INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, reprezentowanej przez xx, przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2012 r. (data wpływu 12 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu przekazanych byłym pracownikom świadczeń, o których mowa w Programie Dobrowolnych Odejść – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 listopada 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu refundacji byłym pracownikom kosztów szkoleń oraz w zakresie obowiązków płatnika z tytułu przekazanych byłym pracownikom świadczeń, o których mowa w Programie Dobrowolnych Odejść.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dniem 1 września 2010 r. XX S. A. przejęła, zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia l5 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 Nr 94, poz. 1037 ze zm.), kilkanaście spółek działających w obszarze wydobycia węgla brunatnego i wytwarzania energii elektrycznej i ciepła (dalej: Spółki przejmowane, Oddziały). Z dniem połączenia XX S. A. zmieniła nazwę na YY S. A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) i wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki Spółek przejmowanych (sukcesja generalna), które stały się Oddziałami Spółki. Spółki przejęte z dniem połączenia utraciły zatem osobowość prawną, ale jako Oddziały utrzymały status pracodawcy w rozumieniu art. 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Obecnie Spółka składa się z Centrali i 12 Oddziałów.

W 2011 i 2012 roku w Spółce oraz w każdym z jej Oddziałów zostały wdrożone Programy Dobrowolnych Odejść (dalej PDO, Programy). Istotą tych Programów jest rozwiązanie, na wniosek uprawnionego pracownika, umowy o pracę za porozumieniem stron w zamian za wypłatę przez pracodawcę dobrowolnego odszkodowania, na zasadach i w wysokości określonych w Regulaminach PDO zatwierdzonych uchwałami Zarządu Spółki. Programy te są kierowane do wszystkich obszarów działalności Spółki, w których występują nadwyżki zatrudnienia, a w szczególności do zakresów działania Wnioskodawcy objętych standaryzacją i centralizacją procesów biznesowych oraz procesów wsparcia, a także w których występuje zmiana technologii procesów lub doskonalenie technologiczne procesów skutkujące zmniejszeniem pracochłonności czynności i/lub zwiększeniem wydajności pracy oraz jej efektywności. Przy opracowaniu PDO uwzględniono postanowienia obowiązujących u Pracodawców (w Oddziałach) w Spółce YY S. A. Umów Społecznych (tzw. Pakietów socjalnych). Wdrożenie PDO poprzedzone zostało konsultacjami z działającymi u Pracodawców organizacjami związkowymi.

Pierwszy Program w YY. - Oddział ZZ (dalej Wnioskodawca, Oddział) został uruchomiony na podstawie Polecenia Dyrektora Oddziału ZZ Nr xx/2011 z dnia 29 grudnia 2011 r. i obowiązuje od dnia 30 grudnia 2011 r., drugi Program na podstawie polecenia Dyrektora Oddziału ZZ Nr xx/2012 r. z dnia 13 lipca 2012 r. i obowiązuje od dnia 16 lipca 2012 r.

Oprócz dobrowolnego odszkodowania w Regulaminach PDO zapisano, że uprawnionemu Pracownikowi, z którym nastąpi rozwiązanie stosunku pracy w ramach Programu, Pracodawca zrefunduje koszty szkoleń w zakresie doskonalenia zawodowego do kwoty 2 000 zł, o ile przedłożenie faktur dokumentujących poniesiony koszt nastąpi w ciągu 3 miesięcy (pierwszy Program), 6 miesięcy (drugi Program) od daty rozwiązania stosunku pracy. Zasady refundacji oraz inne informacje z zakresu i formy pomocy dla Pracowników, z którymi będą rozwiązane umowy o pracę, w szczególności w zakresie pośrednictwa pracy, poradnictwa zawodowego, szkoleń oraz pomocy w aktywnym poszukiwaniu pracy, dotyczące pomocy Pracodawcy w zakresie poradnictwa zawodowego uregulowane zostały w dokumencie stanowiącym załącznik do Regulaminu PDO pt. „Wsparcie pracowników objętych procesami restrukturyzacyjnymi i optymalizacyjnymi w (…).”

Ponadto Pracownik, który po dniu rozwiązania umowy o pracę w ramach Programu nie podejmie nowego zatrudnienia, zachowuje prawo do uprawnień i świadczeń należnych emerytom i rencistom wynikającym z obowiązujących w Oddziale ZZ Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy np. ekwiwalent za energię elektryczną oraz z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych np. dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp., jeżeli spełniony zostanie jeden z następujących warunków:

1. po okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych uzyska prawo do świadczenia przedemerytalnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, albo prawo do emerytury,
2. uzyska prawo do renty lub emerytury nie później niż 30 dni po rozwiązaniu umowy o pracę lub po zakończeniu okresu zasiłkowego rozpoczętego nie później niż wciągu 30 dni po rozwiązaniu mowy o pracę
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy należne od Wnioskodawcy świadczenia, o których mowa w ww. Programie Dobrowolnych Odejść tj. ekwiwalent za energię elektryczną, dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp., przekazane byłym pracownikom, którzy po okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych uzyskali prawo do świadczenia przedemerytalnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych stanowią przychód byłego pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT...

Zdaniem Wnioskodawcy, wynikające z PDO zarówno refundacja byłym pracownikom kosztów szkoleń jak również świadczenia przekazane byłym pracownikom, którzy po okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych uzyskali prawo do świadczenia przedemerytalnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych tj. ekwiwalent za energię elektryczną, dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp., stanowią przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust.1 ustawy o PIT.

W myśl art. 11 ust.1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub pozostawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Źródłami przychodów w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmująca się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Z kolei art. 12 ust. 1 ustawy o PIT stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Należy w tym miejscu zauważyć, że definicja przychodów ze stosunku pracy i zrównane zawarta w przytoczonym wyżej przepisie ustawy o PIT jest bardzo szeroka i stanowią one przychody bez względu na źródło finansowania i bez względu na to czy ich wysokość była z góry ustalona w umowie o pracę czy też nie, jednakże dotyczą przychodów wyłącznie ze stosunku pracy. Przy czym o zakwalifikowaniu świadczenia jako przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT decyduje to, czy określone świadczenie może otrzymać wyłącznie pracownik lub były pracownik, czy również inna osoba nie związana tego rodzaju stosunkiem prawnym. Istotnym jest więc to, czy istnieje związek prawny lub faktyczny danego świadczenia ze stosunkiem pracy.

Stanowisko takie podziela Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 marca 1993 r. Sygn. III SA 2219/92, wielokrotnie potwierdzane w innych wyrokach, zgodnie z którym „o tym czy świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy (i innych stosunków wymienionych w art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (...), decyduje okoliczność, czy może je otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu ust. 4 tego artykułu, czy także inna osoba, nie związana (aktualnie lub w przeszłości) z pracodawcą”.

Z przedstawionego stanu faktycznego sprawy wynika, że wypłacone byłemu pracownikowi świadczenia w wyniku zawartej ugody PDO pozostaje w bezpośrednim związku ze stosunkiem pracy. W związku z powyższym należy je zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT. Za taką kwalifikacją przemawia też fakt, że prawo do tych świadczeń nabył pracownik w okresie trwania zatrudnienia, w związku z pozostawaniem w stosunku pracy (poprzez porozumienie, o którym mowa w stanie faktycznym, które pracodawca zawarł z pracownikiem), w sytuacji gdy kwalifikowane jako przychody ze stosunku pracy na podstawie ww. przepisu art. 12 ust. 1 ustawy są również wypłaty (świadczenia) dokonywane przez byłego pracodawcę na rzecz podatnika już po ustaniu stosunku pracy. Potwierdzeniem powyższego jest wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2012 r. Sygn. II FSK 86/11, przedmiotem którego było zakwalifikowanie do źródła przychodów ze stosunku pracy wypłacone byłemu pracownikowi odszkodowanie oraz wynagrodzenie dla firmy doradztwa personalnego z tytułu zawartej z pracownikiem ugody. Sąd wskazał tutaj, że świadczenia te mimo, że wypłacone byłemu pracownikowi pozostają w bezpośrednim związku ze stosunkiem pracy oraz, że źródłem przychodu pracownika był stosunek pracy a nie zawarta ugoda, a wynagrodzenie dla firmy doradztwa personalnego należało ocenić jako świadczenie pieniężne ponoszone za pracownika.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłacone na podstawie PDO byłym pracownikom świadczenia wynikające z obowiązujących w Oddziale ZZ Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (ekwiwalent za energię elektryczną) oraz z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych (dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp.) będą stanowiły przychody ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT i Oddział ZZ zobowiązany będzie do sporządzenia informacji PIT-11 o wysokości wypłaconych świadczeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a omawianej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny, za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Natomiast zgodnie z art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Tym samym, do kategorii przychodów określonych w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy zalicza się wszystkie te przychody, które nie zostały enumeratywnie wymienione jako źródła przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 powołanej ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2011 i 2012 roku w Spółce oraz w każdym z jej Oddziałów zostały wdrożone Programy Dobrowolnych Odejść. Istotą tych Programów jest rozwiązanie, na wniosek uprawnionego pracownika, umowy o pracę za porozumieniem stron w zamian za wypłatę przez pracodawcę dobrowolnego odszkodowania, na zasadach i w wysokości określonych w Regulaminach PDO zatwierdzonych uchwałami Zarządu Spółki. Przy opracowaniu PDO uwzględniono postanowienia obowiązujących u Pracodawców (w Oddziałach) w Spółce YY. Umów Społecznych (tzw. Pakietów socjalnych). Oprócz dobrowolnego odszkodowania w Regulaminach PDO zapisano, że uprawnionemu Pracownikowi, z którym nastąpi rozwiązanie stosunku pracy w ramach Programu, Pracodawca zrefunduje koszty szkoleń w zakresie doskonalenia zawodowego do kwoty 2 000 zł, o ile przedłożenie faktur dokumentujących poniesiony koszt nastąpi w ciągu 3 miesięcy (pierwszy Program), 6 miesięcy (drugi Program) od daty rozwiązania stosunku pracy.

Ponadto Pracownik, który po dniu rozwiązania umowy o pracę w ramach Programu nie podejmie nowego zatrudnienia, zachowuje prawo do uprawnień i świadczeń należnych emerytom i rencistom wynikającym zobowiązujących w Oddziale ZZ Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy np. ekwiwalent za energię elektryczną oraz z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych np. dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp., jeżeli spełniony zostanie jeden z następujących warunków: po okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych uzyska prawo do świadczenia przedemerytalnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, albo prawo do emerytury, uzyska prawo do renty lub emerytury nie później niż 30 dni po rozwiązaniu umowy o pracę lub po zakończeniu okresu zasiłkowego rozpoczętego nie później niż w ciągu 30 dni po rozwiązaniu mowy o pracę.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że przedstawione świadczenia w postaci ekwiwalentu za energię elektryczną, dofinansowania do wypoczynku, sanatorium itp., należy zaliczyć do przychodów z innych źródeł. Nie są to bowiem świadczenia wynikające ze stosunku pracy, gdyż ich wypłata następuje w oparciu o Program Dobrowolnych Odejść, a świadczenia te przysługują osobom uprawnionym już po rozwiązaniu umowy o pracę.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że świadczenia wypłacane byłym pracownikom (ekwiwalent za energię elektryczną, dofinansowanie do wypoczynku, sanatorium itp.), którzy rozwiązali stosunek pracy na mocy Programu Dobrowolnych Odejść i uzyskali prawo do świadczenia przedemerytalnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, z uwagi na brak możliwości przypisania ich do konkretnie nazwanego źródła przychodów, stanowić będą przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy. Osoby pozostające na świadczeniu przedemerytalnym nie są bowiem pracownikami w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższa kwalifikacja rodzi określone obowiązki podatkowe po stronie Wnioskodawcy, jako podmiocie dokonującym wypłaty tych świadczeń.

Stosownie do treści art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W związku z wypłatą przedmiotowych świadczeń na Wnioskodawcy nie będzie zatem ciążył obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, lecz obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Rozstrzygnięcie zawartego we wniosku pytania w zakresie obowiązków płatnika z tytułu refundacji byłym pracownikom kosztów szkoleń, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 12 lutego 2013 r. nr ILPB1/415-1079/12-2/AMN.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.