Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-1272/12/IK
z 2 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2012 r. (data wpływu 24 grudnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 15 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług jest:

• prawidłowe - w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest jedynym twórcą programów komputerowych,
• nieprawidłowe - w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest jedynym twórcą programów komputerowych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 grudnia 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi udzielania licencji na program komputerowy i abonamentów do poratli internetowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 marca 2013 r. (data wpływu 18 marca 2013 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 8 marca 2013 r. znak: IBPP2/443-1272/12/IK.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Podatnik od 2007 r. prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą na podstawie wpisu do Ewidencji działalności gospodarczej (CEIDG) i jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności są przede wszystkim działania związane z tworzeniem oprogramowania i portali internetowych wspomagających pracę w szczególności firm i jednostek samorządu terytorialnego oraz ich sprzedażą poprzez udzielenie licencji. Dodatkowo podatnik prowadzi również działania związane z doradztwem w zakresie informatyki, zarządzaniem urządzeniami informatycznymi, przetwarzaniem danych i zarządzaniem stronami internetowymi oraz świadczeniem pozostałych usług w zakresie technologii informatycznych i komputerowych.

W ramach prowadzonej działalności podatnik sprzedaje abonamenty na korzystanie z określonego portalu internetowego, typu I., S. i A. Nabywcami są zazwyczaj firmy oraz urzędy jednostek samorządowych. Dodatkowo podatnik sprzedaje wytworzone przez siebie programy komputerowe poprzez udzielenie na nie licencji. Sprzedaż licencji dokumentowana jest fakturą VAT, w której wskazuje się okres na jaki udziela się licencji. Cała usługa sprzedaży licencji i dostępu do portalu internetowego świadczona jest zatem drogą elektroniczną, zgodnie z regulaminem ustanowionym na podstawie obecnie obowiązujących przepisów, inne sprzedawane programy instalowane są natomiast bezpośrednio na komputerze kupującego. Na fakturach sprzedażowych podatnik w opisie usługi wskazuje na jaki okres udzielany jest abonament lub licencja. Dotychczas podatnik rozliczał sprzedawane usługi ze stawką 23% VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że:

1. W ocenie Wnioskodawcy jest on twórcą w rozumieniu przepisów o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Jak wskazano we wniosku o interpretację, tworzy on te programy samodzielnie w całości lub w części, a ich przekazanie w formie licencji następuje pod jego imieniem i nazwiskiem jako podmiotu, który te programy wykonał. Tym samym może on być uznany za twórcę w rozumieniu powołanej ustawy.
2. Wnioskodawca nie jest jedynym twórcą, gdyż część kodów do programów, które Wnioskodawca udostępnia, przygotowują jego zleceniobiorcy. Jednakże w relacji do podmiotu nabywającego licencję, występuje jako jedyny sprzedawca. Specyfika przeniesienia praw autorskich od podmiotów, które wraz z Wnioskodawcą współtworzą utwór przekazywany w formie licencji, została opisana w pkt 3.
3. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której podzleca wykonanie części utworu (w postaci kodu programistycznego) innym osobom fizycznym. Z osobami tymi wiąże Wnioskodawcę stosunek prawny w postaci umów o dzieło, w ramach których osoby te przenoszą na Wnioskodawcę prawa do wytworzonych kodów. Następnie Wnioskodawca samodzielnie przygotowuje ostateczny produkt jakim jest program komputerowy i udostępnia go w formie licencji nabywcom.
4. Przygotowane przez Wnioskodawcę programy są unikalne, gdyż oferują szczególne rozwiązania, dostosowane do potrzeb odbiorców. Nie są to programy powielane, w tym udostępniane na podstawie sublicencji. Są to oryginalne programy, opracowane koncepcyjnie i przygotowane wraz z podwykonawcami, przez Wnioskodawcę.
5. Wnioskodawca wystawia odbiorcom faktury, w który opisuje sprzedaż jako „licencja na…” Mając na uwadze specyfikę świadczonych usług, taka opłata może być traktowana jako honorarium za udostępnione w formie licencji oprogramowanie.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy opisana wyżej usługa udzielenia licencji na program komputerowy lub abonament do portalu internetowego korzysta z 8% stawki podatku od towarów i usług na podstawie poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, do świadczonych usług opisanych w stanie faktycznym, będzie miała zastosowanie 8% stawka podatku VAT, wynikająca z załącznika nr 3 do ustawy.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 oraz art. 146a pkt 1 ustawy, stawka podstawowa podatku wynosi obecnie 23%, z zastrzeżeniami przewidzianymi w ww. przepisach. Jedno z tych zastrzeżeń zostało uregulowane w art. 41 ust. 2 ustawy. W myśl art. 41 ust. 2 oraz art. 146a pkt 2 ustawy, dla towarów i usług wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi obecnie 8%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. W poz. 181 załącznika nr 3 do tej ustawy wymienione zostały usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Z analizy opisu czynności wymienionych w poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy wynika, że aby zastosować 8% stawkę VAT muszą być spełnione 3 przesłanki:

po pierwsze - musi być to usługa (a nie towar),

po drugie - usługa ta musi być świadczona przez twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim 1 prawach pokrewnych,

po trzecie - wynagrodzenie za tą usługę ma formę honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Ad.1

Wykonywane przez podatnika czynności traktowane są na gruncie ustawy o VAT jako usługi. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej.

Ustawodawca zatem wprost wskazuje, że usługą będzie przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, a więc dotyczyć będzie także udzielenia licencji do programu komputerowego i portalu internetowego. Tym samym sprzedaż licencji na program komputerowy nie stanowi dostawy towarów, przez które rozumie się - na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy o VAT - rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Ponadto, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie usług, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. W niniejszej sprawie podatnik sprzedaje licencję do oprogramowania lub portalu internetowego otrzymując za to stosowną zapłatę.

Ad. 2

W przedmiotowej sprawie, aby móc właściwie zinterpretować dokonaną sprzedaż koniecznym staje się wyjaśnienie pojęcia „utwór” oraz „twórca”. Zgodnie z art. 1 ustawy o pr. aut. - do której odwołuje się ustawodawca w art. 43 ust. 1 pkt 33 lit. b ustawy o VAT - przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór). W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są m. in. utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe) - art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy pr. aut. Na podstawie art. 8 ust. 2 cyt. ustawy, domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ustawodawca posłużył się zatem syntetyczną definicją utworu, określając w sposób generalny cechy konieczne wyróżniające utwór od innych rezultatów działalności człowieka.

Utwór musi zatem wykazywać łącznie trzy cechy:

1. stanowić przejaw działalności człowieka (twórcy);
2. stanowić przejaw działalności twórczej;
3. mieć indywidualny charakter.
   
   

Sens pierwszej z cech nie budzi wątpliwości, dwie pozostałe mają natomiast charakter ocenny. Jednakowoż stwierdzenie, że utwór to przejaw działalności twórczej uwypukla fakt, iż utwór powinien stanowić rezultat działalności o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta, niekiedy określana przesłanką „oryginalności” utworu kładzie nacisk na aspekt przedmiotowy, tj. odnoszący się do samego wytworu ludzkiego umysłu. Spełniona ona zostaje gdy istnieje nowy wytwór intelektu. Nie może natomiast być uznany za utwór i objęty ochroną prawa autorskiego taki przejaw ludzkiej aktywności umysłowej, który jest rutynowy, standardowy lub typowy. Podkreśla to konieczność łącznego traktowania obu z wymienionych w pkt 2 i pkt 3 cech. Sam „przejaw działalności twórczej” nie jest warunkiem wystarczającym do zakwalifikowania określonego wytworu jako przedmiotu prawa autorskiego. Konieczne jest bowiem, by wytwór taki miał indywidualny charakter, tzn. żeby cechował się indywidualnością. Muszą zatem cechować go dostatecznie doniosłe różnice w porównaniu z uprzednio wytworzonymi produktami intelektualnymi.

Biorąc pod uwagę fakt że wytworzony przez podatnika program komputerowy jest oryginalny i niepowtarzalny spełnia ww. definicję utworu w rozumieniu ustawy o prawach autorskich, a przez to podatnika jako jego autora, należy uznać za twórcę w rozumieniu tej ustawy.

Program jest w całości wykonany samodzielnie - tzn. w niniejszej sprawie wykonywany jest przy współpracy z innymi, ale jeżeli oni przeniosą na podatnika prawa autorskie to będzie mógł go traktować jako własny program.

Ad. 3

Autorskie prawa majątkowe w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych mogą być przedmiotem umów zawieranych pomiędzy podmiotami, którym prawa te przysługują, a podmiotami zainteresowanymi nabyciem takich praw lub korzystaniem z utworu w określonym zakresie. Prawo autorskie wyróżnia dwa rodzaje umów dotyczących praw autorskich: umowę o przeniesienie autorskich praw majątkowych oraz umowę o korzystanie z utworu, tzw. licencję (art. 65 ustawy pr. aut.). W przypadku umowy przenoszącej prawa autorskie, twórca definitywnie zbywa przysługujące mu prawa autorskie majątkowe. Jednakże umowa przenosząca majątkowe prawa autorskie obejmuje tzw. pola eksploatacji (tj. formy korzystania z utworu) wyraźnie w niej wymienione.

Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych przenosi na nabywcę, z chwilą przyjęcia utworu, prawo do wyłącznego korzystania z niego na określonym w umowie polu eksploatacji, chyba że postanowiono w niej inaczej. Jeżeli nie uregulowano w umowie odmiennie, nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby. Co do zasady, twórcy przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania utworem na wszystkich polach eksploatacji. Przeniesieniu podlegają jednak wyłącznie prawa majątkowe. Prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 14 maja 2007 r. o sygn. I ACa 668/06, przy zachowaniu zasady niezbywalności autorskich praw osobistych dopuszczalne jest zrzeczenie się przez twórcę wykonywania części tych praw na rzecz osób trzecich, w tym przedsiębiorców.

Umowa o przeniesienie praw autorskich wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Należy pamiętać, że w braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił licencji a nie przeniósł praw autorskich. Bardzo istotna jest również kwestia wymienienia pól eksploatacji, gdyż umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych obejmuje tylko pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione. Ogólne wskazanie pól eksploatacji czy też brak ich określenia powoduje jednak nieważność zawartej umowy. Poza tym, umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.

Licencja polega natomiast na tym, że twórca upoważnia inny podmiot do korzystania z utworu na wymienionych w urnowi palach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania. Licencja może zastrzegać wyłączność korzystania z utworu w określony sposób. Jest to wówczas tzw. licencja wyłączna. Umowa taka może także nie wykluczać Jednoczesnego udzielenia przez twórcę upoważnienia do korzystania z utworu różnym osobom - tzw. licencja niewyłączna. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności. Natomiast zawarcie umowy licencji niewyłącznej nie wymaga szczególnej formy, może nastąpić nawet w sposób dorozumiany. W analizowanej sytuacji mamy do czynienia z udostępnieniem przedmiotowego oprogramowania na podstawie udzielenia licencji na korzystanie z programu. Za udzielenie licencji podatnik pobiera od klientów wynagrodzenie w postaci honorarium, a więc spełniona jest także i ta przesłanka warunkująca prawo do zastosowania 8% stawki podatku VAT.

Analizując powołane wyżej przepisy w kontekście przedstawionych okoliczności stwierdzić należy, że skoro projekt program komputerowy został wykonany przez twórcę w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, stanowi przedmiot autorskich praw majątkowych, który zgodnie z umową licencyjną zastał udostępniony do korzystania użytkownikom tego programu (klientom), a wynagrodzenie za korzystanie z tego prawa wypłacono twórcy w formie honorarium, to czynność ta podlega opodatkowaniu obniżoną 8% stawką podatku.

Stanowisko powyższe potwierdzają wydane już interpretacje indywidualne z zakresu prawa podatkowego, a dokładnie Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 18 maja 2011 r. o sygn. ILPP1/443-290/11-2/AW oraz Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2011 r. o sygn. IBPP1/443-1124/10/BM.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• prawidłowe - w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest jedynym twórcą programów komputerowych,
• nieprawidłowe- w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest jedynym twórcą programów komputerowych.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie zaś do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemajacej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Należy również zauważyć, że treść art. 5a ustawy o VAT stanowi, iż towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług czynności, które podlegają opodatkowaniu, tj. dostawa towarów oraz świadczenie usług powinny mieć charakter odpłatny, z tym, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonanego świadczenia, a zatem wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. W myśl zaś ust. 2 powołanego artykułu, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Przy czym, w myśl art. 146a pkt 1 i 2 ww. ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f:

• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
• stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy wynosi 8%.
  
  

W załączniku nr 3 do ww. ustawy, pod poz. 181 wskazano, iż stawką 8% objęte są, bez względu na symbol PKWiU, usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Z okoliczności sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi jednoosobowa działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności są działania związane z tworzeniem oprogramowania i portali internetowych wspomagających pracę w szczególności firm i jednostek samorządu terytorialnego oraz ich sprzedażą poprzez udzielenie licencji. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca sprzedaje abonamenty na korzystanie z określonego portalu internetowego. Dodatkowo sprzedaje wytworzone programy komputerowe poprzez udzielenie na nie licencji. W ocenie Wnioskodawcy jest on twórcą w rozumieniu przepisów o prawach autorskich i prawach pokrewnych. Tworzy on te programy samodzielnie w całości lub w części, a ich przekazanie w formie licencji następuje pod jego imieniem i nazwiskiem jako podmiotu, który te programy wykonał. Tym samym może on być uznany za twórcę w rozumieniu powołanej ustawy. Wnioskodawca nie jest jedynym twórcą, gdyż część kodów do programów, które Wnioskodawca udostępnia, przygotowują jego zleceniobiorcy. Jednakże w relacji do podmiotu nabywającego licencję, występuje jako jedyny sprzedawca. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której podzleca wykonanie części utworu (w postaci kodu programistycznego) innym osobom fizycznym. Z osobami tymi wiąże Wnioskodawcę stosunek prawny w postaci umów o dzieło, w ramach których osoby te przenoszą na Wnioskodawcę prawa do wytworzonych kodów. Następnie Wnioskodawca samodzielnie przygotowuje ostateczny produkt jakim jest program komputerowy i udostępnia go w formie licencji nabywcom. Przygotowane przez Wnioskodawcę programy są unikalne, gdyż oferują szczególne rozwiązania, dostosowane do potrzeb odbiorców. Nie są to programy powielane, w tym udostępniane na podstawie sublicencji. Są to oryginalne programy, opracowane koncepcyjnie i przygotowane wraz z podwykonawcami, przez Wnioskodawcę. Wnioskodawca wystawia odbiorcom faktury, w który opisuje sprzedaż jako „licencja na…” Mając na uwadze specyfikę świadczonych usług, taka opłata może być traktowana jako honorarium za udostępnione w formie licencji oprogramowanie.

W tak przedstawionym opisie stanu faktycznego wątpliwości Wnioskodawcy budzi czy opisana usługa udzielania licencji korzysta z 8% stawki podatku od towarów i usług na podstawie poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Wskazać należy, iż co do zasady stawka podatku od towarów i usług wynosi 23%, jeżeli zatem w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca nie przewidział opodatkowania konkretnej usługi stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku, należy taką usługę opodatkować stawką podstawową.

Natomiast z uwagi na ww. poz. 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT należy przeanalizować możliwość zastosowania przez Wnioskodawcę preferencyjnej stawki opodatkowania dla przeniesienia majątkowych praw autorskich (udzielnie licencji) do programu komputerowego, stworzonego przez samego Wnioskodawcę oraz Wnioskodawcę razem z osobami, które tworzą kod programistyczny, a osoby te zatrudnione są przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o dzieło.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji twórcy, ustawodawca w powyższym zakresie odsyła do przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Jak stanowi art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90 poz. 631 ze zm.), zwana dalej ustawą o prawie autorskim, przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy o prawie autorskim, w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe).

W prawie autorskim mamy do czynienia z dwoma rodzajami praw: autorskimi prawami osobistymi oraz autorskimi prawami majątkowymi. Zasadą jest, iż z utworu może korzystać lub nim rozporządzać tylko osoba uprawniona. Najczęściej będzie to sam twórca lub – jeżeli z mocy ww. ustawy autorskie prawa majątkowe przysługują innej osobie niż twórca, albo osoba, która je nabyła lub na rzecz której została ustanowiona licencja.

W myśl art. 8 ust. 1 – ust. 3 ustawy o prawie autorskim, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Zatem, aby określone dzieło mogło być przedmiotem prawa autorskiego musi posiadać następujące cechy:

• mieć źródło w pracy człowieka (twórcy),
• stanowić przejaw działalności twórczej,
• posiadać indywidualny charakter.
  
  

Zaznaczyć należy, iż twórcą w rozumieniu ustawy jest każda osoba prowadząca faktycznie działalność twórczą, czyli działalność, której efektem jest powstanie utworu w myśl ww. art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Natomiast użyte w art. 1 analizowanej ustawy określenie: przejaw działalności twórczej oznacza jakikolwiek uzewnętrzniony rezultat działalności człowieka o charakterze kreacyjnym. Przesłanka ta jest spełniona, gdy mamy do czynienia z subiektywnym nowym wytworem intelektu.

Twórcy, zgodnie z przepisem art. 16 ustawy o prawie autorskim przysługują autorskie prawa osobiste obejmujące przede wszystkim prawo autora do wiązania z dziełem jego nazwiska. Prawo to nigdy nie wygasa i jest, z natury rzeczy, niezbywalne, nie można się go zrzec ani przenieść na inną osobę. W ramach ochrony dóbr osobistych autor ma prawo do przedstawienia utworu pod pseudonimem lub anonimowo. Można więc powiedzieć, że autorskie prawa osobiste chronią pewien „intelektualny” związek twórcy z dziełem.

Drugi rodzaj praw autorskich – prawa majątkowe mogą przysługiwać w niektórych sytuacjach również osobom innym niż twórca utworu z mocy ustawy lub z mocy stosownej umowy cywilnoprawnej. Dotyczy to np. autorskich praw majątkowych pracodawcy, którego pracownik stworzył utwór.

Wskazać należy, iż rozdział 7 ustawy o prawie autorskim zawiera przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych.

Zgodnie z art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy rozdziału 7 nie stanowią inaczej. Prawa majątkowe do programu stworzonego przez pracownika w wyniku wykonania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie stanowi inaczej (art. 74 ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim, autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

• trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie, w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego,
• tłumaczenia, przystosowania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała;
• rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
  
  

Z powyższego zatem wynika, iż pierwotne nabycie majątkowych praw autorskich w przypadku programów komputerowych może przysługiwać podmiotowi innemu niż twórca. Jednakże twórcą, w rozumieniu ustawy o prawie autorskich jest pracownik, lub grupa pracowników, którzy stworzyli program komputerowy.

Jak wyżej wskazano obniżona 8% stawka podatku może być stosowana wyłącznie do usług twórców i artystów wykonawców w rozumieniu odrębnych przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przekazanie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może korzystać z preferencyjnej stawki podatku w wysokości 8% w odniesieniu do usług udzielania licencji, za która otrzymuje honorarium ale tylko w sytuacji gdy jest jedynym twórcą w rozumieniu przepisów o prawie autorskim programu komputerowego. Natomiast Wnioskodawca podzlecając na podstawie umowy o dzieło wykonanie kodu programistycznego występuje w roli zlecającego i zgodnie z art. 74 ust. 3 ustawy o prawie autorskim, przysługują mu z mocy ustawy prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez zleceniobiorcę w wyniku obowiązków wynikających z umowy o dzieło. Jednakże, nie przysługują mu autorskie prawa osobiste, a w szczególności – prawo do autorstwa utworu. Niespełniona więc zostanie w tej sytuacji przesłanka do uznania Wnioskodawcy za twórcę, o którym mowa w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Dlatego też, mając na uwadze zapis pozycji 181 załącznika nr 3 do ustawy o VAT, który to wyraźnie określa, iż preferencyjną stawką podatku VAT opodatkowane są usługi twórców i artystów wykonawców w rozumieniu przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych wynagradzane w formie honorariów za przeniesienie lub udzielenie licencji do praw autorskich lub praw do artystycznego wykonania, stwierdzić należy, że Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do stosowania 8% stawki podatku.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za:

• prawidłowe - w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca jest jedynym twórcą programów komputerowych,
• nieprawidłowe - w części dotyczącej świadczenia usługi polegającej na sprzedaży licencji do programów komputerowych i abonamentów do portali internetowych w sytuacji, gdy Wnioskodawca nie jest jedynym twórcą programów komputerowych.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.