Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-1/13-2/SP
z 19 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 11.12.2012 r. (data wpływu 02.01.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 roku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02.01.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 roku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od dnia 01 stycznia 2011 r. mieszkał i pracował na terenie Libii, wykonując pracę związaną z kontraktem budowlanym dla przedsiębiorcy nie mającego siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Wynagrodzenie było wypłacane z uwzględnieniem libijskich przepisów podatkowych. Następnie w wyniku działań wojennych (wojna domowa) na terenie Libii, Wnioskodawca został zmuszony do zaprzestania pracy i ewakuacji. Przyjechał do Polski w dniu 23 lutego 2011 r. i przebywał w niej do czasu rozpoczęcia kolejnego kontraktu budowlanego, tj. do dnia 20 maja 2011 r., który to odbywał się na terenie Sułtanatu Omanu, gdzie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i pracował do 21 grudnia 2011 r. Wypełniając jednocześnie właściwe dla Omanu zobowiązania podatkowe, otrzymywał wynagrodzenie za pracę z uwzględnieniem regulacji obowiązujących na terenie Omanu. Wnioskodawca przebywał w Polsce w 2011 r. jedynie podczas krótkich urlopów między innymi w okresie świąt celem odwiedzenia mieszkających tu rodziców.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie posiada On na terytorium Polski centrum interesów osobistych ani też gospodarczych, rozumianych jako ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca jest kawalerem i nie posiada żadnej nieruchomości na terytorium Polski.

W chwili składania wniosku Wnioskodawca pracuje na podstawie umowy o pracę na terenie Niemiec. Na dzień dzisiejszy poza zamieszkującymi rodzicami nie ma żadnych związków z Polską. W Polsce nie osiąga też żadnych dochodów. Nie może jednoznacznie stwierdzić, iż w przyszłości nie przeprowadzi się z powrotem do Polski, jednak w chwili pisania wniosku o wydanie interpretacji zakłada dalsze zamieszkiwanie i zarobkowanie w Niemczech przez kolejne lata. Jednocześnie Wnioskodawca potwierdza, że w roku 2011 nie przebywał dłużej niż 183 dni na terytorium Polski.

Wnioskodawca w roku 2010 rozpoczął dwa studia podyplomowe w Polsce: Prawa Inwestycyjnego na Uniwersytecie Wrocławskim oraz Gospodarki Nieruchomościami na Politechnice Wrocławskiej. Ze względu na pracę Wnioskodawca przerwał studia i dokończył je eksternistycznie po powrocie do Europy i znalezieniu pracy w Niemczech.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w roku 2011 Wnioskodawca podlegał w Polsce, zgodnie z art. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu i z uwagi na fakt, że nie uzyskał żadnych dochodów na terytorium Polski nie będzie podlegał obowiązkowi złożenia zeznania podatkowego za rok 2011?

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychod6w (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. la ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
  
• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
  
  

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. la ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie dotyczącej roku 2011 nie znajdzie jednak zastosowanie żadna umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, gdyż zarówno z Libią jak i z Sułtanatem Omanu, Polska nie podpisała stosownych umów.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż w 2011 r. Wnioskodawca nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Nie posiada też centrum interesów osobistych ani też gospodarczych. Oznacza to, iż Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca nie uzyskał ze źródeł położonych na terytorium Polski żadnego dochodu w roku 2011, zatem Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do rozliczenia się z polskim urzędem skarbowym poprzez złożenie zeznania PIT-36 wraz z załącznikiem PIT/ZG z dochodów uzyskanych za granicą w ww. okresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca od 01 stycznia 2011 r. mieszkał i pracował na terenie Libii. Następnie w wyniku działań wojennych (wojna domowa) na terenie Libii, Wnioskodawca został zmuszony do zaprzestania pracy i ewakuacji. Przyjechał do Polski 23 lutego 2011 r. i przebywał w niej do czasu rozpoczęcia kolejnego kontraktu budowlanego, tj. do dnia 20 maja 2011 r., który to odbywał się na terenie Sułtanatu Omanu, gdzie był zatrudniony na podstawie umowy o pracę i pracował do 21 grudnia 2011 r.

Polska dotychczas nie zawarła z Libią i Omanem umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zatem w przedmiotowej spawie ustalenie czy Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, należy dokonać na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Analizując pierwszy warunek czyli miejsce, gdzie znajduje się centrum interesów osobistych lub gospodarczych podatnika należy stwierdzić, iż kraj, w którym przeważają powiązania osobiste, powinien być zasadniczo traktowany jako ośrodek interesów życiowych i osobistych.

Wnioskodawca wskazał, iż nie posiada na terytorium Polski centrum interesów osobistych ani też gospodarczych, rozumianych jako ośrodek interesów życiowych. Wnioskodawca jest kawalerem i nie posiada żadnej nieruchomości na terytorium Polski.

Zatem należy uznać, iż w przypadku Wnioskodawcy w 2011 roku nie będzie spełniony pierwszy warunek wynikający z treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to znaczy Wnioskodawca w tym okresie nie posiadał na terytorium Polski ośrodka interesów życiowych.

Jednak przeniesienie ośrodka interesów życiowych poza granicę Polski, nie uprawnia do uznania, iż w tym okresie Wnioskodawca nie posiadał miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie podlegał opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, gdyż Wnioskodawca winien również spełnić drugi warunek wynikający z art. 3 ust. 1a ustawy, tj. Jego pobyt na terytorium Polski nie powinien być dłuższy niż 183 dni w roku podatkowym.

Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca przebywał w Polsce w 2011 r. jedynie podczas krótkich urlopów między innymi w okresie świąt celem odwiedzenia mieszkających tu rodziców. Pobyt Wnioskodawcy w 2011 r. na terytorium Polski był krótszy niż 183 dni.

Mając powyższe na uwadze, należy uznać, iż Wnioskodawca nie spełnił również drugiego warunku wynikającego z art. 3 ust. 1a ww. ustawy, tj. Jego pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie przekroczył 183 dni w danym roku podatkowym.

Biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż w 2011 roku Wnioskodawca nie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce. Zatem w tym okresie Wnioskodawca podlegał w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, tj. podlegał opodatkowaniu jedynie od dochodów osiągniętych na terytorium RP. Wnioskodawca nie ma obowiązku złożenia zeznania podatkowego za 2011 rok, z uwagi na fakt, iż w tym okresie nie uzyskał żadnych dochodów na terytorium Polski.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.