Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-1508/12/ESZ
z 26 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 01 grudnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 06 grudnia 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania i wydatkowania jednorazowych środków przyznanych Wnioskodawcy, jako osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 grudnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania i wydatkowania jednorazowych środków przyznanych Wnioskodawcy, jako osobie bezrobotnej na podjęcie działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 23 listopada 2012 r. Wnioskodawca zawarł z Prezydentem Miasta reprezentowanym przez Urząd Pracy umowę „O przyznaniu bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej w ramach realizacji projektu systemowego „...” współfinansowanego ze Środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy – Poddziałania 6.1.3., Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013”. W ramach przedmiotowej umowy Prezydent Miasta przyznał Wnioskodawcy jednorazowo środki w kwocie 18.000 zł brutto na podjęcie działalności gospodarczej w zakresie produkcji pozostałych wyrobów stolarskich i ciesielskich dla budownictwa PKD 16.23. W dniu 27 listopada 2012 r. Wnioskodawca dokonał w Urzędzie Miasta rejestracji działalności gospodarczej od dnia 04 grudnia 2012 r. Zgodnie z umową Urząd w terminie 7 dni dokonał przelewu środków na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Zgodnie ze specyfikacją wydatków, stanowiącą załącznik nr 1 do przedmiotowej umowy Wnioskodawca zobowiązał się do wydatkowania przedmiotowych środków na następujące cele związane z rozpoczęciem działalności gospodarczej:

1. Wydatki lokalowe
   
   • wynajem lokalu – 1.500 zł
     
   • modernizacja lokalu - 1.600 zł
2. Zakup środków trwałych (urządzeń i maszyn):
   
   • strugarko- grubościówka - 2.500 zł
     
   • piła stołowa - 900 zł
     
   • frezerka górno wrzecionowa - 300 zł
     
   • szlifierka taśmowa - 300 zł
     
   • elektronarzędzia (szlifierki kątowe, oscylacyjne, strug, wkrętarki, młotowiertarka, wyrzynarka) - 2.800 zł


3. Zakup materiałów i towarów:
   
   • deski 25mm, 32mm, 70mm - 5.700 zł
     
   • art. metalowe (śruby, klamki, zamki itp.) - 1.300 zł
     
   • art. malarskie (farby, konserwanty, lakiery itp.) - 800 zł
4. Zakup usług i materiałów reklamowych – wizytówki ulotki - 300 zł
   Razem wydatki wyniosły – 18.000 zł

Jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, Wnioskodawca będzie prowadził podatkową księgę przychodów i rozchodów i będzie rozliczał się na „zasadach ogólnych”. Nie jest czynnym podatnikiem podatku VAT, gdyż korzysta ze zwolnienia podmiotowego z art. 113 ust. 1 ustawy i podatku od towarów i usług. W przedmiotowej umowie, w § 9 wskazano, iż w zakresie nie unormowanym niniejszą umową należy stosować przepisy obowiązującego prawa, a w szczególności przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r. poz. 457).

Ponadto zgodnie z § 8 przedmiotowej umowy, przyznanie środków na podjęcie działalności gospodarczej stanowi pomoc de minimis w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Komisji (WE) nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. U. UEL 379 z 28 grudnia 2006 r. str. 5).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przedmiotowa dotacja jest dotacją zwolnioną z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych i nie należy jej ujmować w księdze przychodów i rozchodów, jako przychód firmy?

Czy pokryte z przedmiotowej dotacji wydatki mogą zostać zaliczone jednorazowo do podatkowych kosztów uzyskania przychodów i ujęte w podatkowej księdze przychodów i rozchodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dotacja przedmiotowa korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych i nie powinna być ujmowana w księdze przychodów i rozchodów, jako przychód firmy. Natomiast koszty poniesione na wynajem 1.500 zł, modernizację lokalu – 1600 zł, zakup środków trwałych o wartości do 3.500 zł brutto oraz wyposażenia, materiałów i towarów oraz materiałów reklamowych sfinansowanych z dotacji mogą zostać zaliczone jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów i mogą zostać ujęte w prowadzonej księdze przychodów i rozchodów firmy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosowanie do treści art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. W myśl art. 14 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze brzmienie powyższego przepisu należy stwierdzić, iż ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,
• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych – nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.
  
  

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.

Jak wskazał Wnioskodawca w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, w dniu 23 listopada 2012 r. zawarł umowę z Prezydentem Miasta reprezentowanym przez Urząd Pracy „O przyznaniu bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej w ramach realizacji projektu systemowego „...” współfinansowanego ze Środków Europejskiego Funduszu Społecznego i Funduszu Pracy –Poddziałania 6.1.3. Programu Operacyjnego Kapitał Ludzki 2007-2013”. W ramach przedmiotowej umowy Prezydent Miasta przyznał Wnioskodawcy jednorazowo środki w kwocie 18.000 zł brutto na podjęcie działalności gospodarczej. Zdarzenia gospodarcze związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca będzie ujmował w prowadzonej księdze przychodów i rozchodów, a podatek dochodowy będzie rozliczał na tzw. zasadach ogólnych. W przedmiotowej umowie w § 9 wskazano, iż w zakresie nie unormowanym niniejszą umową stosować należy przepisy obowiązującego prawa, a w szczególności przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach tynku pracy (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r. poz. 457).

Zauważyć należy, iż ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2012 r. poz. 457), wydane zostało na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 46 ust. 6 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.). W myśl art. 46 ust. 6 pkt 1 i 2 tej ustawy, Minister właściwy do spraw pracy określi, w drodze rozporządzenia m.in.:

• szczegółowe warunki i tryb dokonywania refundacji, o której mowa w ust. 1 pkt 1 i 1a oraz ust. 1a (pkt 1),
• szczegółowe warunki i tryb przyznawania bezrobotnemu jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, o których mowa w ust. 1 pkt 2 (pkt 2), (...)
  
  

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związane z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia (...).

W myśl art. 103 ust. 1 ww. ustawy, Fundusz Pracy jest państwowym funduszem celowym. Stosowanie natomiast do art. 106 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, przychodami Funduszu Pracy są m.in. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej na współfinansowanie projektów finansowanych z Funduszu Pracy.

W świetle ww. przepisów oraz na gruncie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż wskazane we wniosku środki finansowe przyznane Wnioskodawcy jako osobie bezrobotnej na rozpoczęcie działalności gospodarczej, w części nie przeznaczonej na cele inwestycyjne (zakup lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych), stanowią co do zasady przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zwolniony jednakże od opodatkowania na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 121 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten jako zwolniony nie podlega ujęciu w prowadzonej przez Wnioskodawcę podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Przy czym, jak wskazano zwolnienie to dotyczy wyłącznie tej części środków, która nie została przeznaczona na cele inwestycyjne (zakup lub wytworzenie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych). Środki przeznaczone na cele inwestycyjne nie stanowią bowiem przychodu, zgodnie z powołanym art. 14 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wbrew zatem stanowisku Wnioskodawcy w ww. części otrzymana dotacja nie stanowi przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem nie podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych oraz wykazaniu w prowadzonej dla celów ewidencyjnych podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Z uwagi jednak na okoliczność, iż zarówno nie uzyskanie przychodu, jak i uzyskanie przychodu zwolnionego, rodzi w istocie we wskazanym zakresie podobny skutek – podatnik nie płaci podatku – odstąpiono w tym zakresie od stwierdzenia nieprawidłowości stanowiska Wnioskodawcy.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby określony wydatek mógł zostać zaliczony do ww. kosztów, należy ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu z danego źródła.

Poniesiony wydatek może zatem zostać uznany za koszt uzyskania przychodów w myśl powołanego przepisu, o ile spełnia łącznie następujące warunki:

• pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajduje się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• został właściwie udokumentowany.
  
  

Fakt sfinansowania wydatków poniesionych na wynajem, zakup wyposażenia, materiałów i towarów oraz materiałów reklamowych sfinansowanych ze środków przyznanych osobie bezrobotnej z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej nie wyklucza możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, mimo iż przyznane środki korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie cytowanego art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis ten, nie został bowiem wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 56 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47c, 47d, 116, 122 i 129, 136, 137.

Dodać należy, iż zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), przez wyposażenie rozumieć należy rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Na podstawie § 4 ust. 2 ww. rozporządzenia, wyposażenie o wartości przekraczającej 1.500 zł należy objąć ewidencją wyposażenia. Stosownie natomiast do treści § 3 pkt 1 lit. a, b i c ww. rozporządzenia:

• towarami handlowymi są wyroby przeznaczone do sprzedaży w stanie nieprzerobionym; towarami handlowymi są również produkty uboczne uzyskiwane przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej,
• materiałami (surowcami) podstawowymi są materiały, które w procesie produkcji lub przy świadczeniu usług stają się główną substancją gotowego wyrobu; do materiałów podstawowych zalicza się również materiały stanowiące część składową (montażową) wyrobu lub ściśle z wyrobem złączone (np. opakowania - puszki, butelki) oraz opakowania wysyłkowe wielokrotnego użytku (np. transportery, palety), jeżeli opakowania te nie są środkami trwałymi,
• materiałami pomocniczymi są materiały niebędące materiałami podstawowymi, które są zużywane w związku z działalnością gospodarczą i bezpośrednio oddają wyrobowi swoje właściwości.
  
  

W związku z powyższym, wydatki sfinansowane wskazanymi we wniosku środkami, poniesione na wynajem, zakup wyposażenia, materiałów i towarów oraz materiałów reklamowych, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Wprawdzie odpisy z tytułu zużycia środków trwałych nabytych ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy nie zostały wymienione w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów, określonych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niemniej jednak w myśl art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
• maszyny, urządzenia i środki transportu,
• inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych” - zwane także środkami trwałymi. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „inwestycji w obcych środkach trwałych”. Wobec tego należy zastosować wykładnię językową, zgodnie z którą inwestycje w obcych środkach trwałych są to poniesione przez podatnika nakłady w cudzym środku trwałym, nie będącym własnością podatnika, ale używanym w prowadzonej przez niego działalności na podstawie tytułu prawnego np. umowy najmu, dzierżawy, lub innej umowy o podobnym charakterze. Zatem wydatki związane z „modernizacją wynajmowanego lokalu” stanowią w istocie inwestycję w obcym środku trwałym.

W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

W świetle ww. przepisów, w odniesieniu do składników majątku nie będących wyposażeniem, których wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3.500 zł, zauważyć należy, iż co do zasady, to od woli podatnika zależy czy podejmie decyzję o ich amortyzowaniu:

• może wykorzystać możliwość, którą przewiduje art. 22d ust. 1 ww. ustawy i zaliczyć wydatki na ich nabycie bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania,
• może podjąć decyzję o ich amortyzowaniu w tym:
• jednorazowo do czego upoważnia go art. 22f ust. 3 ww. ustawy, w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego, albo w miesiącu następnym,
  
• w okresie użytkowania począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten wprowadzono do ewidencji do końca tego miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową.
  

Ma to istotne znaczenie w sytuacji przedstawionej we wniosku. Jeżeli bowiem Wnioskodawca podejmie decyzje o amortyzowaniu tych składników majątku (środków trwałych, inwestycji w obcym środku trwałym) to zważywszy na fakt, iż ich zakup został sfinansowany ze środków otrzymanych z Urzędu Pracy, odpisy amortyzacyjne dokonane od ich wartości początkowej stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 45 ww. ustawy nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodu.

Jeżeli więc Wnioskodawca nie podjął decyzji o amortyzowaniu składników majątku nie będących wyposażeniem (jak i inwestycji w obcym środku trwałym), których wartość początkowa nie przekracza 3.500 zł to Jego stanowisko o możliwości zaliczenia wydatków na nabycie tych składników (stanowiących inwestycję w obcym środku trwałym) do kosztów uzyskania przychodów jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku dołączono dokument źródłowy. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.