INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 października 2011 r. (data wpływu 20 października 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 stycznia 2012 r. (data wpływu 9 stycznia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku usług polegających na przeprowadzaniu widowisk pirotechnicznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku usług polegających na przeprowadzaniu widowisk pirotechnicznych. Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 stycznia 2012 r. o doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w latach ubiegłych prowadził działalność artystyczną – pokazy sztucznych ogni, sklasyfikowaną pod symbolem PKWiU 92.34.13-00.00, która objęta była stawką zwolnioną.

Ze zmienionej ustawy o VAT na rok 2011, z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy wynika, że w dalszym ciągu można stosować stawkę zwolnioną, ale nie jest to tak jednoznaczne i precyzyjne sformułowanie, jak miało to miejsce w latach poprzednich w odniesieniu do kodów PKWiU.

Zainteresowany nadmienia, że działalność ma charakter sporadyczny – 6-10 występów w ciągu roku. Honoraria autorskie za wykonane widowiska, w znacznej części, przeznaczane są na rozbudowę istniejących, wymianę zużytych i zakup nowych urządzeń do przeprowadzania widowisk pirotechnicznych.

W uzupełnieniu z dnia 5 stycznia 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż jest indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zgodnie z art. 1 pkt l ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.), przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

W świetle art. 1 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory audiowizualne (w tym wizualne i audialne).

W definicji utworu, kluczowym elementem jest twórczy charakter działalności lub też twórczy charakter rezultatu tej działalności, czyli powstałego dzieła. Rezultat pracy człowieka, aby mógł być zakwalifikowany jako utwór, powinien spełniać dwa kryteria – kryterium oryginalności i indywidualności. Obie te przesłanki w przypadku tworzenia wizualnego widowiska pirotechnicznego są spełnione. Indywidualność jest spełniona, gdyż każdy utwór – wizualne widowisko pirotechniczne jest jednorazowy i niepowtarzalny, zaś oryginalność zostaje spełniona, gdyż utwór – widowisko pirotechniczne jest przejawem działalności twórczej autora i – w przypadku Zainteresowanego – wykonawcy zarazem. Dla zakwalifikowania rezultatu pracy jako utworu nie mają znaczenia takie okoliczności jak jego wartość, czy poziom artystyczny, przydatność danego dzieła, okoliczności dotyczące twórcy, takie jak wiek, wykształcenie lub przygotowanie praktyczne w danej dziedzinie twórczości.

Bez znaczenia – co ważne – jest także sposób wyrażenia utworu, tj. czy będzie on dokonany w formie pisemnej, czy graficznej, odręcznej lub mechanicznej, czy też utrwalony na taśmach lub innych technikach.

Pomocne w tej materii może być orzecznictwo Sądu Najwyższego, np. orzeczenie SN z dnia 23 czerwca 1936 r. – IK 336/36 – „każdy przejaw działalności duchowej noszący cechę osobistej działalności, każda oryginalna myśl ludzka, ujęta konkretnie w samodzielną formę” jest przedmiotem ochrony prawno-autorskiej, czy też orzeczenie SN z dnia 27 marca 1965 r. – ICR 39/65 – „utworem jest każde opracowanie, w którym przejawia się twórcza praca autora, a więc, gdy dzięki pomysłowości i indywidualnemu ujęciu dzieło uzyskało oryginalną postać”.

Istotne z punktu widzenia definicji utworu jest natomiast jego ustalenie. Ustalenie – czyli uzewnętrznienie utworu pod jakąkolwiek postacią, która umożliwia jego percepcję przez inne osoby niż twórca. Oznacza ono fakt wydobycia utworu ze strefy intelektu autora i przybrania formy, która ma być postrzeżona przez inne osoby.

W konkretnym przypadku sfery działalności Wnioskodawcy – stworzenia i wykonania publicznego w plenerze lub na scenie widowiska pirotechnicznego – kryterium ustalenia jest spełnione.

Dla lepszego zrozumienia wymogu ustalenia utworu, można sięgnąć do orzeczenia SN z dnia 25 kwietnia 1973 r. OSN z 1974, nr 3, poz. 50 – „przez ustalenie należy rozumieć przybranie przez utwór jakiejkolwiek postaci, chociażby nietrwałej, jednakże na tyle stabilnej, żeby cechy i treść utworu wywierały efekt artystyczny”.

Ustalenie utworu nie musi być związane z jego uzewnętrznieniem przybierającym formę trwałą. Zatem ustalenie oznacza także jednostkowe wykonanie przed publicznością. Co ma miejsce w przypadku wizualnego widowiska pirotechnicznego.

Polski system uzależniający przyznanie ochrony utworom nie stawia wymogu utrwalenia dzieła na przedmiotach fizycznych, czyli na tzw. nośnikach materialnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w działalności artystycznej polegającej na stworzeniu i wykonaniu wszelkiego rodzaju widowisk pirotechnicznych zarówno plenerowych, jak i wewnętrznych scenicznych, obowiązuje stawka zwolniona od podatku VAT w odniesieniu do aktualnie obowiązującej ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, warunki uzależniające zakwalifikowanie widowisk pirotechnicznych jako działalności artystycznej w zgodzie z ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. są w pełni spełnione. Według Zainteresowanego, stawka zwolniona powinna obowiązywać nadal. W latach ubiegłych, działalność artystyczna dotycząca widowisk pirotechnicznych była sklasyfikowana pod symbolem PKWiU 92.34.13-00.00 i objęta stawka zwolnioną. Z art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o podatku VAT wynika, iż od dnia 1 stycznia 2011 r. w dalszym ciągu można stosować stawkę zwolnioną, aczkolwiek nie jest to precyzyjnie sformułowane jak miało to miejsce w odniesieniu do kodów PKWiU.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Tut. Organ informuje, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku, który w pozycji 11 wymieniał jako zwolnione usługi związane z kulturą, w tym również usługi twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielanie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania (…) (ex 92) i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Ponadto, przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4 do ustawy, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych określając ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Zasadniczym powodem odejścia od stosowania klasyfikacji statystycznych przy określaniu zakresu zwolnień od podatku było zapewnienie pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 2006.347.1 ze zm.).

Przepis art. 41 ust. 1 ustawy, stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Ustawodawca jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r., zwalnia się od podatku usługi kulturalne świadczone przez:

1. podmioty prawa publicznego lub inne podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym lub wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, oraz dostawę towarów ściśle z tymi usługami związaną,
2. indywidualnych twórców i artystów wykonawców, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzane w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek od towarów i usług pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

W świetle art. 43 ust. 17 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a, nie mają zastosowania do dostawy towarów lub świadczenia usług ściśle związanych z usługami podstawowymi, jeżeli:

1. nie są one niezbędne do wykonania usługi podstawowej, zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 18, 18a, 22-24, 26, 28, 29, 31, 32 i 33 lit. a lub
2. ich głównym celem jest osiągnięcie dodatkowego dochodu przez podatnika, przez konkurencyjne wykonywanie tych czynności w stosunku do podatników niekorzystających z takiego zwolnienia.

Zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 31, 32 i 33 lit. a, stosuje się, pod warunkiem że podmioty wykonujące czynności, o których mowa w tych przepisach, nie osiągają w sposób systematyczny zysków z tej działalności, a w przypadku ich osiągnięcia są one przeznaczane w całości na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług (art. 43 ust. 18 ustawy).

Na mocy art. 43 ust. 19 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 33, nie ma zastosowania do:

1. usług związanych z filmami i nagraniami na wszelkich nośnikach;
2. wstępu:
   1. na spektakle, koncerty, przedstawienia i imprezy w zakresie twórczości i wykonawstwa artystycznego i literackiego,
   2. do wesołych miasteczek, parków rozrywki, cyrków, dyskotek, sal balowych,
   3. do parków rekreacyjnych, na plaże i do innych miejsc o charakterze kulturalnym;
3. wstępu oraz wypożyczania wydawnictw w zakresie usług świadczonych przez biblioteki, archiwa, muzea i innych usług związanych z kulturą;
4. usług związanych z produkcją filmów i nagrań na wszelkich nośnikach;
5. działalności agencji informacyjnych;
6. usług wydawniczych;
7. usług radia i telewizji, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 34;
8. usług ochrony praw.
   
   

Podkreślić należy cel zwolnień przewidzianych w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy. Brzmienie tego przepisu wskazuje, że ze zwolnienia od podatku korzystać mogą usługi w zakresie kultury oraz dostawa towarów ściśle z tymi usługami związana. Jednakże, usługi te – aby mogły korzystać ze zwolnienia – świadczone muszą być przez specyficzne podmioty.

Polski prawodawca określił te podmioty, wymieniając je w art. 43 ust. 1 pkt 33 ustawy, jako:

• podmioty prawa publicznego;
• podmioty uznane na podstawie odrębnych przepisów za instytucje o charakterze kulturalnym, wpisane do rejestru instytucji kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej;
• indywidualni twórcy i artyści wykonawcy, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzani w formie honorariów, w tym za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania utworów.
  
  

Ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niej nie definiują pojęć „kultura” i „usługa kulturalna”. Zatem przy dokonywaniu interpretacji ww. przepisu, posłużyć się można wykładnią literalną, odwołując się do językowego znaczenia tego wyrazu. Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn.pl), kultura oznacza „materialną i umysłową działalność społeczeństw oraz jej wytwory”.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.) – do której odwołuje się ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b – przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Na podstawie art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Pod ochroną pozostaje – na podstawie art. 85 ust. 1 ww. ustawy – każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.

Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów, recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania (art. 85 ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność artystyczną – pokazy sztucznych ogni.

Zainteresowany nadmienia, że działalność ma charakter sporadyczny – 6-10 występów w ciągu roku. Honoraria autorskie za wykonane widowiska, w znacznej części, przeznaczane są na rozbudowę istniejących, wymianę zużytych i zakup nowych urządzeń do przeprowadzania widowisk pirotechnicznych. Ponadto, Wnioskodawca wskazuje, iż jest indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zdaniem Zainteresowanego, jego pokazy mają charakter indywidualny, gdyż każdy utwór – wizualne widowisko pirotechniczne jest jednorazowy i niepowtarzalny, a także mają charakter oryginalny, gdyż utwór – widowisko pirotechniczne jest przejawem działalności twórczej autora i wykonawcy zarazem.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, iż świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na stworzeniu i wykonaniu widowisk pirotechnicznych, będą miały niewątpliwie związek z kulturą rozumianą jako ogół wytworów i osiągnięć z dziedziny sztuki, funkcjonujących w tym przypadku w postaci szeroko rozumianych występów artystycznych. Wobec tego świadczone przez Wnioskodawcę usługi, o których mowa we wniosku, będą usługami kulturalnymi.

Z uwagi na fakt, iż z wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca występował w charakterze podmiotu prawa publicznego lub innego podmiotu uznanego na podstawie odrębnych przepisów za instytucję o charakterze kulturalnym lub wpisaną do rejestru kultury, prowadzonego przez organizatora będącego podmiotem tworzącym instytucje kultury w rozumieniu przepisów o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, stwierdzić należy, iż przedmiotowe usługi nie będą korzystały ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. a ustawy.

Jednakże, w przedmiotowej sprawie, jak wskazuje Zainteresowany jest indywidualnym twórcą lub artystą wykonawcą, w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Ponadto, Wnioskodawca za wykonane widowiska pirotechniczne będzie wynagradzany w formie honorarium, które w znacznej części przeznaczane jest na kontynuację lub doskonalenie świadczonych usług. Ponadto, sama działalność ma charakter sporadyczny.

Wobec powyższego, świadczone przez Wnioskodawcę przedmiotowe usługi będą korzystały ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

Reasumując, działalność artystyczna polegająca na stworzeniu i wykonaniu wszelkiego rodzaju widowisk pirotechnicznych zarówno plenerowych, jak i wewnętrznych scenicznych, prowadzona przez Wnioskodawcę, występującego jako indywidualny twórca (artysta wykonawca), będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT, w oparciu o art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.