INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 06 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 maja 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych otrzymanych przez pracowników i członków ich rodzin, emerytów i rencistów z tytułu uczestnictwa w wycieczkach i wyjazdach, w tym połączonych z uczestnictwem w spektaklach teatralnych lub operowych:

• w części dotyczącej przypisania świadczeń na rzecz członków rodzin pracowników do przychodów tychże pracowników - jest prawidłowe,
• w pozostałej części - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 06 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania świadczeń sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych otrzymanych przez pracowników i członków ich rodzin, emerytów i rencistów z tytułu uczestnictwa w wycieczkach i wyjazdach, w tym połączonych z uczestnictwem w spektaklach teatralnych lub operowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 07 maja 2012 r. znak: IBPB II/1/415-222/12/HK, IBPB II/1/415-223/12/HK, IBPB II/1/415-224/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 16 maja 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony m.in. następujący stan faktyczny:

W obowiązującym w Spółce - będącej Wnioskodawcą - regulaminie korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych przewidziane jest dofinansowanie zorganizowanych wycieczek pracowników oraz emerytów i rencistów, na podstawie wniosków zatwierdzonych przez organizacje związków zawodowych działających w Spółce. W jego ramach dofinansowany jest przejazd autokarem. Na podstawie przekazanych przez organizatorów wycieczek list uczestników oraz otrzymanych faktur wyliczana jest kwota dofinansowania przypadająca na jednego uczestnika poprzez podzielenie wartości faktury przez ilość uczestników wycieczki (w przypadku członków rodziny pracownika niepracujących w Spółce, a biorących udział w wycieczce - kwota ich dofinansowania doliczana jest do kwoty dofinansowania pracownika). Kwoty te stanowią podstawę obliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie ze skalą opodatkowania.

Powyższy schemat postępowania jest kwestionowany przez niektórych uczestników wycieczek jak również przez organizacje związków zawodowych z uwagi na to, że nie można potrącać podatku jeśli:

• w przypadku dłuższych wycieczek (kilkudniowych) - nie wszyscy jej uczestniczy biorą udział w każdej jeździe autokaru (jazdy lokalne poza miejsce zakwaterowania) i organizator wycieczki nie jest w stanie określić dla każdego uczestnika osobno ilości przejechanych kilometrów,
• w przypadku rezygnacji w ostatniej chwili któregoś z uczestników z udziału w wycieczce - pozostali uczestnicy obciążani są wyższymi kosztami podatkowymi,
• w krótkich wyjazdach jednodniowych - organizator wycieczki (najczęściej związki zawodowe) nie zawsze jest w stanie ustalić listy uczestników, np.: ogłoszenie mówi, że zbiórka uczestników jest o danej godzinie i kto się zgłosi to pojedzie, tym samym świadczenie (dofinansowanie autokaru) nie jest imiennie adresowane,
• w wyjazdach połączonych z uczestnictwem w spektaklu teatralnym lub operowym - listę uczestników korzystających z dofinansowania do autokaru (i z tego tytułu opodatkowanych) ustala się wg listy wydanych biletów na spektakl, natomiast część uczestników jedzie własnym samochodem.
  
  

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy od uczestników wycieczek, w których dofinansowany jest przejazd autokarem nalicza się podatek dochodowy od osób fizycznych w sytuacji, gdy nie można dokładnie wyliczyć na każdego jej uczestnika ilości „przejechanych” kilometrów...

Czy podatek nalicza się gdy organizator wycieczki nie jest w stanie ustalić listy jej uczestników...

Zdaniem Spółki, gdy możliwe jest ustalenie listy uczestników wycieczki, dofinansowanie do przejazdu autokarem dolicza się do przychodu pracownika i odprowadza się od niego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. W ocenie Spółki, kwotę przychodu na jednego uczestnika wycieczki należy ustalić poprzez podzielenie wartości faktury (wystawionej przez przewoźnika) przez ilość uczestników wycieczki. W przypadku członków rodziny pracownika, uczestniczących w wyjeździe, kwota z faktury przypadająca na nich doliczana jest do przychodu pracownika.

Ze względu na trudności w dokładnym wyliczeniu „przejechanych” kilometrów (w przypadku, gdy część uczestników wycieczki nie bierze udziału we wszystkich jazdach autokaru), należy przyjąć że wszyscy „przejechali” taką samą ilość kilometrów. Spółka tak samo traktuje uczestników wyjazdu do teatru, którzy nie skorzystali z podstawionego autokaru a np. pojechali własnym samochodem). W przypadku krótkich wycieczek, gdy - w opinii Spółki - nie sposób jest ustalić listy jej uczestników, ze względu na to, że nie wiadomo komu naliczyć podatek, zaliczki na podatek dochodowy nie odprowadza się.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie świadczeń sfinansowanych z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych otrzymanych przez pracowników i członków ich rodzin, emerytów i rencistów z tytułu uczestnictwa w wycieczkach i wyjazdach, w tym połączonych z uczestnictwem w spektaklach teatralnych lub operowych. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta (pkt 1) oraz inne źródła (pkt 9).

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do niej nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

W myśl natomiast art. 20 ust. 1 powołanej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu podatnika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika czy też byłego pracownika (emeryta lub rencisty) związanych ze stosunkiem pracy zalicza się zatem między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług czy też towarów zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 cyt. ustawy wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że zwolnienie od podatku dochodowego - do wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł - rzeczowych świadczeń otrzymanych przez pracowników, możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

• świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub pieniężnego,
• źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,
• świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej.
  
  

Zgodnie natomiast z treścią art. 21 ust. 1 pkt 38 cyt. ustawy wolne od podatku dochodowego są świadczenia otrzymywane przez emerytów lub rencistów w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Z kolei art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy stanowi, iż z tytułu świadczeń otrzymanych przez emerytów lub rencistów, w związku z łączącym ich uprzednio z zakładem pracy stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunkiem pracy, w tym od związków zawodowych, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 26 i 38 – pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10 % należności.

Z analizy treści powołanych wyżej przepisów wynika, iż zwolnienie świadczeń otrzymywanych przez emerytów i rencistów ma szeroki zakres. Dotyczą one bowiem wszystkich świadczeń otrzymywanych w związku z uprzednio łączącym emeryta i rencistę stosunkiem służbowym, stosunkiem pracy, pracą nakładczą i spółdzielczym stosunkiem pracy. Ważne jest, aby beneficjentem świadczenia była osoba, która posiada status emeryta lub rencisty oraz, aby udzielone tym osobom świadczenie wynikało z uprzednio łączącego ich stosunku służbowego, czy stosunku pracy (stosunków pokrewnych).

W przedmiotowej sprawie najistotniejszą do rozstrzygnięcia kwestią jest zidentyfikowanie samego świadczenia oraz momentu jego otrzymania.

Świadczeniem nieodpłatnym będzie udział w wycieczce lub wyjeździe, w tym połączonym z uczestnictwem w spektaklu teatralnym lub operowym, sfinansowany (dofinansowany) z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych przez Spółkę. Wartość tego świadczenia to koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w imprezie.

Wskazać należy, iż błędnym jest rozgraniczanie przez Wnioskodawcę wycieczek na dwie kategorie, tj. na takie, w których jest możliwe ustalenie listy uczestników i takie, gdzie tej listy nie można ustalić. Poruszoną przez Spółkę, w odniesieniu do krótkich wycieczek czy wyjazdów, kwestię trudności w ustaleniu ilości osób uczestniczących w tychże wycieczkach lub wyjazdach, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Trudno bowiem uznać, iż dochodzi do takiej sytuacji, że autokar jest podstawiony (udostępniony) do wyjazdu i nie wiadomo czy ktokolwiek przyjdzie i będzie z niego korzystał. Jeżeli odpłatność za zorganizowanie imprezy będzie dokonana ryczałtowo, to koszt całkowity należy podzielić przez liczbę uczestników (pracowników i członków ich rodzin oraz byłych pracowników), którzy wzięli w niej udział, jeśli wszyscy, którzy zadeklarowali udział w wyjeździe, w wyjeździe tym uczestniczyli. W przypadku, gdy natomiast liczba osób biorących udział w wyjeździe była inna niż tych, którzy zgłosili chęć uczestnictwa – należy kwotę odpłatności podzielić przez liczbę osób deklarujących chęć wyjazdu, a następnie tak ustaloną kwotę jednostkową przypisać osobom, które w wyjeździe uczestniczyły. Przyjęcie powyższego stanowiska potwierdza wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 03 czerwca 1998 r., sygn. akt I SA/Ka 1719/96, w którym Sąd stwierdził, iż „ewentualne trudności towarzyszące indywidualizacji świadczeń na rzecz poszczególnych pracowników mają charakter drugorzędny i nie mogą wpływać na byt i zakres obowiązku podatkowego.” To, że Spółka nie dochowa należytej staranności, aby zadbać o ustalenie liczby i personaliów osób, które biorą udział w takiej wycieczce, nie oznacza, iż u tychże osób nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń. Wskazanie, iż przed dniem wyjazdu Wnioskodawca nie wie, które osoby będą uczestniczyć w wycieczce nie oznacza, iż w związku z tym nie można przypisać ich uczestnikom wartości jednostkowego kosztu poniesionego przez Spółkę.

Podkreślić należy, iż źródłem finansowania wycieczek, jak wskazuje Spółka, jest zakładowy fundusz świadczeń socjalnych. To oznacza, iż środki z niego przekazywane winny być rozdysponowane zgodnie z zasadami zawartymi w ustawie z dnia 04 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t. j. Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.). Adresatami (odbiorcami) tychże środków są więc, zgodnie z treścią wskazanej ustawy, określone osoby (a nie krąg osób otwartych – tj. spoza grona, dla którego pomoc z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych jest przeznaczona), spełniające określone warunki. Trudno zatem przyjąć, iż dysponent zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (Wnioskodawca) nie dokonuje podziału tychże środków zgodnie z literą prawa i nie jest w stanie wskazać osób, które środki te otrzymały lub też do których środki te zostały zaadresowane.

Jeszcze raz należy podkreślić, iż nie godzi się z doświadczeniem życiowym takie działanie, że organizator wyjazdu nie wie ile osób będzie korzystało z autokaru i czy w ogóle ktoś przyjdzie na umówione miejsce zbiórki.

Podkreślić należy, iż na wysokość przychodu powstałego w związku z uczestnictwem w imprezie wycieczkowej (wyjazdowej) nie ma wpływu poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników tej imprezy, jeżeli cena, którą uiścił pracodawca za zorganizowanie całości imprezy (w tym za przejazd autokarem) nie będzie uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych atrakcji przez uczestników danej imprezy (w tym od skorzystania z przejazdu autokarem czy też od ilości przejechanych przez poszczególnych uczestników imprezy integracyjnej kilometrów). Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia pozostaje fakt, w jakim stopniu uczestnik imprezy integracyjnej wykorzystał poszczególne atrakcje w trakcie danej imprezy, o ile w istocie nie miało to wpływu na cenę jaką zapłacił pracodawca.

Przy czym, doprecyzowując, wartość świadczenia przypadającego na każdego uczestnika imprezy należy obliczyć dzieląc sumę kosztów zorganizowania tej imprezy przez liczbę osób w niej uczestniczących bądź zaproszonych lub też tych, którzy zadeklarowali chęć uczestnictwa – jeżeli takie deklaracje zbierano, np. sporządzając stosowną listę, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko osobom faktycznie uczestniczącym w tej imprezie. Tym samym w przypadku rezygnacji w ostatniej chwili któregoś z uczestników z udziału w imprezie - pozostali uczestnicy nie są obciążani wyższymi „kosztami podatkowymi”, jak również tymi kosztami nie są obciążone osoby, które w imprezie nie uczestniczyły.

Podkreślenia również wymaga fakt, iż – jak Spółka słusznie zauważyła - przychód w wysokości kosztów przypadających na członków rodzin pracowników, którzy będą brali udział w imprezie integracyjnej będzie podlegał doliczeniu do przychodu ze stosunku pracy pracownika. Należy zwrócić uwagę, iż gdyby nie łączący go z pracodawcą stosunek pracy nie otrzymałby on (ani członek rodziny) tego świadczenia.

Biorąc powyższe pod uwagę nieodpłatne świadczenie dla pracowników i ich rodzin w postaci uczestnictwa w imprezie organizowanej przez Spółkę stanowi dla pracowników przychód ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych według zasad określonych w art. 31, 32 i 38 ustawy, o ile nie wystąpią przesłanki do zwolnienia z opodatkowania.

Tak więc, mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa należy stwierdzić, iż świadczenie przekazane pracownikom i członkom ich rodzin w postaci sfinansowania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych imprezy integracyjnej będzie przychodem pracownika; przy czym przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kwoty 380,00 zł (kwota ta obejmuje wartość rzeczowych i pieniężnych świadczeń otrzymanych w skali całego roku podatkowego). Jednakże od nadwyżki kwoty 380 zł Wnioskodawca winien naliczyć podatek dochodowy zgodnie z uregulowaniami określonymi w art. 31 i następnych ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku udziału w imprezie integracyjnej emerytów i rencistów otrzymane świadczenie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie cyt. art. 21 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł. Z kolei od nadwyżki powyżej kwoty zwolnienia, zgodnie z przepisem art. 30 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy - pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 10 % należności.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej przypisania świadczeń na rzecz członków rodzin pracowników do przychodów tychże pracowników stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, natomiast w pozostałej części - za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.