INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 27 marca 2012r. (data wpływu 3 kwietnia 2012r.) uzupełnionego pismem z dnia 2 kwietnia 2012r. (data wpływu 5 kwietnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT przy zakupie materiałów w celu wytworzenia półproduktu (towaru), które zostały następnie zniszczone – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 kwietnia 2012r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 2 kwietnia 2012r. (data wpływu 5 kwietnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT przy zakupie przy zakupie materiałów w celu wytworzenia półproduktu (towaru), które zostały następnie zniszczone .

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sp. z o.o. jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym z tytułu wykonywania samodzielnie działalności gospodarczej. Data rejestracji podmiotu 29 stycznia 1998 rok. Od 29 stycznia 1998 roku do 31 stycznia 2009 roku podstawowym profilem działalności gospodarczej była produkcja mebli drewnianych i profili.

Współpraca z kontrahentami odbywała się na podstawie zawartych umów, które określały dokładnie wzory wyrobów. Od 1 lutego 2009 roku zmienił się profil działalności na produkcję elementów meblowych (wstęga szufladowa).

Spółka nabywała materiały niezbędne w procesie wytwarzania wyrobów. Nabywając materiały Spółka dokonała odliczenia podatku VAT naliczonego z tytułu nabycia materiałów.

W dniu 29 września 2008 roku dokonano przeglądu materiałów produkcyjnych pod względem przydatności do dalszej produkcji. W wyniku czego stwierdzono, że nie znajdą one zastosowania w produkcji z powodu: uszkodzeń mechanicznych, niewłaściwych szerokości, zbyt małych ilości nawiniętych na rolki, brak zamówień ze strony klientów – zakończenie produkcji. W celu uniknięcia dodatkowych kosztów magazynowania dokonano likwidacji zapasów materiałów poprzez fizyczne ich zniszczenie i sporządzono protokół zniszczenia.

Na podstawie umowy zawartej między Spółką, a jej zagranicznym kontrahentem, Spółka zobowiązana była do wyprodukowania wyrobu według uzgodnionego wzoru. Celem prawidłowego wykonania umowy Spółka nabyła materiały, dokonała obróbki i pozostawiła w magazynie w formie półproduktów. Spółka wielokrotnie wzywała kontrahenta do wykonania umowy, jednakże zaprzestał on dalszej współpracy bez wskazania uzasadnienia. W dniu 2 grudnia 2008r. Spółka podjęła decyzje o likwidacji półfabrykatów, które nie mogły być wykorzystane do produkcji innych wyrobów.

W celu uniknięcia dodatkowych kosztów magazynowania Spółka zdecydowała się na fizyczne zniszczenie niepotrzebnych półfabrykatów. Na tą okoliczność sporządzono protokół zniszczenia.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Spółka wnosi o potwierdzenie, iż:

• na podstawie art. 86 ust 1 ustawy o VAT Spółka miała prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu materiałów, gdy ich nabycie miało związek z czynnościami opodatkowanymi.
• Wystąpienie zdarzeń losowych polegających na uszkodzeniu materiałów oraz utracie wartości handlowej wyrobów gotowych nie pozbawia Spółki prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia materiałów.
• Dokonana likwidacja nie pozbawia Spółki prawa do odliczenia VAT naliczonego od materiałów.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy w sytuacji gdy w chwili nabycia materiałów przysługiwało Spółce prawo do odliczenia podatku ze wzglądu na istnienie związku z przyszłą sprzedażą opodatkowaną uszkodzenie, zniszczenie lub utrata wartości handlowej w przyszłym etapie, nie powoduje utraty prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego materiału. W konsekwencji Spółka ma pełne prawo do odliczenia kwot podatku naliczonego z faktur wystawionych na jej rzecz i nie ma obowiązku sporządzania korekt deklaracji VAT-7 i obniżania podatku naliczonego w związku ze zniszczeniem materiału lub utrata, wartości handlowej. Prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie materiałów do produkcji wynika bezpośrednio z art. 86 ust. 1 i 2 ustawy o VAT. Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Natomiast w myśl przepisu art. 86 ust. 2 pkt la ww. ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi z zastrzeżeniem ust 3-7 suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto ustawa o VAT nie przewiduje konieczności oczekiwania na moment dokonania przez podatnika sprzedaży towarów lub świadczenia usług w celu zrealizowania prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Spółka pragnie podkreślić, iż nabywała przedmiotowe materiały z zamiarem ich wykorzystania do czynności opodatkowanych. Przyczyny, dla których nabyte materiały nie są wykorzystywane do prowadzenia działalności opodatkowanej występują, niezależnie od woli Spółki i w konsekwencji nie mogą mieć wpływu na prawo do odliczenia powstające przy ich nabyciu. Powstałe w procesie produkcji straty są normalnym i niezamierzonym skutkiem prowadzenia działalności produkcyjnej i handlowej.

Stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 13 lutego 2008 roku (IP-PP2-443-653/07-3/SAP), który odniósł się do wątpliwości podatnika co do zakresu prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie materiałów i wyrobów gotowych, które w trakcie magazynowania bądź przetwarzania stały się nieużyteczne w procesie produkcyjnym. Dyrektor Izby Skarbowej potwierdził tutaj stanowisko Spółki, zgodnie z którym: „w sytuacji, gdy w chwili nabycia materiałów Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego ze względu na istnienie związku z przyszłą sprzedażą opodatkowaną, uszkodzenie, zniszczenie lub utrata wartości handlowej materiału lub wyrobu gotowego w późniejszym etapie nie powoduje utraty prawa Spółki do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem tego materiału”. W konsekwencji Spółka nie ma obowiązku sporządzania korekty deklaracji VAT-7 i obniżenia podatku naliczonego w związku ze zniszczeniem materiałów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r. przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Natomiast od dnia 1 stycznia 2011r., przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT rozumie rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W świetle postanowień art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT,

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r.), kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r.), kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług,

Zasady dotyczące sposobu i terminu dokonywania korekt podatku naliczonego oraz podmiotu zobowiązanego do dokonania korekty zostały określone w art. 91 ustawy o VAT.

I tak, stosownie do treści art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-10, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony w art. 90 ust. 2-6 lub 10 lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 11 i 12, dla zakończonego roku podatkowego.

Przy czym należy nadmienić, iż przepis art. 91 ust. 1 ustawy o VAT, w zacytowanym brzmieniu stosuje się począwszy od korekt dokonywanych za rok 2011.

Zgodnie z art. 91 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 1, podatnik dokonuje w ciągu 5 kolejnych lat, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – w ciągu 10 lat, licząc od roku, w którym zostały oddane do użytkowania. Roczna korekta w przypadku, o którym mowa w zdaniu pierwszym, dotyczy jednej piątej, a w przypadku nieruchomości i praw wieczystego użytkowania gruntów – jednej dziesiątej kwoty podatku naliczonego przy ich nabyciu lub wytworzeniu. W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, z tym że korekty dokonuje się po zakończeniu roku, w którym zostały oddane do użytkowania.

Ponadto, w świetle art. 91 ust. 4 ustawy o VAT, w przypadku gdy w okresie korekty, o której mowa w ust. 2, nastąpi sprzedaż towarów lub usług, o których mowa w ust. 2, lub towary te zostaną opodatkowane zgodnie z art. 14, uważa się, że te towary lub usługi są nadal wykorzystywane na potrzeby czynności podlegających opodatkowaniu u tego podatnika, aż do końca okresu korekty.

Zgodnie z brzmieniem art. 91 ust. 7 ustawy o VAT, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

W myśl art. 91 ust. 7 ustawy, przepisy ust. 1-6 stosuje się odpowiednio w przypadku, gdy podatnik miał prawo do obniżenia kwot podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego od wykorzystywanego przez siebie towaru lub usługi i dokonał takiego obniżenia, albo nie miał takiego prawa, a następnie zmieniło się prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tego towaru lub usługi.

Zgodnie z ust. 7a powyższego artykułu, w przypadku towarów i usług, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, a także gruntów i praw wieczystego użytkowania gruntów, jeżeli zostały zaliczone do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nabywcy, z wyłączeniem tych, których wartość początkowa nie przekracza 15.000 zł, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 2 zdanie pierwsze i drugie oraz ust. 3. Korekty tej dokonuje się przy każdej kolejnej zmianie prawa do odliczeń, jeżeli zmiana ta następuje w okresie korekty.

W przypadku towarów i usług innych niż wymienione w ust. 7a, wykorzystywanych przez podatnika do działalności gospodarczej, korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się na zasadach określonych w ust. 1, ust. 2 zdanie trzecie i ust. 3, z zastrzeżeniem ust. 7c.

Stosownie do treści art. 91 ust. 7c ustawy, jeżeli zmiana prawa do obniżenia podatku należnego wynika z przeznaczenia towarów lub usług, o których mowa w ust. 7b, wyłącznie do wykonywania czynności, w stosunku do których nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego, lub wyłącznie do czynności, w stosunku do których takie prawo przysługuje – korekty, o której mowa w ust. 7, dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okres rozliczeniowy, w którym wystąpiła ta zmiana. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli od końca okresu rozliczeniowego, w którym wydano towary lub usługi do użytkowania, upłynęło 12 miesięcy.

Zgodnie z art. 91 ust. 7d ustawy, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (zadeklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług.

Zatem najistotniejszym warunkiem umożliwiającym podatnikowi podatku od towarów i usług skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ustawodawca stworzył podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy towarów i usług będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy o VAT.

W odniesieniu do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego tut. organ zauważa, że występujące w działalności gospodarczej niedobory dzielą się co do zasady na takie, które powstały z winy konkretnych osób odpowiedzialnych za dane towary jak i na takie które powstały z przyczyn niezależnych od osób materialnie odpowiedzialnych. Niedobory te mogą powstać na skutek następujących zdarzeń losowych np.: pożar, kradzież, powódź, zalanie jak również wskutek transportu, braku prądu tzn. przyczyn naturalnych, na które osoba materialnie odpowiedzialna nie miała żadnego wpływu.

A zatem w przypadku powstania niedoborów (czy to zawinionych czy niezawinionych) dochodzi do sytuacji, w której nabyte towary nie zostaną wykorzystane do działalności opodatkowanej, co jest niezbędnym warunkiem dokonania odliczenia.

Zdaniem tut. organu, w przedmiotowej sprawie należy odwołać się do orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia zostaje zachowane.

W świetle powołanego wyroku, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę został dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn od niego niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy jak to ujął Trybunał „z powodów pozostających poza kontrolą podatnika”, jego prawo do odliczenia w związku z ww. nabyciem zostaje zachowane.

W przeciwnym przypadku, gdy z przyczyn od podatnika zależnych, z winy podatnika, nie dochodzi do wykorzystania nabytych towarów do działalności opodatkowanej, prawo podatnika do odliczenia zostaje utracone. W takiej sytuacji odliczona kwota podatku z tytułu nabycia towarów, które ostatecznie nie zostały wykorzystane do działalności opodatkowanej winna być skorygowana.

Z opisu sprawy będącej przedmiotem wniosku wynika, że u Wnioskodawcy wystąpiły dwa przypadki w których doszło do zniszczenia materiałów, towarów posiadanych przez Wnioskodawcę, a nabytych w celu wykorzystania do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, przy zakupie których Wnioskodawca dokonał odliczenia podatku naliczonego.

Pierwszy przypadek to taki, gdzie w wyniku przeglądu materiałów produkcyjnych pod względem przydatności do dalszej produkcji stwierdzono, że materiały te nie znajdą dalszego zastosowania z powodu uszkodzeń mechanicznych, niewłaściwych szerokości, zbyt małych ilości nawiniętych na rolki, brak zamówień ze strony klientów w związku z zakończeniem produkcji. Likwidacji zapasów dokonano poprzez fizyczne ich zniszczenie i sporządzenie na tę okoliczność protokołu. Należy nadmienić, że Wnioskodawca we wcześniejszym okresie produkował meble drewniane i profile, na podstawie umów z kontrahentami, które określały dokładne wzory wyrobów, a następnie w 2009r. zmienił przedmiot działalności na produkcję elementów meblowych (wstęga szufladowa).

Drugi opisany przez Wnioskodawcę przypadek to taki, gdzie Wnioskodawca zdecydował się na fizyczne zniszczenie niepotrzebnych półfabrykatów, co również udokumentowane protokołem zniszczenia. Półfabrykaty powstały w firmie Wnioskodawcy w związku z umową zawartą z kontrahentem zagranicznym, w wyniku której Wnioskodawca zobowiązany został do wyprodukowania wyrobu według uzgodnionego wzoru. W celu wykonania umowy Wnioskodawca nabył materiały, dokonał obróbki i pozostawił w magazynie w formie półfabrykatów. Wnioskodawca wielokrotnie wzywał kontrahenta do wykonania umowy jednakże zaprzestał on dalszej współpracy bez wskazania uzasadnienia. W związku z powyższym Wnioskodawca podjął decyzję o likwidacji półfabrykatów, które nie mogły być wykorzystane do produkcji innych wyrobów.

W ocenie tut. organu zarówno w pierwszym jak i drugim z opisanych przypadków, wystąpiła sytuacja, w której pozostały na magazynie takie towary, które w wyniku normalnego procesu działalności gospodarczej i bez niczyjej winy stały się dla przedsiębiorstwa bezużyteczne, utraciły, jak podaje Wnioskodawca wartość handlową. Mamy tu do czynienia z przypadkiem takim jak opisany we wskazanym w niniejszej interpretacji orzeczeniu TSUE w sprawie C-37/95. Nie można bowiem dopatrywać się winy i celowego działania podatnika w tym, że zmienił profil działalności gospodarczej i z tego powodu pozostały mu materiały czy towary już niepotrzebne i nieznajdujące zastosowania w obecnej działalności Wnioskodawcy. Jako pozostającą poza kontrolą Wnioskodawcy należy uznać też sytuację, w której kontrahent zagraniczny wycofał się z zawartej umowy i mimo wezwań Wnioskodawcy nie odebrał półfabrykatów, które pozostały na magazynie Wnioskodawcy oraz jako wykonane na zamówienie (według uzgodnionego wzoru) nie mogły być wykorzystane do innych wyrobów.

W świetle powyższego, skoro doszło w przedmiotowej sprawie do konieczności zniszczenia/likwidacji towarów, materiałów czy półfabrykatów z przyczyn niezależnych od Wnioskodawcy, a zakupionych wcześniej z zamiarem ich wykorzystania do działalności opodatkowanej podatkiem VAT, to Wnioskodawca nie utracił prawa do odliczenia podatku naliczonego i nie jest zobowiązany do dokonania korekty tego odliczonego podatku, przy zachowaniu oczywiście przepisów art. 88 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, należało je uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku, gdyby strata przydatności towaru do dalszej działalności nastąpiła z przyczyn zależnych od Wnioskodawcy) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.