INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 kwietnia 2012 r. (data wpływu 10 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku opłat eksploatacyjnych (tj. z tytułu dostaw mediów,, wywozu nieczystości, zarządzania nieruchomością wspólną i telewizji kablowej) w związku z najmem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 kwietnia 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania opłat eksploatacyjnych (tj. z tytułu dostaw mediów,, wywozu nieczystości, zarządzania nieruchomością wspólną i telewizji kablowej) w związku z najmem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności m.in. wynajmuje w swoim imieniu i na własny rachunek lokale mieszkalne wyłącznie na cele mieszkalne osobom fizycznym i osobom prawnym. Lokale te położone są w budynkach, w których Wnioskodawca jest jednym z współwłaścicieli lokali, będąc jednocześnie członkiem wspólnoty mieszkaniowej. Lokale są wynajmowane na podstawie zawartych z najemcami umów cywilnoprawnych. Najemcy lokali, zgodnie z umowami najmu, są zobowiązani co miesiąc uiszczać czynsz oraz opłaty eksploatacyjne niezależne od właściciela. Są to: opłaty za media (woda i ścieki, ogrzewanie, energia elektryczna, wywóz śmieci), koszty zarządu nieruchomością wspólną (sprzątanie, bieżące konserwacje, media), opłaty za korzystanie z telewizji kablowej. Na dostawę mediów do lokali umowy zawierane są pomiędzy wspólnotą mieszkaniową a dostawcą mediów. Wspólnoty obciążają właścicieli lokali, w tym Wnioskodawcę, kosztami zarządu nieruchomością wspólną oraz kosztami dostawy mediów na podstawie faktur VAT, rachunków i not obciążeniowych. Natomiast na dostawę energii elektrycznej oraz usług telewizji kablowej Wnioskodawca otrzymuje odrębne faktury bezpośrednio od dostawców poszczególnych usług.

Wnioskodawca, jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w każdym miesiącu, dokonując sprzedaży usługi najmu nieruchomości na własny rachunek, wystawia faktury VAT wszystkim najemcom lokali mieszkalnych, w których wskazuje:

• należność z tytułu czynszu za najem lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkalne, stosując zwolnienie od VAT,
• należność z tytułu opłat eksploatacyjnych (w tym za energię elektryczną i telewizję), stosując zwolnienie od podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca stosuje prawidłowo stawkę podatku VAT dla opłat eksploatacyjnych (tj. z tytułu dostawy mediów, wywozu śmieci, zarządzania nieruchomością wspólną i telewizji kablowej) w związku z najmem lokali mieszkalnych na cele mieszkalne...

Zdaniem Wnioskodawcy, opłaty związane z korzystaniem z lokalu mieszkalnego, tj. opłaty za wodę i ścieki, energię cieplną, energię elektryczną, wywóz śmieci, koszty zarządu nieruchomością wspólną przypadające na lokal oraz opłaty za korzystanie z telewizji kablowej, do których uiszczania zobowiązał się najemca w umowie najmu, nie stanowią odrębnej usługi, lecz stanowią część świadczonej usługi zasadniczej - usługi najmu i razem stanowią jedno niepodzielne świadczenie, do opodatkowania którego należy zastosować stawkę podatku VAT właściwą dla usługi zasadniczej, tj. usługi najmu. Stanowisko Wnioskodawcy jest oparte na interpretacjach indywidualnych wydanych na tle analogicznych stanów faktycznych, jak stan faktyczny dotyczący Wnioskodawcy i opisany w niniejszym wniosku, tj. interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 5 grudnia 2011 r. sygn. IBPP3/443-1076/11/AB, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 stycznia 2012 r. sygn. IBPP2/443-1186/11/AB, interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. ITPP1/443-1268/11/BK oraz interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 października 2011 r. sygn. IPPP3443-1042/11-2/KT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z art. 8 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, postawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do brzmienia art. 30 ust. 3 cyt. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług, stosownie do treści art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146 f: stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,

Zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Niewymienienie danego towaru lub usługi w ustawie lub przepisach wykonawczych jest jednoznaczne z obowiązkiem zastosowania stawki podstawowej.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Ze złożonego wniosku wynika, że w ramach prowadzonej działalności m.in. wynajmuje w swoim imieniu i na swój rachunek lokale mieszkalne wyłącznie na cele mieszkalne osobom fizycznym i osobom prawnym.

Najemcy lokali zgodnie z umowami najmu są zobowiązani co miesiąc uiszczać czynsz oraz opłaty eksploatacyjne niezależne od właściciela. Są to: opłaty za media (woda i ścieki, ogrzewanie, energia elektryczna, wywóz śmieci), koszty zarządu nieruchomością wspólną (sprzątanie, bieżące konserwacje, media), opłata za korzystanie z telewizji kablowej. Na dostawę mediów do lokali umowy zawierane są pomiędzy wspólnotą mieszkaniową a dostawcą mediów. Wspólnoty obciążają właścicieli lokali, w tym Wnioskodawcę, kosztami zarządu nieruchomością wspólną oraz kosztami dostawy mediów na podstawie faktur VAT, rachunków i not obciążeniowych. Natomiast na dostawę energii elektrycznej oraz usług telewizji kablowej Wnioskodawca otrzymuje odrębne faktury bezpośrednio od dostawców poszczególnych usług.

Wnioskodawca jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w każdym miesiącu, dokonując sprzedaży usługi najmu nieruchomości na własny rachunek, wystawia faktury VAT wszystkim najemcom lokali mieszkalnych, w których wskazuje:

• należność z tytułu czynszu za najem lokalu mieszkalnego wyłącznie na cele mieszkalne, stosując zwolnienie od VAT,
• należność z tytułu opłat eksploatacyjnych (w tym za energię elektryczną i telewizję), stosując zwolnienie od podatku VAT.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy na wstępie, że umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony - zarówno wynajmującego, jak i najemcę - określone przepisami obowiązki. W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Należy zaznaczyć, że strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu najmu (np. media), ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (energia elektryczna, woda, odprowadzenie ścieków itp.).

W przypadku najmu lokali mieszkalnych ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za tzw. media, stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż wyłącznie media, które są niezbędne do prawidłowego korzystania z lokalu stanowią wraz z czynszem obrót z tytułu świadczenia usług najmu.

W takim przypadku najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu, mające w stosunku do niej charakter poboczny. Usługa pomocnicza, taka jak zapewnienie przykładowo energii elektrycznej, czy dostawy wody nie stanowi celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej.

Najemca odrębnie i niezależnie od czynszu może ponosić koszty mediów, jeżeli zawrze umowę bezpośrednio z jej dostawcą. W przypadku braku takiej umowy, jak wskazano powyżej, najem pozostaje usługą złożoną z różnych świadczeń, prowadzących do realizacji określonego celu - najmu nieruchomości.

Zwrócić należy także uwagę na to, że zgodnie z wolą ustawodawcy kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy 2006/112/WE. Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, (…) podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności, z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje koszty dodatkowe, takie jak koszty prowizji, opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dostawcę lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że w przypadku umowy najmu przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest usługa główna, tj. najem lokalu mieszkalnego, a koszty dodatkowe, w tym opłaty z tytułu niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania lokalu mediów - w omawianym przypadku: dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, energii elektrycznej i energii cieplnej, wywóz śmieci oraz koszty zarządu nieruchomością wspólną (sprzątanie, bieżąca konserwacja, media) - stanowią elementy rachunku kosztów zmierzające do ustalenia kwoty odpłatności za usługę najmu, bowiem z ekonomicznego punktu widzenia dopełniają świadczenie zasadnicze i nie należy ich sztucznie oddzielać od tego świadczenia.

Tym samym, ponoszone przez wynajmującego wydatki niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu najmu (gdy korzystający z lokalu nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą ww. mediów) stanowią wraz z czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, z tytułu świadczenia usług najmu na rzecz najemców.

Ponadto zauważyć należy, że odrębne potraktowanie dodatkowych kosztów obciążających najemców z tytułu mediów i innych opłat (kosztów zarządu nieruchomością wspólną), które są niezbędne do świadczenia usługi najmu, stanowiłoby sztuczne dzielenie usługi najmu. Podobne stanowisko wyraża Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w orzeczeniu z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie Card Protection Plan Ltd v Commissioners of Customs and Excise (C-349/96), rozstrzygnął kwestię, czy świadczenie usług obejmujące kilka części składowych należy traktować jako pojedyncze świadczenie, czy też jako dwa lub więcej świadczeń. Trybunał stwierdził w nim, iż w tym przypadku (do usług pomocniczych) stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej; usługę należy uznać więc za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla klienta celu samego w sobie, lecz środek do lepszego wykorzystania usługi zasadniczej.

Mając powyższe na uwadze, odnosząc się do stanu faktycznego zawartego we wniosku, wskazać należy, że jeżeli z zawartej umowy najmu wynika, że oprócz czynszu najmu najemcy zobowiązani są ponosić również inne koszty, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu najmu, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także te dodatkowe koszty bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, czyli koszty, którymi Wnioskodawca obciąża najemcę w związku ze świadczeniem usługi najmu – w omawianym przypadku dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, energii elektrycznej i energii cieplnej, wywóz śmieci oraz koszty zarządu nieruchomością wspólną (sprzątanie, bieżąca konserwacja, media).

Zatem, zgodnie z ogólnymi zasadami podatku od towarów i usług w przypadku świadczenia konkretnej usługi, w tym przypadku usługi wynajmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe, nie powinno się sztucznie wyodrębniać z jednej kompleksowej usługi, jaką jest usługa najmu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je na innych zasadach. Do takiego postępowania nie uprawniają przywołane wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. Jak wykazano bowiem, w przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę o charakterze kompleksowym, stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie refakturowania jej poszczególnych elementów.

Reasumując wskazać należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę od najemców lokali mieszkalnych opłaty za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków, energii elektrycznej i energii cieplnej, wywóz śmieci oraz koszty zarządu nieruchomością wspólną (sprzątanie, bieżąca konserwacja, media) stanowią wraz w czynszem obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług najmu i przy założeniu, że najem dotyczy nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub ich części wyłącznie na cele mieszkaniowe, usługa ta korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast w kwestii odsprzedaży usług telewizji kablowej, które Wnioskodawca również wymienia obok innych „mediów”, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania przedmiotu najmu, należy zauważyć, iż świadczenie to jest świadczeniem samodzielnym i odrębnym od usługi najmu. Mimo że usługi telewizji kablowej towarzyszą korzystaniu z najmowanego lokalu mieszkalnego, to nie są one niezbędne do korzystania z tego obiektu (por. wyrok TS UE z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07).

W związku z tym należy uznać, że celem obciążenia kosztami usługi telewizji kablowej najemcy, który faktycznie korzysta z tej usługi, jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik nabywa usługę, a następnie odsprzedaje ją w takiej samej formie swojemu kontrahentowi. Zatem w odniesieniu do usług telewizji kablowej, Wnioskodawca jest obowiązany do zastosowania w wystawianych fakturach VAT na rzecz najemców stawki właściwej dla usługi telewizji kablowej, tj. stawki w wysokości 23%. W tym bowiem przypadku spełnione są wszystkie warunki niezbędne dla opodatkowania usługi telewizji kablowej na zasadach tożsamych jak bezpośredni świadczący tą usługę.

Jak wyżej wskazano, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest uznawany za dokonującego sprzedaży usług telewizji kablowej, jako świadczenia odrębnego od świadczonych usług najmu, które nie jest niezbędne do świadczenia usługi podstawowej (usługi najmu).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.