Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1064/12/BD
z 8 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 30 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 08 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kwoty składki poniesionej przez pracodawcę tytułem zakupu polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracowników obywających podróż zagraniczną - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 listopada 2012 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kwoty składki poniesionej przez pracodawcę tytułem zakupu polisy ubezpieczeniowej na rzecz pracowników obywających podróż zagraniczną.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 28 stycznia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-1064/12/BD wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 08 lutego 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca kieruje swoich pracowników za granicę w celu realizacji zadań służbowych. Artykuł 77 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy stanowi, iż pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi w związku z podróżą służbową zagraniczną określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Zgodnie z tym rozporządzeniem pracownikowi odbywającemu służbową podróż zagraniczną przysługują i są finansowane przez Wnioskodawcę:

1.diety,

2.zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zgodnie z § 12 powołanego wyżej rozporządzenia w razie choroby powstałej podczas podróży pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Nie podlegają zwrotowi koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych, zakupu okularów. Zwrot kosztów następuje ze środków pracodawcy. Wnioskodawca jako zabezpieczenie przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą, dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych ważnych na okres trwania podróży służbowej.

Polisa zawierana jest na pracownika odbywającego podróż służbową zagraniczną i obejmuje podstawowy pakiet usług (koszty leczenia, następstwa nieszczęśliwych wypadków). Zapłata składki ubezpieczeniowej dokonywana jest przez Wnioskodawcę na podstawie wystawionych na Wnioskodawcę faktur przez ubezpieczyciela.

Z uzupełnienia wniosku wynika, iż z tytułu zawartej polisy rozliczenie w przypadku kosztów leczenia, np. wizyty ambulatoryjnej, stomatologicznej, odbywa się bezgotówkowo pomiędzy ubezpieczycielem a jednostką świadczącą usługi. Natomiast w przypadku ewentualnego odszkodowania z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków uprawnionym do odbioru odszkodowania może być ubezpieczony pracownik odbywający podróż służbową jak również pracownik może upoważnić do odbioru odszkodowania Wnioskodawcę.

Składka do zapłaty wykazana na polisie jest sumą składek obu rodzajów ubezpieczeń. Na polisie, jak również na wystawionej na Wnioskodawcę fakturze, nie jest wyszczególniona kwota składki przypadająca na poszczególne rodzaje ubezpieczeń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota składki ubezpieczeniowej stanowi przychód po stronie pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca w swoim stanowisku powołał się na treść art. 9 ust. 1, art. 11 ust. 1 oraz art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto wskazał, iż właściwym rozporządzeniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

Zgodnie z § 2 tego rozporządzenia pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowej przysługują:

1.diety,

2.zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Zgodnie z § 2 pkt 2 lit. c) tego rozporządzenia, pracownikowi przysługuje zwrot innych wydatków, niż wymienione w § 2 pkt 2 lit. a) i b), które zostały określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Na podstawie tego przepisu Wnioskodawca ma obowiązek zwrócić pracownikowi poniesione w czasie podróży wydatki, których zasadność została wcześniej zaakceptowana. Z przepisu tego wynika, że pracownik musi te wydatki najpierw ponieść aby pracodawca mógł dokonać ich zwrotu.

Zgodnie z § 12 wymienionego rozporządzenia pracownikowi w razie choroby powstałej podczas podróży służbowej przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Do zwrotu nie kwalifikują się koszty leków, których nabycie nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych i zakupu okularów. Zwrot kosztów dokonywany jest ze środków pracodawcy. W celu zabezpieczenia się przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi co do wysokości wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą, Wnioskodawca dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych ważnych na okres trwania podróży służbowej pracownika.

Wnioskodawca podkreśla, iż jako jednostka samorządu terytorialnego, ma obowiązek stosowania przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych. Na podstawie art. 44 ust. 3 ww. ustawy, wydatki publiczne powinny być dokonywane m.in. w sposób celowy i oszczędny. Zakup polis jest więc działaniem racjonalnym i uzasadnionym. Ponadto, Wnioskodawca jako jednostkę organizacyjna działa w oparciu o uchwalony roczny plan finansowy. W planie finansowym na dany rok budżetowy ujęty jest koszt zakupu polis, a nie koszt wydatków związanych ze zwrotem kosztów leczenia i zakupu leków.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w zaistniałej sytuacji nie może być mowy o zwrocie poniesionych wydatków przez pracownika, gdyż wydatek ten ponoszony jest przez Wnioskodawcę. Z przedstawionej sytuacji wynika, że pracownik nie ponosi wydatku. Dlatego wartość zapłaconej przez Wnioskodawcę składki z tytułu polisy ubezpieczeniowej nie stanowi przychodu pracownika, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 12 ust. 1 cyt. ustawy stanowi, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej - w zakresie podróży poza granicami kraju - jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 r. ze zm.).

W świetle przytoczonych przepisów, przysługujące pracownikowi z tytułu odbytej podróży służbowej, w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, należności takie jak koszty za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie ww. art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Warunkiem niezbędnym dla skorzystania ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest odbycie przez pracownika podróży służbowej.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. Dlatego w tej kwestii należy posłużyć się definicją zawartą w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy Kodeks pracy pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Zatem podróżą służbową jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza miejsce pracy – w celu wykonania zadania służbowego.

Należy zauważyć, że zwolnienie z podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika uzależnione jest od określenia w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy.

W tym punkcie należy jednakże podkreślić, że pojęcie „podróż służbowa pracownika” zdefiniowane w art. 775 § 1 Kodeksu pracy, oraz regulacje dotyczące wysokości i warunków ustalania należności przysługujących pracownikom za czas podróży służbowej należą do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania diet i innych należności za czas podróży służbowej nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Zasady rozliczania zagranicznych podróży służbowych reguluje ww. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r.

Zgodnie z przepisem § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1.diety,

2.zwrot kosztów:

1. przejazdów i dojazdów,
2. noclegów,
3. innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Ust. 1 § 12 ww. rozporządzenia wprost stanowi, że w razie choroby powstałej podczas podróży - pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz leków. Nie podlegają zwrotowi koszty leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i zabiegów kosmetycznych oraz nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych, zakupu okularów (ust. 2 § 12 cyt. rozporządzenia).

Zwrot kosztów, o których mowa w ust. 1, następuje ze środków pracodawcy, o czym stanowi ust. 3 powyższego paragrafu.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca kieruje swoich pracowników za granicę w celu realizacji zadań służbowych. W związku z tym Wnioskodawca zawiera polisę ubezpieczeniową na rzecz pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową, która obejmuje podstawowy pakiet usług (koszty leczenia, następstwa nieszczęśliwych wypadków). Zapłata składki ubezpieczeniowej dokonywana jest przez Wnioskodawcę na podstawie wystawionych na Wnioskodawcę faktur przez ubezpieczyciela. Z tytułu zawartej polisy rozliczenie w przypadku kosztów leczenia, np. wizyty ambulatoryjnej, stomatologicznej, odbywa się bezgotówkowo pomiędzy ubezpieczycielem a jednostką świadczącą usługi. Natomiast w przypadku ewentualnego odszkodowania z tytułu następstw nieszczęśliwych wypadków uprawnionym do odbioru odszkodowania może być ubezpieczony pracownik odbywający podróż służbową jak również pracownik może upoważnić do odbioru odszkodowania Wnioskodawcę.

W praktyce w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał bądź uzyska podatnik. Co do zasady do tych korzyści zaliczyć należy wydatki poniesione bezpośrednio przez Wnioskodawcę w związku z zakupem polis ubezpieczeniowych ważnych na okres trwania zagranicznych podróży służbowych.

Przy czym w sytuacji, gdy zakup polis ubezpieczeniowych dla odbywających zagraniczną podróż służbową pracowników sfinansował Wnioskodawca z racji ciążącego na nim obowiązku wynikającego z powołanego powyżej § 12 cyt. rozporządzenia, przez co Wnioskodawca zabezpiecza się przed ewentualną koniecznością zwrotu z własnych środków kosztów nieprzewidywalnych co do wysokości, związanych z leczeniem za granicą nie można mówić o powstaniu przychodu po stronie pracowników.

Wobec powyższego, kwoty składek polis ubezpieczeniowych poniesionych przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników na okres trwania podróży służbowej poza granicami Polski, nie będą stanowiły przychodu dla pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a co za tym idzie nie będą rodziły obowiązku podatkowego.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.