INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 31 stycznia 2012 r. (data wpływu 03 lutego 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 03 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony w dniu 26 kwietnia 2012 r. o dodatkową opłatę – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Podstawowym przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę jest m.in. handel wyrobami z drewna.

W związku z rozwojem przedsiębiorstwa, Spółka rozważa podjęcie współpracy z nowym dostawcą materiałów i półfabrykatów drewnianych. W szczególności Spółka rozważa nabywanie w przyszłości desek o określonych wymiarach, w rodzaju desek niestruganych i niesuszonych.

Zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą, Spółka nabywałaby deski o określonym tzw. wymiarze obliczeniowym – wymiar wskazywany przez dostawcę na fakturze VAT wystawianej na rzecz Spółki. Faktycznie Spółka otrzymywałaby deski o tzw. wymiarze produkcyjnym (wymiar desek faktycznie dostarczanych Spółce) większym niż wymiar obliczeniowy uwzględniany na fakturach VAT.

Przykładowo, Spółka zamawiałaby deski o wymiarze obliczeniowym 19 mm (grubość) x 96 mm (szerokość) x 2400 mm (długość), który podawany byłby na fakturze wystawianej przez dostawcę. Natomiast wymiar produkcyjny desek faktycznie otrzymywanych przez Spółkę wynosiłby w tym przypadku: 25 mm (grubość) x 102 mm (szerokość) x 2400 mm (długość).

Różnica pomiędzy wymiarem produkcyjnym (faktycznie dostarczanym) a wymiarem obliczeniowym wynika w części ze szczególnej charakterystyki materiałów tartych (tarcicy), które w wyniku zeschnięcia tracą pierwotne wymiary grubości i szerokości. Utrata wymiarów wynika z zeschnięcia się wilgotnego materiału drzewnego.

W związku z powyższym, w praktyce często do ustalania naddatków na zeschnięcie dla materiałów tartych stosowane są Polskie Normy opracowywane zgodnie z ustawą o normalizacji (ustawa z 12 września 2001 r. o normalizacji; Dz. U. z 2002 r. Nr 169, poz. 1386 ze zm.) i zatwierdzane przez Polski Komitet Normalizacyjny. Szczegółowe zasady ustalania nadmiarów dla wymiarów grubości i szerokości iglastych i liściastych materiałów tartych określa Polska Norma nr PN-D-03003:1957 „Materiały tarte - Nadmiary na zeschnięcie” (dalej: Polska Norma). Należy zaznaczyć, że główny producent drewna Polsce, to jest Lasy Państwowe, nie stosuje przy sprzedaży drewna – naddatków na zeschnięcie.

Należy podkreślić, że Polska Norma określa szczegółowo limity dopuszczalnych naddatków. W opisanym powyżej przykładzie, przy zamówieniu deski o wymiarze obliczeniowym 19 mm (grubość) x 96 mm (szerokość) x 2400 mm (długość) dopuszczalny naddatek na zeschnięcie wynosi 20 mm (grubość) x 100 mm (szerokość) x 2400 mm (długość). W praktyce naddatki dopuszczane przez Polską Normę pokrywałyby zaledwie około 5 - 6% objętości drewna nieuwzględnianej na fakturach.

Spółka otrzymywałaby zatem w rzeczywistości deski o wymiarach produkcyjnych (faktycznych) przewyższających wymiary uwzględniane na fakturach VAT. W praktyce, w zależności od rodzaju nabywanego materiału, masa (wymiar) desek nieuwzględniony na wystawianych fakturach może osiągać znaczące wielkości, na przykład 25% lub więcej drewna faktycznie przekazywanego przez dostawcę desek Spółce. Naddatki dopuszczane Polską Normą pokrywałyby jedynie w niewielkim stopniu objętość drewna nieuwzględnianą na fakturach wystawianych przez dostawcę desek.

Również w przypadku tarcicy suchej, zgodnie ze wstępnymi ustaleniami z potencjalnym dostawcą desek, Spółka zamawiałaby deski o określonym wymiarze obliczeniowym, lecz otrzymywałaby faktycznie deski o wyższym wymiarze produkcyjnym. Należy zaznaczyć, że w przypadku tarcicy suchej materiał drzewny podlega wysuszeniu już u producenta desek, w związku z czym Polskie Normy nie przewidują dopuszczalnych limitów naddatków na zeschnięcie. W tym przypadku wymiar obliczeniowy (uwzględniany na fakturze VAT) byłby niższy od wymiaru produkcyjnego (rzeczywiście otrzymywanego przez Spółkę), przy czym żadna część tej różnicy nie może być pokryta naddatkami wynikającymi z Polskiej Normy.

W każdym przypadku faktura dostawcy wskazywałaby cenę uzgodnioną wcześniej ze Spółką. Rozbieżności dotyczyłyby zatem jedynie wymiarów desek uwidacznianych na fakturach w porównaniu z wymiarami desek faktycznie otrzymanych przez Spółkę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

Czy po stronie Spółki powstanie przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z otrzymywaniem od dostawcy desek w rzeczywistych rozmiarach wyższych niż rozmiary desek uwzględnione na fakturach VAT, biorąc pod uwagę, że różnica ta nie będzie przewidziana ani dopuszczana Polską Normą...

Zdaniem Wnioskodawcy, po stronie Spółki nie powstanie przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z otrzymywaniem od dostawcy desek w rzeczywistych rozmiarach wyższych niż rozmiary desek uwzględnione na fakturach VAT, nawet w sytuacji gdy różnica ta nie będzie przewidziana ani dopuszczana Polską Normą.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod pojęciem przychodu rozumie się między innymi, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń.

Zgodnie ze wskazanym przepisem, po stronie Spółki może powstawać przychód, jeśli otrzymałaby Ona rzeczy (w tym przypadku deski) częściowo nieodpłatnie. Należy dalej wskazać, że zgodnie z treścią faktur jakie zamierza wystawiać dostawca desek, Spółka będzie nabywać deski o wymiarach mniejszych niż wymiary desek, które w rzeczywistości byłyby otrzymywane przez Spółkę (np. 25 mm (grubość) x 102 mm (szerokość) x 2400 mm (długość)).

Wobec powyższego, może zaistnieć poważna wątpliwość, czy Spółka otrzyma deski częściowo nieodpłatnie. Opierając się na dokumencie faktury oraz ewidencji prowadzonej dla celów podatkowych odpłatność będzie dotyczyć jedynie tej części objętości desek, która będzie ujawniona na fakturach. Na tej podstawie można dojść do wniosku, że Spółka otrzymuje towary częściowo nieodpłatnie, a zatem powstaje po Jej stronie przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W ocenie Spółki, taka konkluzja byłaby jednak sprzeczna z faktycznym przebiegiem transakcji. Strony transakcji są bowiem uprawnione w swobodny sposób ustalić rodzaj i cenę nabywanych desek, a ustalona cena będzie uiszczana przez Spółkę w pełnej wysokości na rzecz dostawcy. W takich okolicznościach, jak w opisanym zdarzeniu przyszłym, wyłączone powinno być zatem stosowanie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, do nabywania przez Spółkę desek nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a zatem nie będzie powstawał przychód z tytułu częściowo nieodpłatnego otrzymania rzeczy, nawet pomimo wystąpienia sytuacji, gdy tzw. wymiar obliczeniowy (uwzględniany na fakturach VAT) będzie w dużym stopniu odbiegał od wymiaru desek faktycznie otrzymywanych przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W przedmiotowym wniosku, Spółka wnosi o potwierdzenie, czy w związku z otrzymaniem od kontrahenta desek w rzeczywistych rozmiarach wyższych niż rozmiary desek uwzględnione na fakturach VAT, po Jej stronie nie powstanie przychód podatkowy w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powyższego, wskazać należy, iż ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1 - 3 i ust. 4b, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez samorządowe zakłady budżetowe w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych oraz spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera legalnej definicji „rzeczy” czy też „prawa”. Stąd też, kierując się zasadami wykładni systemowej zewnętrznej, należy sięgnąć do przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który w art. 45 stanowi, iż „rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne”, czyli takie dobra, które odpowiadają łącznie następującym wymaganiom: są materialnymi częściami przyrody oraz mają charakter samoistny, tzn. są na tyle wyodrębnione, że mogą być w obrocie traktowane jako dobra samoistne. Nie ma znaczenia, czy chodzi o część przyrody w stanie naturalnym czy też przetworzoną przez człowieka.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje także, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 2002).

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że przychody zawsze wiążą się z pewnym przysporzeniem majątkowym, tj. korzyścią znajdującą, chociażby pośrednio, odzwierciedlenie w majątku podatnika. Odnosi się to również do otrzymanych nieodpłatnie rzeczy, praw lub świadczeń, za które należy uznać wszystkie te zdarzenia prawne oraz gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.

Istotą „nieodpłatnego otrzymania” jest więc brak świadczenia wzajemnego, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Ustalenie, czy określone świadczenie uzyskane przez podatnika nieodpłatnie stanowi dla niego przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wymaga oceny charakteru dokonanego rodzaju czynności, w szczególności zbadania, czy należy ona do czynności przysparzających, w przypadku których strona dokonująca przysporzenia otrzymuje w zamian korzyść majątkową.

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób prawnych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

Wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń oraz wartość nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie otrzymanych rzeczy i praw stanowiących przychody podatkowe ustala się na podstawie art. 12 ust. 5 - 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ww. ustawy, wartość otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, na podstawie art. 12 ust. 5a wskazanej ustawy, wartością rzeczy lub praw częściowo odpłatnych stanowiącą przychód podatnika jest różnica między wartością tych rzeczy lub praw, ustaloną według zasad określonych w ust. 5, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika. Przepis art. 14 ust. 3 stosuje się odpowiednio.

Wynika z tego, że w celu ustalenia przychodu z tytułu otrzymania częściowo odpłatnych rzeczy lub praw, należy ustalić wartość rzeczy lub praw na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania i od tak ustalonej wartości odjąć kwotę odpłatności, jaką ponosi podatnik uzyskujący częściowo odpłatnie rzeczy lub prawa.

Ponadto należy zauważyć, iż art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mówi o otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczach lub prawach, a także innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeniach, co oznacza, że nie chodzi o wszystkie rzeczy, prawa lub świadczenia, które mają nieodpłatny lub częściowo odpłatny charakter, lecz wyłącznie o pewną ich kategorię określoną przez przymiotnik „otrzymane”. O otrzymaniu zaś nieodpłatnie rzeczy, prawie lub świadczenia można mówić tylko wtedy gdy w wyniku świadomego i celowego działania świadczeniodawcy podatnik rzeczywiście uzyskuje bezpłatną korzyść majątkową.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w związku z rozwojem przedsiębiorstwa, Spółka rozważa podjęcie współpracy z nowym dostawcą materiałów i półfabrykatów drewnianych. Zgodnie ze wstępnymi ustaleniami, Spółka nabywałaby deski o określonym wymiarze obliczeniowym (wymiar wskazywany przez dostawcę na fakturze VAT wystawianej na rzecz Spółki), lecz faktycznie otrzymywałaby deski o wymiarze produkcyjnym (wymiar desek faktycznie dostarczanych Spółce) większym niż wymiar obliczeniowy uwzględniany na fakturach VAT.

Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, różnica pomiędzy wymiarem produkcyjnym a wymiarem obliczeniowym wynika w części ze szczególnej charakterystyki materiałów tartych (tarcicy), które w wyniku zeschnięcia tracą pierwotne wymiary grubości i szerokości. Różnice pomiędzy wymiarem produkcyjnym a wymiarem obliczeniowym wystąpią również w przypadku tarcicy suchej, tj. w sytuacji gdy materiał drzewny podlegać będzie wysuszeniu już u producenta desek.

Jednocześnie, jak wynika z treści wniosku, w praktyce – w zależności od rodzaju nabywanego materiału – masa (wymiar) desek nieuwzględniony na wystawianych fakturach może osiągać znaczące wielkości, na przykład 25% lub więcej drewna faktycznie przekazywanego przez dostawcę desek Spółce.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, iż w wyniku otrzymania desek w rzeczywistych rozmiarach wyższych niż rozmiary desek uwzględnianych na fakturach VAT, Spółka uzyska konkretną korzyść, wymierną ekonomicznie. Korzyść tę Spółka uzyska częściowo nieodpłatnie, bowiem – jak wynika z treści wniosku – odpłatność dotyczy tej części objętości desek, która będzie ujawniona na fakturach wystawianych przez producenta desek.

W przedmiotowej sprawie nie można także mówić o ekwiwalentności ww. transakcji, wobec stwierdzenia, iż strony transakcji są uprawnione w swobodny sposób ustalić rodzaj i cenę nabywanych desek, a ustalona cena będzie uiszczana przez Spółkę w pełnej wysokości.

W tym miejscu należy wskazać, iż tut. Organ nie neguje swobody zawierania umów przez Spółkę. Przedsiębiorcy w granicach prawa mogą bowiem swobodnie zawierać umowy, które kształtować będą ich uprawnienia lub zobowiązania w stosunku do innych uczestników obrotu gospodarczego. Swoboda ta nie może jednak być utożsamiania z dowolnym kształtowaniem stosunków obligacyjnych w celu obniżenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Reasumując, różnica pomiędzy wymiarem produkcyjnym (faktycznie otrzymywanym) a wymiarem obliczeniowym desek (uwzględnianym na fakturze VAT) stanowić będzie dla Spółki przychód z tytułu częściowo nieodpłatnego otrzymania rzeczy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Jednocześnie zauważyć należy, iż powołane powyżej przepisy art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule, zawarte są w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 z późn. zm.).

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, zawierające co najmniej dane określone w art. 21, oraz wolne od błędów rachunkowych. Niedopuszczalne jest dokonywanie w dowodach księgowych wymazywania i przeróbek.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 wskazanej ustawy, błędy w dowodach źródłowych zewnętrznych obcych i własnych można korygować jedynie przez wysłanie kontrahentowi odpowiedniego dokumentu zawierającego sprostowanie, wraz ze stosownym uzasadnieniem, chyba że inne przepisy stanowią inaczej.

Powyższe przepisy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle tych przepisów, tylko wiarygodne, wolne od wad i rzetelne dowody źródłowe mogą, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowić podstawę wpisu do ewidencji podatkowej dla określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Dowód niezgodny z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, a więc sprzeczny z wymogami art. 22 ust. 1 ustawy o rachunkowości, to dowód dokumentujący operację gospodarczą zaistniałą w innym rozmiarze niż w rzeczywistości albo operację gospodarczą z innym podmiotem niż w rzeczywistości, gdyż pojęcie przebiegu transakcji łączyć należy nie tylko z przedmiotem operacji (miejsce, granice, zakres, czas), ale i podmiotami operacji gospodarczej.

Końcowo informuje się, iż w zakresie podatku od towarów i usług zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.