INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 20.11.2012r. (data wpływu 26.11.2012r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.11.2012r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.’

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka specjalizuje się w świadczeniu usług związanych z poszukiwaniem i eksploatacją węglowodorów, w tym gazu naturalnego. Głównymi obszarami działalności Spółki jest świadczenie usług sejsmicznych, wiertniczych oraz szczelinowania hydraulicznego. Świadczenie usług w ramach wskazanych powyżej obszarach wymaga posiadania przez Spółkę wyspecjalizowanej kadry pracowniczej. W celu zapewnienia pracownikom odpowiedniego poziomu wiedzy technicznej oraz podniesienia ich kwalifikacji zawodowych, pracownicy są wysyłani przez Spółkę w zagraniczne podróże służbowe, w szczególności do Stanów Zjednoczonych. Wyjazdy pracowników do Stanów Zjednoczonych w celach służbowych wiążą się z koniecznością wypożyczenia samochodów osobowych za granicą w celu dojazdu do umówionego miejsca szkoleniowego, do którego dojazd innymi środkami komunikacji niż samochód byłby bardzo czasochłonny, wręcz czasami niemożliwy. Wynajęcie samochodów za granicą jest niezbędne w celu sprawniejszego przemieszczania się za granicą. Udzielając pracownikom zgody na wypożyczanie samochodów osobowych, Spółka tym samym racjonalizuje swoje wydatki związane z podróżami służbowymi pracowników, gdyż wynajętym samochodem pracownicy Spółki mogą dotrzeć w szybszym czasie w więcej miejsc, które wymagają ich obecności. Przemieszczanie się za granicą wynajętymi samochodami osobowymi pozwala, w ostatecznym rozrachunku, skróć czas pobytu pracowników w zagranicznej podróży służbowej, co ma przełożenie na zmniejszenie ponoszonych przez Spółkę wydatków związanych z podróżami służbowymi.

Dokonując wynajmu samochodu za granicą, pracownicy Spółki zawierają umowę najmu. W treści umowy, jako najemca samochodu wskazany jest dany pracownik Spółki. Umowa zawiera informację o numerze rejestracyjnym wynajętego samochodu. Rachunki za najem samochodów zawierają odniesienie do numeru rejestracyjnego wynajętego samochodu oraz okres, na jaki zostały wynajęte. Rachunki opłacane są z firmowej lub prywatnej karty płatniczej pracownika lub gotówką.

Oprócz kosztów wynajmu samochodów, pracownicy ponoszą również wydatki na paliwo, myjnię, opłaty za autostrady oraz zakup oleju.

Po powrocie z podróży służbowej pracownicy dokonują rozliczenia kosztów podróży służbowej i przedstawiają Spółce następujące dokumenty:

1. umowę najmu samochodu wraz z rachunkiem za najem,
2. rachunki za paliwo, myjnię, zakup oleju wystawione przez podmiot zagraniczny,
3. rozliczenie karty płatniczej, z którego wynikają ponoszone przez pracowników wydatki związane z odbytą podróżą służbową, w tym obciążenia dotyczące opłat za autostradę, pobierane przez firmę wynajmującą samochód.
   
   

Ani Spółka, ani pracownik nie dokonują po powrocie do kraju rozliczenia kosztów związanych z wynajęciem samochodu za granicą przez przemnożenie liczby przejechanych kilometrów przez obowiązującą stawkę za jeden kilometr, określoną w odrębnych przepisach. Na podstawie przedstawionej przez pracownika umowy najmu oraz rachunku za najem, Spółka zalicza w koszty uzyskania przychodów wydatki na najem samochodów osobowych za granicą w pełnej wysokości, to jest bez uwzględnienia limitu wyznaczonego przez kwotę wynikającą z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach.

Z kolei do wysokości limitu wyznaczonego przez kwotę wynikającą z przemnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu wynajętego pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach, Spółka zalicza do kosztów uzyskania przychodów wydatki na paliwo, myjnię, zakup oleju oraz opłaty za autostrady.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest podejście Spółki polegające na zaliczaniu w koszty uzyskania przychodów wydatków na najem aut za granicą przez przebywających w podróży służbowej pracowników w całości, na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP, przyjmując, że wydatki te nie stanowią kosztów używania samochodów, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30) lit. a oraz art. 16 ust. 1 pkt 51) ustawy o PDOP...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki, czynsz płacony za najem auta nie mieści się w kategorii wydatków objętych limitem, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30a) oraz art. 16 ust. 1 pkt 51) ustawy o PDOP i stanowi koszt uzyskania przychodów na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51) ustawy o PDOP, do kosztów uzyskania przychodów Spółka może zaliczyć wydatki ponoszone z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodu nienależącego do jej majątku, które nie przekraczają kwoty wynikającej z przemnożenia liczby przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówka). W tym celu wymagane jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu, która zgodnie z art. 16 ust. 5 ustawy o PDOP powinna zawierać między innymi: opis trasy (skąd - dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu.

Również art. 16 ust. 1 pkt 30) lit. a ustawy o PDOP stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) — w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawek za jeden kilometr przebiegu pojazdu.

Odwołując się do „Słownika współczesnego języka polskiego” pod red. B. Dunaja (Warszawa 1996, s. 1200 i 1262) — termin „używać” oznacza „stosować coś, użytkować, posługiwać się czymś, robić z czegoś użytek”. Natomiast, według „Uniwersalnego słownika języka polskiego” (Wyd. Naukowe PWN 2008, tom IV, s. 322-323) - termin „używać” oznacza „posługiwać się, stosować coś korzystać, brać, przyjmować, robić z czegoś użytek, wykorzystywać”. Interpretując powołane definicje, należy zauważyć, iż wskazują one na aspekt czynny używania. Zdaniem Spółki, proces używania jest procesem mającym skutek w posługiwaniu się czymś lub robieniem z czegoś użytku. Natomiast możliwość używania wynika z posiadania czegoś lub brania czegoś w posiadanie. W świetle powyższego, należy zatem odróżnić możliwość używania rzeczy od możliwości uzyskania tytułu prawnego, umożliwiającego używanie rzeczy. Możliwość używania rzeczy jest zatem pochodną uzyskania tytułu prawnego do danej rzeczy, który umożliwia jej używanie.

Zdaniem Spółki, art. 16 ust. 1 pkt 30) lit. a, art. 16 ust. 1 pkt 51) oraz art. 16 ust. 5 ustawy o PDOP nie zawierają dyspozycji do uznania jako koszty używania samochodów wydatków na najem samochodów. Świadczy o tym część przytoczonego przepisu art. 16 ust. 1 pkt 51) oraz art. 16 ust. 5 ustawy o PDOP - „wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu”. Przebieg pojazdu nie może być utożsamiany w jakikolwiek sposób z opłatami, które nie podlegają tego rodzaju statystycznej kalkulacji. Limity, o których mowa w powołanych przepisach odnoszą się do kosztów eksploatacyjnych samochodów osobowych związanych z ilością przejechanych kilometrów i pojemnością silnika. To w odniesieniu do tych danych następuje określenie „stawki za jeden kilometr przebiegu”. Bez wpływu na ukształtowaną w ten sposób stawkę pozostaje to czy podatnik został zobowiązany do zapłaty czynszu w związku z korzystaniem z samochodów osobowych niestanowiących składników jego majątku.

Spółka wskazuje, iż najem samochodu jest czynnością cywilnoprawną poprzedzającą używanie samochodu i jej zawarcie rodzi obowiązek zapłacenia czynszu. W wyniku umowy najmu najemca nabywa uprawnienie do używania przedmiotu najmu. Zgodnie zaś z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2000 r. Nr 22 poz. 271 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. W ocenie Spółki koszt czynszu stanowiącego wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodu jest zatem kategorią odrębną od kosztów faktycznego używania samochodu.

Nie znajduje uzasadnienia w wykładni językowej spornych przepisów (tj. art. 16 ust. 1 pkt 30) oraz pkt 51) ustawy o PDOP) interpretacja polegająca na uznaniu za koszty używania samochodów wydatków na najem samochodów. Dopiero zawarcie umowy najmu samochodu daje pracownikowi możliwość używania auta. Są to bowiem osobne kategorie wydatków, których nie należy utożsamiać. Koszty i opłaty za wynajęcie samochodu to niejako opłaty warunkujące możliwość jego używania, koszty te powstają zatem niezależnie od faktycznego „używania” auta i nie są związane z jego eksploatacją.

Podsumowując, w opinii Spółki opłaty czynszowe z tytułu najmu auta nie stanowią kosztów używania auta. Do kosztów używania auta należy zakwalifikować wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne, w tym m.in. paliwo, opłaty za autostradę, wydatki za myjnię. Wydatki z tytułu czynszu najmu nie stanowią kosztów używania samochodu, są bowiem wydatkami na uzyskanie tytułu prawnego, umożliwiającego używanie samochodu.

Czynsz najmu samochodu, jest kosztem ponoszonym w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów i nie mieści się w kategorii wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30) lit. a oraz pkt 51) ustawy o PDOP i może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o PDOP.

Przedstawione przez Spółkę stanowisko znajduje również potwierdzenie m.in.:

• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2012r. (sygn. akt: II FSK 467/11),
• w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 marca 2012r. (sygn. akt: II FSK 2030/10),
• w wyroku Warszawskiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2010r. (sygn. akt: III SA/Wa 1502/09),
• w wyroku Warszawskiego sądu Administracyjnego z dnia 29 lipca 2004r. (sygn. akt: III SA 1073/03).
  
  

Na tle przedstawionego opisu stanu faktycznego, stwierdzam co następuje.

Przedmiotem wniosku w niniejszej sprawie jest kwestia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na wynajem samochodów osobowych wykorzystywanych do działalności gospodarczej Spółki w całości na zasadach ogólnych zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) bez ograniczenia limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) oraz art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (…).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Przy czym zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Do zaliczenia określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów przesłanka związku z przychodem (zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła) nie jest przesłanką wystarczającą. Istotne jest również czy określony wydatek nie mieści się w katalogu wyłączeń (pomimo związku z przychodem) zawartym przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 30 lit. a) ustawy o pdop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na rzecz pracowników z tytułu używania przez nich samochodów na potrzeby podatnika:

1. w celu odbycia podróży służbowej (jazdy zamiejscowe) – w wysokości przekraczającej kwotę ustaloną przy zastosowaniu stawki za jeden kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra;
   
   

Stosownie zaś do brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

Powyższe ograniczenie ma zastosowanie w przypadkach użytkowania przez podatników samochodów osobowych niestanowiących składników ich majątku (np. używania samochodów na podstawie umowy najmu, dzierżawy etc.; przepis ten nie ma jednak zastosowania w przypadku używania samochodów na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 17a pkt 1 – co wynika wprost z art. 16 ust. 3b ustawy).

Sposób prowadzenia ewidencji – w przypadku wykorzystywania samochodów osobowych nienależących do składników majątku podatnika – został szczegółowo określony w art. 16 ust. 5 ww. ustawy. Zgodnie z tym przepisem, przebieg pojazdu, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 30 i 51 ustawy, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd-dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W celu zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków związanych z używaniem dla celów służbowych samochodów nie wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, należy - oprócz ewidencji przebiegu pojazdów – posiadać dokumenty źródłowe potwierdzające poniesienie tych wydatków (por. wyrok NSA z dnia 08.02.2007r., sygn. akt II FSK 189/06).

Koszt czynszu stanowiący wynagrodzenie za prawo do korzystania z samochodu jest kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu. Jeżeli zatem uprawnienie do korzystania z rzeczy wynika z umowy najmu lub dzierżawy, to wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów "używania" tej rzeczy. Koszty "używania" obejmują zatem wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, a także koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Wszystkie te wydatki powinny być ujęte w ewidencji przebiegu pojazdu i ujęte w kosztach jedynie do wysokości tzw. "kilometrówki".

Biorąc powyższe pod uwagę, w przedmiotowej sprawie należy uznać, że wydatki, które ponosi Spółka z tytułu wynajmu samochodów osobowych dla pracowników, tj. czynsz najmu, którzy wykonują czynności służbowe poza siedzibą Spółki pozostają w związku z uzyskaniem przychodów wobec czego mieszczą się zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w pojęciu kosztów uzyskania przychodów. Organ nie może zaś uznać, że wydatki te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości. W ocenie organu wydatki te powinny być ograniczone limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 30 oraz 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Organ odnosząc się do argumentacji Spółki w zakresie wykładni pojęcia „koszty używania” zawartego w art. 16 ust. 1 pkt 30 oraz 51 updop wskaże za wyrokiem NSA z dnia 25.03.2010r., sygn. akt. II FSK 1890/08 „(…) Zgodzić się należy ze skarżącym, że opłaty czynszowe nie stanowią kosztów o charakterze eksploatacyjnym. Jednakże nie ma racji strona skarżąca wskazując, że "koszty używania" samochodu osobowego w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku od osób prawnych oznaczają wyłącznie koszty eksploatacji. "Koszt używania" nie jest pojęciem tożsamym z "kosztem eksploatacyjnym". Możliwość korzystania z cudzej rzeczy z zasady wynika z istnienia tytułu prawnego. Jeżeli uprawnienie to wynika z umowy, a umowa ta ma charakter odpłatny (tak jak w niniejszej sprawie) to uznać należy, że wydatki związane z realizacją tej umowy są wydatkami z tytułu kosztów używania tej rzeczy. Wydatki związane z uprawnieniem do używania cudzej rzeczy, stanowią niewątpliwie wydatek związany z używaniem tej rzeczy. Brak jest podstaw do przyjęcia poglądu strony skarżącej prezentowanego w skardze kasacyjnej, że koszty używania samochodu obejmują wyłącznie koszty eksploatacji samochodu. W ocenie Sądu "koszty używania" cudzej rzeczy obejmują wynagrodzenie za korzystanie z tej rzeczy, koszty eksploatacyjne oraz inne z tym związane. Koszty używania rzeczy są pojęciem szerszym niż koszty eksploatacyjne. Do wydatków z tytułu używania samochodu osobowego niestnowiących własności podatnika zalicza się zatem wszystkie sumy wydane w związku z posługiwaniem się rzeczą, korzystaniem z rzeczy - a więc również czynsz z tytułu najmu rzeczy. Wynagrodzenie za korzystanie z cudzej rzeczy jest kosztem jej używania”.

Powołany wyrok (w przeciwieństwie do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lutego 2010r. -sygn. III SA/Wa 1502/09- utrzymanego w mocy wyrokiem NSA II FSK 2030/10) wpisuje się w linię orzecznictwa sądów administracyjnych, z której wynika, że do wydatków objętych limitem określonym w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy zalicza się wydatki ponoszone z tytułu używania dla potrzeb działalności gospodarczej samochodu nie stanowiącego własności podatnika, w tym także czynsz, ubezpieczenie, paliwo, części zamienne itp. (por. prawomocny wyrok syg. akt I SA/Gl 377/06 z dnia 15.02.2007r. i powołane w jego uzasadnieniu: wyrok NSA z dnia 18.03.1997r. sygn. akt I SA/Po 1531/96, uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 25.10.1999r. sygn. akt FPS 9/99, wyrok WSA sygn. akt I SA/Wr 413/11 z dnia 06.05.2011 r., wyrok WSA sygn. akt I SA/Wr 412/11 z dnia 06.05.2011 r.), prawomocny wyrok WSA we Wrocławiu z 25 listopada 2010r., sygn. akt I SA/Wr 1203/10.

Wobec tego nie ma podstaw, aby opłaty za korzystanie z samochodów osobowych niestanowiących własności podatnika – czynsz najmu – nie były objęte limitem przewidzianym w art. 16 ust. 1 pkt 30 oraz 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do powoływanych przez Spółkę we wniosku orzeczeń sądowych organ podatkowy jedynie konstatuje, iż w ostatnich latach zostały wydane orzeczenia zarówno zgodne ze stanowiskiem jak i przeciwne do stanowiska Wnioskodawcy, nie można więc mówić o ukształtowanej linii orzeczniczej w tym zakresie, i przypisać niejako „pierwszeństwo” w interpretacji spornego przepisu, jak oczekuje tego Spółka, wyrokom przez nią powołanym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr z 2012 poz. 270 ze zm). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.