Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-778/12-2/MS
z 4 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 21.09.2012r. (data wpływu 05.10.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o., t Sp. z o.o., P SA / SP 1 Sp. z o.o. zawarły w 2009 roku porozumienie w sprawie wspólnej realizacji inwestycji. W tym celu powołano, do wybudowania Dworca wraz z Centrum Handlowym, Budynkiem Biurowym i Dworcem Osobowym, spółkę celową G. Sp. z o. o. Inwestycja jest, między innymi, finansowana kredytem przyznanym przez Bank SA na podstawie umowy kredytowej zawartej 30.11.2010 r. Zgodnie z art. 20.17 umowy kredytowej G. Sp. z o.o. zapewniła, że struktura własnościowa jej udziałowca nie ulegnie zmianie bez wcześniejszej pisemnej zgody kredytodawcy. W momencie zawierania umowy kredytowej udziałowcem G. Sp. z o.o. był P. Sp. z o.o., którego z kolei udziałowcem była Spółka prawa luksemburskiego G. K S.a.r.l. Natomiast jedynym udziałowcem G. K S.a.r.l. był N. Sp. z o.o. Po zawarciu wyżej wymienionej mowy kredytowej N Sp. z o.o. sprzedała część swoich udziałów w G. K S.a.r.l. Spółce M. 4 S.a.r.l. Zmieniła się, więc struktura własnościowa udziałowca G. Sp. z o.o.. Za zgodę na tą zmianę Bank S.A. zażyczył sobie opłaty w kwocie 1000000 EUR oraz podwyższył marżę kredytową. W zmienionej i ponownie spisanej umowie inwestycyjnej i udziałowej M i N, pośredni udziałowcy Projekt Sp. z o.o. uzgodnili, że M zapłaci dodatkową opłatę, a dodatkowa marża kredytowa zostanie podzielona na tych dwóch pośrednich udziałowców proporcjonalnie do ich pośredniego udziału w zyskach Projekt Sp. z o.o. i w odpowiedniej części zapłacona przez M i N Sp. z o.o. N Polska Sp. z o.o. jako podwykonawca, na zlecenie wykonawcy Spółki N Sp. z o.o. jest bezpośrednim wykonawcą umowy o kompleksowe zorganizowanie procesu deweloperskiego i zarządzanie inwestycją G. Sp. z o.o. i z tego tytułu uzyskuje dużą część własnych przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zapłacona przez N. Polska Sp. z o.o. część zwiększonej marży kredytowej od kredytu przyznanego G. Sp. z o.o. przez P. S.A. będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu dla N. Polska Sp. z o. o.?

Zdaniem Spółki, zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2011 roku Nr 74, poz. 397 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodu są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 tej ustawy.

Wydatek na zapłatę zwiększonej marży kredytowej nie jest wymieniony w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wykazano w opisie zaistniałego stanu faktycznego N. Polska jako podwykonawca, na zlecenie wykonawcy Spółki N. Sp. z o.o. jest bezpośrednim wykonawcą umowy o kompleksowe zorganizowanie procesu deweloperskiego oraz zarządzanie inwestycją prowadzoną przez G. Sp. z o.o. N Polska Sp. z o.o. jest więc zainteresowana dalszą realizacją przedmiotowej inwestycji. Usługi związane z przedmiotową inwestycją są źródłem dużej części przychodów uzyskiwanych przez N. Polska Sp. z o.o. Dalsze świadczenie tych usług nie byłoby zaś możliwe w przypadku zerwania umowy kredytowej. Inwestor nie miałby bowiem pieniędzy na dalsze jej finansowanie. Niezastosowanie się zaś do wymagań Banku mogłoby doprowadzić do zakończenia kredytowania budowy przez P. S.A., a tym samym do zaniechania inwestycji przez G. Sp. z o. o.. To, zaś, w konsekwencji doprowadziłoby do zakończenia wykonywania przez N. Sp. z o. o usług zleconych jej przez N. Sp. z o.o., a tym samym do znacznego zmniejszenia osiąganych przez nią przychodów.

Na tle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 74, poz. 397 ze zm.; dalej - updop) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis powyższy zakłada zatem konieczność spełnienia przez dany wydatek szeregu przesłanek, ażeby można było go uznać za koszt uzyskania przychodu. Wśród warunków, które powinny być łącznie spełnione wymienić należy:

1. poniesienie kosztu przez podatnika,
   
2. definitywny (rzeczywisty) charakter poniesionego kosztu,
   
3. związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą
   
4. cel poniesienia kosztu, którym jest; uzyskanie przychodów, zachowanie lub zabezpieczenie ich źródła,
   
5. właściwe udokumentowanie.
   
   

Wskazać należy, iż ustawodawca posługując się zwrotem „w celu” ograniczył zakres stosowania omawianego przepisu jedynie do wydatków, które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami. Wydatek winien zatem w sposób bezpośredni lub pośredni wiązać się z uzyskanym przychodem, ewentualnie z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Wykazanie w stanie faktycznym powyższego związku jest zatem niezbędne dla prawidłowej oceny wniosku.

Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska nie wskazał argumentów potwierdzających związek pomiędzy poniesionymi wydatkami a osiągniętymi przychodami. Organ podatkowy pragnie zaznaczyć, iż całokształt argumentacji podatnika mający na celu potwierdzenie zajętego przez niego stanowiska w zakresie wypełnienia hipotezy normy z art. 15 ust. 1 updop. oparty został jedynie na nie popartym głębszą analizą twierdzeniu, zgodnie z którym wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę, jako pośredniego udziałowca, na zapłatę zwiększonej przez bank marży kredytowej dotyczącej kredytu udzielonego G. Sp. z o.o. stanowi koszt uzyskania przychodów, ponieważ N. Polska Sp. z o.o. uzyskuje dużą część własnych przychodów z tytułu umowy o kompleksowe zorganizowanie procesu deweloperskiego i zarządzanie inwestycją G. Sp. z o.o. jako podwykonawca, na zlecenie wykonawcy Spółki N. Sp. z o.o.

Powyższa argumentacja, jako pozbawiona merytorycznych podstaw nie wypełnia ogólnych przesłanek uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uiszczenie przez Spółkę części zwiększonej marży kredytowej od kredytu przyznanego G. Sp. z o.o., w ocenie organu, jest konsekwencją decyzji organów Spółki podejmowanych w granicach zasad swobody działalności gospodarczej, w tym przypadku dobrowolnego zobowiązania się Wnioskodawcy do partycypacji w wydatkach na pokrycie zobowiązań innego podmiotu gospodarczego (G. Spółka z o.o.) mających związek ze zmianą struktury własnościowej jednego z jej udziałowców. Nie sposób zatem uznać, iż zapłacenie przedmiotowej kwoty służyć będzie osiągnięciu konkretnego przychodu w ramach wykonywanej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Jednocześnie Spółka nie wykazała okoliczności świadczących o możliwości zaliczenia danego wydatku jako kosztu podatkowego związanego z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Organ podatkowy w ramach postępowania interpretacyjnego nie jest natomiast uprawniony do przeprowadzania postępowania dowodowego mającego na celu poszukiwanie nowych okoliczności faktycznych nie wskazanych we wniosku. Podkreślić należy, iż kwestia związku danego wydatku z przychodem, warunkująca uznanie tego wydatku za koszt uzyskania przychodu, jest elementem stanu faktycznego. (por. wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2007 r., sygn. akt I FSK 379/06). Podobnie w wyroku z dnia 15 maja 2008 r., sygn. akt II FSK 432/07 Sąd drugiej instancji stwierdził, że okoliczność czy związek przyczynowo-skutkowy wydatków spółki z jej przychodami istnieje jest elementem stanu faktycznego. W konsekwencji - wobec braku wykazania przez Wnioskodawcę związku przyczynowego zachodzącego pomiędzy przedmiotowym wydatkiem a przychodem Spółki - stwierdzić należy, iż nie zostały spełnione ogólne przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy określające przesłanki warunkujące uznanie danego wydatku za koszt podatkowy.

Organ pragnie zaznaczyć, że uiszczenie zwiększonej marży kredytowej od kredytu przyznanego G. Sp. z o.o. przez P. S.A. może stanowić koszt uzyskania przychodów dla tego właśnie podmiotu, oczywiście po spełnieniu przesłanek art. 15 ust.1 ustawy.

Z uwagi na powyższe, mając na uwadze fakt, iż Spółka nie wykazała, iż przedmiotowy wydatek spełnia ogólne przesłanki określone w art. 15 ust. 1 updop, w świetle obowiązującego stanu prawnego, stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.