INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2011 r. (data wpływu 12 grudnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 8 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony zaistniały stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi indywidualną działalność gospodarczą i w ramach tej działalności wykonuje usługi transportowe na ternie kraju i za granicą. W tym celu wykorzystuje zarówno samochody będące Jej własnością jak i samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego. W związku z przejściowymi problemami finansowymi spowodowanymi niezapłaceniem Zainteresowanej przez kontrahenta bardzo dużej należności, wystąpiły opóźnienia w spłacie rat leasingowych.

Leasingodawca zerwał z Wnioskodawczynią umowę leasingu. Po odzyskaniu płynności i uregulowaniu zaległych rat leasingowych wznowiona została umowa leasingu, ale Zainteresowana została obciążona dodatkowymi opłatami.

Jedna z nich to opłata za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu, ponieważ nie zwrócono samochodu mimo zerwania umowy i nadal używano go w działalności. Jeden z punktów umowy mówi, iż „W razie opóźnienia w zwrocie przez Leasingobiorcę Sprzętu, będącego przedmiotem umowy leasingu, Leasingodawca zastrzega sobie prawo do naliczenia dodatkowej opłaty ustalonej jako 1% wartości ofertowej Sprzętu za każdy dzień zwłoki”.

Leasingodawca skorzystał z tego prawa i wystawił fakturę, w której tytule wskazał opłata manipulacyjna za bezumowne korzystanie ze Sprzętu.

Druga opłata dodatkowa to opłata z tytułu windykacji należności. Problemy finansowe Zainteresowanej spowodowały opóźnienia w spłacie bieżących rat. Leasingodawca podjął kroki, wynajął firmę windykacyjną i kosztami tego wynajęcia obciążył Wnioskodawczynię, podając w tytule faktury, opłata manipulacyjna z tytułu windykacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy powyższe opłaty są dla Wnioskodawczyni kosztem uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawczyni, obie opłaty są kosztem uzyskania przychodu.

Opłata za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu, którą można traktować jako karę, czy odszkodowanie, nie wchodzi w zakres art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto w trakcie bezumownego korzystania z przedmiotu leasingu generowane były przychody, ponieważ samochód ten wykorzystywany był w działalności i przewożono nim towary.

Z kolei opłata za windykację należności jaka została pobrana przez Leasingodawcę, zdaniem Wnioskodawczyni, nie mieści się w pojęciu kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonywaniem zobowiązań, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Koszty egzekucyjne to koszty egzekucji administracyjnej, o których mowa w rozdziale szóstym działu pierwszego ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.), jak też koszty egzekucji sądowej, objętej regulacją art. 770-772 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) i przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 231, poz. 1376).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Koszty ponoszone przez podatnika należy ocenić pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 14 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów egzekucyjnych związanych z niewykonaniem zobowiązań.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,
• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,
• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.
  
  

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że ani opłata za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu, ani opłata z tytułu windykacji należności nie zostały wymienione w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonym w art. 23 ww. ustawy. Tak więc możliwość zaliczenia wydatków z tych tytułów do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej uzależniona jest od spełnienia przesłanek ogólnych zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów, wynikających z art. 22 ust. 1 tej ustawy.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i w ramach tej działalności wykonuje usługi transportowe na terenie kraju i za granicą. W tym celu wykorzystuje zarówno samochody będące Jej własnością jak i samochody będące przedmiotem leasingu operacyjnego. W związku z przejściowymi problemami finansowymi Leasingodawca zerwał umowę leasingu. Po odzyskaniu płynności i uregulowaniu zaległych rat leasingowych wznowiona została umowa leasingu, ale Zainteresowana została obciążona dodatkowymi opłatami. Jedna z nich to opłata za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu, a druga to dodatkowa opłata z tytułu windykacji należności.

Stwierdzić zatem należy, iż ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty związane z windykacją należności mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i pośrednio z osiąganymi przychodami, w związku z powyższym stanowią koszty uzyskania przychodów.

Powołany przez Zainteresowaną przepis art. 23 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma w tym przypadku zastosowania, ponieważ koszty czynności windykacyjnych nie zaliczają się do kosztów egzekucyjnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii opłaty za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu należy stwierdzić, iż z uwagi na fakt, że przedmiot leasingu jest nadal wykorzystywany przez Wnioskodawczynię w prowadzonej działalności gospodarczej, a kwoty naliczone przez Lasingodawcę wynikały z zawartej umowy leasingu, to należności te będą stanowiły wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, mając na względzie informacje przedstawione we wniosku oraz powołane uregulowania prawne stwierdzić należy, iż wydatki związane z opłatą za bezumowne korzystanie z przedmiotu leasingu oraz z opłatą manipulacyjną z tytułu windykacji mogą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto należy wskazać, iż w niniejszej interpretacji tut. organ nie dokonywał oceny tego czy opisana umowa była w istocie umową leasingu operacyjnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.