INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 8 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 2 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 1 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 26 marca 2012 r. znak ILPB1/415-236/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 marca 2012 r., a w dniu 2 kwietnia 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 29 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Do dnia x.12.2011 r. X, Y, Z tworzyli spółkę jawną z udziałami w zyskach i stratach spółki odpowiednio 40%, 30% i 30%. Od x.01.2012 r. ze spółki ustąpił X. Y i Z kontynuują umowę spółki jawnej i wypłacili X jego wkład pieniężny do spółki (wniesiony przy zakładaniu spółki). Jedynym pozostałym do rozliczenia pomiędzy wspólnikami majątkiem spółki, nabytym jeszcze w trakcie funkcjonowania spółki w składzie X, Y, Z jest budynek biurowy, wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością spółki, o wartości rynkowej 500.000 zł. Budynek został nabyty za kwotę 400.000 zł i zamortyzowany do tej pory w części – 300.000 zł (koszt amortyzacji zaliczony do kosztów uzyskania przychodów). Aby wypłacić ustępującemu wspólnikowi (X) przypadający na niego udział w budynku, czyli 40%, aktualni udziałowcy spółki jawnej (Y i Z) zamierzają tego dokonać w gotówce (przelew na konto X). Wysokość przekazanej kwoty wniesie 40% x 500.000 zł, czyli 200.000 zł.

W uzupełnieniu wskazano, iż Wnioskodawca jest udziałowcem pozostającym w spółce, tj. Y. Budynek biurowy jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (wynikające z uzupełnienia wniosku).

Czy przekazana X kwota 200.000 zł stanie się w spółce Y i Z kosztem, czy też powinna zwiększyć kwotę przyjętą do amortyzacji, jako że aby zachować prawo do całego majątku (budynku) Y i Z ponieśli wydatek 200.000 zł (pierwotnie przy zakupie budynku jeszcze w ramach spółki z X)...

Zdaniem Wnioskodawcy, Y i Z powinni z dniem wypłacenia ustępującemu wspólnikowi kwoty 200.000 zł zwiększyć kwotę, od której liczą amortyzację budynku ze 100.000 zł o wypłacone wspólnikowi 200.000 zł lub w całości kwotę przekazaną X zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Własne stanowisko Wnioskodawcy wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), spółka osobowa to – spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 64 § 1 ww. ustawy, pomimo śmierci lub ogłoszenia upadłości wspólnika oraz pomimo wypowiedzenia umowy spółki przez wspólnika lub jego wierzyciela, spółka trwa nadal pomiędzy pozostałymi wspólnikami, jeżeli umowa spółki tak stanowi lub pozostali wspólnicy tak postanowią.

Mimo zajścia zatem wymienionych w ww. przepisie przyczyn, istnieje możliwość utrzymania bytu spółki jawnej. Wspólnicy bowiem w drodze umowy mogą tak postanowić, zamieszczając odpowiednie postanowienie w tych sprawach, lub też mogą podjąć taką decyzję później, czyli w czasie funkcjonowania spółki, zabezpieczając się w ten sposób przed możliwością rozwiązania umowy spółki. Ponadto, należy podkreślić, iż mimo zajścia okoliczności, o których mowa w art. 64 § 1 ksh, spółka trwa chociaż w umowie spółki nie zawarto takiego postanowienia. Wystarczy jednak, że wszyscy wspólnicy zawrą w tej sprawie takie uzgodnienie.

Natomiast zasady rozliczania się spółki m.in. z występującym wspólnikiem reguluje art. 65 ksh.

Przepis art. 65 § 1 ksh traktuje o ustaleniu wartości udziału kapitałowego wspólnika albo jego spadkobierców w przypadku wystąpienia ze spółki. Stosownie do tego przepisu wartość udziału kapitałowego wspólnika albo jego spadkobiercy oznacza się na podstawie osobnego bilansu, uwzględniającego wartość zbywczą majątku spółki.

W aspekcie powyższego, wystąpienie wspólnika ze spółki jawnej powoduje obowiązek rozliczenia się z występującym wspólnikiem. Rozliczenie poprzedza ustalenie wartości udziału kapitałowego występującego wspólnika. Następuje to poprzez sporządzenie osobnego bilansu, który uwzględnia wartość zbywczą spółki, czyli wartość jej majątku w obrocie prawnym i gospodarczym. Sporządzony bilans powinien uwzględnić wszystkie składniki materialne i niematerialne, które mają wartość wymierną w pieniądzu.

Udział kapitałowy obliczony w sposób określony w § 1 i § 2, powinien być wypłacony w pieniądzu (art. 65 § 3 ksh.). Rzeczy wniesione do spółki przez wspólnika tylko do używania zwraca się w naturze. Natomiast nie zwraca się wspólnikowi rzeczy, które wniósł na własność jako jego wkład. Rzeczy te zostały bowiem scedowane na własność spółki i wspólnik nie ma prawa do ich wydania w naturze, a ich wartość powinna być uwzględniona w bilansie.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tut. organ stwierdza co następuje.

W przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki niemającej osobowości prawnej, podatnikiem podatku dochodowego nie jest spółka, lecz jej wspólnicy. W przypadku wspólników będących osobami fizycznymi, podlegają oni odpowiednio opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. w przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Przy czym, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W związku z powyższym, przychody i koszty związane z działalnością spółki osobowej, wspólnicy powinni określać proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku spółki.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że do końca 2011 roku wspólnikami spółki jawnej: X, Y, Z. Od stycznia 2012 roku ze spółki ustąpił jeden wspólnik. Wspólnikowi temu wypłacono jego wkład pieniężny, wniesiony przy zakładaniu spółki.

Jedynym pozostałym do rozliczenia pomiędzy wspólnikami majątkiem spółki, nabytym jeszcze w trakcie funkcjonowania spółki w pełnym składzie jest budynek biurowy, który jest wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością spółki. Wspólnicy zamierzają wypłacić ustępującemu wspólnikowi przypadający na niego udział w budynku.

Wnioskodawca uważa, że wspólnicy powinni z dniem wypłacenia ustępującemu wspólnikowi kwoty 200.000 zł zwiększyć kwotę, od której liczą amortyzację budynku ze 100.000 zł o wypłacone wspólnikowi 200.000 zł lub w całości kwotę przekazaną X zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Powołany wcześniej art. 65 ksh reguluje zasady rozliczania się spółki z jej byłym wspólnikiem lub jego spadkobiercami.

Z dniem wystąpienia wspólnika ze spółki osobowej prawo własności wszystkich składników majątkowych wykorzystywanych w prowadzonej w formie spółki działalności, przechodzi na własność pozostających w spółce wspólników. Natomiast udział w prawie własności składników majątkowych występującego ze spółki wspólnika przekształca się w należność pieniężną. Pomiędzy spółką (pozostającymi w spółce wspólnikami), a występującym wspólnikiem powstaje zatem stosunek zobowiązaniowy, w którym pozostający w spółce wspólnicy są dłużnikami, a występujący wspólnik wierzycielem.

Należy więc stwierdzić, iż wydatek poniesiony przez spółkę na spłatę zobowiązań dla występującego ze spółki wspólnika nie ma żadnego związku z czynnościami mającymi na celu uzyskanie przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Prowadzi natomiast do zwiększenia udziałów w spółce pozostających w niej wspólników.

Zatem, rozliczenie z występującym wspólnikiem nie stanowi dla pozostałych wspólników spółki kosztu uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie stanowi kwoty zwiększającej wartości przyjętej do amortyzacji budynku biurowego.

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22g. ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 22g ust. 3 cyt. ustawy).

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 powołanej ustawy).

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż kwota wypłacona ustępującemu ze spółki wspólnikowi, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów Wnioskodawcy z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, ani też zwiększać wartości początkowej środka trwałego. Obowiązek wypłacenia tej kwoty wystąpił bowiem w związku ze zmianą składu osobowego spółki i w wyniku wzajemnych rozliczeń pomiędzy wspólnikami spółki. Wydatek ten, nie został zatem poniesiony ani w celu uzyskania przychodu ani w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Nie spełniał podstawowej przesłanki uznania go za koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz przytoczone regulacje prawne, wskazać należy, że przekazana X kwota 200.000 zł nie będzie stanowiła w spółce Y i Z kosztu uzyskania przychodu. Kwota ta nie powinna także zwiększać wartości przyjętej do amortyzacji budynku.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. organ wskazuje, że zgodnie z treścią art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że niniejsza interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do drugiego wspólnika spółki jawnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.