Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1137/12-4/LK
z 24 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 06.11.2012 r. (data wpływu 12.11.2012 r.) uzupełnionym w dniu 17.12.2012 r. (data wpływu 19.12.2012 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 30.11.2012 r. (skutecznie doręczone w dniu 10.12.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.11.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 17.12.2012 r., złożonym w dniu 17.12.2012 r. (data wpływu 19.12.2012 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 30.11.2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

X. AB (dalej: X. albo Spółka) jest spółką prawa szwedzkiego z siedzibą w Szwecji, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej X. zajmuje się zakupem odzieży dla spółek z grupy H. oraz jej sprzedażą.

Obecnie działalność X. na terytorium Polski polega na:

• eksporcie, wewnątrzwspólnotowej dostawie oraz nabyciu ubrań — tj. na czynnościach, które mają umożliwić transport towarów do innych zagranicznych spółek z grupy H. (dalej jako: wysyłka towarów do spółek z Grupy),
  
• wydawaniu towarów do jednego z kontrahentów z grupy H. (podmiotu z siedzibą w Polsce) (dalej jako: wydawanie towarów do H. PL),
  
• nabywaniu towarów i usług.
  
  
  

Spółka nie wynajmuje w Polsce powierzchni magazynowej, ani nie posiada w kraju pracowników / przedstawicieli. Obsługa wszelkich czynności o charakterze magazynowym w Polsce jest przez Spółkę zlecana podmiotowi zewnętrznemu (który świadczy kompleksowe usługi logistyczne).

Dodatkowo Spółka w ramach sprzedaży wysyłkowej sprzedaje towary z terytorium UE dla polskich odbiorców, nieprowadzących działalności gospodarczej (dalej: sprzedaż wysyłkowa na terytorium kraju). Towary są wysyłane z magazynu na terytorium Niemiec bezpośrednio do polskich klientów (nie są magazynowane w Polsce). Transakcje dokonywane są na podstawie umów zawieranych prze Internet, przy wykorzystaniu sklepu internetowego umieszczonego na zagranicznym serwerze. Sprzedaż wysyłkowa zgodnie z regulacjami art. 24 ust. 1 ustawy o VAT jest przez Spółkę rozliczana na terytorium Polski.

(ii)

Na skutek planowanych przekształceń struktury i funkcji spółek z grupy H., Spółka planuje przejąć całość funkcji pełnionych przez podmiot H. Online AB (w tym również w Polsce). Będzie to oznaczać, iż Spółka będzie zajmowała się również sprzedażą internetową odzieży, dla nabywców z Europy Zachodniej (dalej: czynności przejęte). Towary nabywane wewnątrzwspólnotowo lub importowane do Polski będą następnie magazynowane i przemieszczane na terytorium innych państw członkowskich w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

W tym celu podobnie jak uprzednio podmiot H. Online — Spółka będzie wynajmować w kraju powierzchnię magazynową oraz zatrudniać pracownika.

Wynajęta powierzchnia magazynowa będzie pełnić funkcje miejsca:

• wyładunku, załadunku towarów,
  
• ewentualnego przepakowania towarów,
  
• magazynowania towarów,
  
• wysyłki towarów do nabywców.
  
  
  

Rola pracownika Spółki będzie polegać na:

• nadzorze nad załadunkiem, wyładunkiem, pakowaniem towarów,
  
• organizacją dostarczenia towarów,
  
• wysyłce towarów,
  
• innej pomocy organizacyjnej przy przyjmowaniu, magazynowaniu i wysyłaniu odzieży.
  
  
  

Spółka zamierza wykonywać powyższe zadania (związane z obsługą magazynu) przy pomocy firmy zewnętrznej, której pracę będzie nadzorował pracownik Spółki.

W identycznej sytuacji do opisanej powyżej, tj. wynajęcia powierzchni magazynowej i zatrudnienia pracownika podmiot H. Online AB posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, w rozumieniu ustawy o VAT, co zostało potwierdzone interpretacją indywidualną Ministra Finansów (interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 11 października 2011 r., sygn. IPPP3/443-969/11-2/LK) - jednak Spółka również pragnie potwierdzić swój status na gruncie regulacji o podatku VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w oparciu o przedstawiony stan faktyczny, Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy: Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju” nie zostało uregulowane w ustawie o VAT, choć ustawodawca wiąże z posiadaniem takiego miejsca istotne konsekwencje.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 oraz ust. 2 i 5 ustawy o VAT posiadanie takiego miejsca w Polsce, jest jednym z kryteriów, które wpływa na sposób rozliczenia podatku należnego.

Jednocześnie Spółka pragnie wskazać, że pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju” zostało również użyte w VI Dyrektywie Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. (dalej: Dyrektywa VAT lub Dyrektywa) i było wielokrotnie przedmiotem wyjaśnień Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE lub Trybunał). Spółka stoi na stanowisku, że przy wykładni tego pojęcia należy zatem odwołać się również do dorobku prawa unijnego.

TSUE rozważał zakres „stałego miejsce prowadzenia działalności” w kontekście dostawy towarów oraz świadczenia usług, pod kątem tego jakie aspekty prowadzonej działalności decydują o tym czy można ją uznać za stale prowadzoną w danym miejscu. Co istotne, z treści wyroków Trybunału m.in. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgische Staat, C- 390/96 można wysnuć wniosek, iż o posiadaniu miejsca prowadzenia działalności w danym kraju nie przesądza sam fakt, iż podmiot wykonuje w takim kraju czynności opodatkowane.

Wiodącym przykładem sposobu rozumienia tego pojęcia przez Trybunał jest wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt, sygn. C-168/84. W uzasadnieniu do wyroku w powyższej sprawie TSUE stwierdził, że o stałym miejscu prowadzenia działalności decydują łącznie dwa czynniki:

• czynnik ludzki w postaci zatrudnionych przez podatnika, obecnych na miejscu pracowników, oraz
  
• czynnik rzeczowy w postaci odpowiedniej infrastruktury technicznej.
  
  
  

Zaistnienie tych dwóch elementów wykorzystywanych do transakcji opodatkowanych determinuje miejsce prowadzenia działalności na potrzeby podatku VAT.

Powyższa definicja została ugruntowana w orzeczeniach Trybunału także w innych sprawach, w których TSUE często powoływał się na wyrok C-168/84. Między innymi w wyroku z 2 maja 1996 roku, sprawa Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg, Trybunał wskazał, że aby można mówić o minimalnej skali działalności prowadzonej w danym miejscu muszą znajdować się w nim zarówno środki rzeczowe, jak i personel.

Mając na uwadze powyższe wnioski, oceniając zakres działalności i struktury Spółki na terenie Polski należy stwierdzić, że zarówno magazyn, jak i zatrudniony personel do jego obsługi wypełnia przesłanki określone przez TSUE przy identyfikowaniu stałego miejsca prowadzenia działalności.

Rozporządzenie VAT

Kluczowe w przedmiotowej sprawie pojęcie „stałego miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium państwa członkowskiego” znalazło się w Dyrektywie VAT w kilku miejscach. Dyrektywa odwołuje się do niego m.in. w kontekście osób zobowiązanych do zapłaty podatku na rzecz organów podatkowych tj. w sekcji 1, rozdziału 1, tytułu Xl (art. 192a-205).

Jednak na potrzeby powyższych przepisów Dyrektywy VAT (ani VI Dyrektywy) pojęcie to w ogóle nie zostało w niej zdefiniowane. Jednocześnie w ustaleniu takiej definicji pomocne okazuje się rozporządzenie wykonawcze do Dyrektywy VAT nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. (dalej: rozporządzenie VAT), którego celem jest między innymi doprecyzowanie pojęć zawartych w Dyrektywie.

Zakres pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika” zawartego w art. 11 i 53 rozporządzenia VAT de facto podsumowuje dorobek TSUE w tej materii. W świetle powyższych przepisów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy „charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy”, a także pod warunkiem, że było ono „wykorzystywane przez tego podatnika do celów niezbędnych do realizacji podłe gającej opodatkowaniu transakcji dostawy tych towarów lub świadczenia tych usług w tym państwie członkowskim przed dostawą towarów lub świadczeniem usług lub w ich trakcie”.

Trzeba zaznaczyć, że powyższa definicja nie wynika bezpośrednio z art. 194 Dyrektywy VAT, na podstawie którego implementowano wspomniany we wstępie art. 17 ust. 5 ustawy o VAT. Wprowadzając przepisy art. 17 ust. 5 polski ustawodawca skorzystał z upoważnienia zawartego w art. 194 ust. 2 Dyrektywy, który pozwała państwom członkowskim na określenie warunków stosowania mechanizmu samonaliczenia w przypadku dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika niemającego siedziby w państwie członkowskim, w którym VAT jest należny. Oznacza to, że Dyrektywa w tym przepisie nie posługuje się pojęciem „stałego miejsca prowadzenia działalności”, tj. nie nakłada wymogu posiadania takiego miejsca na terytorium kraju przez nabywcę, oraz braku takiego miejsca na terytorium kraju po stronie dokonującego dostawy towarów. Skoro jednak polska ustawa VAT w przesłankach zastosowania mechanizmu samonaliczenia podatku posługuje się pojęciem wynikającym z acquis communautaire uzasadnione przy jego wykładni wydaje się sięgnięcie do przepisów unijnych, jak i judykatury Trybunału.

Podsumowując, aby uznać podatnika za posiadającego w danym kraju „stałe miejsce prowadzenia działalności”, w świetle prawodawstwa unijnego i orzecznictwa TSUE, musi on posiadać w tym kraju:

• zasoby ludzkie,
  
• zasoby techniczne (infrastruktura techniczna),
  
• wykorzystywać je do celów dostawy towarów i świadczenia usług.
  
  
  

W opinii Spółki, wszystkie powyższe przesłanki będą spełnione, dlatego Spółka będzie posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Po pierwsze, w ramach swojej działalności gospodarczej na terytorium RP, Spółka dokonuje m.in. wewnątrzwspólnotowej dostawy czy nabycia towarów. Podejmuje zatem czynności, które zgodnie z art. 5 ustawy o VAT stanowią czynności opodatkowane VAT.

W tych celach, niezbędne dla Spółki jest korzystanie z powierzchni magazynowej na terytorium Polski. Spółka zamierza wynająć taką powierzchnię magazynową ze względu na rzeczywistą potrzebę posłużenia się taką powierzchnią - wypełnia, zatem warunek posiadania infrastruktury technicznej.

W ocenie Spółki, będzie ona wypełniać również wymóg posiadania na terenie kraju zasobów personalnych służących prowadzonej działalności. Jak wskazano w stanie faktycznym, czynności związane z dokonywanymi transakcjami, a w szczególności obsługa magazynu będą wymagały zaplecza personalnego. Dlatego też, Spółka planuje zatrudnienie pracownika, do którego obowiązków będzie należał nadzór przyjęcia, załadunku, wyładunku, pakowanie, wysyłka oraz inna pomoc organizacyjna przy przyjmowaniu, magazynowaniu i wysyłaniu towarów, które będą dokonywane przy pomocy firmy zewnętrznej.

Stanowisko organów podatkowych

Powyżej przedstawioną wykładnię przepisów potwierdza treść interpretacji indywidualnej, którą otrzymał podmiot H. Online AR w identycznym stanie faktycznym (wynajęcia tego samego magazynu oraz zatrudnienia pracownika do obsługi tych samych funkcji). W treści wspomnianej interpretacji, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wskazał, iż: „biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, iż Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalność gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów, dysponuje udostępnianą powierzchnią magazynową w celu prowadzenia dostawy towarów z terytorium kraju, dokonuje czynności opodatkowanych w myśl art. 5 ust. 1 ustawy. Ponadto Spółka będzie posiadała na terytorium kraju pracownika zatrudnionego w celu prowadzenia i obsługi magazynu. A zatem Spółka będzie posiadać na terytorium kraju stale miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju”.

Warto zauważyć, iż stanowisko Spółki potwierdzają również inne interpretacje wydawane w imieniu Ministra Finansów.

Przykładowo w postanowieniu Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28 listopada 2005 r. (sygn. 1473/WV/443/315/218/2005/EŻ) stwierdzono, że stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza miejsce, które charakteryzuje się pewnym minimum stałości wynikającej ze stałej obecności zarówno osób (personelu firmy) jak i zaplecza technicznego.

W analogicznym stanie faktycznym do przedmiotowej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. IPPP3/443-804/10-2/SM również odwołał się do dorobku orzeczniczego TSUE: „można zatem wskazać kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Stale miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania - konieczna jest pewna określona minimalna skala działalności która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny”

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko organów podatkowych, a także orzecznictwo TSUE oraz zapisy rozporządzenia VAT uważamy, że sytuacji określonej w stanie faktycznym Spółka będzie posiadać stałe miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Podsumowując należy stwierdzić, iż w przypadku działalności opisanej w stanie faktycznym spełnione są łącznie wszystkie warunki wymagane przepisami prawa, co oznacza, iż Spółka, posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), natomiast przez świadczenie usług, (...) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...) (art. 8 ust. 1).

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 – w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

W myśl art. 17 ust. 5 pkt 1 ustawy, przepis ust. 1 pkt 5 stosuje się, jeżeli nabywcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, albo osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 6.

Zatem kwestia ustalenia, czy dostawca towarów (lub świadczący usługę) posiada stałe miejsce prowadzenia na terytorium kraju przesądza o tym, kto jest zobowiązany do rozliczenia podatku od towarów i usług (z tytuły tej dostawy czy świadczenia przedmiotowych usług).

Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności.

Pojęcie to jest jednak pojęciem wspólnotowym (tj. wynikającym z VI Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. oraz Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r.).

Od dnia 1 lipca 2011 r. przedmiotowe zagadnienie zostało uregulowane (zdefiniowane) w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu od wartości dodanej (Dz. Urz. U L Nr 77, str. 1). Zgodnie z art. 11 rozporządzenia:

1. Na użytek stosowania art . 44 dyrektywy 2006/112/WE „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.
   
2. Na użytek stosowania następujących artykułów stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art . 10 niniejszego rozporządzenia - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje:
   
   
   1. art . 45 dyrektywy 2006/112/WE;
      
   2. począwszy od 1 stycznia 2013 r. - art . 56 ust. 2 akapit drugi dyrektywy 2006/112/WE;
      
   3. do 31 grudnia 2014 r. - art . 58 dyrektywy 2006/112/WE;
      
   4. art . 192a dyrektywy 2006/112/WE.
3. Fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.
   
   
   

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości.

W wyroku C-73/06 z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sarl przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, w którym podstawowym zagadnieniem było określenie pojęcia siedziby dla celów działalności gospodarczej w kontekście prawa do zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, odnośnie stałego miejsca prowadzenia działalności należy przytoczyć pkt 54 orzeczenia, w myśl którego: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C-190/95 ARO Lease, Rec. str. I-4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16)”.

Warto także przytoczyć wyrok w sprawie C-231/94 pomiędzy Faaborg-Gelting Linien A/S a Finanzamt Flensburg (Niemcy), w którym Europejski Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że jedną z przesłanek stałego miejsca prowadzenia działalności jest określona minimalna skala działalności, tzn. w miejscu tym znajdują się zarówno środki rzeczowe, jak i personel, który samodzielnie może świadczyć określone czynności.

Ponadto, jak podkreśla TS w wyroku C-190/95 w sprawie Aro Lease przedsiębiorstwo, które nie posiada w państwie członkowskim ani własnego personelu, ani struktury organizacyjnej, która cechuje się wystarczającym stopniem trwałości, aby zapewnić ramy, w których mogłyby być zawierane umowy i podejmowane decyzje w zakresie zarządzania, nie może być uznane za posiadające stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie.”

Biorąc, zatem pod uwagę ww. definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie miejsca stałego prowadzenia działalności, w ocenie tut. Organu, nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Uwzględniając wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest spółką prawa szwedzkiego z siedzibą w Szwecji, zarejestrowaną dla celów podatku od towarów i usług w Polsce. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zajmuje się zakupem odzieży dla spółek z Grupy oraz jej sprzedażą. W ramach prowadzonej działalności Spółka na terytorium Polski dokonuje eksportu, wewnątrzwspólnotowej dostawy oraz nabycia ubrań — tj. na czynnościach, które mają umożliwić transport towarów do innych zagranicznych spółek z Grupy, wydań towarów do jednego z kontrahentów z Grupy (podmiotu z siedzibą w Polsce) oraz nabywaniu towarów i usług.

Na skutek planowanych przekształceń struktury i funkcji spółek z Grupy, Wnioskodawca planuje przejąć całość funkcji pełnionych przez inny podmiot z Grupy (w tym również w Polsce). Będzie to oznaczać, iż Spółka będzie zajmowała się również sprzedażą internetową odzieży, dla nabywców z Europy Zachodniej. Towary nabywane wewnątrzwspólnotowo lub importowane do Polski będą następnie magazynowane i przemieszczane na terytorium innych państw członkowskich w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W tym celu Spółka będzie wynajmować w kraju powierzchnię magazynową oraz zatrudniać pracownika. Wynajęta powierzchnia magazynowa będzie pełnić funkcje miejsca:

• wyładunku, załadunku towarów,
  
• ewentualnego przepakowania towarów,
  
• magazynowania towarów,
  
• wysyłki towarów do nabywców.
  
  
  

Rola pracownika Spółki będzie polegać na:

• nadzorze nad załadunkiem, wyładunkiem, pakowaniem towarów,
  
• organizacją dostarczenia towarów,
  
• wysyłce towarów,
  
• innej pomocy organizacyjnej przy przyjmowaniu, magazynowaniu i wysyłaniu odzieży.
  
  
  

Spółka zamierza wykonywać powyższe zadania (związane z obsługą magazynu) przy pomocy firmy zewnętrznej, której pracę będzie nadzorował pracownik Spółki.

Analizując powyższe przepisy oraz biorąc pod uwagę przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, iż Spółka będzie posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności, gdyż jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów, będzie dysponować udostępnianą powierzchnią magazynową w celu prowadzenia dostawy towarów z terytorium kraju, będzie dokonywać czynności opodatkowanych w myśl art. 5 ust. 1 ustawy. Ponadto Spółka będzie posiadała na terytorium kraju pracownika zatrudnionego w celu prowadzenia i obsługi magazynu.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.