INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2011r. (data wpływu 31 sierpnia 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 listopada 2011r. (data wpływu 14 listopada 2011r.) oraz z dnia 29 listopada 2011r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności korygowania faktur VAT do zera w przypadku braku jakiejkolwiek refundacji NFZ za świadczone usługi – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 sierpnia 2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności korygowania faktur VAT do zera w przypadku braku jakiejkolwiek refundacji NFZ za świadczone usługi. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 8 listopada 2011r. (data wpływu 14 listopada 2011r.) oraz pismem z dnia 29 listopada 2011r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem podmiotu leczniczego w rozumieniu art. 205 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2011r. Nr 112, poz. 654), pełniącym funkcje leczniczo-naukowe. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca w trybie przewidzianym w Dziale VI ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2008r. Nr 164, poz. 1027) zawiera każdego roku umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej – umowa, w sposób szczegółowy określa zasady rozliczenia świadczonych przez Wnioskodawcę usług medycznych finansowanych ze środków publicznych. Ponadto w umowie zawarte są limity ilości świadczonych usług opieki zdrowotnej, oraz co za tym idzie limity przewidzianego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia. Niezależnie od świadczeń opieki zdrowotnej przewidzianych w umowie, Wnioskodawca wykonuje również świadczenia opieki zdrowotnej, które nie są przewidziane w umowie. Świadczenia opieki zdrowotnej świadczone ponad limit przewidziany w umowie tzw. nadwykonania, można podzielić na:

1. świadczenia opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej czyli świadczenia zdrowotne na rzecz osoby, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia,
2. świadczenia opieki zdrowotnej pozostałe.
   
   

W myśl art. 132 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przez Fundusz jest umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy świadczeniodawcą (w tym przypadku Wnioskodawcą) a dyrektorem oddziału wojewódzkiego Funduszu. Co do zasady jedynie świadczenia opieki zdrowotnej przewidziane w umowie podlegają finansowaniu przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wnioskodawca wskazuje ponadto, że zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w przypadku, gdy świadczenia opieki zdrowotnej w stanie nagłym są udzielane przez świadczeniodawcę, który nie zawarł umowy o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej, świadczeniobiorca ma prawo do tych świadczeń w niezbędnym zakresie. Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 5 pkt 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, stan nagły to stan, o którym mowa w art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 8 września 2006r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. Nr 191, poz. 1410, z 2007r. Nr 89, poz. 590 i Nr 160, poz. 1172 oraz z 2008r. Nr 17, poz. 101), czyli stan nagłego zagrożenia zdrowotnego – stan polegający na nagłym lub przewidywanym w krótkim czasie pojawieniu się objawów pogarszania zdrowia, którego bezpośrednim następstwem może być poważne uszkodzenie funkcji organizmu lub uszkodzenie ciała lub utrata życia, wymagający podjęcia natychmiastowych medycznych czynności ratunkowych i leczenia.

Podsumowując, Wnioskodawca świadczy usługi będące świadczeniami opieki zdrowotnej przewidzianymi w umowie, będącymi nadwykonaniami ale świadczonymi w stanach nagłych oraz świadczenia opieki zdrowotnej pozaumowne niezwiązane ze stanami nagłymi. W dwóch pierwszych przypadkach Wnioskodawca uzyskuje co do zasady wynagrodzenie w 100% – zgodnie z wyceną danych usług, natomiast w przypadku nadwykonań niezwiązanych ze stanami nagłymi otrzymanie wynagrodzenia Wnioskodawcy oraz jego wysokość uzależnione są od negocjacji z NFZ. Zdarza się, że część świadczeń opieki zdrowotnej nie jest wynagradzana przez NFZ, co w konsekwencji oznacza, iż są to świadczenia nieodpłatne – Wnioskodawcy nie przysługuje nawet roszczenie względem NFZ o zapłatę.

W piśmie z dnia 8 listopada 2011r. Wnioskodawca wyjaśnił dodatkowo, że w zakresie usług będących świadczeniami opieki zdrowotnej świadczonymi ponad limit przewidziany w umowie, o których mowa w pkt b) ww. wniosku czyli świadczenia opieki zdrowotnej pozostałe (inne niż te, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 15 kwietnia 2001r. o działalności leczniczej) rozliczenie z NFZ przebiega w następujący sposób:

1. świadczenia opieki zdrowotnej pozostałe są dokumentowane fakturą VAT nie bezpośrednio po ich wyświadczeniu a dopiero po uzyskaniu akceptacji NFZ,
2. należy wyjaśnić, że Wnioskodawcy – zgodnie z kontraktem – przysługuje określona kwota środków finansowych, dedykowanych danemu typowi świadczeń opieki zdrowotnej (objętych kontraktem). Zdarza się, że w danym kwartale środki dedykowane zakontraktowanym świadczeniom opieki zdrowotnej nie są wykorzystane w uwagi np. na mniejszą od planowanej liczby wykonanych zabiegów. W takim przypadku Wnioskodawca zwraca się do NFZ z prośbą o wyrażenie zgody na przesunięcie niewykorzystanych środków pieniężnych w taki sposób, by możliwe było pokrycie wynagrodzenia Wnioskodawcy z tytułu wykonanych świadczeń opieki zdrowotnej pozostałych (nieobjętych kontraktem),
3. w przypadku zaakceptowania przez NFZ wniosku o zgodę na alokację środków podpisywany jest aneks do kontraktu. W oparciu o postanowienia zawarte w aneksie, Wnioskodawca na koniec bieżącego okresu rozliczeniowego wystawia fakturę zbiorczą obejmującą wyświadczone w danym okresie rozliczeniowym świadczenia opieki zdrowotnej. W fakturze wykazywana jest ilość świadczonych usług (świadczeń opieki zdrowotnej) w rozbiciu na poszczególne rodzaje świadczeń. W fakturze tej wskazywany jest okres rozliczeniowy i data sprzedaży przypadająca na ostatni dzień danego okresu rozliczeniowego. W treści faktury nie wskazuje się daty wyświadczenia poszczególnych usług w tym świadczeń opieki zdrowotnej pozostałych.
4. w przypadku braku zgody na alokację środków pieniężnych Wnioskodawca nie dokumentuje wykonywanych świadczeń opieki zdrowotnej fakturą VAT.
   
   

Podsumowując, świadczenia opieki zdrowotnej pozostałe, są fakturowane dopiero w momencie uzyskania akceptacji z NFZ, udokumentowanej w formie aneksu do kontraktu z NFZ i pod warunkiem podpisania takiego aneksu.

W piśmie z dnia 29 listopada 2011r. Wnioskodawca wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w przypadku braku akceptacji nadwykonań innych niż świadczone w stanach nagłych ze strony NFZ a co za tym idzie braku jakiejkolwiek zapłaty za te nadwykonania właściwym jest korygowanie pierwotnie wystawionych faktur do zera...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku braku akceptacji nadwykonań innych niż świadczone w stanach nagłych ze strony NFZ a co za tym idzie braku jakiejkolwiek zapłaty za te nadwykonania, właściwym jest korygowanie pierwotnie wystawionych faktur do zera. O powyższym świadczy fakt, iż zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy VAT opodatkowaniu tym podatkiem podlega m.in. odpłatne świadczenie usług. Zakres pojęcia „świadczenie usług” określone zostało w art. 8 ustawy VAT. Ponadto ustawodawca w art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy VAT wskazał, iż za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, (…) oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. Wnioskodawca jest zdania, że nieodpłatne świadczenie opieki zdrowotnej nie może być uznane za nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika. W omawianym przypadku podatnik czyli Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia opieki zdrowotnej, w konsekwencji wszelkie (zarówno odpłatne jak i nieodpłatne) świadczenia opieki zdrowotnej są świadczone w ramach działalności gospodarczej.

Podsumowując Wnioskodawca świadcząc nieodpłatnie usługi – świadczenia opieki zdrowotnej nie świadczy usług odpłatnych w rozumieniu ustawy o VAT, co w konsekwencji powoduje, iż nie są to czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Jeżeli dana czynność nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu, uzasadnionym będzie skorygowanie pierwotnie wystawionej faktury za taką usługę do zera.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do art. 29 ust. 4 ustawy podstawę opodatkowania zmniejsza się o kwoty udokumentowanych, prawnie dopuszczalnych i obowiązkowych rabatów (bonifikat, opustów, uznanych reklamacji i skont) i o wartość zwróconych towarów, zwróconych kwot nienależnych w rozumieniu przepisów o cenach oraz zwróconych kwot dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4b.

Na podstawie art. 29 ust. 4a ustawy, w przypadku gdy podstawa opodatkowania ulega zmniejszeniu w stosunku do podstawy określonej w wystawionej fakturze, obniżenia podstawy opodatkowania podatnik dokonuje pod warunkiem posiadania, przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, w którym nabywca towaru lub usługi otrzymał korektę faktury, potwierdzenia otrzymania korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę. Uzyskanie potwierdzenia otrzymania przez nabywcę towaru lub usługi korekty faktury po terminie złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy uprawnia podatnika do uwzględnienia korekty faktury za okres rozliczeniowy, w którym potwierdzenie to uzyskano.

Na mocy art. 29 ust. 4b ustawy, warunku posiadania przez podatnika potwierdzenia odbioru korekty faktury przez nabywcę towaru lub usługi nie stosuje się w:

1. eksporcie towarów i wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów;
2. dostawie towarów i świadczeniu usług, dla których miejsce opodatkowania znajduje się poza terytorium kraju;
3. sprzedaży: energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej, gazu przewodowego, usług telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych oraz usług wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy;
4. pozostałych przypadkach, jeżeli w wystawionej fakturze, do której odnosi się korekta, nie wykazano kwoty podatku.
   
   

Przepis ust. 4a stosuje się odpowiednio w przypadku stwierdzenia pomyłki w kwocie podatku na fakturze i wystawienia korekty faktury do faktury, w której wykazano kwotę podatku wyższą niż należna (art. 29 ust. 4c ustawy).

Należy wskazać, że zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Przepis art. 106 ust. 1 ustawy o VAT określa, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Na podstawie delegacji zawartej w art. 106 ust. 8 pkt 1 ustawy o VAT, w rozporządzeniu z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 682, poz. 360), zwanym dalej rozporządzeniem, Minister Finansów określił szczegółowo zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać oraz sposób i okres ich przechowywania.

Zgodnie z § 13 ust. 1 rozporządzenia, w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy, podatnik udzielający rabatu wystawia fakturę korygującą.

Stosownie do § 13 ust. 2 rozporządzenia faktura korygująca powinna zawierać co najmniej:

1. numer kolejny oraz datę jej wystawienia;
2. dane zawarte w fakturze, której dotyczy faktura korygująca:
   • określone w § 5 ust. 1 pkt 1-4,
   • nazwę (rodzaj) towaru lub usługi objętych rabatem;
3. kwotę i rodzaj udzielonego rabatu;
4. kwotę zmniejszenia podatku należnego.
   
   

Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku:

1. zwrotu sprzedawcy towarów oraz zwrotu nabywcy kwot nienależnych, o których mowa w art. 29 ust. 4 ustawy;
2. zwrotu nabywcy zaliczek, przedpłat, zadatków lub rat, podlegających opodatkowaniu ( § 13 ust. 3 rozporządzenia).
   
   

Zgodnie z § 14 ust. 1 ww. rozporządzenia, fakturę korygującą wystawia się również, gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem podmiotu leczniczego w rozumieniu art. 205 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej, pełniącym funkcje leczniczo-naukowe. W ramach prowadzonej działalności zawiera co roku umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w sposób szczegółowy określa zasady rozliczenia świadczonych przez Wnioskodawcę usług medycznych finansowanych ze środków publicznych. Ponadto w umowie zawarte są limity ilościowe świadczonych usług opieki zdrowotnej, oraz co za tym idzie limity przewidzianego dla Wnioskodawcy wynagrodzenia. Niezależnie od świadczeń opieki zdrowotnej przewidzianych w umowie, Wnioskodawca wykonuje również świadczenia opieki zdrowotnej, które nie są przewidziane w umowie. Świadczenia opieki zdrowotnej świadczone ponad limit przewidziany w umowie tzw. nadwykonania, można podzielić na:

1. świadczenia opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011r. o działalności leczniczej czyli świadczenia zdrowotne na rzecz osoby, która potrzebuje natychmiastowego udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagrożenie życia lub zdrowia.
2. świadczenia opieki zdrowotnej pozostałe.
   
   

Co do zasady jedynie świadczenia opieki zdrowotnej przewidziane w umowie podlegają finansowaniu przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wnioskodawca wskazał ponadto, że zgodnie z art. 19 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w przypadku, gdy świadczenia opieki zdrowotnej w stanie nagłym są udzielane przez świadczeniodawcę, który nie zawarł umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, świadczeniobiorca ma prawo do tych świadczeń w niezbędnym zakresie.

Wnioskodawca świadczy zatem usługi będące świadczeniami opieki zdrowotnej przewidzianymi w umowie, usługi będące nadwykonaniami ale świadczonymi w stanach nagłych oraz świadczenia opieki zdrowotnej pozaumowne, niezwiązane ze stanami nagłymi. W dwóch pierwszych przypadkach Wnioskodawca uzyskuje co do zasady wynagrodzenie w 100% zgodnie z wyceną danych usług, natomiast w przypadku nadwykonań niezwiązanych ze stanami nagłymi otrzymanie wynagrodzenia Wnioskodawcy oraz jego wysokość uzależnione jest od negocjacji z NFZ. Zdarza się, że część świadczeń opieki zdrowotnej nie jest wynagradzana, co w konsekwencji oznacza, iż są to świadczenia nieodpłatne.

Powołane wyżej regulacje art. 29 ust. 4a i 4c ustawy o VAT stanowią, iż kwoty, o które zmniejsza się podstawę opodatkowania oraz podatku należnego, muszą zostać udokumentowane fakturą korygującą. Fakturę korygującą wystawia się w przypadku gdy po wystawieniu faktury udzielono rabatów określonych w art. 29 ust. 4 ustawy lub gdy podwyższono cenę po wystawieniu faktury lub w razie stwierdzenia pomyłki w cenie, stawce lub kwocie podatku bądź w jakiejkolwiek innej pozycji faktury.

Biorąc pod uwagę obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego oraz opisany we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, że w przypadku gdy Wnioskodawca świadczy usługi medyczne niezakontraktowane w umowie zawartej z NFZ i dokumentuje je fakturami VAT, jednakże NFZ odmawia jakiejkolwiek zapłaty za te faktury, brak jest podstaw do korygowania tych faktur do zera.

Nie zachodzi bowiem w tym przypadku żadna z przesłanek wymienionych w § 13 i § 14 powołanego wyżej rozporządzenia.

Usługi świadczenia opieki zdrowotnej zostały w rzeczywistości przez Wnioskodawcę wykonane, następnie zgodnie z przepisami VAT zasadnie udokumentowane fakturami VAT, a że NFZ odmawia zapłaty za te faktury, nie stanowi przesłanki do wystawiania korekt tych faktur, zmniejszających podstawę opodatkowania do zera.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy tej kwestii jest nieprawidłowe.

Nieprawidłowe jest także stanowisko Wnioskodawcy, iż w sytuacji, gdy NFZ odmawia zapłaty jakiejkolwiek części wartości faktury, znajdzie zastosowanie przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT, na podstawie którego niezapłacone faktury VAT stanowią podstawę do uznania, iż Wnioskodawca wykonuje nieodpłatne usługi, niepodlegające opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy za odpłatne świadczenie usług uznaje się również nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

W umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej z Narodowym Funduszem Zdrowia świadczeniodawca zobowiązuje się przede wszystkim do udzielania świadczeniobiorcom zakontraktowanych usług zdrowotnych, a Fundusz zobowiązuje się do ich sfinansowania. Na podstawie tej umowy świadczeniodawca zobowiązany jest do stałej gotowości do udzielania świadczeń zdrowotnych na rzecz osób uprawnionych. Świadczeniodawca otrzymuje zatem zapłatę za wykonane usługi medyczne, tyle że nie od pacjentów, a przez rozliczenia z NFZ. Możliwe są także sytuacje, że za usługi medyczne płaci osobiście pacjent.

Wskazać należy, że motywem głównym działalności podmiotów leczniczych nie jest osiąganie zysków, lecz zaspakajanie potrzeb ludności w dziedzinie zdrowia, niewątpliwie jednak działalność leczniczą zakładów charakteryzuje dążenie do jej racjonalizacji według założeń rachunku ekonomicznego. Według założeń powinna to być działalność prowadzona według zasad racjonalnego gospodarowania, co jest wystarczającym kryterium dla uznania jej za działalność gospodarczą. Wymaganie uczestniczenia w obrocie gospodarczym polega na tym, aby dany podmiot realizował swą działalność przez odpłatne, ekwiwalentne świadczenia wzajemne, spełniane za pomocą wielorazowych czynności faktycznych i prawnych w ramach obrotu gospodarczego. Świadczeniodawca usług medycznych otrzymuje zatem zapłatę za wykonane usługi medyczne poprzez rozliczenia z Narodowym Funduszem Zdrowia, czasem od pacjentów, a czasem zdarza się, że usługi medyczne są niezapłacone. Jednakże świadczeniodawca usług medycznych prowadząc szeroko rozumiane usługi medyczne, może zawierać umowy, których przedmiotem jest udzielenie zamówień na świadczenia zdrowotne, a także uczestniczy w obrocie gospodarczym, zawierając samodzielne umowy cywilnoprawne z innymi przedsiębiorcami. Wszystko to pozwala uznać, że działalność podmiotów leczniczych jest działalnością gospodarczą.

Zatem, w świetle powyższego uznać należy, że działalność prowadzona przez Wnioskodawcę w zakresie udzielania świadczeń medycznych jest w gruncie rzeczy odpłatna. Za usługi medyczne płaci NFZ w ramach podpisanej umowy, jak również NFZ płaci za wykonanie nadwykonań w przypadku wykonania świadczenia opieki zdrowotnej na rzecz osoby będącej w stanie nagłego zagrożenia życiowego. Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego, że zdarza się, że część świadczeń opieki zdrowotnej nie jest wynagradzana przez NFZ.

Nie sposób więc przyjąć, że Wnioskodawca świadcząc usługi, za które nie otrzymuje wynagrodzenia, a które z natury są odpłatne (refundowane przez NFZ), świadczy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej na rzecz pacjentów nieodpłatne usługi medyczne, które niepodlegałyby opodatkowaniu.

Zatem przepis art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT nie znajduje w rozpoznawanej sprawie zastosowania.

Zauważa się, że przepisy ustawy o VAT nie uzależniają uznania określonych czynności podatnika za świadczenia usługi podlegającej opodatkowaniu VAT od sposobu uzyskania przez podatnika zapłaty za tę czynność.

Zatem, zdaniem tut. organu okoliczność, że NFZ w niektórych przypadkach nie wypłaca Wnioskodawcy wynagrodzenia za część świadczeń zdrowotnych, nie ma znaczenia dla uznania tych czynności za czynności niepodlegające opodatkowaniu. Dla rozstrzygnięcia sprawy istotne jest to, że usługi medyczne zostały faktycznie wykonane oraz okoliczność, że usługi tego rodzaju generalnie na gruncie ustawy o VAT są usługami podlegającymi opodatkowaniu.

Usługi świadczeń opieki zdrowotnej na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT są usługami w rozumieniu ustawy o VAT i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując powyższe, nie sposób przyjąć stanowiska Wnioskodawcy za prawidłowe, iż w sytuacji, gdy nie otrzymuje od NFZ refundacji za świadczone usługi, to Wnioskodawca winien skorygować pierwotnie wystawione faktury VAT do zera i przyjąć, iż w świetle art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT świadcząc nieodpłatnie usługi świadczenia opieki zdrowotnej nie świadczy usług odpłatnych w rozumieniu ustawy o VAT, co w konsekwencji powoduje, iż nie są to czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

W konsekwencji powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.