INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 849/10 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 482/11 – stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 18 stycznia 2010 r. (data wpływu 22 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur w formie elektronicznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie przechowywania kopii faktur w formie elektronicznej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej Spółka) prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług ochrony osób i mienia. Świadczenie tych usług jest dokumentowane fakturami VAT (dalej faktura), przy czym miesięcznie Spółka wystawia ich około 5.000. Z wystawieniem faktury wiąże się jej ujęcie w elektronicznym systemie księgowym i rejestrze podatku należnego. Po ujęciu faktury w systemie księgowym, system ten stale przechowuje jej kopię, co umożliwia wydrukowanie kopii faktury w dowolnym czasie.

Spółka wskazała, iż fakt „wystawienia” kopii faktury VAT poprzedza fakt jej „wydrukowania” – elektroniczny system księgowy umożliwia wystawienie kopii faktury (jej elektroniczne wygenerowanie i ujęcie w elektronicznym systemie księgowym i rejestrze VAT) bez konieczności jej drukowania, a w dodatku system w momencie „wystawienia” faktury automatycznie przeprowadza szereg czynności związanych z obowiązkami podatkowymi np. od tego momentu biegnie obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT (jeżeli jest uzależniony od momentu wystawienia faktury). Fakt wydrukowania kopii faktury jest jedynie czynnością techniczną następującą chwilę po wystawieniu kopii faktury.

Powyższe odnosi się również do oryginałów faktur z tym zastrzeżeniem, iż dla „wystawienia” oryginału faktury niezbędne jest jej wydrukowanie, gdyż oryginał faktury musi być wprowadzony do obrotu (wysłany kontrahentowi), natomiast odmiennie jest w przypadku kopii faktury, która pozostaje w Spółce.

Co jest istotne, w zakresie modyfikacji tak „wystawionej” kopii faktury jej dokonanie jest niemożliwe, z wyjątkami przewidzianymi w prawie (np. poprzez korektę faktury zgodnie z przepisami prawa podatkowego).

Niezależnie od powyższego obecnie Spółka drukuje kopię faktury (i co oczywiste oryginał, który trafia do kontrahenta w formie papierowej) i przekazuje ją do podmiotu zajmującego się obsługą rachunkowo-księgową Spółki (podmiot ten przechowuje kopie faktur Spółki). Ponadto podmiot zajmujący się obsługą rachunkowo-księgową również ma możliwość podglądu faktury w elektronicznym systemie, a także wydrukowania jej kopii na żądanie (jest to jedynie kwestia uprawnień, a nie możliwości systemu).

Spółka wskazała, że drukowanie, przesłanie i przechowywanie kopii wystawionych faktur w postaci materialnej (papierowej) obciąża Spółkę dodatkowymi kosztami i powoduje problemy logistyczne z drukiem, transportem i magazynowaniem ogromnych ilości dokumentów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku wystawiania faktur dokumentujących świadczenie usług, możliwe jest (i zgodne z przepisami art. 106 ustawy o VAT oraz § 19 i § 21 rozporządzenia) przechowywanie kopii faktur tylko i wyłącznie w elektronicznym systemie księgowym, w którym dokumenty te zostały wystawione (wygenerowane)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy prawa podatkowego nie formułują obowiązku przechowywania wystawionej kopii faktury w postaci materialnej (papierowej). W opinii Spółki za prawnie dopuszczalne uznać należy, aby podatnik wystawiał fakturę i drukował jej oryginał przeznaczony dla kontrahenta, natomiast kopię przechowywał w systemie księgowym umożliwiającym jej wydruk na żądanie (np. na żądanie organów podatkowych).

Uzasadnienie stanowiska

Zasady wystawiania faktur (w tym kopii faktur) regulują ustawa o podatku od towarów i usług (dalej ustawa o VAT) oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej rozporządzenie).

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z ust. 8 ww. przepisu, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Zgodnie z § 19 ust. 1-3 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz „ORYGINAŁ”, a kopia faktury i faktury korygującej – wyraz „KOPIA”. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do faktur i faktur korygujących wystawianych w formie elektronicznej. W przypadku tych faktur sprzedawca przesyła je nabywcy, zachowując je jednocześnie w swojej dokumentacji.

Dodatkowo zgodnie z § 21 ust. 1-3 rozporządzenia, podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. Przepis ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do faktur i faktur korygujących oraz duplikatów faktur wystawionych lub otrzymanych w formie elektronicznej.

W opinii Spółki żaden z ww. przepisów ustawy o VAT lub rozporządzenia nie określa w jakiej formie ma być wystawiana (czy wystarczy wystawienie jej w systemie, czy też konieczne jest jej wydrukowanie) i przechowywana kopia faktury zatrzymywana przez sprzedawcę (usługodawcę).

Zdaniem Spółki dla zachowania zgodności z ww. przepisami bez znaczenia jest to, czy wraz z ujęciem ewidencji księgowej i rejestrze należnego podatku od towarów i usług zostanie wydrukowany oryginał i kopia faktury, czy też sam oryginał, bowiem decydujące znaczenie ma fakt, że:

• wystawiona faktura została ujęta w ewidencji księgowej i rejestrze podatku należnego,
• sposób przechowywania kopii faktury wyklucza możliwość zmodyfikowania treści jej zapisów po wystawieniu i ujęciu w ewidencji,
• wydrukowany oryginał faktury otrzymał kontrahent.
  
  

Należy uznać również, iż nie jest istotne, czy kopia faktury zostanie wydrukowana wraz z wydrukowaniem oryginału, czy też w innym czasie, skoro wszelkie wymogi dotyczące wystawiania faktur określone w ww. rozporządzeniu są spełnione już w chwili wystawienia i wydrukowania oryginału faktury (np. w postaci oznaczenia kopii faktury słowem „KOPIA”). Ustawodawca postanowił za to, iż „faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca (w tym momencie niezbędne jest jej wydrukowanie, aby doręczyć ją kontrahentowi), a kopię zatrzymuje sprzedawca” (tutaj drukowanie nie jest niezbędne – faktura jest wystawiona w systemie elektronicznym i funkcjonuje w nim jako „KOPIA”).

Ponadto żaden przepis nie nakazuje, iż wszystkie egzemplarze faktury powinny być wystawione i przechowywane w ten sam sposób i w tej samej formie.

Dodatkowo z całą pewnością spełniony zostanie obowiązek nakazujący „przechowywanie (faktur, ich kopii, korekt i duplikatów – przypis Spółki) w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie”. Brak możliwości modyfikowania kopii faktury zapewnia zachowanie oryginalnej treści egzemplarza kopii faktury, a elektroniczny system – łatwość w jej odszukaniu (co również powoduje, iż organy podatkowe mogą przeprowadzać ewentualną kontrolę rozliczeń podatnika w sposób bardziej sprawny).

Ponadto wskazano, iż ograniczeń w funkcjonowaniu kopii faktur w systemie elektronicznym Spółki nie wprowadza rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (dalej rozporządzenie w sprawie e-faktur), gdyż rozporządzenie to nie dotyczy opisanego stanu faktycznego.

Opisany w stanie faktycznym sposób wystawiania przez Spółkę faktur, w planowanym przez Spółkę wariancie polegającym na niedrukowaniu kopii wystawionej faktury, nie jest wystawieniem faktur elektronicznych w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie e-faktur. Zdaniem Spółki w dalszym ciągu faktury wystawiane są w tradycyjny, papierowy sposób, czego dowodem jest drukowanie oryginału faktury i przesyłanie go w formie papierowej kontrahentom. Jedyną różnicą jest brak drukowania wystawionej w systemie elektronicznym Spółki kopii faktury.

Dodatkowo Spółka podkreśliła, iż jej stanowisko uwzględnia tezy najnowszego orzecznictwa sądowego, który uznał, że najistotniejsze jest spełnienie funkcji dokumentacyjnej kopii faktur poprzez zgromadzenie informacji niezbędnych do jej wystawienia (a tak bezsprzecznie jest w przedmiotowym przypadku), a nie samo wydrukowanie dokumentu (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2009 r. sygn. akt I FSK 1169/08).

Na tle przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 9 kwietnia 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPP2/443-100/10-2/EN, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, nie jest możliwe przechowywanie kopii wystawianych faktur tylko w formie elektronicznej, nawet jeżeli program, za pomocą którego są przechowywane uniemożliwia dokonywanie zmian w pierwotnych dokumentach i daje możliwość ich odtworzenia w postaci wydruku. Zatem, Wnioskodawca zobowiązany jest do sporządzania kopii wystawianych faktur w formie papierowej oraz przechowywania ich w tej postaci.

Pismem z dnia 22 kwietnia 2010 r. Spółka wezwała Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Odpowiedzi na ww. wezwanie udzielono pismem z dnia 21 maja 2010 r. nr ILPP2/443/W-39/10-2/SJ, w którym w wyniku ponownej analizy sprawy, z uwzględnieniem zarzutów przytoczonych w wezwaniu, stwierdzono brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej w przedmiotowej sprawie.

W dniu 28 czerwca 2010 r. Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. Sąd po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 26 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 849/10, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 19 stycznia 2011 r. Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej powołanego wyroku WSA.

Wyrokiem z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 482/11 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 849/10 oraz w wyroku NSA z dnia 26 stycznia 2012 r., sygn. akt I FSK 482/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

W myśl art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji ustawowej zawartej w powołanym artykule, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem.

Jak stanowi § 4 ust. 1 rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

W myśl § 5 ust. 1 rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Na mocy § 9 ust. 1 rozporządzenia, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Stosownie do przepisu § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz „ORYGINAŁ”, a kopia faktury i faktury korygującej – wyraz „KOPIA” (§ 19 ust. 2 rozporządzenia).

Podatnicy są obowiązani przechowywać oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących, a także duplikaty tych dokumentów do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego – § 21 ust. 1 rozporządzenia.

Stosownie do § 21 ust. 2 rozporządzenia, dokumenty, o których mowa w ust. 1, przechowuje się w oryginalnej postaci, w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

W § 21 ust. 3 rozporządzenia postanowiono, iż przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do faktur i faktur korygujących oraz duplikatów faktur wystawionych lub otrzymanych w formie elektronicznej.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz aktów wykonawczych przewidują dwie formy wystawiania faktur, tzw. papierową i elektroniczną. Faktury te wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach (oryginał i kopia) oraz przechowuje się w oryginalnej postaci, w której zostały wystawione, do czasu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Zgodnie z art. 247 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347.1 ze zm.), zwanej dalej Dyrektywą, każde państwo członkowskie ustala okres, przez który podatnicy są zobowiązani do przechowywania faktur dotyczących dostaw towarów lub świadczenia usług na jego terytorium oraz faktur otrzymanych przez podatników mających siedzibę na jego terytorium.

Według art. 247 ust. 2 Dyrektywy, aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246, państwo członkowskie, o którym mowa w ust. 1, może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. W przypadku przechowywania faktur za pomocą środków elektronicznych, może ono także wymagać, by przechowywane były również dane gwarantujące autentyczność pochodzenia i integralność treści każdej faktury, zgodnie z art. 246 akapit pierwszy.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca (Spółka), prowadzi działalność polegającą na świadczeniu usług ochrony osób i mienia. Świadczenie tych usług jest dokumentowane fakturami VAT, których miesięcznie Spółka wystawia około 5.000. Obecnie Spółka drukuje faktury – oryginał, w formie papierowej trafia do kontrahenta, a kopię przekazuje do podmiotu zajmującego się jej obsługą rachunkowo-księgową. Spółka wskazała, iż drukowanie, przesłanie i przechowywanie kopii wystawionych faktur w postaci materialnej (papierowej) obciąża ją dodatkowymi kosztami i powoduje problemy logistyczne z drukiem, transportem i magazynowaniem ogromnych ilości dokumentów.

W opinii Spółki dopuszczalne jest, aby podatnik wystawiał fakturę i drukował jej oryginał przeznaczony dla kontrahenta, natomiast kopię przechowywał w systemie księgowym umożliwiającym jej wydruk na żądanie (np. na żądanie organów podatkowych).

Z uzasadnienia wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 listopada 2010 r., sygn. akt I SA/Wr 849/10 wynika, iż przepisy Dyrektywy VAT nie wskazują, w jakiej formie winny być przechowywane faktury i ich kopie, jednakże wymagane jest zapewnienie autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur, a także zapewnienie ich czytelności oraz uniemożliwienie zmiany danych.

Ponadto, powołując się na uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Op 177/10, Sąd w analizowanej sprawie stwierdził, że z § 21 ust. 2 rozporządzenia nie wynika, aby ograniczenie co do formy, w jakiej mają być przechowywane faktury VAT związane było ze sposobem ich przesłania do nabywcy czy też udostępnienia. Literalne odczytanie tego zapisu nie prowadzi zaś do prezentowanej w skarżonej interpretacji konkluzji, że skoro wystawiona została faktura w określonej formie papierowej, to w tej samej formie musi być też przechowywana jej kopia.

W konsekwencji w przedmiotowym wyroku Sąd wskazał, iż Dyrektywa VAT nie wprowadziła obowiązku przechowywania kopii faktur w takiej samej formie, w jakiej są one wysyłane. Również z § 21 ust. 2 rozporządzenia nie wynika, aby ograniczenie co do formy, w jakiej mają być przechowywane faktury VAT związane było ze sposobem ich przesłania do nabywcy czy też udostępnienia nabywcy. Faktura powinna być wystawiona w dwóch egzemplarzach, ale nie oznacza to, że przechowywana faktura ma być identyczna w zakresie formy, co faktura przesłana nabywcy. Faktura przechowywana przez wystawcę i otrzymana przez nabywcę ma być identyczna w zakresie treści, a więc informacji zawartych na fakturze, odnoszących się do przeprowadzonej transakcji.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż w przypadku wystawiania przez Zainteresowanego faktur na rzecz kontrahentów w formie papierowej możliwe jest przechowywanie kopii tych faktur w formie elektronicznej (elektronicznym systemie księgowym), pod warunkiem zagwarantowania nienaruszalności treści/danych faktur jakimi opatrzono faktury oryginały wysyłane do kontrahentów.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwszej interpretacji, tj. 9 kwietnia 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.