INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (…), reprezentowanej przez (…), przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 20 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na uiszczenie opłaty za nabycie prawa do dystrybucji produktów i poboru z tego tytułu podatku u źródła – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na uiszczenie opłaty za nabycie prawa do dystrybucji produktów i poboru z tego tytułu podatku u źródła.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni (dalej również: „Spółka”, „Kupujący”) jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy dostarczającej wszelkiego rodzaju komponenty niezbędne do drukowania. Grupa produkuje i sprzedaje produkty konwencjonalne, farby i powłoki utrwalane strumieniami elektronowymi, chemię dla przygotowalni, zaawansowane technologicznie drukarskie obciągi offsetowe i wałki do druku, pigmenty, dodatki do tuszy oraz inne aplikacje zabarwiające.

Spółka zajmuje się głównie dystrybucją farb drukarskich, lakierów i podobnych im powłok nabywanych od pozostałych spółek z grupy.

W ramach restrukturyzacji biznesowej grupy, mającej na celu zwiększenie sprzedaży Spółki na rzecz klientów działających na rynku polskim oraz sprzedaży dla klientów na terenie RP za pośrednictwem polskiej spółki, z datą 20 grudnia 2011 r. Wnioskodawczyni podpisała umowę „Asset sale and transfer agreement” (umowa sprzedaży i przeniesienia aktywów, dalej: „Umowa”) ze spółką powiązaną (zwaną dalej „Sprzedającym”), na mocy której Wnioskodawczyni nabyła prawo do dystrybucji farb drukarskich do opakowań grupy w odniesieniu do kontrahentów na terytorium Polski wymienionych w załączniku do ww. umowy. Do tej pory sprzedaży na rzecz tych kontrahentów dokonywał Sprzedający. Zarówno Sprzedający jak i Kupujący są zaangażowani w biznes polegający na produkcji i sprzedaży farb drukarskich dla przemysłu opakowań („packaging inks”) w Polsce. Zgodnie z preambułą do Umowy Sprzedający chce zbyć Goodwill, łącznie z listą kontrahentów obsługiwanych w Polsce, zaś Kupujący chce je nabyć. Istotne dla analizy przedmiotowej transakcji jest zdefiniowane w Umowie pojęcie „Biznes” określone jako działalność gospodarcza wykonywana przez Sprzedającego w zakresie packaging inks, czyli w zakresie działu farb do opakowań w Polsce. Goodwill, zgodnie z definicjami zawartymi w umowie oznacza goodwill Sprzedającego, związane z Biznesem, łącznie z wyłącznym prawem Kupującego do prowadzenia biznesu w sukcesji po Sprzedającym w odniesieniu do wymienionych w aneksie do umowy kontrahentów (ale nie ograniczone do tych kontrahentów) w obszarze produkcji i/lub sprzedaży produktów. Spółka jest zdania, że w niniejszym kontekście słowo „goodwill” nie ma znaczenia związanego z wartością, przedsiębiorstwa Sprzedającego, a jedynie znaczenie ograniczające się do wartości prawa, jakie Sprzedający przekazuje Spółce: prawa do wyłącznej dystrybucji produktów w stosunku do klientów wymienionych w aneksie do umowy.

Innymi słowy, Sprzedający na mocy ww. umowy przyznał Wnioskodawczyni wyłączne prawo do dystrybucji na terenie Polski produktów z zakresu działu farb do opakowań (packaging inks) na rzecz klientów wymienionych w załączonej do umowy liście, przy czym prawo to nie jest ograniczone do kontrahentów wymienionych na liście.

Zaznaczenia wymaga fakt, iż w wyniku ww. umowy Kupująca nie weszła w żadne prawa i obowiązki wynikające z umów z klientami zawartych przez Sprzedającego. W praktyce Spółka w ramach transakcji nabyła wyłącznie prawo wyłącznej dystrybucji produktów grupy na terenie Polski wraz z listą klientów stanowiącą aneks do umowy ze Sprzedającym.

Aneks do umowy przedstawia listę 26 kontrahentów. W chwili obecnej Spółka dostarcza towary jednemu klientowi z listy. Drugiemu klientowi dostarczono wyłącznie towary do przetestowania. W chwili obecnej współpraca z tymi dwoma klientami rokuje pozytywnie na przyszłość. Z pozostałymi kontrahentami wymienionymi na nabytej liście Spółka na razie nie utrzymuje aktywnych kontaktów handlowych.

Z tytułu zawieranej transakcji Sprzedającemu przysługiwało wynagrodzenie za przeniesiony w ramach transakcji Goodwill obejmujący listę klientów. Zgodnie z umową, w ramach transakcji Kupujący nie przejął żadnych zobowiązań Sprzedającego.

Opłata za nabycie prawa do dystrybucji na rzecz określonych w umowie klientów została skalkulowana w oparciu o szacowane przychody za okres 5 lat (discounted cash flows), jakie Spółka mogłaby uzyskać ze sprzedaży do klientów z załączonej do umowy listy.

Zdaniem Wnioskodawczyni nabyte przez Nią aktywa nie spełniają warunków do uznania, iż Spółka nabyła przedsiębiorstwo lub jego zorganizowaną część w rozumieniu przepisu art. 4a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 4a pkt 4 tej ustawy. Po nabyciu prawa do dystrybucji na rzecz klientów z listy załączonej do umowy Spółka obecnie uzyskuje przychody ze sprzedaży swoich towarów do dwóch klientów pozyskanych z zakupionej listy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym zapłacone przez Wnioskodawcę wynagrodzenie za nabycie goodwill obejmującego listę klientów powinno być potraktowane jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami i na mocy art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 2011 r. Nr 74 poz. 397) powinno być jednorazowo odniesione w koszty uzyskania przychodów z dniem poniesienia...
2. Wnioskodawczym prosi o potwierdzenie, iż w związku z nabyciem goodwill wraz z listą klientów, niestanowiącą know how w rozumieniu art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy między Rzeczpospolitą Polską i Królestwem Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, nie jest ona zobowiązana do potrącenia podatku u źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1:

Zdaniem Spółki, w przedstawionym stanie faktycznym wypłacone przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu nabycia listy klientów obsługiwanych przez Sprzedającego w Polsce powinno zostać odniesione jednorazowo w koszty uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia, jako koszt inny niż bezpośrednio związany z przychodami na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim wypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Kosztami uzyskania przychodów mogą być, zatem racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Wynagrodzenie wypłacone przez Spółkę w związku z nabyciem prawa do dystrybucji na rzecz klientów z zakupionej listy jest związane z uzyskiwaniem przychodu w wyniku nawiązania współpracy z wymienionymi na liście klientami.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przewidują również możliwość zaliczania ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych na podstawie przepisów art. 16a - 16m ww. ustawy.

Spółka zwraca jednak uwagę, że przepisy te nie będą mieć zastosowania do analizowanej transakcji. Nabyte przez Spółkę prawo do wyłącznej dystrybucji towarów grupy w Polsce wraz z listą klientów, nie spełnia bowiem definicji środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych. W szczególności nabyte przez Spółkę prawo nie stanowi wartości firmy, autorskich lub pokrewnych praw majątkowych, licencji czy know - how, wymienionych w katalogu wartości niematerialnych i prawnych przez ustawę o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 2 o ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlega wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w wyniku nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części w drodze:

1. kupna,
2. przyjęcia do odpłatnego korzystania, a odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami rozdziału 4a, dokonuje korzystający,
3. wniesienia do spółki na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji.

W analizowanej transakcji nie może być mowy o wartości przedsiębiorstwa zgodnie z przytoczoną wyżej definicją, gdyż nie doszło do nabycia przedsiębiorstwa ani jego zorganizowanej części.

Zgodnie z art. 4a pkt 3 ww. ustawy przez przedsiębiorstwo rozumie się przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Natomiast według art. 55¹ Kodeksu cywilnego: „Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.”
   
   

Oczywiste jest zatem, że nabycie prawa do sprzedaży produktów grupy do określonej grupy klientów nie może być traktowane jako nabycie przedsiębiorstwa.

Co do zorganizowanej części przedsiębiorstwa, to pojęcie to zdefiniowano w art. 4a jako „organizacyjnie i finansowo wyodrębniony w istniejącym przedsiębiorstwie zespól składników materialnych i niematerialnych, w tym zobowiązania, przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych, który zarazem mógłby stanowić niezależne przedsiębiorstwo samodzielnie realizujące te zadania.”

Nabyte przez Spółkę prawo do dystrybucji na terytorium Polski i lista klientów nie spełniają powyższej definicji. Przedmiot transakcji nie mógłby stanowić niezależnego przedsiębiorstwa, a poza tym zgodnie z Umową Spółka nie przejęła zobowiązań Sprzedającego.

Poniesiony przez Spółkę koszt opłaty, nie stanowi również wynagrodzenia za nabycie licencji, jak również nie będzie się mieścił w pojęciu nabycia praw autorskich lub pokrewnych praw majątkowych. Przede wszystkim przedmiotem zawartej umowy nie jest nabycie prawa do korzystania z określonego utworu (jako taki utwór nie może być traktowana lista klientów), a nabycie prawa do sprzedaży na rzecz określonych kontrahentów. Tym samym, Spółka niejako staje się właścicielem tego prawa, a nie tylko korzystającym z niego. Ponadto nabycie bazy zawierającej firmy klientów, ma w tym przypadku jedynie charakter świadczenia dodatkowego, związanego z zasadniczym przedmiotem umowy (prawem do sprzedaży). Jednocześnie przekazanie listy klientów jest tylko czynnością techniczną która ma na celu umożliwienie pełnej realizacji praw sprzedaży. Przedmiotem transakcji nie było więc także nabycie praw autorskich przez Spółkę.

W ocenie Spółki nabyte przez nią prawo nie stanowi także know - how, o którym mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z tym przepisem amortyzacji podlega wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know - how) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywana przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1.

Jednocześnie Spółka pragnie zauważyć, iż w dniu 28 marca 2012 r. Spółka złożyła wniosek o interpretację w odniesieniu do nabycia aktywów od innej spółki powiązanej na podstawie umowy z dnia 15 stycznia 2011 r., na podstawie której wraz z innymi aktywami nabyła listę klientów wstępując jednocześnie w prawa i obowiązki wynikające z zawartych z klientami umów. Zdaniem Wnioskodawczym nabycie ww. listy klientów powinno być potraktowane jako nabycie know - how. Jednakowoż, wynagrodzenie zapłacone przez Wnioskodawczynię na podstawie umowy objętej niniejszym wnioskiem nie spełnia Jej zdaniem warunków do uznania za know - how, z uwagi na brak charakterystycznych dla know - how cech – w szczególności brak wstąpienia w prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez Sprzedającego z kontrahentami uwzględnionymi w aneksie do Umowy.

Termin know - how definiowany jest w literaturze i orzecznictwie jako „zdolność, wiedza lub umiejętność uzyskania określonego rezultatu lub prowadzenia jakiejś działalności. Know - how składa się z wiadomości i doświadczeń o charakterze technicznym, administracyjnym, finansowym albo innego rodzaju, nadających się do stosowania w pracy przedsiębiorstwa lub do wykonywania zawodu. Pojęcie know - how obejmuje doświadczenia o charakterze technicznym i techniczno - organizacyjnym oraz doświadczenia o charakterze organizacyjnym, finansowym i handlowym przydatne do prowadzenia przedsiębiorstwa, które nie są związane z cyklem produkcyjnym.”

W orzecznictwie dominuje również pogląd, iż pojęcie „know - how” oznacza zespół informacji poufnych, istotnych i zidentyfikowanych we właściwej formie. Oznacza to, że:

• przedmiot umowy nie jest powszechnie dostępny i znany;

• nabywane informacje są ważne z punktu widzenia działalności gospodarczej nabywcy i niebanalne;

• know - how powinno być przyjęte bądź opisane tak, aby możliwe było zidentyfikowanie jego istotności i poufności co zwykle oznacza przekazywanie w postaci zmaterializowanej - w formie dokumentacji - na różnego rodzaju nośnikach.
  
  

Zgodnie z Umową Spółka nabywa od Sprzedającego Goodwill łącznie z listą kontrahentów. Goodwill, zgodnie z definicjami zawartymi w umowie oznacza goodwill Sprzedającego, związane z Biznesem, łącznie z wyłącznym prawem Kupującego do prowadzenia biznesu w sukcesji po Sprzedającym w odniesieniu do wymienionych w aneksie do umowy kontrahentów (ale nie ograniczone do tych kontrahentów) w obszarze produkcji i/lub sprzedaży produktów. Spółka jest zdania, że w niniejszym kontekście słowo „goodwill” nie ma znaczenia związanego z wartością przedsiębiorstwa Sprzedającego, a jedynie znaczenie ograniczające się do wartości prawa jakie Sprzedający przekazuje Spółce: prawa do wyłącznej dystrybucji produktów w stosunku do klientów wymienionych w aneksie do umowy.

A zatem, w wyniku umowy Spółka przejmuje prawo do dystrybucji towarów grupy w Polsce na rzecz klientów wymienionych na liście będącej załącznikiem do Umowy, nie mając jednakże gwarancji nawiązania z nimi jakiejkolwiek współpracy.

Spółka jest zdania, że w świetle przytoczonej wyżej definicji nabyta przez Nią lista klientów nie może być traktowana jako know - how. Przekazana Spółce lista kontrahentów zawarta w aneksie do umowy stanowi jedynie zbiór danych przydatnych do nawiązania kontaktu i przeprowadzania transakcji z określonymi kontrahentami - w wykonaniu nabytego przez Spółkę prawa do dystrybucji towarów grupy na rzecz tych kontrahentów. Nie są to informacje dotyczące szczególnego sposobu przeprowadzania transakcji z tymi podmiotami, a jedynie wskazanie klientów, co do których następuje przekazanie prawa do zawierania umów sprzedaży (jednakże bez gwarancji zawarcia tych umów).

Ponadto dane zawarte na liście dotyczące kontrahentów nie mają charakteru poufnego - mogą być bez większych trudności pozyskane z innych źródeł.

Lista klientów, co do których Spółka nabywa prawo dystrybucji, ma zatem charakter techniczny, gwarantujący realizację zasadniczego uprawnienia nabytego przez Spółkę, jakim jest prawo do dokonywania transakcji sprzedaży z kontrahentami umieszczonymi na liście.

Ponadto, jak zaznaczono powyżej, Spółka nie nabyła w ramach Umowy informacji dotyczących szczególnego sposobu przeprowadzania transakcji z podmiotami umieszczonymi w aneksie do Umowy. W ramach przedmiotowej transakcji Spółka nie nabywa konkretnego doświadczenia, ani wiedzy o charakterze organizacyjnym, ponieważ nie przejmuje klientów Sprzedającego, tj. nie staje się automatycznym sukcesorem Sprzedającego w relacji z tymi klientami, nie wchodzi w prawa i obowiązki Sprzedającego wobec tych klientów.

Świadczy o tym fakt utrzymywania obecnie przez Spółkę kontaktów handlowych wyłącznie z jednym wymienionym na zakupionej liście kontrahentem, oraz przesłaniem towaru do testów do innego kontrahenta. Oznacza to, że Spółka samodzielnie wypracowuje sposób zawierania transakcji z podmiotami wymienionymi w aneksie do Umowy, przy czym sposób zawierania transakcji przyjęty przez Spółkę różni się w zależności o poszczególnych kontrahentów z aneksu. Nie może zatem być mowy o przekazaniu Spółce know - how w tej dziedzinie, ani o traktowaniu przedmiotowej Umowy jako umowy dotyczącej nabycia know - how zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, poniesiona przez Spółkę zgodnie z Umową opłata nie będzie w ocenie Spółki podlegać amortyzacji podatkowej z uwagi na niespełnienie warunków do uznania jej za wartość niematerialną i prawną w postaci know - how, o której mowa w art. 16b ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatek na zakup listy klientów będzie jednakże spełniał warunki do uznania go za koszt podatkowy, inny niż koszt bezpośrednio związany z przychodami.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych rozróżnia koszty „bezpośrednio” i „inne niż bezpośrednio” związane z przychodem. Kwalifikacja poniesionych przez podatnika wydatków do odpowiedniej „kategorii” jest istotna, gdyż decyduje o momencie ich uznania za koszt podatkowy. W przypadku kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodem decydujący jest moment ich poniesienia, którym jest - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień ujęcia w księgach rachunkowych.

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ww. ustawy w przypadku kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodem, co do których nie można z góry określić jakiego okresu będą dotyczyć, decydujący jest moment ich poniesienia, którym jest - zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - dzień ujęcia w księgach rachunkowych.

Dlatego też dla określenia momentu, w którym Spółka ma prawo zaliczyć wynagrodzenie wypłacone z tytułu nabycia prawa dystrybucji w Polsce wraz z listą klientów do kosztów uzyskania przychodów decydujące znaczenie będzie miała odpowiednia kwalifikacja tego wynagrodzenia pod kątem jego związku z przychodem uzyskiwanym przez Spółkę.

Ustawodawca nie definiuje pojęć kosztów uzyskania przychodów „bezpośrednio” i „innych niż bezpośrednio” związanych z przychodem. Zgodnie jednak z orzecznictwem organów podatkowych i sądów administracyjnych za koszty bezpośrednio związane z przychodem uznaje się takie koszty, które są ponoszone w związku z wytworzeniem konkretnego towaru bądź usługi - w związku z konkretnym projektem, z realizacji którego podatnik może uzyskać przychód. Koszty inne niż bezpośrednio związane z przychodem są to natomiast koszty, których nie da się przyporządkować do określonego przychodu.

W opinii Wnioskodawcy, koszty ponoszone przez Spółkę w związku z nabyciem prawa do dystrybucji na rzecz klientów wymienionych w liście załączonej do umowy, będą kosztami innymi niż bezpośrednio związanymi z Jej działalnością. Wydatki na wypłatę wynagrodzenia za przedmiotowe prawo i listę nie dają się przyporządkować do jednego, konkretnego przychodu. Dotyczą one przede wszystkim zabezpieczenia źródła przychodów na okres rozpoczynający się z dniem zawarcia Umowy. Poniesienie ww. opłaty nie daje oczywiście gwarancji pozyskania przychodu z tytułu sprzedaży towarów dla tych klientów, jednakowoż jak widać z perspektywy kilku miesięcy współpracy, Wnioskodawczyni udaje się pozyskiwać przychody od kontrahentów wymienionych w nabytej liście klientów.

Podkreślenia wymaga fakt, iż Wnioskodawczyni nie jest w stanie określić, ilu okresów rozliczeniowych będzie dotyczyła opłata poniesiona na nabycie listy klientów. W poszczególnych okresach ewentualne przychody mogą znacząco różnić się od siebie, a Spółka nie będzie w stanie określić w jakim zakresie poniesiony przez Nią na zakup listy klientów koszt został już Jej zrekompensowany osiągniętymi przychodami.

W związku z powyższym Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości Jej stanowiska w zakresie uznania poczynionego wydatku jako potrącalnego w dacie jego poniesienia na podstawie przytoczonego wyżej art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak bowiem wynika z przytoczonych przepisów, poniesione przez Wnioskodawczynię wynagrodzenie na nabycie listy klientów, jako wynagrodzenie poniesione na zabezpieczenie źródła przychodu (a zatem pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami) powinno być kosztem jednorazowo w momencie jego poniesienia. Wynika to z faktu, iż Spółka zabezpieczając sobie źródło przychodów w postaci wyłącznego prawa do dystrybucji produktów grupy na terenie Polski w odniesieniu do bazy klientów, z którymi dotychczas nie współpracowała, nie jest w stanie zdefiniować, przez ile lat będzie uzyskiwała przychody związane ze sprzedażą dla tych klientów. Z całą pewnością, planuje uzyskiwać takie przychody w latach kolejnych, jednakże nie jest w stanie zdefiniować jakiego okresu mogą dotyczyć ewentualne wypracowane dzięki współpracy z klientami przychody. W związku z tym do poniesionego wydatku zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zdanie pierwsze.

Stanowisko Spółki potwierdzają indywidualne interpretacje, w tym interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 września 2012 r., sygn. ILPB3/423-835/10-4/MM.

Stanowisko wnioskodawcy do pytania 2:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatek dochodowy z tytułu dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników objętych ograniczonym obowiązkiem podatkowym przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know - how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Zgodnie z art. 22a ww. ustawy, przepisy art. 20-22 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie była ona zobowiązana do potrącenia podatku u źródła, gdyż nie doszło do wypłaty należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ani do wypłaty należności licencyjnych, o których mowa w art. 12 ust. 3 Konwencji pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Szwecji w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Sztokholmie dnia 19 listopada 2004 r. (Dz. U. z 2006 r., Nr 26, poz. 193), i z którymi art. 12 ust. 2 tej Konwencji wiąże opodatkowanie w Polsce przychodów szwedzkiego podatnika uzyskanych w Polsce.

Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 3 ww. Konwencji określenie „należności licencyjne” oznacza wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, albo filmów lub taśm dla radia bądź telewizji, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej. Korzystanie z doświadczenia w dziedzinie handlowej, gdyż o takim ewentualnie mogłaby w analizowanym przypadku być mowa, nie wchodzi w grę z uwagi na fakt, iż nabycie przez Spółkę listy klientów nie wiązało się chociażby ze wstąpieniem przez Nią automatycznie w prawa i obowiązki wynikające z zawartych umów, nie wiązało się też z przekazaniem jakichkolwiek procedur handlowych czy modeli współpracy mających charakter niejawnych publicznie informacji, związanych z tymi klientami. Jak zaznaczono wcześniej w stanowisku Spółki do pytania pierwszego, Spółka samodzielnie wypracowuje procedury współpracy z kontrahentami uwzględnionymi w aneksie do Umowy, przy czym sposób zawierania transakcji różni się w stosunku do poszczególnych kontrahentów: do jednego z kontrahentów prowadzona jest już sprzedaż, do innego wysłano towary testowe. Nie może zatem być mowy o korzystaniu przez Spółkę z doświadczenia w dziedzinie handlowej ani żadnej innej, o której mowa w art. 12 ust. 3 ww. Konwencji.

Nie może też być mowy o przekazaniu Spółce przez Sprzedającego know - how w tej dziedzinie, ani o traktowaniu przedmiotowej Umowy jako umowy dotyczącej know - how w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto należy mieć na uwadze fakt, iż zgodnie z komentarzem do art. 12 ust. 2 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku (wersja skrócona lipiec 2010, ABC Wolters Kluwer), w którym to artykule zawarta jest definicja należności licencyjnych, wynagrodzenie płacone za listę potencjalnych klientów, jeżeli taka lista została sporządzona specjalnie na życzenie osoby wypłacającej wynagrodzenie na podstawie ogólnie dostępnych informacji powinno być traktowane jak świadczenie usług, a nie udostępnienie know - how. Tak jak wspomniano wcześniej, przekazana Spółce w ramach Umowy lista klientów nie ma charakteru poufnego i zawiera dane ogólnodostępne, możliwe do pozyskania z innego źródła.

Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym Spółka nie otrzymuje od Sprzedającego żadnej z wymienionych w przytoczonym powyżej art. 12 ust. 3 Konwencji kategorii. Do nabywanych przez Spółkę wartości nie ma również zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 1. W ramach opisywanej Umowy Sprzedający nie przekazał żadnych tajemnic technologicznych oraz doświadczeń w dziedzinie przemysłowej, handlowej bądź naukowej, która mogłaby wpłynąć na budowanie relacji handlowych z wymienionymi na liście klientami lub ich obsługę.

Ponadto, jak wykazano w stanowisku do pytania pierwszego, w opisywanej transakcji nie może być mowy o nabyciu licencji czy praw autorskich.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni prosi o potwierdzenie, iż nie jest zobowiązana do potrącenia podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…) po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.