INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2012 r. (data wpływu 10 lipca 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 października 2012 r. (data wpływu 8 października 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie ustalenia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz prawa ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 3 października 2012 r. (data wpływu 8 października 2012 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 27 września 2012 r. znak IBPBI/2/423-837/12/BG, IBPP2/443-677/12/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (dalej „Spółka”) zajmuje się w szczególności handlem wyrobami hutniczymi nabytymi od podmiotów mających siedzibę na terytorium państwa trzeciego. Spółka sprowadza towary do Polski skąd sprzedaje je odbiorcom krajowym jak również dokonuje sprzedaży dla klientów z innych państw UE. Dopuszczenie do obrotu towarów na terytorium UE odbywa się w Polsce ale również w innych krajach UE. Zdarza się również, że Spółka nabywa i sprzedaje towary, które są transportowane bezpośrednio od dostawcy Spółki spoza UE do odbiorcy, klienta Spółki do innego kraju UE. W związku z rozwojem Spółki, Wnioskodawca otworzył biuro na terytorium Republiki Czeskiej, które ma promować i wspomagać działalność Spółki w Republice Czeskiej i Słowackiej. Biuro zostało zarejestrowane przez odpowiedni sąd jako oddział spółki zagranicznej. Biuro nie będzie miało prawa do zawierania umów w imieniu Spółki. Zgodnie z zamierzeniami nie będzie dokonywało żadnej sprzedaży towarów. Wszelkie zamówienia na towary Spółki mają być kierowane do siedziby Spółki. Do zadań biura mają należeć: reklama, przekazywanie informacji i wysyłka ofert Spółki; organizacja spotkań biznesowych oraz udział i promowanie oferty Spółki na targach i konferencjach; kontaktowanie potencjalnych klientów z siedzibą Spółki oraz zarządzanie korespondencją; poszukiwanie klientów na terytorium Republiki Czeskiej i Słowackiej; wspomaganie biura polskiego w realizacji dostaw dla czeskich i słowackich klientów poprzez uzupełnienie dokumentacji transportowej o czeskie wersje i dodatkowe dokumenty na życzenie klienta, przekazywanie informacji z siedziby do klienta odnośnie przebiegu dostawy, wysyłanie awizacji dostaw; przekazywanie korespondencji, pytań i odpowiedzi między siedzibą a klientem, odbieranie i przekazywanie reklamacji itp. Dla realizacji swoich zadań w biurze będą zatrudnieni pracownicy oraz będą dokonywane zakupy towarów i usług. Tytułem przykładu należy wymienić: wynajem biura, zakup wyposażenia, sprzętu i materiałów biurowych, dostawę usług telekomunikacyjnych, reklamowych itp. Uzyskano numer podatkowy dla realizacji funkcji płatnika podatków i składek od zatrudnionych pracowników. Nie planuje się rejestracji dla celów podatku od wartości dodanej.

W uzupełnieniu do wniosku, wskazano że:

1. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada własny personel. Nie jest on jednak uprawniony do podejmowania decyzji w zakresie zarządzania. Personel może wykonywać jedynie czynności wymienione w wniosku o udzielenie interpretacji w części przedstawienia stanu faktycznego, które zdaniem wnioskodawcy mają jedynie charakter pomocniczy, uzupełniający. W szczególności personel nie może samodzielnie zrealizować transakcji kupna i sprzedaży towarów, nie może podejmować samodzielnie decyzji o charakterze logistycznym, nie może składać zamówień na towary, nie może decydować czy danemu klientowi towar sprzedać, nie może ustalać cen i warunków sprzedaży, nie może wydawać dyspozycji do rozporządzania towarem itp. Wszystkie te czynności są wykonywane przez siedzibę spółki w Katowicach. W tym zakresie pracownicy czeskiego biura mogą odbierać jedynie zapytania od kontrahentów i kierować je do siedziby spółki a następnie tak uzyskane informacje zwrotne przekazywać partnerom biznesowym. Faktyczna samodzielność personelu czeskiego biura ogranicza się do decydowania o zakupach w szczególności wyposażenia, materiałów biurowych i usług niezbędnych do realizacji swych pomocniczych działań. Proces ten jest nadzorowany przez zarząd i kierownika biura w Katowicach. Należy podkreślić, iż zamiarem Spółki było otwarcie na terytorium Republiki Czeskiej przedstawicielstwa. Jednakże jedynie z uwagi na brak faktycznej możliwości ze względu na przepisy prawa czeskiego utworzono oddział. Niemniej jednak zamiarem Wnioskodawcy jest wykonywanie czynności o charakterze przedstawicielstwa przez przedmiotowe Biuro.
2. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada urządzenia techniczne i środki rzeczowe. Jest to majątek w szczególności o charakterze wyposażenia biurowego i materiałów biurowych. Mogą one jednak być wykorzystywane jedynie do wykonywania czynności pomocniczych, uzupełniających określonych w wniosku o udzielenie interpretacji w części przedstawienia stanu faktycznego. Ich charakter nie przesądza w żaden sposób o tym, że mogą wykonywać działalność gospodarczą spółki w sposób niezależny.
3. Na terytorium Republiki Czeskiej tj. z miejsca opisanego we wniosku, Spółka nie prowadzi działalności. W tym miejscu prowadzone są jedynie czynności o charakterze pomocniczym, uzupełniającym. Czynności te mają charakter powtarzalny i trwały.
4. Placówka na terytorium Republiki Czeskiej ma charakter stały. Personel wykonuje czynności wymienione we wniosku zasadniczo na terenie biura wynajętego przez Spółkę.
5. Czeskie Biuro nie wystawia faktur, nie podpisuje umów na dostawy towarów i nie wystawia innych dokumentów o podobnym charakterze. Zasadniczo pośredniczy w przekazywaniu informacji i dokumentów od siedziby spółki do kontrahentów uzupełniając je o tłumaczenia bądź o dodatkowe informacje o które kontrahent zapyta, rozsyła je do czeskich partnerów biznesowych itp. oraz analogicznie pośredniczy w przekazywaniu dokumentów od kontrahentów do siedziby Spółki.
6. Nie planuje się, aby Biuro wykonywało w jakikolwiek sposób działalność gospodarczą spółki rozumianą w szczególności jako kupno i sprzedaż towarów.
7. Działalność biura ma ograniczać się wyłącznie do czynności o charakterze przygotowawczym i pomocniczym.
8. Spółce przysługuje prawo do doliczenia podatku naliczone w stosunku do nabywanych towarów, następnie sprzedawanych klientom.
9. Co do zasady Wnioskodawca nie planuje dokonywać dostawy towarów lub świadczyć usługi, uważanych za dokonane na terytorium Republiki Czeskiej.

Niemniej jednak Spółka nie wyklucza, że:

• Dokona dostawy towarów, którą zgodnie z art. 22 ust 3 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług należy rozpoznać jako dokonaną na terytorium Republiki Czeskiej. Chodzi o sytuację gdzie Spółka zakupi towar od dostawcy z kraju trzeciego, który będzie transportowany bezpośrednio do odbiorcy, klienta Spółki na terytorium Republiki Czeskiej i tam też dokona się jego dopuszczenie do obrotu na terytorium Unii Europejskiej. Spółka nie wyklucza, że takie transakcje sporadycznie będą miały miejsce. Tego typu transakcje zgodnie z informacją zawartą we wniosku były już sporadycznie dokonywane.
• Obciąży czeskiego klienta kosztami z tytułu wykonania jakiejś usługi. Co do zasady Spółka nie świadczy usług, których miejsce świadczenia jest na terytorium Republiki Czeskiej. Niemniej jednak nie można wykluczyć, że zaistnieje sytuacja gdzie w celu prawidłowej realizacji transakcji Spółka dokona nieplanowanego zakupu usługi a następnie obciąży z tytułu jej wykonania swojego czeskiego klienta.

Spółka nie przewiduje jednak konieczności rejestracji się dla celów podatku od wartości dodanej na terytorium Republiki Czeskiej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

1. Czy utworzone przez Spółkę biuro spełnia definicję „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” na potrzeby podatku od towarów i usług...
2. Czy Spółce przysługuje prawo do ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej od nabytych na terytorium Republiki Czeskiej towarów i usług podlegających temu podatkowi...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1.

Tak określone biuro nie spełnia definicji "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej". Termin ten nie został zdefiniowany w ustawie o podatku od towarów i usług (dalej „ustawa o VAT") ani w przepisach wykonawczych do niej. Do niedawna nie istniała definicja legalna tego terminu. Dopiero od 1.07.2011 r. w polskim obrocie prawnym obowiązuje Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15.03.2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej "Rozporządzenie"), zawierające przedmiotową definicję. Dodatkowo niezmiernie istotna jest utarta linia orzecznictwa jak również jego słownikowe znaczenie. Wprowadzona definicja z jednej strony ma rozwiązać problemy intepretacji przepisów, ale z drugiej dokonuje podsumowania i nawiązuje do utartego orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (dalej „ETS”; obecnie Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej). Art. 11 ust. 1 Rozporządzenia zawiera przedmiotową definicję dla zastosowania art. 44 Dyrektywy 2006/112/WE RADY z dnia 28.11.2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, to jest do zasady określającej miejsce świadczenia usług. Warunkiem zatem podstawowym dla rozstrzygnięcia wielu problemów z zakresu podatku od towarów i usług jest właściwe zdefiniowanie „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Przepis ten określa je jako miejsce, które charakteryzuje się po pierwsze wystarczającą stałością ale po drugie również odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zdaniem Spółki właśnie ów drugi warunek nie jest spełniony. Otóż nabywane usługi nie mają być wykorzystywane do własnych potrzeb a na potrzeby działalności wykonywanej przez siedzibę Spółki. W istocie miejscem konsumpcji nie jest owo biuro a siedziba Wnioskodawcy. Nabywane przez biuro usługi nabywane są tylko i wyłącznie w celu realizacji działalności i dokonywania dostawy towaru przez jednostkę macierzystą. Gdyby nie dokonywanie sprzedaży towarów realizowanej przez siedzibę Spółki, żadne zakupy przez czeskie biuro nie byłyby dokonywane. Nie można zatem mówić o zakupach przez biuro na własne potrzeby, a zatem o „stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej”.

Zdaniem Wnioskodawcy podobne wnioski płyną z wielu orzeczeń sądów krajowych jak również ETS oraz znaczenia słownikowego. Wydaje się, że wypełnienie tej definicji warunkuje łączne spełnienie dwóch przesłanek: placówka z zapleczem technicznym i organizacyjnym (stałe miejsce, wyposażenie, pracownicy) oraz prowadzenie w tym miejscu działalności gospodarczej. O tle pierwsza z nich wydaje się być spełniona o tyle druga z nich nie. Jak wspomniano uprzednio biuro nie będzie dokonywało sprzedaży towarów. Biuro stosownie do założeń nie ma wykonywać żadnej działalności produkcyjnej, handlowej ani usługowej. Nie są planowane więc czynności opodatkowane na terenie Republiki Czeskiej. Wszelkie funkcje mają charakter przygotowawczy albo pomocniczy. W szczególności nie jest spełniona definicja "działalności gospodarczej" określonej w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. W związku z tym Spółka stoi na stanowisku, że tak zorganizowane biuro nie spełnia definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Tytułem przykładu można przytoczyć tezy płynące z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie I SA/Ol 563/OS z dnia 30 września 2009 r., gdzie stwierdzono, że: „Podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na terytorium kraju infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług" lub z wyroku ETS w sprawie C-190/95 gdzie stwierdzono m.in., „że wymóg posiadania niezbędnych zasobów ludzkich i technicznych musi posiadać dostateczny poziom stałości, aby stanowić ramy, w oparciu o które sporządzane są umowy lub podejmowane decyzje zarządcze, a w ten sposób umożliwiającej wykonywanie czynności opodatkowanych w sposób niezależny”. Co prawda są to wyroki wydane w okresie przed obowiązywaniem definicji z Rozporządzenia, niemniej jednak zdaniem Spółki rozstrzygają znaczenie definicji „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” w sposób zbliżony. Także jednak najnowsze intepretacje podatkowe wydane już po 1 lipca 2011 r. wskazują wnioski podobne do stanowiska Spółki np. w sprawie o sygn. IPPP3/443-714/11-4/SM lub IPPP3/443-238/12-3/SM.

Ad. 2

Spółce przysługuje prawo do ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej od nabytych na terytorium Republiki Czeskiej towarów i usług podlegającym temu podatkowi. Z uwagi, że nie są spełnione przesłanki negatywne określone w art. 89 ust. 1 i ustawy o VAT, Spółka może składać wniosek o zwrot podatku zgodnie z art. 89 ust. 1h ustawy o VAT. Zdaniem Spółki o możliwości przeprowadzenia tej procedury w opisywanym stanie faktycznym decydować będzie w szczególności fakt uznania bądź nie uznania biura za "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej". Z uwagi na to, że zdaniem podatnika przedmiotowe biuro nie spełnia definicji "stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej" oraz spełnia inne przesłanki określone w odrębnych przepisach, procedura ta jest możliwa w przedstawionym stanie faktycznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności od dnia 1 lipca 2011 r. zostało uregulowane w obowiązującym od tej daty Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 77, str. 1).

Zgodnie z art. 11 tego rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
2. Na użytek stosowania następujących artykułów "stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej" oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   • art. 45 dyrektywy 2006/112/WE;
   • począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art. 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
   • do 31 grudnia 2014 r. - art. 58 dyrektywy 2006/112/WE;
   • art. 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   

Z części wstępnej (preambuły) – punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

Ustawodawca implementując przepisy prawa wspólnotowego do porządku krajowego zobligował organy podatkowe do korzystania ze wspólnotowego dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Odnosząc się zatem do orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w tym zakresie (mającego wpływ na kształt ww. definicji stałego miejsca prowadzenia działalności określonej w rozporządzeniu 282/2011) zauważyć należy, że w wyroku w sprawie C-168/84 pomiędzy Gunter Berkholz a Finanzamt Hamburg-Mitte-Aitstadt (Niemcy) TSUE stwierdził, że „Artykuł 9(1) Dyrektywy w zakresie miejsca powstania obowiązku podatkowego należy interpretować w taki sposób, aby (...) mogło być potraktowane jako stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu tego przepisu jedynie w przypadku, gdy w miejscu tym znajduje się na stałe zarówno personel, jak i urządzenia techniczne niezbędne do świadczenia tych usług (...)."

W orzeczeniu w sprawie C-190/95 pomiędzy ARO Lease BV a Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen te Amsterdam (Holandia) Trybunał Sprawiedliwości potwierdził, że nie można uznać, że usługi wykonywane są w innym miejscu niż główne miejsce prowadzenia działalności, chyba że miejsce to jest chociaż w minimalnym stopniu stałe w związku ze stałą obecnością personelu oraz środków technicznych niezbędnych do świadczenia usług.

W tym miejscu należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z tym orzeczeniem:

„18. Usługi świadczone w ramach leasingu pojazdów polegają zasadniczo na negocjowaniu, sporządzaniu, podpisywaniu i zarządzaniu stosownymi umowami oraz fizycznym udostępnianiu klientom pojazdów, które pozostają własnością spółki leasingowej.

19. Zatem jeśli spółka leasingowa nie posiada w Państwie Członkowskim własnego personelu ani trwałej struktury organizacyjnej w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania i w ten sposób umożliwienia niezależnego świadczenia usług, nie można przyjąć, iż spółka ta posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.

20. Ponadto, z brzmienia i celu artykułu 9(1) i 9(2)(e) VI Dyrektywy jasno wynika, iż nie można przyjąć, że fizyczne postawienie pojazdów do dyspozycji klientów na podstawie umów leasingu, czy też miejsce, w którym pojazdy te są używane stanowi jasne, proste i praktyczne kryterium, zgodne z ideą VI Dyrektywy, będące podstawą stwierdzenia, iż mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności (...).”

Należy brać pod uwagę, że warunek dotyczący posiadania własnego personelu w stopniu wystarczającym do umożliwienia sporządzania umów bądź podejmowania decyzji w zakresie zarządzania, wynikający z tego orzeczenia, należy odnosić do charakteru świadczonych usług, na co zwrócił uwagę TS w przedmiotowym orzeczeniu (pkt 18).

W sprawie C-260/95 Commisioners of Customs and Excise przeciwko DFDS a/s TS stwierdził, że ,,(...) Ponadto niepodobna uznać że usługi są dostarczane w innym zakładzie niż miejsce, gdzie dostawca prowadzi działalność, chyba że zakład jest minimalnej wielkości, a zasoby kadrowe i techniczne niezbędne do świadczenia usług są stale obecne (Berkholz, paragraf 18)”. Warto tu także przytoczyć wyroki m.in. w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Podobne stanowisko zostało wyrażone w orzeczeniu w sprawie C-390/96 pomiędzy Lease Plan Luxembourg SA a Państwem Belgijskim.

Natomiast w wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)".

Biorąc zatem pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie (które jak wyżej stwierdzono, było uwzględniane w formułowaniu przedmiotowej definicji), wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności". Jak wynika z samej nazwy „stały", to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054). Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium danego kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zajmuje się w szczególności handlem wyrobami hutniczymi nabytymi od podmiotów mających siedzibę na terytorium państwa trzeciego. Spółka sprowadza towary do Polski skąd sprzedaje je odbiorcom krajowym jak również dokonuje sprzedaży dla klientów z innych państw UE. Dopuszczenie do obrotu towarów na terytorium UE odbywa się w Polsce ale również w innych krajach UE. Zdarza się również, że Spółka nabywa i sprzedaje towary, które są transportowane bezpośrednio od dostawcy Spółki spoza UE do odbiorcy, klienta Spółki do innego kraju UE. W związku z rozwojem Spółki, Wnioskodawca otworzył biuro na terytorium Republiki Czeskiej, które ma promować i wspomagać działalność Spółki w Republice Czeskiej i Słowackiej. Biuro zostało zarejestrowane przez odpowiedni sąd jako oddział spółki zagranicznej. Do zadań biura mają należeć: reklama, przekazywanie informacji i wysyłka ofert Spółki; organizacja spotkań biznesowych oraz udział i promowanie oferty Spółki na targach i konferencjach; kontaktowanie potencjalnych klientów z siedzibą Spółki oraz zarządzanie korespondencją; poszukiwanie klientów na terytorium Republiki Czeskiej i Słowackiej; wspomaganie biura polskiego w realizacji dostaw dla czeskich i słowackich klientów poprzez uzupełnienie dokumentacji transportowej o czeskie wersje i dodatkowe dokumenty na życzenie klienta, przekazywanie informacji z siedziby do klienta odnośnie przebiegu dostawy, wysyłanie awizacji dostaw; przekazywanie korespondencji, pytań i odpowiedzi między siedzibą a klientem, odbieranie i przekazywanie reklamacji itp. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada własny personel. Nie jest on jednak uprawniony do podejmowania decyzji w zakresie zarządzania. Personel może wykonywać jedynie czynności o charakterze pomocniczym i uzupełniającym. W szczególności personel nie może samodzielnie zrealizować transakcji kupna i sprzedaży towarów, nie może podejmować samodzielnie decyzji o charakterze logistycznym, nie może składać zamówień na towary, nie może decydować czy danemu klientowi towar sprzedać, nie może ustalać cen i warunków sprzedaży, nie może wydawać dyspozycji do rozporządzania towarem itp. Wszystkie te czynności są wykonywane przez siedzibę spółki w Katowicach. W tym zakresie pracownicy czeskiego biura mogą odbierać jedynie zapytania od kontrahentów i kierować je do siedziby spółki a następnie tak uzyskane informacje zwrotne przekazywać partnerom biznesowym. Faktyczna samodzielność personelu czeskiego biura ogranicza się do decydowania o zakupach w szczególności wyposażenia, materiałów biurowych i usług niezbędnych do realizacji swych pomocniczych działań. Proces ten jest nadzorowany przez zarząd i kierownika biura w Katowicach. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada urządzenia techniczne i środki rzeczowe. Jest to majątek w szczególności o charakterze wyposażenia biurowego i materiałów biurowych. Mogą one jednak być wykorzystywane jedynie do wykonywania czynności pomocniczych. Ich charakter nie przesądza w żaden sposób o tym, że mogą wykonywać działalność gospodarczą spółki w sposób niezależny. Na terytorium Republiki Czeskiej tj. z miejsca opisanego we wniosku, Spółka nie prowadzi działalności. W tym miejscu prowadzone są jedynie czynności o charakterze pomocniczym, uzupełniającym. Czynności te mają charakter powtarzalny i trwały.

Placówka na terytorium Republiki Czeskiej ma charakter stały. Personel wykonuje czynności wymienione we wniosku zasadniczo na terenie biura wynajętego przez Spółkę. Czeskie Biuro nie wystawia faktur, nie podpisuje umów na dostawy towarów i nie wystawia innych dokumentów o podobnym charakterze. Zasadniczo pośredniczy w przekazywaniu informacji i dokumentów od siedziby spółki do kontrahentów uzupełniając je o tłumaczenia bądź o dodatkowe informacje, o które kontrahent zapyta, rozsyła je do czeskich partnerów biznesowych itp. oraz analogicznie pośredniczy w przekazywaniu dokumentów od kontrahentów do siedziby Spółki. Nie planuje się, aby Biuro wykonywało w jakikolwiek sposób działalność gospodarczą spółki rozumianą w szczególności jako kupno i sprzedaż towarów. Działalność biura ma ograniczać się wyłącznie do czynności o charakterze przygotowawczym i pomocniczym.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i zaistniały stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Republiki Czeskiej stałego miejsce prowadzenia działalności, gdyż nie posiada tam własnej infrastruktury, która umożliwiałaby mu niezależne prowadzenie działalności gospodarczej. Wnioskodawca podnajmuje biuro, które służy wyłącznie w celach pomocniczych. Spółka na terytorium Republiki Czeskiej posiada własny personel, jednakże nie jest on uprawniony do podejmowania decyzji w zakresie zarządzania. Pracownicy Spółki jedynie decydują o zakupach wyposażenia biura, materiałów biurowych i usług niezbędnych do realizacji pomocniczych działań. Decyzje z zakresu działalności Spółki są podejmowane przez siedzibę Spółki w Katowicach. Zatem zaangażowanie osobowe nie pozostaje w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Brak zaangażowania osobowego oraz fakt, że czynności wykonywane na terytorium Republiki Czeskiej są czynnościami pomocniczymi w działalność Spółki czyni niemożliwym ustanowienie stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Republiki Czeskiej.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się zaś do kwestii prawa ubiegania się o zwrot podatku od wartości dodanej, wskazać należy, że:

W myśl art. 89 ust. 1h ustawy o VAT, podatnik, o którym mowa w art. 15, ubiegający się o zwrot podatku od wartości dodanej w odniesieniu do nabytych przez niego towarów i usług lub w odniesieniu do zaimportowanych przez niego towarów wykorzystywanych do wykonywania czynności dających prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na terytorium kraju, składa wniosek za pomocą środków komunikacji elektronicznej o dokonanie takiego zwrotu za pośrednictwem właściwego dla podatnika naczelnika urzędu skarbowego do właściwego państwa członkowskiego.

Z powyższego wynika, że polski podmiot ubiegający się o zwrot podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim, przy nabyciu towarów lub usług (względnie od zaimportowanych przez niego towarów) składa wniosek o dokonanie zwrotu "za pomocą środków komunikacji elektronicznej". Podatnik występuje do państwa członkowskiego, w którym podatek został zapłacony, ale dokonuje tego za pośrednictwem właściwego dla siebie naczelnika urzędu skarbowego. Jednakże, dotyczy to jedynie podmiotów uprawnionych do składania wniosku, a zatem podmiotów spełniających dwa kryteria:

• podmiotowe - żądający zwrotu musi być podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy,
• przedmiotowe - żądający zwrotu wykorzystał (wykorzystuje lub będzie wykorzystywał) nabyte towary i usługi, w cenie nabycia których zapłacił kwotę podatku od wartości dodanej (a przy imporcie towarów - zapłacił kwotę podatku od wartości dodanej w stosowanym w danym państwie członkowskim trybie) do wykonywania czynności dających prawo do odliczenia podatku naliczonego na terytorium Polski. Należy podkreślić, iż konstrukcja ustawy sprawia, że nie chodzi, rzecz jasna, o możliwość odliczenia podatku od wartości dodanej od kwoty podatku należnego, ale o związek z podlegającą opodatkowaniu działalnością podatnika.
  
  

Zgodnie z art. 89 ust. 1i ustawy o VAT, wniosek o dokonanie zwrotu, o którym mowa w ust. 1h, nie jest przekazywany do właściwego państwa członkowskiego w przypadku gdy w okresie, do którego odnosi się wniosek, podatnik:

1. nie był podatnikiem, o którym mowa w art. 15;
2. dokonywał wyłącznie dostawy towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku innych niż transakcje, do których stosuje się art. 86 ust. 9;
3. był zwolniony od podatku na podstawie art. 113.
   
   

Zatem wniosek podatnika jest poddawany przez tego naczelnika wstępnej weryfikacji. Weryfikacja ta ma służyć ustaleniu, czy podatnik spełnia warunki do tego, aby złożyć wniosek o zwrot podatku zapłaconego w innym państwie członkowskim. Weryfikacja ta dotyczy więc jedynie statusu podmiotu składającego wniosek, nie zaś przedmiotowej zasadności jego żądania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15, dokonuje dostaw wyrobów hutniczych (czyli nie dokonuje czynności, o których mowa w art. 86 ust. 9) i nie jest zwolniony podmiotowo, jak również nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Republice Czeskiej. Nabyte towary i usługi są związane z wykonywaną działalnością opodatkowaną na terenie kraju. W związku z powyższym, Spółce przysługuje prawo do ubiegania się zwrot podatku od wartości dodanej od nabytych na terenie Republiki Czeskiej towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Dodatkowo wskazać należy, że ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych oraz w zakresie podatku od towarów i usług w części stanowiska dotyczącego uznania czy Wnioskodawcy przysługuje zwrot podatku od wartości dodanej zostały zawarte w odrębnych rozstrzygnięciach.

Ponadto należy zauważyć, iż zmiana któregokolwiek elementu stanu faktycznego powoduje utratę ważności niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.