Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1058/12-2/AMN
z 31 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2012 r. (data wpływu 31 października 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych, a zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ramach tej działalności Wnioskodawca sprzedawał w 2009 roku towary podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie Niemiec. Wartość wystawionych z tego tytułu faktur Wnioskodawca zaliczył do przychodu i zapłacił podatek dochodowy od zaksięgowanego dochodu. Większość tych faktur nie została jednak dotychczas przez kontrahenta uregulowana. Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa niemieckiej kancelarii, która w dniu 2 marca 2010 r. uzyskała w postępowaniu przed sądem niemieckim nakaz zapłaty na dochodzoną w postępowaniu część wierzytelności. Nakaz zapłaty opatrzony został w dniu 19 kwietnia 2010 r. klauzulą wykonalności. Wnioskodawca nie złożył wniosku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego ponieważ otrzymał informację, iż w Sądzie Rejonowym - Wydział ds. Upadłości w Niemczech w dniu 3 maja 2010 r. wszczęte zostało postępowanie upadłościowe wobec majątku jego dłużnika. Wnioskodawca zgłosił syndykowi swoją wierzytelność wynikającą z nakazu zapłaty oraz pozostałe wierzytelności, które nie były uprzednio przedmiotem postępowania sądowego. Wnioskodawca dysponuje odpisem postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego, a z napływających do tej pory informacji mailowych od pełnomocnika Wnioskodawcy w Niemczech wynika, iż szanse na odzyskanie wierzytelności są znikome (postępowanie upadłościowe trwa już ponad 2 lata). Wierzytelności nie uległy przedawnieniu jak również nie dokonano odpisów aktualizujących wartości tych należności.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć nieściągalne wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodu po wcześniejszym utworzeniu odpisu aktualizacyjnego z tego tytułu na podstawie ustawy o rachunkowości?

Zdaniem Wnioskodawcy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że - co do zasady - odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.),
• zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• nieściągalność tych należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 ww. ustawy.
  
  

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartości należności, zawarte zostały w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

Stosownie do przepisu art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty przez dokonanie odpisu aktualizującego w odniesieniu do

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości - do wysokości
2. należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;
3. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli: majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności;
4. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
5. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
6. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

Z kolei przepis art. 23 ust. 3 ww. ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze postępowania sądowego.
   
   

Wyliczenie o którym mowa w art. 23 ust. 3 ma charakter otwarty. Dopuszczalnym jest zatem dokumentowanie nieściągalności wierzytelności innymi, niż wskazane w tym przepisie dowodami, które muszą jednak dostatecznie przekonywująco wskazywać na stan majątkowy dłużnika i niemożność zaspokojenia wierzytelności Wnioskodawcy.

Przytoczony wyżej art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, ma zastosowanie do podatników prowadzących księgi handlowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości, jak również tych, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Brak bowiem uzasadnienia do różnicowania statusu prawno-podatkowego podatnika wyłącznie z uwagi na rodzaj prowadzonych przez niego urządzeń księgowych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosząc się do ustawy o rachunkowości precyzują jedynie katalog należności od których mogą być utworzone odpisy aktualizujące które po spełnieniu pozostałych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Powyższe prowadzi do wniosku, że co do zasady odpisy aktualizujące, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile wierzytelności, których dotyczą nie uległy przedawnieniu.

W cytowanym przepisie art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał przykładowego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli podatnik:

• dokonał odpisu aktualizującego wartość należności, zgodnie z zasadami określonymi w art. 35b ustawy o rachunkowości,
• należności te były uprzednio zaliczone do przychodów należnych,
• należności nie uległy przedawnieniu,
• nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przedmiotowy odpis aktualizujący wartość należności, w wartości netto, może stanowić koszt uzyskania przychodów.
  
  

Tym samym kierując się treścią wniosku oraz stanem prawnym obowiązującym w jego zakresie Wnioskodawca jest zdania, że:

1. nieściągalność wierzytelności wobec niemieckiego kontrahenta można uznać za uprawdopodobnioną,
2. Wnioskodawca, w momencie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności, ma prawo
3. dokonać odpisu aktualizacyjnego wartość wierzytelności, zgodnie z przepisami o rachunkowości
4. (zostały spełnione warunki do dokonania takiego odpisu zgodnie z tą ustawa),
5. Wnioskodawca może następnie zaliczyć odpis do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w terminie jego dokonania.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Analiza przytoczonego przepisu prowadzi do wniosku, że - co do zasady - odpisy aktualizujące nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Wyjątkiem są odpisy, spełniające łącznie następujące warunki:

• są odpisami aktualizującymi wartość należności, określonymi w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.),
• zostały dokonane od należności bądź części należności uprzednio zaliczonej do przychodów należnych, na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• nieściągalność tych należności została uprawdopodobniona, zgodnie z art. 23 ust. 3 ww. ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przesłanki dokonania odpisu aktualizującego wartość należności, zawarte zostały w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U z 2009 r. Nr 152, poz. 1223 ze zm.).

W myśl art. 35b ust. 1 ustawy o rachunkowości, wartość należności aktualizuje się uwzględniając stopień prawdopodobieństwa ich zapłaty poprzez dokonanie odpisu aktualizującego, w odniesieniu do:

1. należności od dłużników postawionych w stan likwidacji lub w stan upadłości - do wysokości należności nieobjętej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności, zgłoszonej likwidatorowi lub sędziemu komisarzowi w postępowaniu upadłościowym;
2. należności od dłużników w przypadku oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego - w pełnej wysokości należności;
3. należności kwestionowanych przez dłużników oraz z których zapłatą dłużnik zalega, a według oceny sytuacji majątkowej i finansowej dłużnika spłata należności w umownej kwocie nie jest prawdopodobna - do wysokości niepokrytej gwarancją lub innym zabezpieczeniem należności;
4. należności stanowiących równowartość kwot podwyższających należności, w stosunku do których uprzednio dokonano odpisu aktualizującego - w wysokości tych kwot, do czasu ich otrzymania lub odpisania;
5. należności przeterminowanych lub nieprzeterminowanych o znacznym stopniu prawdopodobieństwa nieściągalności, w przypadkach uzasadnionych rodzajem prowadzonej działalności lub strukturą odbiorców - w wysokości wiarygodnie oszacowanej kwoty odpisu, w tym także ogólnego, na nieściągalne należności.
   
   

Stosownie do treści art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.
   
   

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że postępowanie upadłościowe wobec majątku dłużnika Wnioskodawcy wszczęte zostało w Sądzie Rejonowym - Wydział ds. Upadłości w Niemczech. Wnioskodawca dysponuje odpisem postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego.

Powołany przepis art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie odnosi się wyłącznie do orzeczeń wydawanych przez polskie organy (sąd lub organ postępowania egzekucyjnego). Przepis nie zawiera określenia „postanowieniem polskiego sądu”, zatem dopuszczalne są w tym zakresie orzeczenia również innych sądów niż polskie pod warunkiem, że orzeczenia te wywołują takie skutki prawne, jakie rodzą na gruncie prawa polskiego wymienione w tym przepisie rodzaje orzeczeń.

W rozstrzygnięciu sprawy istotna jest ocena skutków prawnych danej czynności sądowej (danego orzeczenia), nie zaś wyłącznie jego przepisana w ustawie forma. W sytuacji gdy wydawane jest orzeczenie sądu innego państwa, należy oceniać jego skutki prawne (w tym zwłaszcza skutki prawne w zakresie skuteczności dochodzenia należności przez wierzyciela), a nie ograniczać się wyłącznie do formy i nazwy wydanego postanowienia, wyroku itp. W omawianym przypadku mamy do czynienia z kontrahentem niemieckim, w stosunku do którego w zakresie rejestracji właściwy był wyłącznie sąd niemiecki i trudno wymagać, by w odniesieniu do tego podmiotu jakiekolwiek orzeczenie (o którym mowa w art. 23 ust. 3) wydał sąd polski. Skoro zatem skutki prawne wydanego przez sąd niemiecki postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego są dla wierzyciela identyczne, jak skutki wydawanego na gruncie polskiego prawa, przez sąd polski postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego, to należy uznać, iż takie postanowienie sądu niemieckiego (mając na względzie jego cel i wywoływane skutki prawne) odpowiada postanowieniu sądu polskiego, o którym mowa w art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, nie ulega wątpliwości, że postanowienie sądu niemieckiego będące odpowiednikiem polskiego postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego stanowi odpowiednią przesłankę udokumentowania nieściągalności wierzytelności stosownie do treści art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy wskazać, że zgodnie z przepisem art. 27 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) oraz art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 7 października 1999 r. o języku polskim (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 43, poz. 241 ze zm.), językiem urzędowym konstytucyjnych organów państwa jest język polski. A więc dla celów dowodowych podatnik dysponując dokumentem obcojęzycznym powinien posiadać jego tłumaczenie na język polski.

Przytoczony wcześniej art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazujący możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wartość należności, ma zastosowanie do podatników prowadzących księgi handlowe na zasadach określonych w ustawie o rachunkowości, jak również tych, którzy prowadzą podatkową księgę przychodów i rozchodów. Brak bowiem uzasadnienia do różnicowania statusu prawno-podatkowego podatnika wyłącznie z uwagi na rodzaj prowadzonych przez niego urządzeń księgowych. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosząc się do ustawy o rachunkowości precyzują jedynie katalog należności, od których mogą być utworzone odpisy aktualizujące, które po spełnieniu pozostałych warunków mogą stanowić koszty uzyskania przychodów.

Zatem z powyższego wynika, że co do zasady odpisy aktualizujące, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, jednak w ściśle określonych sytuacjach mogą one stanowić koszt podatkowy, o ile wierzytelności których dotyczą nie uległy przedawnieniu.

W cytowanym przepisie art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał przykładowego wyliczenia jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności.

Reasumując stwierdzić należy, że jeżeli podatnik dokonał odpisu aktualizującego wartość należności, zgodnie z zasadami określonymi w art. 35b ustawy o rachunkowości, należności te były uprzednio zaliczone do przychodów należnych, należności nie uległy przedawnieniu, nieściągalność wierzytelności została uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to przedmiotowy odpis aktualizujący wartość należności może stanowić koszt uzyskania przychodów.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca sprzedawał towary podmiotowi prowadzącemu działalność gospodarczą na terenie Niemiec. Wartość wystawionych z tego tytułu faktur Wnioskodawca zaliczył do przychodu i zapłacił podatek dochodowy od zaksięgowanego dochodu. Większość tych faktur nie została jednak dotychczas przez kontrahenta uregulowana. Wnioskodawca udzielił pełnomocnictwa niemieckiej kancelarii, która uzyskała w postępowaniu przed sądem niemieckim nakaz zapłaty na dochodzoną w postępowaniu część wierzytelności. Nakaz zapłaty opatrzony został klauzulą wykonalności. W Sądzie Rejonowym - Wydział ds. Upadłości w Niemczech wszczęte zostało postępowanie upadłościowe wobec majątku jego dłużnika. Wnioskodawca zgłosił syndykowi swoją wierzytelność wynikająca z nakazu zapłaty oraz pozostałe wierzytelności, które nie były uprzednio przedmiotem postępowania sądowego. Wnioskodawca dysponuje odpisem postanowienia o wszczęciu postępowania upadłościowego a z napływających do tej pory informacji od pełnomocnika Wnioskodawcy w Niemczech wynika, iż szanse na odzyskanie wierzytelności są znikome. Wierzytelności nie uległy przedawnieniu jak również nie dokonano odpisów aktualizujących wartości tych należności.

Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że jeżeli Wnioskodawca dokona odpisu aktualizującego wartość wierzytelności, zgodnie z przepisami o rachunkowości (zostaną spełnione warunki do dokonania takiego odpisu zgodnie z tą ustawą) a skutki prawne postanowienia sądu niemieckiego o wszczęciu postępowania upadłościowego są identyczne jak skutki prawne, jakie na gruncie prawa polskiego rodzi postanowienie o wszczęciu postępowania upadłościowego, to spełnione zostaną również wszystkie przesłanki do zaliczenia odpisu do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności nieściągalność wierzytelności należy uznać za uprawdopodobnioną na podstawie art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć nieściągalne wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona w sposób przewidziany w art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodu po wcześniejszym utworzeniu odpisu aktualizacyjnego z tego tytułu na podstawie ustawy o rachunkowości.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.