Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1169/12-2/AG
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 6 grudnia 2012 r. (data wpływu 6 grudnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu najmu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu najmu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem mieszkalnym - domem jednorodzinnym. Pomiędzy współwłaścicielami nieruchomości została zawarta umowa cywilnoprawna o podziale nieruchomości do wyłącznego korzystania - podział quoad usum. Na podstawie tej umowy Wnioskodawca upoważniony został do wyłącznego korzystania i rozporządzania określonymi pomieszczeniami nieruchomości. Następnie Zainteresowany zawarł umowę najmu z innym podmiotem, odpłatnie oddając w używanie część pomieszczeń, którymi sam rozporządza.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przychód z takiej umowy najmu stanowi jedynie i w całości przychód Wnioskodawcy, czy może stanowi przychód wszystkich współwłaścicieli?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zawarciem umowy quoad usum na nim ciąży obowiązek ponoszenia wydatków i kosztów w związku z użytkowaną częścią nieruchomości. Wnioskodawca ma także prawo dowolnego rozporządzania tą częścią oraz do pobierania korzyści z tego tytułu. W związku z tym przychód z umowy najmu stanowi w całości przychód podatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 Kodeksu cywilnego). Ponadto pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną (art. 207 ww. Kodeksu).

Współwłaściciele nieruchomości mogą jednak, na podstawie umowy quoad usum, określić sposób i zakres korzystania z rzeczy wspólnej, a także ponoszenia kosztów i ciężarów związanych z tą nieruchomością oraz pobierania pożytków i innych przychodów z tej nieruchomości. Zauważyć jednak należy, iż zawarcie ww. umowy w żaden sposób nie modyfikuje prawa własności nieruchomości. W przypadku zawarcia umowy quoad usum, współwłaścicielami nieruchomości pozostają nadal strony ww. umowy, zmienia się jedynie „wewnętrznie” zorganizowanie sposobu korzystania z tej nieruchomości.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić co następuje.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Podstawową przesłanką, jaka musi zostać spełniona aby podatnik podlegał przepisom ww. ustawy, jest uzyskanie przez niego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Najogólniej stwierdzić należy, iż przychodem jest każda korzyść o możliwej do ustalenia wartości, jaką uzyskuje osoba fizyczna, tj. każde uzyskane przez nią przysporzenie majątkowe. Przy czym, przysporzenie to nie musi oznaczać fizycznego otrzymania rzeczy, czy też prawa, bądź usługi. Może wyrażać się także w postaci powstrzymania się, bądź całkowitej rezygnacji przez podmiot uprawniony do domagania się od podatnika określonego świadczenia.

Natomiast zgodnie z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasadą jest zatem, iż przychód podatnika będącego współwłaścicielem rzeczy określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku. Jeżeli jednak współwłaściciele zawarli umowę quoad usum, to tylko ten współwłaściciel, który na mocy takiej umowy uprawniony jest do korzystania z części rzeczy wspólnej np. budynku, uzyskuje przychód z wynajęcia tego budynku. Pozostali współwłaściciele niebędący stroną stosunku najmu nie uzyskują z tego tytułu żadnego przychodu. Zatem tylko ten współwłaściciel, który uzyskuje przychód z wynajmowanego budynku obowiązany jest do uiszczenia podatku dochodowego.

Z przedstawionego we wniosku opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości, a pomiędzy współwłaścicielami tej nieruchomości została zawarta umowa cywilnoprawna o podziale nieruchomości do wyłącznego korzystania - podział quoad usum. Zgodnie z tą umową Wnioskodawca upoważniony został do wyłącznego korzystania i rozporządzania określonymi pomieszczeniami nieruchomości. Następnie Zainteresowany zawarł umowę najmu z innym podmiotem, odpłatnie oddając w używanie część pomieszczeń, którymi sam rozporządza.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż jeżeli w świetle odrębnych przepisów, niebędących przepisami prawa podatkowego i niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji, zawarcie opisanej we wniosku umowy najmu jest prawnie dopuszczalne, to w przedstawionym stanie faktycznym przychód z takiej umowy najmu stanowi jedynie i w całości przychód Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.