie zakupu miał ponad 30 lat, od dnia 1 września 2011 r. podlegał amortyzacji przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.

Wskutek dokonanej modernizacji i rozbudowy wartość początkowa budynku ulegnie znacznemu zwiększeniu. Zgodnie z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji wartość początkową tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Na podstawie powyższego przepisu będzie należało zwiększyć wartość początkową budynku, podlegającą amortyzacji.

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 221 i art. 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania środka trwałego. Z powołanego przepisu wynika zasada kontynuacji zastosowanej metody i stawki amortyzacji, potwierdzeniem powyższego jest treść art. 22e ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, z której wynika także obowiązek stosowania jednej metody stawki amortyzacji dla jednego obiektu. Ponadto brak jest przepisu nakazującego podatnikowi zmianę sposobu amortyzacji i stawki amortyzacji w razie zmiany wartości początkowej środka trwałego.

W przedstawionych okolicznościach do amortyzacji budynku winna być w przyszłości zastosowana dotychczasowa stawka amortyzacji, która dla powołanego budynku wynosi 10% rocznie. Modernizacja i rozbudowa nie spowodowała powstania nowego obiektu, prace prowadzone będą w ramach już istniejącego budynku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Treść art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, stanowi, iż podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).

Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 17 powołanej ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, jest spełnienie zawartych w wyżej powołanym przepisie art. 22g ust. 17 powołanej ustawy warunków. Po pierwsze musi nastąpić ulepszenie środka trwałego, a suma wydatków z tego tytułu przekroczyć 3.500 zł.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane z pracami, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni lub kubatury budynku.

Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Po drugie, wynikiem ulepszenia musi być wzrost wartości użytkowej środka trwałego w stosunku do wartości z dnia jego przyjęcia do używania. Po trzecie, warunkiem zaliczenia wydatków na ulepszenie, do wydatków zwiększających wartość środka trwałego w powyższym rozumieniu jest uzyskanie wymiernych korzyści tego ulepszenia. Przepis art. 22g ust. 17 ustawy wskazuje przykładowo w jaki sposób ten efekt może się wyrażać tj. np. wydłużeniem okresu używania środka ulepszonego w stosunku do stanu poprzedniego, zwiększeniem jego zdolności wytwórczej, podwyższeniem jakości produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i zmniejszeniem kosztów ich eksploatacji. Efekt wymiernego ulepszenia środka trwałego powinien wystąpić nie na skutek porównania stanu przed dokonaniem nakładów i po tym fakcie, ale porównania stanu z dnia przyjęcia środka trwałego do używania oraz po dokonaniu ulepszenia.

Z powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że istotnym dla oceny robót jako ulepszenia ma porównanie stanu obiektu przed przeprowadzeniem robót budowlanych, rodzaju robót i stanu obiektu po ich dokonaniu.

Mając na względzie powyższe stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie w świetle odrębnych przepisów (przepisów prawa budowlanego) nie będących przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogących być przedmiotem interpretacji indywidualnej, w wyniku poniesienia wydatków, o których mowa we wniosku nie zostanie wytworzony nowy obiekt – środek trwały, to poniesione nakłady będą ulepszeniem wskazanego we wniosku środka trwałego. W takim przypadku poniesione nakłady zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych według wskazanej we wniosku 10% stawki amortyzacyjnej, o ile stosowanie tej stawki było zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.