Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-53/13/RS
z 12 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 11 stycznia 2013 r. (data wpływu 14 stycznia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 stycznia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasądzonego odszkodowania.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od dnia 17 grudnia 2007 r. pracowała w Szkole Podstawowej na stanowisku nauczyciela-wychowawcy w świetlicy. W maju 2011 r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę, zgodnie z art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela. Jako przyczynę pracodawca podał zmiany organizacyjne, wynikające z zatwierdzonego arkusza organizacyjnego na kolejny rok szkolny.

Wnioskodawczyni uznała, że umowa o pracę została wypowiedziana niezgodnie z przepisami Karty Nauczyciela, ponieważ w placówce nie zaszła żadna ze zmian wskazanych w przepisach, na które powołał się pracodawca. Złożyła pozew do Sądu Pracy o uznanie wypowiedzenia umowy o prace za bezskuteczne. Sąd wyrokiem z dnia 28 grudnia 2011 r. zadecydował, co następuje:

1. Zasądza od pozwanej Szkoły Podstawowej na rzecz powódki kwotę 6.548 zł 88 gr tytułem odszkodowania (art. 45 § 2 K.p. w zw. z art. 47¹ K.p.);
2. Oddala powództwo o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne;
3. Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 2.182 zł 96 gr;
4. Ustala i nakazuje ściągnąć od pozwanej Szkoły kwotę 1.310 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych – opłaty sądowej, od której uiszczenia powódka była zwolniona z mocy ustawy.

W lutym 2012 r. Wnioskodawczyni otrzymała zobowiązanie wynikające z pkt III wyroku, od kwoty tej została pobrana zaliczka na poczet podatku dochodowego. W związku z tym, że pracodawca zwlekał z wypłatą pozostałej części odszkodowania, w czerwcu wszczęta została na wniosek Wnioskodawczyni egzekucja komornicza. Komornik odzyskał pozostałą kwotę, tj. 4.365 zł 92 gr, którą Wnioskodawczyni otrzymała w całości i od której nie została pobrana zaliczka na podatek dochodowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy od kwoty, o której mowa w ww. pkt III wyroku, tj. 2.182 zł 96 gr oraz kwoty wyegzekwowanej przez komornika, tj. 4.365 zł 92 gr należało pobrać zaliczkę na podatek dochodowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie pobiera się podatku od odszkodowań zasądzonych wyrokiem Sądu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym wypłaty odszkodowań z tytułu nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę zostały zawarte w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

W myśl art. 45 § 1 Kodeksu pracy w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nie określony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy - stosownie do żądania pracownika - orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu - o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 Kodeksu pracy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe; w takim przypadku sąd pracy orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 Kodeksu pracy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

W świetle powyższego, z literalnego brzmienia powołanych przepisów jednoznacznie wynika, iż ze zwolnienia – na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy – korzystają te odszkodowania, których prawo otrzymywania wynika wprost z przepisów ustawy, z wyjątkiem wyłączonych ze zwolnienia wolą ustawodawcy.

Jak wskazano w treści wniosku, odszkodowanie z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę zostało zasądzone na rzecz Wnioskodawczyni na podstawie art. 45 w związku z art. 47¹ Kodeksu pracy. Oznacza to, iż Wnioskodawczyni przyznano odszkodowanie, którego zasady ustalania i wysokość wynikają wprost z przepisów odrębnej ustawy, tj. Kodeksu pracy i równocześnie odszkodowanie to nie zostało wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a)-g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem odszkodowanie to podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, z przedstawionego stanu faktycznego oraz podatkowych unormowań prawnych w tym zakresie wynika, że wypłacone Wnioskodawczyni odszkodowanie, zasądzone na podstawie przepisów Kodeksu pracy korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem na byłym pracodawcy Wnioskodawczyni nie ciążył obowiązek potrącenia podatku dochodowego z tytułu jego wypłaty.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.