INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 maja 2012r. (data wpływu 24 maja 2012r.), uzupełnionym pismem z dnia 7 sierpnia 2012r. (data wpływu 9 sierpnia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku od towarów i usług, m.in. w zakresie opodatkowania czynności nabycia przez Spółkę wierzytelności - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2012r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego w części dotyczącej podatku od towarów i usług, m.in. w zakresie opodatkowania czynności nabycia przez Spółkę wierzytelności.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 7 sierpnia 2012r. (data wpływu 9 sierpnia 2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 31 lipca 2012r. znak: IBPP2/443-504/12/RSz.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej również: Spółka) prowadzi działalność gospodarczą, w zakresie obrotu wierzytelnościami. Na podstawie zawartych umów cesji Spółka nabywa wierzytelności wymagalne i dokonuje ich windykacji na własny rachunek. Tego rodzaju transakcje dominują w prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. W poszczególnych przypadkach zdarza się, że umowa cesji przewiduje możliwość jej rozwiązania i przelewu zwrotnego zakupionej wierzytelności. W praktyce zdarza się również, że Spółka nie dokonuje windykacji nabytej wierzytelności, lecz odsprzedaje ją po cenie wyższej niż cena zakupu albo dokonuje konwersji wierzytelności na udziały lub akcje dłużników.

Spółka nabywa przedmiotowe wierzytelności po cenie niższej niż ich wartość nominalna. Różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich nabycia (tzw. dyskonto) odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży. Co więcej, Wnioskodawca nie uzyskuje poza dyskontem żadnego wynagrodzenia, w szczególności nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia tych wierzytelności. Ponadto, Spółka nie świadczy dodatkowych usług na rzecz kontrahentów, od których nabywa wierzytelności.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, Spółka otrzymała w dniu 1 czerwca 2010r. indywidualne interpretacje podatkowe wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach o sygn. IBPP2/443-190/10/RSz, IBPP2/443-456/10/RSz oraz IBPP2/443-457/10/RSz. Z powyższych interpretacji wynika, że:

• nabycie wierzytelności przez Spółkę stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu VAT,
• usługi te stanowią szeroko pojęte usługi ściągania długów, ponieważ prowadzą do uwolnienia wierzyciela od ciężaru odzyskiwania wierzytelności, a zatem podlegają opodatkowaniu podstawową stawką VAT,
• podstawą opodatkowania jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności a wartością, którą Spółka płaci wierzycielowi pierwotnemu pomniejszoną o kwotę należnego podatku,
• obowiązek podatkowy powstaje w momencie wystawienia faktury, nie później niż w terminie 7 dni od momentu podpisania umowy cesji z wierzycielem pierwotnym.
  
  

W związku z tym, że w dniu 27 października 2011r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE) wydał wyrok w sprawie C-93/10 w zakresie opodatkowania VAT transakcji polegających na nabywaniu wierzytelności, Spółka uważa za zasadne ponowne złożenie wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w wyżej wymienionym zakresie.

W piśmie z dnia 7 sierpnia 2012r. Wnioskodawca dodatkowo wyjaśnił, iż:

1. Cena, po której Spółka nabywa wierzytelności odzwierciedla wyłącznie rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży. Jak zostało wskazane, we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji z dnia 22 maja 2012r., Spółka nie uzyskuje żadnego wynagrodzenia, w tym nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia przedmiotowych wierzytelności. Nabywane wierzytelności są przez Spółkę egzekwowane we własnym imieniu lub sprzedawane i dopiero w sytuacji uzyskania ceny sprzedaży wyższej od ceny zakupu lub wyegzekwowania kwoty wyższej od ceny zakupu, Spółka realizuje zysk w związku z przeprowadzonymi transakcjami. Kwestia dalszego obrotu lub egzekucji nabytych wierzytelności pozostaje jednak całkowicie w gestii Spółki i jest oderwana od transakcji ich zakupu.
2. Zawierane przez Spółkę umowy cesji wierzytelności nie zobowiązują Spółki do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności.
3. Spółka zawiera umowy cesji wierzytelności, w których jest uprawniona do powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz zbywców tych wierzytelności, jak i umowy cesji, w których takie uprawnienie Spółce nie przysługuje. Niemniej jednak, Spółka zwraca uwagę, że wszystkie czynności podejmowane w celu windykacji nabytych wierzytelności podejmowane są na wyłączny koszt oraz ryzyko Wnioskodawcy oraz w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. W przypadku dokonania powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności Spółce nie przysługuje jakiekolwiek roszczenie względem zbywcy wierzytelności w odniesieniu do podjętych przez Wnioskodawcę czynności zmierzających do wyegzekwowania wierzytelności, czy też poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów windykacji. Czynności egzekucyjne są podejmowane na wyłączny koszt i ryzyko Wnioskodawcy.
4. W żadnej z zawartych umów cesji wierzytelności nie zostały zawarte postanowienia pozwalające na zmianę umówionej ceny wierzytelności, w tym ze względu na fakt powodzenia, czy też nie czynności zmierzających do wyegzekwowania nabytych wierzytelności.
5. Nie istnieje żaden stosunek prawny rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia przez zbywcę wierzytelności na rzecz Spółki w związku z nabyciem i egzekucją wierzytelności.
6. Umowy cesji wierzytelności zawierane przez Spółkę nie zawierają jakiegokolwiek upoważnienia dla Wnioskodawcy do występowania wobec dłużnika w celu egzekwowania wierzytelności na rachunek zbywców tych wierzytelności.
7. Spółka nabywa wierzytelności we własnym imieniu i na własne ryzyko.
8. Przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji z 22 maja 2012r. są wierzytelności, które w dacie ich nabycia są wymagalne. W ramach prowadzonej działalności, Spółka nabywa co prawda również wierzytelności niewymagalne, niemniej konsekwencje podatkowe nabywania tego rodzaju wierzytelności nie są przedmiotem niniejszego postępowania interpretacyjnego.
9. Nabywane przez Spółkę wierzytelności wynikają z umów cywilnoprawnych dotyczących świadczenia usług lub dostawy towarów bądź innych umów o charakterze zobowiązaniowym zawartych przez zbywców tych wierzytelności. Spółka informuje, że nabywane przez nią wierzytelności są wymagalne, a ich nabycie może nastąpić również po wszczęciu przez pierwotnego dłużnika postępowania sądowego, egzekucyjnego, czy też upadłościowego (zarówno układowego, jak i likwidacyjnego), jak i przed wszczęciem tych postępowań. Uzgodniona cena zakupu wierzytelności każdorazowo uwzględnia ich ekonomiczną wartość w chwili sprzedaży, która to wartość wynika m.in. z etapu postępowania, na jakim znajduje się dochodzenie wierzytelności będącej przedmiotem zakupu.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku jako nr 1)

Czy nabycie przez Spółkę wierzytelności wymagalnych w trybie art. 509 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny stanowi usługi opodatkowane podatkiem od towarów usług, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT...

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Wnioskodawcy nabycie wierzytelności wymagalnych w trybie art. 509 § 1 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r., Nr 16, poz. 93 ze zm., dalej: kc) nie stanowi usługi opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT. Poniżej Spółka przedstawia uzasadnienie prawne swojego stanowiska w tym zakresie.

Zgodnie z art. 509 § 1 kc, w ramach umowy cesji wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z przytoczonego przepisu wynika, że w ramach umowy cesji prawa i obowiązki wynikające z istniejącego zobowiązania przechodzą na inną osobę, przy czym istota stosunku zobowiązaniowego nie ulega zmianie. Zmieniają się wyłącznie uczestnicy zobowiązania (w przedmiotowym przypadku po stronie wierzyciela). Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszące, własność. Dodać należy, że cesja nie ma formy samoistnej umowy, dlatego też dla jej realizacji musi być dokonana czynność cywilnoprawna, na podstawie której nastąpi przeniesienie wierzytelności. Z treści art. 510 § 1 kc wynika, że czynnością stanowiącą podstawę cesji może być umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inne umowy zobowiązujące do przeniesienia wierzytelności. W sytuacji opisanej przez Wnioskodawcę podstawą dokonania cesji są umowy kupna-sprzedaży wierzytelności za ustaloną w umowie cenę.

W celu ustalenia skutków takiej czynności na gruncie przepisów o VAT należy ustalić, czy nabycie wymagalnej wierzytelności pieniężnej stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i usług i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Wynika z tego, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają czynności odpłatne. Odpłatność oznacza wykonywanie czynności za wynagrodzeniem (zapłatą ceny). Wnioskując a contrario należy stwierdzić, że jeżeli dana czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, to nie ma podstawy opodatkowania, a tym samym takie świadczenie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Podkreślić jednak należy, że nie każda płatność, jaką otrzymuje świadczeniodawca, może być uznana za płatność (wynagrodzenie) za usługę. Istotne jest by pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istniał stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych. W takim bowiem przypadku wynagrodzenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej konsumentowi usługi. Innymi słowy, pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem (usługą) powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Powyższe potwierdza również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA) z 12 stycznia 2010r. o sygn. I FSK 1627/08. W wyroku tym podkreślono, że „<...> świadczenie usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcę) i tego, który świadczenie usługi odbiera (usługobiorcę), czyli konsumenta usługi. Pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą istnieje stosunek prawny, którego rezultatem jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wykonawca usługi otrzymuje wynagrodzenie w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy, a pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek".

Wnioskując z powyższego należy stwierdzić, że podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, a więc czynność opodatkowaną podatkiem VAT, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego (bądź należnego), jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. Jeśli więc obok umowy cesji, nie występuje świadczenie jakiejkolwiek usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz zbywcy za bezpośrednim wynagrodzeniem otrzymywanym przez nabywcę tych wierzytelności, to nie można stwierdzić, że na podstawie umów cesji dochodzi do świadczenia jakichkolwiek usług.

Powyższe rozważania Spółki zostały potwierdzone w wyroku TSUE z 27 października 2011r. w sprawie C-93/10. W omawianym wyroku TSUE stwierdził, że „podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania wspomnianej dyrektywy , jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży".

Zgodnie ze stanem faktycznym, Spółka nabywa od swoich kontrahentów wymagalne wierzytelności po cenie niższej niż ich wartość nominalna. Spółka nie uzyskuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, w szczególności Spółka nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia wierzytelności od swoich kontrahentów. Różnica pomiędzy wartością nominalną tych wierzytelności, a ceną nabycia (dyskonto) odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności. W konsekwencji, ww. dyskonto nie może zostać uznane za wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz zbywców wierzytelności. Tym samym należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku Spółka, na podstawie zawartych umów cesji, dokonuje jedynie zapłaty ceny za nabywane wierzytelności. Ponadto, w ramach przedmiotowych umów Spółka nie zobowiązuje się do jakichkolwiek działań na rzecz zbywców wierzytelności, w tym nie zobowiązuje się do ściągania długów na rzecz innych podmiotów, a wynikających z przelewanych wierzytelności. Tym samym dalsze losy wierzytelności są poza transakcjami cesji, a ewentualne podjęcie przez Wnioskodawcę działań zmierzających do ściągnięcia długu nie będzie już wynikało z transakcji zawartych ze zbywcami wierzytelności. W rezultacie, Wnioskodawca w zakresie nabywania wierzytelności nie dokonuje czynności opodatkowanej w rozumieniu art. 5 ustawy o VAT.

Rozważania Spółki przedstawione powyżej potwierdza również wydany 19 marca 2012r. wyrok poszerzonego składu siedmiu sędziów NSA o sygn. I FPS 5/11, który stwierdził, że „żadna transakcja nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudnej, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie będzie mogła być zakwalifikowana jako świadczona przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT”. Przedmiotowe orzeczenie wydano w rezultacie skierowania do rozstrzygnięcia przez ten skład zagadnienia prawnego budzącego poważne wątpliwości, tj. „czy nabycie wierzytelności pieniężnej w celu windykacji na podstawie umowy przelewu, określonej w art. 509 i następne ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. - Kodeks cywilny jest usługą ściągania długów w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt l i art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług...". Rozstrzygnięcie (przedstawione powyżej) na ww. pytanie zostało oparte o odpowiedź udzieloną na pytanie prejudycjalne przez TSUE w cytowanym powyżej wyroku z 27 października 2011r. w analogicznej sprawie (C-93/10). Z uzasadnienia do ww. wyroku NSA wynika, że „zarówno z celu postępowania określonego w art. 267 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (tekst skonsolidowany Dz. U. UE C 83 z 30 marca 2010r.), jakim jest zapewnienie jednolitej wykładni i stosowania prawa wspólnotowego, jak i z zasady efektywności prawa wspólnotowego, która byłaby zagrożona, gdyby sądy krajowe odmawiały stosowania prawa w rozumieniu przyjętym przez TSUE, wynika że odpowiedź udzielona przez TSUE na wskazane pytanie prejudycjalne wiąże sądy krajowe państw członkowskich UE w zakresie dokonanej wykładni prawa wspólnotowego, tym samym bezpośrednio wpływając na wyjaśnienie wątpliwości w analizowanej przez sąd sprawie". Oznacza to, że w celu zapewnienia jednolitej wykładni przepisów prawa wspólnotowego, orzeczenia TSUE należy uznać za wiążące dla sądów krajowych. Zdaniem Wnioskodawcy, ww. twierdzenia odnośnie do uwzględniania wykładni TSUE w rozstrzyganych sprawach znajdują również zastosowanie w przypadku dokonywania wykładni przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe.

Co więcej, Wnioskodawca wskazuje, że Minister Finansów stosownie do art. 14e § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005, Nr 8, poz. 60 ze zm.) zobowiązany jest przy wydawaniu interpretacji do uwzględniania orzecznictwa sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Powyższy przepis wskazuje zatem, że orzeczenia powołane przez podmiot wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej na poparcie swojego stanowiska powinny zostać każdorazowo przeanalizowane przez Ministra Finansów celem uniknięcia nieprawidłowości w interpretowaniu i stosowaniu prawa podatkowego. Takie stanowisko potwierdza m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w wyroku z 2 lutego 2012r. o sygn. I SA/Sz 950/11. Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy, wyrok TSUE z 27 października 2011r. w sprawie C-93/10 oraz wyrok NSA z 19 marca 2012r. o sygn. I FPS 5/11 powinny zostać uwzględnione w analizowanej sprawie.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że nabywane przez Spółkę wymagalne wierzytelności, w trybie art. 509 § 1 kc, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowią odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, zaś w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść dla świadczącego usługę.

Stosownie do brzmienia ust. 2 powyższego artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana w przepisach art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z brzmieniem art. 509 § 1 tej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

W myśl § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Jak stanowi art. 510 § 1 tej ustawy, umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na podstawie której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność.

W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja będzie miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w zakresie obrotu wierzytelnościami. Spółka nabywa od swoich kontrahentów wymagalne wierzytelności po cenie niższej niż ich wartość nominalna. Spółka nie uzyskuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, w szczególności Spółka nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia wierzytelności od swoich kontrahentów. Zawierane przez Wnioskodawcę umowy cesji wierzytelności nie zobowiązują go do jakiegokolwiek świadczenia na rzecz zbywcy wierzytelności. Wnioskodawca nabywa wierzytelności we własnym imieniu i na własne ryzyko. Cena, po której Wnioskodawca nabywa wierzytelności odzwierciedla wyłącznie rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży. W ocenie Wnioskodawcy, ww. dyskonto nie może zostać uznane za wynagrodzenie Spółki z tytułu świadczenia jakichkolwiek usług na rzecz zbywców wierzytelności

Z opisu sprawy wynika również, iż podstawą dokonania cesji są umowy kupna-sprzedaży wierzytelności za ustaloną w umowie cenę. W analizowanym przypadku Spółka, na podstawie zawartych umów cesji, dokonuje jedynie zapłaty ceny za nabywane wierzytelności.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że w tym konkretnym przypadku, skoro – jak wskazał Wnioskodawca - cena, jaką zapłaci cedentowi wierzytelności będzie odpowiadać ekonomicznej wartości tej wierzytelności, a w związku z zawarciem umowy przelewu (cesji) nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Opisana we wniosku, w zaistniałym stanie faktycznym, transakcja dotyczy jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wyraźnie wskazał, iż nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego, a nabywając wierzytelność Spółka nie uzyskuje z tego tytułu żadnego wynagrodzenia, w szczególności Spółka nie otrzymuje żadnych prowizji z tytułu nabycia wierzytelności od swoich kontrahentów. Nabywając we własnym imieniu i na własny rachunek cudzą wierzytelność Wnioskodawca wejdzie w miejsce dotychczasowego wierzyciela, natomiast dalsze losy wierzytelności są poza tą transakcją.

W zaistniałej sytuacji, Wnioskodawca nie dokona również nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającym opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez niego wierzytelności miały służyć do celów innych niż Jego działalność gospodarcza.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie, w sytuacji gdy ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, Wnioskodawca nie będzie dokonywał czynności, które na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że nabywane przez Spółkę wymagalne wierzytelności, w trybie art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowią odpłatnego świadczenia usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jest prawidłowe.

Ponadto informuje się, iż ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca zagadnienia objętego pytaniem nr 2 do nr 5, w części dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych jest przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.