INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 06 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych przez pracowników w z tytułu uczestnictwa w spotkaniu świątecznym - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymanych przez pracowników w z tytułu uczestnictwa w spotkaniu świątecznym.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 07 maja 2012 r. znak: IBPB II/1/415-222/12/HK, IBPB II/1/415-223/12/HK, IBPB II/1/415-224/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 16 maja 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

Zarząd Spółki będącej Wnioskodawcą organizuje spotkanie świąteczne dla pracowników, z imiennymi zaproszeniami. Jego koszt jest wielokrotnością ilości uczestników. Pracownicy, którzy nie skorzystali z zaproszenia i nie wzięli udziału w spotkaniu (z różnych powodów, np. z powodu przebywania na zwolnieniu lekarskim, przebywania na urlopie wypoczynkowym i innych) zgłaszają pretensje co do faktu potrącenia im podatku i składek ZUS. Gdyby dokonać tego na podstawie listy uczestników faktycznie biorących udział w spotkaniu (co nie zawsze jest realnie możliwe), to jednostkowy koszt, od którego naliczany jest podatek i składki ZUS (ogólny koszt spotkania dzielony przez faktyczną ilość uczestników) wzrastałby w miarę jak mniejsza ilość zaproszonych uczestników spotkania wzięłaby w nim udział.

Wnioskodawca przedstawiając powyższy stan faktyczny powziął wątpliwość czy zasadne jest odprowadzenie podatku (jak również składek ZUS - ponieważ spotkanie nie jest finansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych) od każdego zaproszonego pracownika.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy od uczestników tzw. „spotkań świątecznych”, z imiennymi zaproszeniami, odprowadzamy podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacji, gdy nie można ustalić listy faktycznych ich uczestników biorących udział w spotkaniu...

Czy w takiej sytuacji należy odprowadzać podatek od każdego zaproszonego uczestnika, a podstawę obliczenia podatku każdego uczestnika takiego spotkania należy ustalić poprzez podzielenie wszystkich jego kosztów przez ilość zaproszonych uczestników...

Zdaniem Spółki, w przypadku „spotkań świątecznych” zaliczkę na podatek dochodowy należy odprowadzić od każdego zaproszonego uczestnika (podstawą obliczenia podatku jest koszt spotkania podzielony przez ilość jego uczestników). Jako, że nie podpisuje się listy uczestnictwa w spotkaniu, jak również brak innego realnego sposobu ustalenia faktycznej listy jego uczestników, zaliczkę na podatek należy odprowadzić się od każdego zaproszonego pracownika.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie świadczeń otrzymanych przez pracowników w z tytułu uczestnictwa w spotkaniu świątecznym. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, którego źródłem jest stosunek pracy, a w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług czy też towarów zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

W przedmiotowej sprawie najistotniejszą do rozstrzygnięcia kwestią jest zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania.

Świadczeniem nieodpłatnym będzie wartość udziału w spotkaniu świątecznym, sfinansowanym przez Spółkę. Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w imprezie. Zatem przychód powstanie jedynie u tych osób, które faktycznie uczestniczyły w spotkaniu świątecznym.

Przy czym wartość świadczenia przypadającego na każdego uczestnika ww. spotkania należy obliczyć dzieląc sumę kosztów zorganizowania tego spotkania przez liczbę osób w niej uczestniczących bądź zaproszonych lub też tych, którzy zadeklarowali chęć uczestnictwa – jeżeli takie deklaracje zbierano, np. sporządzając stosowną listę, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko i wyłącznie osobom faktycznie uczestniczącym w tym spotkaniu.

Poruszoną przez Spółkę kwestię trudności w ustaleniu ilości osób faktycznie uczestniczących w spotkaniu świątecznym, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Przyjęcie powyższego stanowiska potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, w którym Sąd stwierdził, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.” To, że Spółka nie dochowa należytej staranności, aby zadbać o ustalenie liczby i personaliów osób, które de facto biorą udział w spotkaniu świątecznym, nie oznacza, iż u tychże osób nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń. Jednocześnie brak ze strony Spółki takiego działania organizacyjnego, na podstawie którego można byłoby ustalić liczbę osób uczestniczących w spotkaniu nie oznacza, że powstaje przychód u osób, które nie biorą udziału w tymże spotkaniu.

Z treści wniosku jednoznacznie wynika, iż pracownicy są imiennie zapraszani na spotkanie, a koszt spotkania to wielokrotność liczby uczestników. Zatem koszt jednostkowy jest możliwy do określenia. Taki koszt, mając na uwadze powyższe, należy zatem przypisać tym osobom, które w spotkaniu brały udział i od jego wartości, łącznie z pozostałymi przychodami ze stosunku pracy, obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.