2013.01.14 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-882/12/HK
z 14 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 października 2012 r. (data wpływu do tut. Organu – 12 i 18 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom nieodpłatnych świadczeń w postaci przejazdów do i z miejsca wykonywania pracy:

w części dotyczącej opodatkowania przejazdów pracowniczych w sytuacji, kiedy pracownik nie korzystał z tych przejazdów z przyczyn od niego niezależnych (okoliczności losowe, zwolnienie chorobowe, nieplanowany urlop zaproponowany przez pracodawcę) - jest nieprawidłowe,
w pozostałej części - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania pracownikom nieodpłatnych świadczeń w postaci przejazdów do i z miejsca wykonywania pracy. W dniu 18 października 2012 r. wpłynął drugi wniosek, o identycznej treści, który zgodnie z wolą Wnioskodawcy zawartą w piśmie z dnia 22 października 2012 r. (wpływ do tut. BKIP – 29 października 2012 r.) dołączono do akt sprawy dotyczących wniosku, który wpłynął do tut. BKIP w dniu 12 października 2012 r. Tym samym oba wnioski zostały potraktowane jako jeden wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Miejskie Przedsiębiorstwo Komunikacyjne (Wnioskodawca) zapewnia pracownikom nieodpłatne przejazdy do i z pracy na podstawie wewnętrznych przepisów, tj. stosownego zarządzenia.

Dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego w godzinach rozpoczynania lub kończenia pracy np. przez kierowców autobusów czy też motorniczych tramwajów. Ostatni autobus zjeżdża do zajezdni o godzinie 23:59, a pierwszy wyjazd autobusu na trasę ma miejsce o godzinie 4:01, przy czym kierowca w celu przygotowania pojazdu musi podjąć pracę już o godzinie 3:46 (tzw. czas obsługi codziennej). Przewóz pracowników jest niezbędny dla zaspokojenia potrzeb pracodawcy i dlatego nadrzędnym celem jest jego dalsze realizowanie. Dowóz pracowników do pracy pozwala na zmniejszenie ryzyka niewyjechania lub opóźnienia kursów np. autobusów na linię z powodu spóźnień pracowników w okresie zimowym.

Usługi dowozu do i z pracy pracowników wykonuje zewnętrzna firma przewozowa, która za wykonaną usługę wystawia fakturę VAT. Wynagrodzenie firmy przewozowej jest ustalone ryczałtowo na stałym poziomie dla każdego miesiąca, niezależnie od liczby przejechanych kilometrów i od liczby przewiezionych pracowników. Wnioskodawca (Spółka) od otrzymanych faktur dokonuje odliczenia podatku od towarów i usług, tj. podatku naliczonego, ponieważ dowóz pracowników służy do celów związanych z jej działalnością gospodarczą polegającą na sprzedaży usług opodatkowanych oraz nie nalicza podatku należnego. Wydatki ponoszone przez Spółkę na ww. przewozy służą do prawidłowego funkcjonowania Spółki.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem użyteczności publicznej i wykonuje zadania własne gminy (i gmin okolicznych) w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Pracownicy Spółki - kierowcy autobusów i motorniczy tramwajów - nie mogą skorzystać z transportu publicznego, gdyż to oni właśnie go świadczą, a muszą dojechać do pracy, aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie prowadzonej przez Spółkę działalności. To właśnie transport publiczny ma za zadanie zapewnić pasażerom dojazd do i z pracy, szkoły i innych miejsc w odpowiednim czasie, zgodnie z rozkładem jazdy. Aby to zadanie zrealizować, organizacja pracy w Spółce wymaga dotarcia pracownika np. do zajezdni na godzinę 3:50 i opuszczenia jej po skończonej pracy po godzinie 0:00. Pracownik nie ma możliwości skorzystania z innego środka publicznego, aby dojechać do pracy na czas. To właśnie dowóz pracownika do i z pracy pozwala na wykonywanie przez pracowników zadań służbowych w godzinach, w których nie mogą oni skorzystać z innych środków transportu publicznego w sytuacji, gdy nie posiadają własnych środków transportu.

Mając na uwadze powyższe, wydatki ponoszone przez Spółkę niewątpliwie służą zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania prowadzonej przez Spółkę działalności, a mianowicie odpowiedniej jakości świadczonych usług, czasu rozpoczynania świadczenia usług transportu publicznego wymuszonego przez rynek i zleceniodawcę.

Co więcej, korzyści gospodarcze i korzyści pracodawcy z tego tytułu są większe, niż korzyści pracownika. Celem działalności Spółki, określonym w akcie założycielskim, jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie zbiorowych potrzeb mieszkańców gminy, dotyczących lokalnej komunikacji zbiorowej w zakresie przewozu osób, zwierząt i bagażu środkami komunikacji miejskiej, zaś zapewnienie dowozu pracownikom do i z pracy pozwala na prawidłową realizację ww. celu.

Powyższe przewozy dla pracowników kursują obecnie w oparciu o rozkłady jazdy wprowadzone w marcu 2012 r., zaktualizowane ze względu na skład osobowy pracowników deklarujących zamiar korzystania z tych przewozów oraz na korektę czasów przejazdów. Przewozy są realizowane na 5 trasach. Różnią się przebiegiem trasy, liczbą kilometrów, kolejnością obsługiwanych dzielnic i miejscowości. Każdy z pięciu przewozów posiada zbiór kilku wariantów trasy dowozowej do zajezdni. Warianty te wynikają ze zmieniającego się codziennie składu osobowego pracowników korzystających z przewozów. O realizacji danego wariantu w danym dniu decyduje dyspozytor Spółki w oparciu o sporządzoną listę pracowników na dany dzień i na dany przewóz. W ten sposób eliminuje się przejeżdżanie przez ulice lub miejscowości, z których w danym dniu nikt nie będzie korzystał z przewozu. Informacja o wyborze wariantu dla każdego przewozu jest przekazywana kierowcom obsługującym przewozy na 20 minut przed odjazdem, tj. około godziny 23:50.

Trasy odwożonych pracowników są ustalane na bieżąco, w oparciu o skład osobowy pracowników korzystających z przewozu na kursie odwozowym. Rozliczanie z pracownikami odbywa się na podstawie listy osób deklarujących zamiar korzystania z przewozów w danym miesiącu. Techniczna możliwość ustalenia, który pracownik ile razy korzystał z przejazdów jest możliwa, ale wiąże się z koniecznością dokonywania szczegółowych wyliczeń wartości korzyści majątkowej, jaką uzyskał każdy pracownik korzystający z przejazdu. Dokonywania takich wyliczeń Spółka zaniechała poprzestając na ustaleniu liczby pracowników, którzy zadeklarowali chęć korzystania z przejazdów w danym miesiącu i równym przyznaniu im wartości przysporzenia majątkowego. W oparciu o wyniki ankiety przeprowadzonej w grudniu 2011 r., zostało ustalone, że od 01 stycznia 2012 r. z przewozów pracowniczych będą mogli korzystać pracownicy zapisani na tzw. „liście solidarnościowej”. Lista jest aktualizowana comiesięcznie i pracownicy na dany miesiąc mogą zgłaszać swoją chęć do korzystania z tych przewozów, jak i się z tej listy wypisać. Do korzystania z przewozów w danym miesiącu są uprawnieni wyłącznie pracownicy zapisani na „liście solidarnościowej” i od tej zasady nie wprowadzono żadnych wyjątków. Zapisanie się pracownika na „listę solidarnościową” jest równoznaczne z przypisaniem każdemu pracownikowi z tej listy wartości przysporzenia (korzyści).

Przewozy pracowników są finansowane przez pracodawcę, a pracownicy zapisani na listę są obciążeni podatkiem dochodowym i składkami ZUS od uzyskanego przysporzenia. Koszty przejazdów są dzielone po równo na pracowników. Wartość przychodu, a tym samym suma potrąceń z wynagrodzenia nie zależy od ilości przejazdów danego pracownika, ani odległości, jaką pokonuje na trasie praca-dom, a jedynie od liczby pracowników zapisanych na listę.

Przychód z tytułu korzystania z przewozów pracowniczych jest naliczany również w przypadkach, kiedy pracownik nie korzystał z nich z przyczyn niezależnych, jak okoliczności losowe, zwolnienie chorobowe, nieplanowany urlop zaproponowany przez pracodawcę.

Wnioskodawca wskazał, że obecny sposób rozliczania pracowników z korzystania z przejazdów pracowniczych jest krytykowany przez pracowników, którzy uważają że nieodpłatny dowóz do i z pracy nie stanowi przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na poparcie swojego stanowiska pracownicy powołują wyrok z dnia 11 kwietnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1724/10 wydany przez Naczelny Sąd Administracyjny, zgodnie z którym w sytuacji, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - brak jest podstaw prawnych do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę dojazdów do miejsca zatrudnienia z miejsca zamieszkania i z powrotem. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód bowiem nie może hipotetycznie zostać przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie ze wskazaniami w treści art. 11 ust. 1 i ust. 2a pkt 1-4 w zw. z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy nieodpłatny dowóz do i z pracy stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i czy przyjęty sposób przypisywania pracownikom dochodu jest zgodny z obowiązującym prawem?

Zdaniem Wnioskodawcy, nieodpłatne świadczenie jakim jest dowóz pracowników do i z pracy stanowi przychód ze stosunku pracy.

Uzasadniając swe stanowisko Wnioskodawca wskazał, że kluczowym przepisem dla ustalenia przychodów uzyskanych ze stosunku pracy jest art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż z powyższego przepisu jednoznacznie wynika, że przychodami pracownika są wszystkie świadczenia które pracownik otrzymuje w związku z łączącym go z pracodawcą stosunkiem pracy.

W ocenie Wnioskodawcy, pokrywane przez pracodawcę koszty dowozu pracowników, które musiałby ponieść pracownik, decydując się na dojazdy we własnym zakresie, stanowią dla pracownika konkretne przysporzenie, kwalifikowane według katalogu przychodów z art. 12 ust. 1 ww. ustawy jako nieodpłatne świadczenie, stanowiące przychód ze stosunku pracy.

Wnioskodawca wskazał, iż z ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, wynika, że przychodami są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wnioskodawca podniósł, iż nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników nie korzystają ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ obowiązek ponoszenia przez pracodawcę kosztów dojazdu do pracy pracowników Spółki nie wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Wnioskodawca podkreślił, że pracownik otrzymując możliwość skorzystania z organizowanych przez pracodawcę, bezpłatnych dojazdów do i z pracy otrzymuje przysporzenie majątkowe, które ma kluczowe znaczenie dla zakwalifikowania przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu pracownikowi możliwości bezpłatnego korzystania z dojazdów, zaś pracownik otrzymując taką możliwość uzyskuje przysporzenie majątkowe, mające postać nieodpłatnego świadczenia. Innymi słowy, pracodawca, który zapewnia bezpłatne przejazdy zadeklarowanym pracownikom daje nieodpłatne świadczenie. Świadczenie to ma postać przysporzenia majątkowego o wartości oferowanych mu usług dojazdu do pracy.

Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, w wyniku uzyskania przysporzenia majątkowego, powstaje u pracowników przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, a jego wartość stanowią ponoszone za pracownika koszty dojazdów do pracy. Wartość tych świadczeń pracodawca ma obowiązek wycenić na podstawie art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy. W tych okolicznościach – w ocenie Wnioskodawcy - należy uznać, że nieodpłatny dowóz do i z pracy stanowi przychód ze stosunku pacy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, o ile ustalenie wartości tych świadczeń jest możliwe w przypadku konkretnego pracownika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 powyższej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Z kolei, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 2 tejże ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się - jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu.

Z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko pieniądze, ale również wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” można odwołać się do określenia tego pojęcia w orzecznictwie sądowym, w tym zwłaszcza w uchwale NSA z dnia 16 października 2006 r., II FPS 1/06, w której przyjęto, iż ma ono szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszelkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

W kontekście powyższego przychód ze stosunku pracy powstaje zatem w każdym przypadku, w którym mamy do czynienia z uzyskaniem przez pracownika realnej korzyści. Wyjątek stanowią jedynie rodzaje świadczeń wymienionych w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ustawy. Przepis ten nie zwalnia jednak od podatku świadczenia otrzymywanego przez pracownika w postaci przejazdów do i z miejsca wykonywania pracy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca zapewnia pracownikom nieodpłatne przejazdy do i z pracy na podstawie wewnętrznych przepisów.

Dowóz pracowników do i z pracy wynika z braku funkcjonowania publicznego transportu zbiorowego w godzinach rozpoczynania lub kończenia pracy np. przez kierowców autobusów czy też motorniczych tramwajów. Przewóz pracowników jest niezbędny dla zaspokojenia potrzeb pracodawcy i dlatego nadrzędnym celem jest jego dalsze realizowanie. Dowóz pracowników do pracy pozwala na zmniejszenie ryzyka niewyjechania lub opóźnienia kursów np. autobusów na linię z powodu spóźnień pracowników w okresie zimowym.

Z przewozów pracowniczych mogą korzystać pracownicy zapisani na tzw. „liście solidarnościowej”. Lista jest aktualizowana comiesięcznie i pracownicy na dany miesiąc mogą zgłaszać swoją chęć do korzystania z tych przewozów, jak i się z tej listy wypisać. Do korzystania z przewozów w danym miesiącu są uprawnieni wyłącznie pracownicy zapisani na „liście solidarnościowej” i od tej zasady nie wprowadzono żadnych wyjątków. Zapisanie się pracownika na „listę solidarnościową” jest równoznaczne z przypisaniem każdemu pracownikowi z tej listy wartości przysporzenia.

Przewozy pracowników są finansowane przez pracodawcę, a pracownicy zapisani na listę są obciążeni podatkiem dochodowym od uzyskanego przysporzenia. Koszty przejazdów są dzielone po równo na pracowników. Wartość przychodu, a tym samym suma potrąceń z wynagrodzenia nie zależy od ilości przejazdów danego pracownika, ani odległości, jaką pokonuje na trasie praca-dom, a jedynie od liczby pracowników zapisanych na listę.

Przenosząc przedstawiony powyżej stan faktyczny na grunt przepisów prawa podatkowego należy stwierdzić, że wszystko co pracownik otrzymuje od swojego pracodawcy w związku z łączącym go z pracodawcą stosunkiem pracy – o ile nie stanowi dochodu zwolnionego od podatku lub dochodu, od którego został zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów – podlega opodatkowaniu jako przychód ze źródła, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dochodem takim jest również wartość zindywidualizowanego świadczenia w postaci dowozu pracownika do pracy jak i z pracy na koszt pracodawcy. Pracownik otrzymuje bowiem konkretną korzyść finansową w postaci możliwości skorzystania z oferowanego (zakupionego) przez pracodawcę transportu. Tym samym z chwilą udostępnienia ww. możliwości pracownik otrzymuje świadczenie, które powoduje u niego przysporzenie w majątku w postaci możliwości korzystania z usług, za które nie płaci.

Zatem wartość nieodpłatnego świadczenia w postaci zorganizowanego przez Wnioskodawcę bezpłatnego transportu pracowników do pracy i z pracy stanowi dla pracowników, którzy zgłoszą chęć uczestnictwa w przejazdach (poprzez wpis na listę) przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy, tj. ze stosunku pracy. Przychód ten nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W szczególności powołane przez Wnioskodawcę zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajdzie zastosowania bowiem – jak sam Wnioskodawca wskazuje – obowiązek ponoszenia przez niego kosztów dojazdu do pracy pracowników nie wynika wprost z przepisów innych ustaw.

Odnosząc się do stanowiska Wnioskodawcy, w którym stwierdził, iż przychód z tytułu korzystania z przewozów pracowniczych jest naliczany również w przypadkach, kiedy pracownik nie korzystał z nich z przyczyn niezależnych, tj. z uwagi na okoliczności losowe, zwolnienie chorobowe czy urlop rozróżnić należy dwie sytuacje.

W przypadku, gdy pracownik dojeżdża do pracy własnym środkiem transportu (bądź w jakiś inny sposób), nie powiadamiając wcześniej Wnioskodawcy o tym, że rezygnuje z transportu gwarantowanego przez jego firmę należy uznać, że otrzymuje on nieodpłatne świadczenie, gdyż dojazd ten został zagwarantowany tej osobie, udostępniony jej zgodnie z jej deklaracją uczestnictwa w dowozie organizowanym przez pracodawcę. Taka sama sytuacja wystąpi również, gdy pracownik z powodów nieusprawiedliwionych do tej pracy się nie stawił. Natomiast w przypadku usprawiedliwionej nieobecności w pracy, tj. zwolnienia lekarskiego lub urlopu uznać należy, że pracownik był zwolniony ze świadczenia pracy (tym samym nie miał obowiązku dojazdu do tej pracy), a zatem dojazdy za ten okres nie stanowią dla niego przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń.

Zatem uwidoczniona na fakturze VAT wartość miesięcznego wynagrodzenia firmy przewozowej winna zostać podzielona przez liczbę pracowników, którzy w danym miesiącu zapisali się na tzw. „listę solidarnościową” i tak ustalona cena jednostkowa winna zostać przypasana jako przychód danemu pracownikowi.

Jednakże w przypadku, gdyby w danym miesiącu pracownik (lub pracownicy) zapisany na przedmiotową listę był zwolniony ze świadczenia pracy przez określoną ilość dni, wówczas za te dni nieobecności nie powinien mieć obliczanego (przypisanego) przychodu. Tym samym wartość świadczenia wynikająca z faktury powinna zostać podzielona przez liczbę pracowników, którzy w danym miesiącu zapisali się na listę, a następnie na ilość dni danego miesiąca, podczas których jest zapewniony dojazd pracowników. W ten sposób możliwym będzie ustalenie jednostkowej wartości przejazdu pracownika/dzień. W konsekwencji jednostkowa wartość tego przejazdu nie stanowiłaby przychodu pracownika w sytuacji jego usprawiedliwionej nieobecności w pracy.

Powyższe oznacza, że jedynie w części dotyczącej opodatkowania przejazdów pracowniczych w sytuacji, kiedy pracownik nie korzystał z tych przejazdów z przyczyn od niego niezależnych (okoliczności losowe, zwolnienie chorobowe, nieplanowany urlop zaproponowany przez pracodawcę) pod warunkiem, że nieobecność pracownika została usprawiedliwiona, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Natomiast w pozostałej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin