INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2007r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.01.2012r. (data wpływu 27.01.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla czynności pośrednictwa finansowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.01.2012r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla czynności pośrednictwa finansowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej towarów. Z racji na skalę prowadzonej działalności gospodarczej oraz biorąc pod uwagę istniejącą konkurencję, Wnioskodawca podejmuje szereg dodatkowych działań związanych pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Między innymi Wnioskodawca zawarł umowę o współpracy z Bankiem, której głównym i podstawowym celem jest wdrożenie i rozwój wspólnego przedsięwzięcia, jakim jest zaoferowanie Klientom Wnioskodawcy dostępu do szerokiego zakresu usług bankowych i finansowych, w szczególności poprzez:

1. wdrożenie nowego systemu płatniczo - rozliczeniowego w punktach kasowych Wnioskodawcy w oparciu o rozwiązania zaproponowane przez Bank;
2. wymianę kart Wnioskodawcy na wydane przez Bank Karty Partnerskie, w przypadku wyboru takiej opcji przez Klienta Wnioskodawcy;
3. stworzenie Klientom Wnioskodawcy możliwości skorzystania ze specjalnie dedykowanych produktów kredytowych oraz leasingu;
4. wdrożenie przez Wnioskodawcę programu lojalnościowego dla Klientów Wnioskodawcy oraz współpraca Stron mająca na celu stymulowanie aktywnego wykorzystywania Kart Partnerskich;
5. organizację Punktów Obsługi Klienta (POK) na terenie Hurtowni należących do Wnioskodawcy.
   
   

W związku z zawartą umową aby w pełni urzeczywistnić określone w umowie wspólne cele, Wnioskodawca zobowiązany jest świadczyć na rzecz Banku usługi pośrednictwa finansowego, których zakres został określony w stosownym załączniku do umowy o współpracy.

Czynności pośrednictwa finansowego Wnioskodawca wykonuje poprzez swoich pracowników na rzecz Banku.

Do podstawowych obowiązków Wnioskodawcy należy przede wszystkim:

1. Zachęcanie Klientów, którzy dokonują zakupów w każdym z punktów sprzedaży Wnioskodawcy, do zawierania umów o Kartę płatniczą i umów kredytu ratalnego przy użyciu różnych form komunikacji w tym drogą telefoniczną mailową czy też bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy w czasie zakupów,
2. Kojarzeniu stron transakcji tj. Banku jako instytucji finansowej zainteresowanej sprzedażą oferowanych przez nią produktów finansowych z Klientem czyli podmiotem zainteresowanym skorzystaniem z oferty,
3. Reklamowaniu nowych produktów ułatwiających dokonanie zakupu na terenie punktów sprzedaży w formie szeroko rozumianej kampanii reklamującej dostępność tych produktów dla Klientów Wnioskodawcy,
4. Wspomagania Banku w ocenie sytuacji finansowej Klientów składających takie wnioski,
5. Przyjmowaniu w punktach sprzedaży zapłaty przy użyciu Kart oraz honorowanie zapłaty w formie kredytu.
   
   

Wnioskodawca otrzymuje od Banku wynagrodzenie (prowizja), ustalane i wypłacane na zasadach określonych w umowie, z tytułu świadczonych usług pośrednictwa finansowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy świadczona na rzecz Banku kompleksowa usługa związana z produktami finansowymi oferowanymi przez Bank jest usługą pośrednictwa finansowego, która na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o podatku od towarów i usług jest zwolniona od opodatkowania podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Wmyśl art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 41 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi których przedmiotem są instrumenty finansowe, o których mowa w ustawie z dnia 29 lipca 2005r. o obrocie instrumentami finansowymi, z wyłączeniem przechowywania tych instrumentów i zarządzania nimi, oraz usługi pośrednictwa w tym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku ma charakter kompleksowej usługi pośrednictwa w świadczeniu przez Bank usług finansowych wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT. Według Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym, kluczowe jest prawidłowe zdefiniowanie usług pośrednictwa. Wnioskodawca chciałby podkreślić, że ani ustawa o VAT, ani Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa o VAT) nie definiują pojęcia usługi pośrednictwa.

Dlatego, zdaniem Wnioskodawcy prawidłowym działaniem jest interpretacja pojęcia pośrednictwa na gruncie wykładni językowej. Dodatkowo, zdaniem Wnioskodawcy, można posiłkować się definicjami zawartymi w innych przepisach prawa oraz orzecznictwem sądowym, przy czym Wnioskodawca chciałby podkreślić, iż nie należy ograniczać się tylko do wykładni polskich sądów ale należy wziąć pod uwagę wykładnię tego pojęcia w kontekście orzeczeń Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej: ETS).

Zgodnie z definicją zawartą w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn. pl) „pośrednictwo” to:

1. Działalność osoby trzeciej mająca na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron,
2. kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy.
   
   

Według Wielkiego Słownika Poprawnej Polszczyzny, pod red. A. Markowskiego, „pośredniczyć” oznacza:

1. Uczestniczyć w załatwianiu formalności potrzebnych do zawarcia umów przez zainteresowane strony,
2. Uczestniczyć w załatwianiu spraw jakichś osób, które nie kontaktują się ze sobą bezpośrednio lub godzić strony, które pozostają w konflikcie.
   
   

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy pośrednictwo obejmuje wszelkie czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą, a podmiotem trzecim.

W wyroku z dnia 26 stycznia 2007 r. o sygn. akt III SA/Wa 3996/08 wydanym przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zostało wskazane że:

„przez usługi pośrednictwa (...) należy rozumieć zespół czynności, które mogą być zarówno czynnościami natury faktycznej, jak i prawnej, jeżeli w ich wyniku dojdzie do nawiązania stosunku prawnego (umownego) pomiędzy dostawcą towarów a ich odbiorcą(...) działania w imieniu osób trzecich (w tym przypadku dostawcy towarów) należy odnieść do wszelkich czynności faktycznych i prawnych składających się na usługę pośrednictwa, przy czym jest on spełniony nie tylko w przypadku posiadania pełnomocnictwa do zawierania umów, lecz również w przypadku istnienia umocowania ze strony dostawcy towarów do podejmowania w jego imieniu i na jego rzecz czynności pośrednictwa”.

Pojęcie pośrednictwa było również przedmiotem rozważań Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. W wyroku z 21 czerwca 2007 r. (C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde) ETS orzekł: „działalność pośrednictwa stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści danej umowy”.

Natomiast w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 roku w sprawie C-235/00 Commissioners of Customs Excise v CSC Financial Services Ltd., ETS wskazał, że znaczenia słowa „negocjacje” (czyli pośrednictwo w rozumieniu Dyrektywy VI), w kontekście art. 138(d)(5), „odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m. in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy (...). Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż zgodnie z orzecznictwem ETS usługa pośrednictwa finansowego:

• powinna stanowić usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,

• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,

• ma na celu dążenie do zawarcia umowy (należy zaznaczyć, że pośrednik nie ma żadnego interesu, co do treści umowy),

• nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy biorąc pod uwagę wskazane powyżej definicje i sądowe wykładnie pojęcia usług pośrednictwa, należy uznać że kompleksowa usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku, opisana w stanie faktycznym powinna zostać zakwalifikowana, jako usługa pośrednictwa finansowego.

Wnioskodawca wykonuje różnego rodzaju czynności faktyczne zmierzające do zawarcia umowy między Bankiem, a klientem Wnioskodawcy, który ma się stać również klientem Banku. Przede wszystkim działanie polega na kojarzeniu stron transakcji tj. Banku jako instytucji finansowej zainteresowanej sprzedażą oferowanych przez nią produktów finansowych z Klientem, czyli podmiotem zainteresowanym z skorzystaniem.

Działanie Wnioskodawcy nie ogranicza się jedynie do czynności technicznych związanych z zawieraniem umowy, czyli m.in. do przekazywania informacji czy do czynności związanych z przetwarzaniem formularzy. Wnioskodawca czynnie działa na rzecz banku, wyszukując oraz kontaktując się za pomocą różnych mediów ze swoimi klientami którzy mogą być żywotnie zainteresowani ofertą Banku.

Jak wynika bezsprzecznie z zakresu czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę na rzecz banku, nadrzędnym celem wszystkich czynności Wnioskodawcy jest doprowadzenie do zawarcia umowy między Bankiem, a klientem. Wszystkie czynności faktyczne podejmowane przez Wnioskodawcę zmierzają do zawarcia umowy między Bankiem a klientem Banku. Kompleksowa usługa obejmująca m.in. dotarcie do klienta zainteresowanego oferowanym przez Bank produktem bankowym, weryfikację, czy klient ten spełnia określane przez Bank wymagania, przedstawienie klientowi procedur i warunków finansowych obowiązujących w Banku dotyczących oferowanego produktu w sposób nierozerwalny wiąże się z usługą główną świadczoną przez Bank, czyli usługą finansową.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że usługa świadczona przez Wnioskodawcę na rzecz Banku wynikająca z zawartej umowy o współpracy ma charakter kompleksowej usługi pośrednictwa w świadczeniu przez Bank usług finansowych wskazanych w art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług ( t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do art. 5a ustawy o VAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W art. 41 ust. 1 ustawy o VAT postanowiono, iż stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 39 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie udzielania poręczeń, gwarancji i wszelkich innych zabezpieczeń transakcji finansowych i ubezpieczeniowych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług, a także zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę;

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług;

Zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy o VAT zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy winny być interpretowane w sposób ścisły, gdyż zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika. Zwolnienia stanowią pojęcia autonomiczne prawa wspólnotowego, które mają na celu uniknięcie rozbieżności pomiędzy państwami członkowskimi w stosowaniu systemu podatku VAT i które należy sytuować w ogólnym kontekście wspólnego systemu podatku VAT.

Stosownie do treści przepisu art. 135 (1) (b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę.

Z brzmienia art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie wyraźnie wynika, iż intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem usług udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych, zarówno tych wykonywanych przez banki, jak również świadczonych przez inne podmioty pośredniczące w ich udzielaniu. Należy stwierdzić, iż wymienione zwolnienie ma charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Ustawodawca szczególny nacisk położył na stronę przedmiotową, nie dokonując zawężenia omawianego zwolnienia wyłącznie do określonej grupy podmiotów. Pogląd taki potwierdza orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE w wyroku w sprawie C-2/95 pomiędzy Sparekassernes Datacenter (SDC) a Skatteministeriet (Dania), gdzie Trybunał stwierdził iż „zwolnienie dotyczące usług finansowych nie jest uzależnione od tego, czy usługa jest wykonywana przez instytucję, która wstępuje w prawny związek z końcowym odbiorcą. Fakt, że dana transakcja jest wykonywana przez osobę trzecią, ale z punktu widzenia końcowego odbiorcy wydaje się być usługą wykonywaną przez bank, nie wyklucza objęcia jej zwolnieniem”. Konkludując można stwierdzić, że wg TSUE usługa finansowa świadczona przez podmiot trzeci nie traci w przedmiotowej sytuacji przymiotu takiej usługi.

W celu rozstrzygnięcia co w świetle ww. przepisów prawa podatkowego należy rozumieć pod pojęciem „pośrednictwa” warto w tym celu odnieść się do wyroku w sprawie sygn. C-453/05 gdzie TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową”.

Wskazać należy, iż co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji, gdy kilka świadczeń obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia jedną usługę, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych.

Kwestia kompleksowości usług była rozstrzygana przez Trybunał Sprawiedliwości UE (C- 349/96, C-41/04). Zgodnie z dorobkiem orzeczniczym, w przypadku czynności powiązanych ekonomicznie i funkcjonalnie ze sobą w taki sposób, że stanowią jedno świadczenie z gospodarczego i ekonomicznego punktu widzenia, wskazane jest ich traktowanie jako jednej nierozłącznej całości także dla celów opodatkowania VAT. Jeżeli kilka świadczeń dokonywanych przez podatnika na rzecz klienta jest ze sobą tak ściśle związane, że tworzy obiektywnie jedno świadczenie z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, to nie należy dla celów podatkowych sztucznie dzielić takiego świadczenia.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę z bankiem, którym głównym celem jest wdrożenie i rozwój wspólnego przedsięwzięcia, jakim jest zaoferowanie klientom Wnioskodawcy dostępu do szerokiego zakresu usług bankowych i finansowych. Poprzez swoje działania Wnioskodawca stwarza klientom możliwość skorzystania ze specjalnie dedykowanych produktów kredytowych oraz leasingu. W związku z umową Wnioskodawca zobowiązany jest świadczyć na rzecz banku usługi pośrednictwa finansowego, za co Wnioskodawca otrzymuje od banku wynagrodzenie (prowizja) ustalone i wypłacane na zasadach określonych w umowie.

Do podstawowych obowiązków Wnioskodawcy należy przede wszystkim:

1. Zachęcanie klientów do zawierania umów o kartę płatniczą i umów kredytu ratalnego, przy użyciu różnych form komunikacji, w tym drogą telefoniczną, mailową czy też bezpośrednio przez pracowników Wnioskodawcy w czasie zakupów,
2. Kojarzeniu stron transakcji tj. banku jako instytucji finansowej zainteresowanej sprzedażą oferowanych przez nią produktów finansowych z klientem czyli podmiotem zainteresowanym skorzystaniem z oferty,
3. Reklamowaniu nowych produktów ułatwiających dokonanie zakupu na terenie punktów sprzedaży w formie szeroko rozumianej kampanii reklamującej dostępność tych produktów dla Klientów Wnioskodawcy,
4. Wspomagania Banku w ocenie sytuacji finansowej Klientów składających takie wnioski,
5. Przyjmowaniu w punktach sprzedaży zapłaty przy użyciu Kart oraz honorowanie zapłaty w formie kredytu.
   
   

Biorąc pod uwagę opis stanu faktycznego, a także obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, iż stanowisko Wnioskodawcy oceniane jako całość jest nieprawidłowe, gdyż w zakresie specjalnie dedykowanych produktów kredytowych znajduje się również usługa leasingu, która jest wyłączona ze zwolnienia od podatku w myśl art. 43 ust. 15 pkt 3.

Kluczową rolę w rozwiązaniu wskazanego we wniosku problemu odgrywają przepisy art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT. Z przepisów tych wynika, iż zwalnia się od podatku usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, usługi pośrednictwa w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli. Ze stanu faktycznego wynika że Wnioskodawca wykonuje czynności pośrednictwa w świadczeniu usług finansowych, bowiem wykonywanie różnego rodzaju czynności faktycznych zmierzające do zawarcia umowy między Bankiem a klientem Banku, w tym dotarcie do klienta zainteresowanego oferowanym przez Bank produktem bankowym, reklamowanie produktów, zachęcanie klientów, którzy dokonują zakupów w każdym z punktów sprzedaży Wnioskodawcy do zawierania umów o kartę płatniczą i umów kredytu ratalnego, weryfikację, czy klient ten spełnia określane przez Bank wymagania itp., stanowią usługę, która w sposób nierozerwalny wiąże się z usługą główną świadczoną przez Bank, czyli usługą finansową.

Dokonując zatem analizy przedstawionych czynności wymienionych w pkt 1, 2, 4, 5 złożonego wniosku określających podstawowe obowiązki Wnioskodawcy, należy uznać iż w istocie są one szeregiem pojedynczych czynności faktycznych, które jednak same w sobie nie stanowią odrębnej całości. Istotnym jest fakt, iż celem wykonywanych przez Wnioskodawcę tych czynności jest sprzedaż produktów finansowych. Wyodrębnienie ich jest niezasadne ze względu na cel ich świadczenia, jakim jest niewątpliwie zawarcie umowy z klientem i sprzedaż konkretnego produktu, jakim jest kredyt, karta płatnicza czy usługa leasingu.

Wskazać ponadto należy, iż niektóre czynności, co do wykonywania których zobowiązał się Wnioskodawca, mają charakter jedynie czynności techniczno-administracyjnych i polegają na wykonywaniu działań uzupełniających w stosunku do czynności zasadniczych. Podejmowanie tych czynności jest jednak niezbędne (podobnie jak wykonywanie wszystkich czynności wymienionych w niniejszym wniosku) dla osiągnięcia celu dla jakiego zostały one podjęte. Zatem biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa, jak również przedstawiony we wniosku opis zaistniałego stanu faktycznego, stwierdzić należy, że przedmiotowe czynności wymienione przez Wnioskodawcę stanowią usługę kompleksową pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytu ratalnego czy kart płatniczych korzystających ze zwolnienia od podatku, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast świadczenie usług pośrednictwa w zakresie usług leasingu, jako wyłączone ze zwolnienia od podatku w myśl art. 43 ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT, na podstawie art. 41 ust. 1, art. 146a pkt 1 ustawy jest opodatkowane w 2011 r. 23% stawką podatku od towarów i usług.

W konsekwencji powyższego zgodzić należy się z Wnioskodawcą, że kompleksowa usługa pośrednictwa finansowego w zakresie produktów bankowych takich jak kredyt czy karta płatnicza na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 i 40 ustawy o VAT jest zwolniona z opodatkowania. Jednakże Organ dokonując oceny jako całości uznaje stanowisko za nieprawidłowe, gdyż jak wynika ze stanu faktycznego Wnioskodawca stworzył klientom możliwość skorzystania ze specjalnie dedykowanych produktów kredytowych oraz leasingu. Jak już wcześniej podkreślano usługa leasingu, jest wyłączona ze zwolnienia od podatku w myśl art. 43 ust. 15 pkt 3 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.