2012.12.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-751/12-2/SP
z 4 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24.08.2012 r. (data wpływu 07.09.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski wartości przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czeskim rezydentem podatkowym zatrudnionym przez zagraniczną spółkę z siedzibą w Niemczech (dalej: zagraniczna spółka). W czerwcu 2010 r. został oddelegowany do pracy w Polsce na rzecz polskiej spółki zależnej (dalej: polska spółka) na podstawie trójstronnej umowy oddelegowania zawartej pomiędzy spółkami i Wnioskodawcą. Wnioskodawca wykonuje pracę w Dziale Sprzedaży w polskiej spółce.

Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za pracę w Polsce od zagranicznej spółki, jednocześnie polska spółka nie pełni roli płatnika w stosunku do Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z dnia 25 marca 2010 r., Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.; dalej: „UPDOF) oraz art. 15 umowy z dnia 14 maja 2003 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku zawartej pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec (Dz. U. Nr 12, poz. 90; dalej: „umowa o UPO”), Wnioskodawca z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego za pracę w Polsce wpłaca w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego urzędu skarbowego.

Charakter pracy Wnioskodawcy wymaga częstego wykonywania obowiązków służbowych w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach Polski lub zagranicą (np. spotkania biznesowe lub praca wykonywana w spółce zagranicznej). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje, od Wnioskodawcy wymagana jest duża dyspozycyjność i mobilność.

Dla celów wykonywania zadań służbowych w polskiej spółce, Wnioskodawcy został powierzony samochód służbowy, z którego polska spółka korzysta na podstawie zawartej z leasingodawcą umowy leasingowej.

Zasady udostępniania samochodów służbowych określa ustanowiony przez polską spółkę regulamin warunków użytkowania samochodów służbowych. Zgodnie z postanowieniami regulaminu, samochody służbowe mogą być wykorzystywane przez osoby zajmujące stanowiska kierownicze, bądź podróżujące służbowo więcej niż 30.000 km rocznie. Samochody służbowe mogą być wykorzystywane zarówno w celach służbowych jak i prywatnych.

W przypadku wykorzystywania samochodów służbowych dla celów prywatnych, Wnioskodawca odprowadza zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od uzyskanego w tej postaci nieodpłatnego świadczenia (w tym od paliwa zakupionego przez polską spółkę i wykorzystanego dla celów prywatnych). W celu ustalenia wartości świadczenia, Wnioskodawca prowadzi rejestr kilometrów przejechanych dla celów prywatnych.

Do zakresu obowiązków Wnioskodawcy w przypadku powierzenia samochodu służbowego, należy między innymi dbanie o sprawność techniczną powierzonego samochodu, jego czystość oraz terminowe zapewnienie bieżącej obsługi technicznej.

W celu zapewnienia, że przyznany Wnioskodawcy samochód służbowy spełnia swoje cele, tj. m.in. pozwala na zapewnienie wymaganej od Wnioskodawcy dyspozycyjności i realizacji przez niego zadań służbowych, a także dla spełnienia przez Wnioskodawcę jego obowiązków w zakresie dbania o mienie powierzone, polska spółka zamierza wyznaczyć miejsce parkowania samochodu służbowego w miejscu pobytu Wnioskodawcy w Polsce. W tym celu zamierza zawrzeć z Wnioskodawcą umowę cywilnoprawną o przechowywanie samochodu służbowego w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy, bądź w jego pobliżu.

Zobowiązanie Wnioskodawcy do parkowania samochodów poza siedzibą polskiej spółki w miejscu pobytu Wnioskodawcy w Polsce, wynika również z faktu, iż Wnioskodawca wykonuje pracę z dala od miejscowości, w której znajduje się siedziba polskiej spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. po zawarciu umowy o przechowywanie samochodu służbowego w miejscu pobytu w Polsce, traktować wartość przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych jako przychód ze stosunku pracy wykonywanego na terytorium Polski i odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od tego przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, korzystanie przez niego z samochodu służbowego w celu przejazdu z miejsca pobytu w Polsce do miejsca wykonywania zadań służbowych i z powrotem, nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 12 ust. 1 UPDOF, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

W opinii Wnioskodawcy w sytuacji, gdy otrzymuje on do dyspozycji samochód służbowy w celu realizacji nałożonych na niego obowiązków służbowych, nieodpłatne świadczenie nie powstanie. W przypadku Wnioskodawcy, mając na względzie wymaganą wobec niego dyspozycyjność, jak i fakt że wykonuje on często swoje obowiązki w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, zasadne jest wyznaczenie miejsca parkowania samochodu służbowego powierzonego Wnioskodawcy w miejscu jego pobytu w Polsce bądź w pobliżu tego miejsca. Od Wnioskodawcy jest bowiem wymagane utrzymywanie powierzonego mu samochodu służbowego w stałej gotowości do wykonywania jego obowiązków służbowych.

Polskiej spółce zależy na dużej mobilności Wnioskodawcy i szybkim dotarciu do miejsca wykonywania pracy w danym dniu. Wyznaczenie miejsca parkowania w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy lub jego okolicy ma więc umożliwić mu efektywną realizację obowiązków pracowniczych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania samochodu służbowego, a miejscem wykonywania pracy, tj. do siedziby polskiej spółki lub innych miejsc gdzie wykonuje powierzoną mu pracę (w tym również do zagranicznej spółki) stanowią element realizacji obowiązków służbowych, jakimi są dyspozycyjność i mobilność Wnioskodawcy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że parkowanie samochodu służbowego w wyznaczonym miejscu pobytu Wnioskodawcy lub jego najbliższej okolicy, biorąc pod uwagę jego zadania służbowe, ma na celu zagwarantowanie szybkiego i efektywnego realizowania powierzonych mu zadań.

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy przejazdy samochodem służbowym pomiędzy wyznaczonym miejscem parkowania, a miejscem wykonywania przez niego zadań służbowych stanowią realizację obowiązków służbowych, dlatego też nie powodują powstania po jego stronie przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 UPDOF.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w licznych interpretacjach organów podatkowych:

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 15.03.2012 r. Nr IPPB4/415-44/1 2-2/MP,

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17.01.2012 r. Nr ITPB2/415-970/10/1 2-S/ENB,

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 02.05.2011 r. Nr IBPBII/1/415-81/11/HK,

interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 07.10.2011 r. Nr ILPB1/415-844/11-4/AG).

Mając powyższe na uwadze, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie stanowiska zaprezentowanego w niniejszym wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 3 ust. 2a powołanej ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a tej ustawy).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca – czeski rezydent podatkowy – został oddelegowany w czerwcu 2010 roku przez swojego zagranicznego pracodawcę do pracy w Polsce, zatem w przedmiotowej sprawie należy uwzględnić uregulowania zawarte w Umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzoną w Warszawie dnia 24.06.1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 47, poz. 189).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Natomiast stosownie do art. 4 ust. 2 umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
jeżeli jest ona obywatelem obu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

W myśl art. 15 ust. 1 umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19, płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli zostaną spełnione wszystkie następujące warunki:

odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu oraz
wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, oraz
wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Czechach, podlega opodatkowaniu tylko w Czechach, chyba że praca wykonywana jest na terytorium Polski.

Natomiast art. 15 ust. 2 umowy, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenia pracownika podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Czechach, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 umowy, czyli w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Czechach) oraz w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Polsce).

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie za pracę w Polsce od zagranicznej spółki, jednocześnie polska spółka nie pełni roli płatnika w stosunku do Wnioskodawcy. Wnioskodawca z tytułu wynagrodzenia otrzymywanego za pracę w Polsce wpłaca w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych do polskiego urzędu skarbowego. Dla celów wykonywania zadań służbowych w polskiej spółce, Wnioskodawcy został powierzony samochód służbowy, z którego polska spółka korzysta na podstawie zawartej z leasingodawcą umowy leasingowej.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi kwestia, czy wartość przejazdów samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych winien traktować jako przychód ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski i od tego przychodu odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na gruncie polskich przepisów prawa podatkowego, w myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się.

Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z treści wniosku wynika, iż charakter pracy Wnioskodawcy wymaga częstego wykonywania obowiązków służbowych w różnych miejscach poza stałym miejscem wykonywania pracy, w tym również w innych miastach Polski lub zagranicą (np. spotkania biznesowe lub praca wykonywana w spółce zagranicznej). Dodatkowo, ze względu na zakres obowiązków i sprawowane funkcje, od Wnioskodawcy wymagana jest duża dyspozycyjność i mobilność.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu.

Reasumując należy stwierdzić, iż przejazdy samochodem służbowym pomiędzy miejscem parkowania, a miejscem wykonywania obowiązków służbowych – o ile nie służą osobistym celom Wnioskodawcy, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód ze stosunku pracy wykonywanej na terytorium Polski. Zatem Wnioskodawca nie jest zobowiązany z tego tytułu odprowadzać zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanych we wniosku indywidualnych interpretacji prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od zdarzenia, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin