INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 3 września 2012 r. (data wpływu 6 września 2012 r.), uzupełnionym w dniu 26 listopada 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług najmu lokali użytkowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia usług najmu lokali użytkowych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 2 stycznia 2008 r. Urząd Miejski (jednostka budżetowa) zawarł umowę najmu lokalu użytkowego ze Starostwem Powiatowym (jednostką budżetową). Umowa dotyczy lokalu użytkowego, znajdującego się w budynku Urzędu Miejskiego, w którym mieści się również Starostwo Powiatowe. Lokal ten jest wykorzystywany przez Starostwo Powiatowe do celów biurowych. Od 1 stycznia 2008 r. najemca tytułem czynszu płaci wynajmującemu kwotę 679 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy słusznie zastosowano zwolnienie, wynikające z § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.) oraz na podstawie § 13 ust. 1 pkt 12 późniejszego rozporządzenia, jak również § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy jednostkami budżetowymi...

Zdaniem Wnioskodawcy umowa została zawarta pomiędzy dwoma jednostkami budżetowymi powołanymi do obsługi organów władzy publicznej Urzędem Miejskim i Starostwem Powiatowym. Zarówno Urząd Miejski, jak i Starostwo Powiatowe są zarejestrowanymi czynnymi podatnikami VAT. Od czynności tej nie był naliczany podatek VAT, ponieważ sprzedaż tej usługi Urząd traktował jako czynność zwolnioną na podstawie przepisów ww. rozporządzenia.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, iż lokal użytkowy, będący przedmiotem najmu jest własnością Gminy Miejskiej, w ewidencji środków trwałych figuruje w Urzędzie Miejskim. Umowa najmu lokalu użytkowego została podpisana przez Burmistrza Miasta, Skarbnika oraz Starostę i Wicestarostę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 powołanej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Na mocy art. 15 ust. 1 powołanej ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza – stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE.L. Nr 347), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Gmina, stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. z 2001 r. Dz. U. Nr 142 , poz. 1591 ze zm.), posiada osobowość prawną wykonując zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Nałożone na gminę jako samorządową osobę prawną, zadania - w myśl art. 33 ww. ustawy – wykonywane są za pośrednictwem urzędu gminy.

Z powołanych regulacji prawnych wynika, że gmina (miasto) zarówno jako organ władzy publicznej, jak i jednostka samorządu terytorialnego jest podatnikiem podatku od towarów i usług w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych. Natomiast urząd gminy (miasta) jest jedynie zespołem środków osobowych i rzeczowych, za pośrednictwem którego gmina (miasto) wykonuje te czynności.

Z perspektywy ustawy o podatku od towarów i usług każde działanie podejmowane przez urząd gminy (miasta) w rzeczywistości oznacza działanie samej gminy (miasta). Urząd jedynie realizuje zadania w imieniu i na rzecz gminy (miasto), natomiast to gmina (miasto) posiada zdolność prawną i zdolność do dokonywania czynności prawnych, a nie urząd gminy (miasta).

W świetle powyższych regulacji prawnych, uwzględniając jednolitą linię orzeczniczą sądów administracyjnych, jak również jednolitą wykładnię organów podatkowych w tym zakresie stwierdzić należy - wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy - że to nie Urząd jest stroną umowy najmu, tylko Gmina Miasto, jako organ posiadający osobowość prawną oraz podatnik podatku od towarów i usług w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Urząd Miasta jest zorganizowanym zespołem osób i środków służących do pomocy organowi administracyjnemu. Urząd Miasta jako jednostka pomocnicza służy do wykonywania zadań gminy oraz obsługi techniczno-organizacyjnej Gminy Miasto. Biorąc pod uwagę nierozerwalne i niepodzielne powiązania podmiotowe Miasta i Urzędu Miasta, również na gruncie podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż nie występuje odrębna od podmiotowości Gminy Miasto podmiotowość Urzędu Miasta. Zatem Urząd Miasta działając w imieniu Miasta realizuje zadania Miasta. Stroną umowy najmu jest w tym przypadku Miasto.

Z treści wniosku wynika, iż Urząd Miasta zawarł umowę najmu lokalu użytkowego na rzecz Starostwa Powiatowego. Przedmiotowy lokal jest własnością Gminy Miejskiej. Urząd jednak traktuje ww. najem jako usługę świadczoną pomiędzy jednostkami budżetowymi, korzystającą ze zwolnienia od podatku.

Przez umowę najmu w myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W kontekście niniejszej sprawy należy zwrócić uwagę, że prywatnoprawny charakter działań skutkuje uznaniem jednostki samorządu terytorialnego za podatnika podatku od towarów i usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, a realizowane przez nią odpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

I tak, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 13 obowiązującego od dnia 6 kwietnia 2012 r. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.) zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy:

1. jednostkami budżetowymi,
2. samorządowymi zakładami budżetowymi,
3. jednostkami budżetowymi i samorządowymi zakładami budżetowymi,
   
   z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Wskazać należy, iż powołany przez Wnioskodawcę § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm.), odzwierciedlający brzmienie powyższego przepisu obowiązywał do dnia 30 listopada 2008 r. Wynikało z niego, iż zwalnia się od podatku usługi świadczone pomiędzy:

1. gospodarstwami pomocniczymi jednostek budżetowych,
2. jednostkami budżetowymi i zakładami budżetowymi,

• z wyjątkiem usług wymienionych w poz. 138 i 153 załącznika nr 3 do ustawy oraz usług komunikacji miejskiej.

Zarówno ustawa o podatku od towarów i usług, jak również przepisy wykonawcze do niej nie definiują terminów: „jednostka budżetowa” czy „samorządowy zakład budżetowy”, wobec czego należy posiłkować się definicjami legalnymi zawartymi w obowiązującej od dnia 1 stycznia 2010 r. ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 157, poz. 1240 ze zm.).

W świetle art. 9 ww. ustawy, sektor finansów publicznych tworzą m. in.:

1. organy władzy publicznej, w tym organy administracji rządowej, organy kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały;
2. jednostki samorządu terytorialnego oraz ich związki;
3. jednostki budżetowe;
4. samorządowe zakłady budżetowe;

(...).

Jednostkami budżetowymi – zgodnie z brzmieniem art. 11 ust. 1 cyt. ustawy – są jednostki organizacyjne sektora finansów publicznych nieposiadające osobowości prawnej, które pokrywają swoje wydatki bezpośrednio z budżetu, a pobrane dochody odprowadzają na rachunek odpowiednio dochodów budżetu państwa albo budżetu jednostki samorządu terytorialnego.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy należy stwierdzić w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania powołany przez Wnioskodawcę przepis § 13 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia z dnia 4 kwietnia 2011 r., jak również § 8 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia z dnia 27 kwietnia 2004 r., z uwagi na fakt, iż Gmina Miasto jako jednostka samorządu terytorialnego - świadcząca w istocie usługę najmu - nie mieści się wśród podmiotów, wymienionych w tym przepisie. Wobec powyższego świadczenie usługi najmu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Końcowo należy stwierdzić, iż w niniejszej interpretacji tut. organ nie oceniał kwestii prawidłowości rejestracji Urzędu Miasta jako podatnika podatku od towarów i usług, gdyż nie była ona przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – ( t.j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.