Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-866/12/KB
z 8 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 17 lipca 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 24 lipca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej Ordynacji podatkowej, w zakresie braku obowiązku złożenia korekty zeznania podatkowego, jako następstwa wcześniejszej „pozytywnej weryfikacji” przez urząd skarbowy złożonego zeznania, skutkującej zwrotem wykazanej w nim nadpłaty – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej, w zakresie braku obowiązku złożenia korekty zeznania podatkowego, jako następstwa wcześniejszej „pozytywnej weryfikacji” przez urząd skarbowy złożonego zeznania, skutkującej zwrotem wykazanej w nim nadpłaty. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 03 października 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-866/12/KB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 października 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Do 20 stycznia 2010 r. Wnioskodawca złożył oświadczenie o rezygnacji z opodatkowania wg 19% „liniówki”, wybierając opodatkowanie wg skali podatkowej. Do 20 lutego złożył także oświadczenie o rezygnacji z tzw. zaliczek uproszczonych. W dniu 25 stycznia 2010 r. w firmie Wnioskodawcy miał miejsce poważny pożar, w wyniku którego spłonęły m.in. dokumenty podatkowe, w tym prawie wszystkie ze stycznia 2010 r. Najprawdopodobniej spłonęła kopia oświadczenia o rezygnacji z liniowej stawki podatku, złożonego przypuszczalnie 18 stycznia 2010 r. Pismem z dnia 27 stycznia 2010 r. Wnioskodawca poinformował o pożarze urząd skarbowy, zwracając się z prośbą o przysłanie komisji z urzędu, celem dokonania oględzin na okoliczność strat i rozmiaru zniszczeń. Komisji takiej nie przysłano, natomiast Wnioskodawca otrzymał pismo z informacją, że powinien oszacować stratę i ująć ją w księdze podatkowej. Do 30 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca złożył rozliczenie roczne na formularzu PIT-36 wspólnie z żoną i odliczył w nim m.in. ulgę rodzinną. Następnie otrzymał zwrot podatku. W międzyczasie otrzymywał z urzędu zaświadczenia o wysokości dochodu za 2010 r. (m.in. dla banków). Nigdy, aż do chwili złożenia wniosku, nie była kwestionowana forma złożonego rozliczenia (PIT-36), które zostało przyjęte i zweryfikowane przez co najmniej kilku urzędników (o czym świadczą podpisy na zeznaniu). Kiedy Wnioskodawca złożył zeznanie za 2011 r., także na formularzu PIT-36, oznajmiono Mu, że powinien złożyć je na formularzu PIT-36L, zarówno za 2010 r., jak i 2011 r. (winien dokonać korekty złożonych wcześniej zeznań). Jest to jednak niekorzystne dla Wnioskodawcy.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 19 października 2012 r., wskazano m.in., iż:

• po zaistniałym pożarze, Wnioskodawca nie zwracał się do urzędu skarbowego o wydanie kserokopii złożonej rezygnacji z opodatkowania dochodów z prowadzonej działalności gospodarczej w formie tzw. podatku liniowego. Prosił tylko o przeprowadzenie wizji lokalnej na okoliczność zaistniałego zdarzenia,
• wobec Wnioskodawcy nie toczyło się żadne postępowanie podatkowe, ani kontrola podatkowa, przedmiotem którego (której) była weryfikacja poprawności wykazanego przez Niego dochodu za 2010 lub 2011 rok, bądź też zaliczek na podatek dochodowy,
• w sprawie złożonych za lata 2010 i 2011 zeznań podatkowych nie toczyło się, ani nie toczy żadne postępowanie podatkowe, ani kontrola podatkowa.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w szczególności zaś przyjęcia i zweryfikowania pod względem formalnym i merytorycznym zeznania rocznego za 2010 r., złożonego na formularzu PIT-36, wraz z konsekwencjami z tego wynikającymi (m.in. zwrot nadpłaty), Urząd Skarbowy może domagać się od Wnioskodawcy korekty zeznań, powołując się na okoliczność, że nie posiada Jego rezygnacji z opodatkowania w formie podatku liniowego, którą Wnioskodawca złożył prawidłowo jeszcze w 2010 r., lecz nie posiada kopii złożonego w tym zakresie oświadczenia na skutek utraty z przyczyn przez Niego niezawinionych (vis maior)?

Zdaniem Wnioskodawcy, składając oświadczenie o rezygnacji z „liniówki” skorzystał z uprawnień do korzystniejszej formy opodatkowania. Jeżeli w urzędzie zaginęło Jego oświadczenie o ww. rezygnacji, zaś obecnie nie dysponuje jego kopią, która najprawdopodobniej uległa spaleniu z dokumentami ze stycznia 2010 r., to Wnioskodawca nie może z tych faktów ponosić ujemnych skutków. Jego zdaniem, przyjęcie i zweryfikowanie zeznania za 2010 r. przez urząd skarbowy świadczy o tym, że dokonał prawidłowego rozliczenia, zgodnie ze złożonym oświadczeniem. Z tych faktów wywodzić należy, że jego zeznanie zostało uznane za prawidłowe. Jeżeli były jakieś zastrzeżenia do Jego zeznania, urząd powinien był wezwać Go do korekty niezwłocznie, nie później niż do 2 miesięcy (termin do załatwienia sprawy nawet skomplikowanej). Jeżeli w odpowiedniej komórce urzędu nie dokonano „zamknięcia” w stosownym czasie Jego „podatku liniowego”, nie można teraz powoływać się na ten fakt i żądać od Wnioskodawcy korekty zeznań i rozliczenia na formularzu PIT-36L, co jest dla Niego skrajnie niekorzystne. Składając PIT 36 za 2010 i 2011 rok. Wnioskodawca działał w dobrej wierze, w słusznym przekonaniu o skuteczności złożonego oświadczenia o rezygnacji z „liniówki”, zaś brak reakcji ze strony organu ponad rok, niejako stanowił akceptację Jego stanowiska. Wnioskodawca prowadzi działalność od ponad 20 lat i nigdy nie zdarzyło Mu się, żeby składać zeznania na nieprawidłowym formularzu. Nie jest też przypadkiem, że składając przez okres ponad 5 lat PIT-36L, nagle składa PIT-36. Była to konsekwencja w pełni świadomego wyboru. Wnioskodawca uważa ponadto, że gdyby złożył nieprawidłowe zeznanie, to nie „przepuściłaby” tego kilkustopniowa weryfikacja urzędników lub nie przyjąłby system komputerowy przystosowany do elektronicznego przekazu. W ocenie Wnioskodawcy, błąd wystąpił w urzędzie, z którego to faktu nie można wywodzić ujemnych dla Niego konsekwencji. Utrata kopii oświadczenia nastąpiła nie z Jego winy, tylko na skutek zdarzenia nadzwyczajnego – pożaru. Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że nie miał obowiązku potwierdzania na kopii swojego oświadczenia, gdyż jest to tylko Jego uprawnienie. Nawet nie złożenie, zakładając hipotetycznie, byłoby tylko wykroczeniem, które po roku ulega przedawnieniu. Organ podatkowy powinien zatem zaakceptować Jego prawo do rozliczania się od 2010 r. na formularzu PIT-36. Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On zatem w obecnej sytuacji obowiązku korygowania zeznań, ponieważ od 2010 r. skutecznie i prawidłowo dokonał wyboru zmiany formy opodatkowania, co zostało potwierdzone m.in. per facta conludenta przez organ skarbowy, poprzez przyjęcie, zweryfikowanie, uznanie i zwrot nadpłaty na podstawie złożonego PIT-36 za 2010 r. Nie do Wnioskodawcy należy ocena, z jakich powodów w dokumentach urzędu brak jest oryginału złożonej przez Niego rezygnacji. W swoim postępowaniu kierował się dobrą wiarą przy jednoczesnym zachowaniu należytej staranności i zaufaniu do instytucji państwowej, jaką jest urząd skarbowy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego. Obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach (art. 4 Ordynacji podatkowej). Natomiast podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej (art. 6 Ordynacji podatkowej). Stosownie do art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 3 pkt 5 Ordynacji podatkowej, ilekroć w ustawie jest mowa o deklaracjach, rozumie się przez to również zeznania, wykazy oraz informacje, do których składania obowiązani są, na podstawie przepisów prawa podatkowego, podatnicy, płatnicy i inkasenci.

Zgodnie z art. 21 § 1 Ordynacji podatkowej, zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

Stosownie do art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej, jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3. Jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego (art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej).

Ponadto, zgodnie z art. 73 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, dla podatników podatku dochodowego nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego. Nadpłata podlega zwrotowi w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia zeznania lub deklaracji, o których mowa w art. 73 § 2 pkt 1-3, z zastrzeżeniem § 2 (art. 77 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej).

Osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, opodatkowaną na tzw. zasadach ogólnych, bądź podatkiem liniowym, zobowiązane są składać do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym zeznania roczne o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty). Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8. W terminie określonym w ust. 1 podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym odrębne zeznania, według ustalonych wzorów, o wysokości osiągniętego w roku podatkowym dochodu (poniesionej straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, opodatkowanych na zasadach określonych w art. 30c (art. 45 ust. 1a pkt 2 ww. ustawy). Zeznanie roczne ww. podatnicy składają na urzędowym formularzu PIT-36 – w przypadku, gdy dochody z prowadzonej działalności opodatkowują wg skali podatkowej, a więc na tzw. zasadach ogólnych, bądź PIT-36L – jeżeli dochody te opodatkowują tzw. podatkiem liniowym.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych, zobowiązanego do składania rocznego zeznania podatkowego, wykazany przez niego w tym zeznaniu podatek jest podatkiem do zapłaty. W przypadku, gdy w złożonym zeznaniu podatnik wykaże nadpłatę, nadpłata ta podlega zwrotowi w terminie 3 miesięcy od dnia złożenia zeznania. Natomiast zobowiązanie podatkowe w tym podatku przedawnia się, co do zasady, dopiero po upływie 5 lat, licząc od końca roku podatkowego, w którym złożono zeznanie. Zatem fakt dokonania przez urząd skarbowy zwrotu wykazanej przez podatnika w zeznaniu rocznym nadpłaty, nie oznacza, iż w ww. zeznaniu ustalił on zobowiązanie podatkowe w tym podatku w należytej wysokości. Merytoryczna kontrola poprawności danych zawartych w tym zeznaniu, w tym także poprawności zastosowanej formy opodatkowania, możliwości skorzystania z ulg podatkowych, czy też wspólnego rozliczenia się z małżonkiem, a w konsekwencji weryfikacja wysokości zobowiązania podatkowego, może nastąpić do momentu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, tj., co do zasady w ciągu 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację (art. 81 § 1 Ordynacji podatkowej). Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 § 2 Ordynacji podatkowej).

Zgodnie z art. 81b § 1 Ordynacji podatkowej, uprawnienie do skorygowania deklaracji:

1.ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej - w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą;

2.przysługuje nadal po zakończeniu:

1. kontroli podatkowej,
2. postępowania podatkowego - w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego.
   
   

Korekta złożona w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, nie wywołuje skutków prawnych (81b § 2 Ordynacji podatkowej).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, z której dochody opodatkowywał tzw. podatkiem liniowym. Jak wskazano we wniosku, do dnia 20 stycznia 2010 r. Wnioskodawca złożył oświadczenie o rezygnacji z tej formy opodatkowania i wyborze tzw. zasad ogólnych, jako formy opodatkowania prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej. W wyniku pożaru, który miał miejsce 25 stycznia 2010 r. w firmie Wnioskodawcy, spłonęły m.in. dokumenty podatkowe, w tym także kopia ww. oświadczenia. Za lata 2010 i 2011 Wnioskodawca złożył zeznania podatkowe na formularzu PIT-36. Nadpłata wynikająca z zeznania złożonego za 2010 r. została Mu zwrócona w ustawowym terminie. Po złożeniu zeznania za 2011 r. Wnioskodawca został poinformowany, iż winien złożyć jego korektę, a także skorygować zeznanie za 2010 r., albowiem za ww. lata powinien rozliczać się w formie tzw. podatku liniowego.

Biorąc pod uwagę cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż fakt przyjęcia przez Urząd Skarbowy złożonego przez Wnioskodawcę zeznania podatkowego za 2010 r. oraz dokonania zwrotu wykazanej w nim nadpłaty nie skutkuje brakiem możliwości merytorycznej kontroli zawartych w nim informacji. Weryfikacja złożonego zeznania rocznego może być bowiem dokonywana aż do momentu przedawnienia się zobowiązania podatkowego za rok podatkowy, za który zeznanie to zostało złożone. Jeżeli zatem Wnioskodawca za 2010 r. oraz 2011 r. złożył nieprawidłowe zeznania roczne, winien dokonać ich korekty nawet wówczas, gdy napłata wykazana w tych zeznaniach została Mu zwrócona w ustawowym terminie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Nadmienić należy, iż w zakresie potwierdzenia skuteczności złożenia oświadczenia o rezygnacji z wyboru formy opodatkowania dochodów uzyskiwanych z prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej tzw. podatkiem liniowym zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.