INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 28.03.2012 r. (data wpływu do tutejszego biura 16.04.2012 r.) oraz piśmie z dnia 20.06.2012 r. (data nadania 21.06.2012 r., data wpływu 25.06.2012 r.), uzupełniającym braki formalne na wezwanie z dnia 06.06.2012 r. Nr IPPB4/415-320/12-2/MP (data nadania 08.06.2012 r., data odbioru 14.06.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych jest:

• prawidłowe – w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce od 18.01.2011 r.,

• nieprawidłowe – w pozostałym zakresie.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 03.04.2012 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach - Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku - Białej został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania przychodu oraz obowiązku złożenia deklaracji podatkowej w Polsce.

Pismem z dnia 13.04.2012 r. Nr IBPBII/1/415-349/12/BD Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) przekazał, wniosek do rozpatrzenia zgodnie z właściwością, Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 06.06.2012 r. Nr IPPB4/415-320/12-2/MP (data nadania 08.06.2012 r., data odbioru 14.06.2012 r.), tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez wskazanie przepisów prawa podatkowego, dokładne sprecyzowanie zapytania oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w odniesieniu do sprecyzowanego pytania.

Pismem z dnia 20.06.2012 r. (data nadania 21.06.2012 r., data wpływu 25.06.2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest obywatelką Polski. W roku 2011, do dnia 17.01.2011 r. pracowała w Warszawie. Od 18.01.2011 r. przebywa za granicą. Od momentu wyjazdu z Polski, Wnioskodawczyni wykonywała pracę na rzecz pracodawców zagranicznych i tam odprowadzane były należne podatki. W Polsce Wnioskodawczyni jest zameldowana na pobyt stały w domu rodziców, ale od wyjazdu za granicę nie mieszkała w Polsce. Od 18.01.2011 r. Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów na terytorium Polski, a jej centrum interesów życiowych przeniosła z Polski do miejsca, w którym przebywa. W Polsce nie posiada żadnego majątku, ani interesów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Z wyjaśnień złożonych przez Wnioskodawczynię wynika, iż przedmiot zapytania sprawy dotyczy obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 r.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w przedstawionej sytuacji, posiadając centrum życiowej i zawodowej działalności oraz miejsce zamieszkania poza terytorium Polski przez okres ponad 183 dni w ciągu 2011 r., ma status nierezydenta, tj. osoby, podlegającej ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce i nie jest zobowiązana do wykazywania dochodów oraz ich opodatkowania w Polsce. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku od osób fizycznych, osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy). Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terenie RP miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów osiąganych na terytorium RP (ograniczony obowiązek podatkowy). Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ustawy). Postanowienia wynikające z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania stosuje się bezpośrednio i mają one pierwszeństwo przed regulacją ustawową (art. 91 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Z literalnej wykładni przytoczonych przepisów wynika, że podstawowym kryterium dla ustalenia rezydencji podatkowej ma faktyczne miejsce zamieszkania. W opinii Wnioskodawczyni nie jest ona zobowiązana do składania deklaracji podatkowej oraz do poddania się opodatkowaniu w Polsce.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Polska dotychczas nie zawarła z Maledywami umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem w przedmiotowej spawie ustalenie czy Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, należy dokonać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Wnioskodawczyni wskazała, iż jest obywatelką Polski. W roku 2011, do dnia 17.01.2011 r. pracowała w Warszawie. Od 18.01.2011 r. przebywa za granicą. Od momentu wyjazdu z Polski, Wnioskodawczyni wykonywała pracę na rzecz pracodawców zagranicznych i tam odprowadzane były należne podatki. W Polsce Wnioskodawczyni jest zameldowana na pobyt stały w domu rodziców, ale od wyjazdu za granicę nie mieszkała w Polsce. Od 18.01.2011 r. Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów na terytorium Polski, a jej centrum interesów życiowych przeniosła z Polski do miejsca, w którym przebywa. W Polsce nie posiada żadnego majątku, ani interesów.

Analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni w roku 2011 w świetle ww. przepisów, uznać należy, iż do momentu przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę, tzn. do dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów z uwzględnieniem zawartych przez Polskę umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Natomiast od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę, Wnioskodawczyni spełnia przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych za granicą.

Mając na względzie powyższe należy stwierdzić, iż od dnia wyjazdu z Polski i przeniesienia ośrodka interesów życiowych za granicę (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny), Wnioskodawczyni podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlegają opodatkowaniu tylko dochody osiągnięte na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, iż od dnia 18.01.2011 r. Wnioskodawczyni nie osiągnęła żadnych dochodów na terytorium Polski nie ma obowiązku rozliczać się w Polsce z dochodów osiągniętych poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (w kraju, gdzie znajduje się Jej centrum interesów życiowych). Jednakże biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawczyni do dnia 17 stycznia 2011 r. pracowała w Warszawie oraz że do tego momentu, tj. do dnia wyjazdu z Polski, Wnioskodawczyni podlegała nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, dochody uzyskane przez Nią w tym okresie podlegały w Polsce opodatkowaniu.

Zatem Wnioskodawczyni była zobowiązana do złożenia rocznego zeznania podatkowego o wysokości osiągniętych w tym okresie dochodów. Zgodnie bowiem z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Odnosząc się natomiast do kwestii dotyczącej ustalenia rezydencji podatkowej, stwierdzić należy, co następuje.

Zgodnie z art. 5a pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych certyfikat rezydencji – oznacza zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej.

Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieposiadający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a uzyskujący dochody ze źródeł położonych na terytorium Polski, posiada rezydencję podatkową, t. j. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

W kontekście powyższego, aby stwierdzić, czy jest Pani nierezydentem podatkowym Polski czy Malediwy, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania.

Ponadto organ podatkowy wskazuje, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni, w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.