Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-146/13-6/KSM
z 5 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu 28 lutego 2013 r.), uzupełnionym pismami z dnia 18 kwietnia 2013 r. i z dnia 8 maja 2013 r. (data wpływu: 24 kwietnia 2013 r. i 13 maja 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 lutego 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB2/415-146/13-2/KSM, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, działając w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawcy o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 kwietnia 2013 r., natomiast w dniu 24 kwietnia 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania – 22 kwietnia 2013 r.).

Następnie pismem z dnia 30 kwietnia 2013 r., Nr IPTPB2/415-146/13-4/KSM, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy Ordynacja podatkowa – ponownie wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 2 maja 2013 r., natomiast w dniu 13 maja 2013 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania – 8 maja 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z grupą inwalidzką, z dysfunkcją kończyn dolnych (amputacja pourazowa). Wnioskodawca wskazuje, iż jest niezdolny do samodzielnej egzystencji i wymaga opieki drugiej osoby.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 24 kwietnia 2013 r. Wnioskodawca wskazał, iż chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2012 r. Dodał, iż poniesie wydatki na opłacenie przewodników dla osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu, zaliczonej do I grupy inwalidztwa. Przewodnikami będą zamieszkujące wraz z Wnioskodawcą pełnoletnie dzieci i żona. Wydatki te nie zostaną sfinansowane w całości, ani w części ze środków zakładowego funduszu aktywności Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu Świadczeń socjalnych i nie zostaną Mu zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Wnioskodawca posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności. Nie posiada dokumentów potwierdzających poniesienie wydatków na opłacenie przewodnika dla osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 8 maja 2013 r. Wnioskodawca doprecyzował, iż opis zamieszczony we wniosku oraz jego uzupełnieniu dotyczy zaistniałego w 2012 r. stanu faktycznego, wskazując, iż omyłkowo został użyty w ww. sformułowaniach czas przyszły, podczas gdy prawidłowo należało użyć czasu przeszłego, tj. „poniosłem”, „przewodnikami były”, wydatki te „nie zostały sfinansowane”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

Czy Wnioskodawcy przysługuje na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prawo do odliczenia od dochodu wydatków na opłacenie przewodników dla osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu, zaliczonej do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy wyrażonym w uzupełnieniu wniosku, na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przysługuje Mu prawo do odliczenia od dochodu wydatków na opłacenie przewodników dla osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowych 2.280 zł.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2012 r., podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy. W punkcie 7 powyższego przepisu wskazane są wydatki na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł.

Zgodnie z art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c ww. ustawy, w przypadku wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, nie jest wymagane posiadanie dokumentów stwierdzających ich wysokość. Jednakże na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik jest obowiązany przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. wskazać z imienia i nazwiska osoby, które opłacono w związku z pełnieniem przez nie funkcji przewodnika;
2. okazać certyfikat potwierdzający status psa asystującego;
3. okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
   
   

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d powyższej ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy, ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności;
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 cytowanego wyżej artykułu, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

W świetle powyższych przepisów, aby osoba niepełnosprawna mogła skorzystać z odliczeń wymienionych w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy, musi posiadać orzeczenie o niepełnosprawności, na podstawie którego zaliczona została do I grupy inwalidztwa w związku z niepełnosprawnością narządu ruchu oraz faktycznie korzystać z pomocy przewodnika i ponosić z tego tytułu koszty (wydatki). Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi, nie jest to natomiast kwota odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo, uzależniona jest bowiem od wysokości faktycznie poniesionych wydatków.

Ze stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym z grupą inwalidzką, z dysfunkcją kończyn dolnych. Wnioskodawca chce skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej za 2012 r. Wskazuje, iż poniósł wydatki na opłacenie przewodników, którymi byli zamieszkujące wraz z Wnioskodawcą dzieci i żona. Wydatki nie zostały sfinansowane w całości ani w części ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i nie zostały zwrócone Wnioskodawcy w jakiejkolwiek formie.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią, że wydatki ponoszone m.in. przez osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa nie wymagają sformalizowanego dokumentu potwierdzającego poniesienie wydatku np. rachunku, faktury, jednakże w toku weryfikacji organowi podatkowemu należy przedstawić dowody świadczące o tym, że osoba niepełnosprawna istotnie poniosła wydatki na opłacenie przewodnika (może to być więc np. umowa cywilnoprawna zawarta z przewodnikiem). Organ podatkowy – w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego jest uprawniony na podstawie ustawy Ordynacja podatkowa do żądania potwierdzenia faktu posiadania stosownego orzeczenia o niepełnosprawności oraz dokumentów potwierdzających poniesienie wydatku, w tym wskazania danych identyfikujących osób świadczących pomoc w charakterze przewodników osób niepełnosprawnych oraz wysokości wypłaconego im wynagrodzenia, a podatnik celem zweryfikowania zasadności dokonanego odliczenia winien informacji powyższych udzielić.

Należy tutaj zaznaczyć, iż ustawodawca nie wyjaśnił w ustawie, jak należy rozumieć słowo „przewodnik”, dlatego też wyjaśnienie tego słowa należy wywieść z definicji słownikowej. Zgodnie z definicją zamieszczoną we Współczesnym Słowniku Języka Polskiego PWN, przewodnik oznacza osobę prowadzącą kogoś, wskazująca drogę, oprowadzającą po jakimś terenie. Z powyższej definicji wynika zatem, że przewodnik powinien towarzyszyć osobie niepełnosprawnej – poprzez wskazywanie jej drogi lub oprowadzanie po jakimś terenie - w związku z wykonywaniem przez nią pewnych czynności.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przewodnikiem osoby niewidomej lub osoby z niepełnosprawnością ruchową może być każda osoba fizyczna. Nie ma zatem znaczenia wiek, czy stopień pokrewieństwa z osobą niepełnosprawną.

W tym miejscu przywołać należy brzmienie art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 788 zm.), w myśl którego małżonkowie mają równe prawa i obowiązki w małżeństwie. Są obowiązani do wspólnego pożycia, do wzajemnej pomocy i wierności oraz do współdziałania dla dobra rodziny, którą przez swój związek założyli.

Ponadto, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, między małżonkami istnieje ustawowa wspólność małżeńska. Należy podkreślić, że codzienna pomoc współmałżonka nie jest tożsama z opłaceniem przewodnika, o którym mowa w cytowanych przepisach.

Również codzienna opieka sprawowana przez dzieci nad rodzicami nie może być utożsamiana z pełnieniem funkcji przewodnika, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż podstawowe czynności opiekuńcze w relacjach dziecko – rodzic, rodzic – dziecko stanowią formę rodzinno-prawnych instytucji wzajemnej pomocy.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zauważyć, iż z jednej strony nie ma ograniczeń co do osoby, która może być przewodnikiem osoby niepełnosprawnej z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczoną do I grupy inwalidztwa, bowiem z powyższego przepisu wynika, iż może być nim każda osoba fizyczna, to jednak trzeba zwrócić uwagę, iż pełnienie tej funkcji nie może opierać się na wykonywaniu podstawowych zadań opiekuńczych, realizowanych w rodzinie.

Reasumując, należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest uprawniony do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7, z uwagi na fakt, iż korzysta On nieodpłatnie z pomocy swojej żony oraz dzieci. Jak już wskazano powyżej, stosowanie do przepisów ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy, pełnienie przez żonę funkcji przewodnika nie można utożsamiać z opłaceniem przewodnika, bowiem stanowi ona codzienną pomoc współmałżonka. Również wykonywanie podstawowych zadań opiekuńczych przez dzieci Wnioskodawcy, nie może być zakwalifikowane, jako pomoc przewodników, ponieważ stanowią one realizację rodzinno-prawnych instytucji wzajemnej pomocy między rodzicami a dziećmi i dziećmi a rodzicami.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynie i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.