Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-26/13/ICz
z 11 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 stycznia 2013r. (data wpływu 15 stycznia 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 lutego 2013r. (data wpływu 28 lutego 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania usług najmu oraz pozostałych opłat dotyczących tej czynności (media) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2013r. wpłynął ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 25 lutego 2013r. (data wpływu 28 lutego 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości opodatkowania usług najmu oraz pozostałych opłat dotyczących tej czynności (media).

W załączeniu ww. pisma z dnia 25 lutego 2013r. Wnioskodawca przesłał pełnomocnictwo udzielone pani Krystynie Głowackiej do występowania w imieniu Wnioskodawcy przed organami podatkowymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca wnosi o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia prawidłowej stawki VAT za media w lokalach mieszkalnych i użytkowych.

Zamek ... posiada lokale mieszkalne w budynku zabytkowym niemieszkalnym, w którym prowadzona jest również działalność statutowa oraz lokale użytkowe w budynku zabytkowym i niezabytkowym. Zamek posiada podpisane umowy z najemcami lokali.

Umowy najmu z najemcami lokali mieszkalnych zawierają następujący zapis dotyczący opłat jakie najemca jest zobowiązany uiszczać wynajmującemu:

§ 4

1. Najemca opłaca czynsz za najem lokalu wg stawki np. 7,01 zł. za 1 m2 powierzchni użytkowej lokalu.
2. Wysokość czynszu, obliczonego przy zastosowaniu stawki o której mowa w ust. 1, wynosi na dzień zawarcia umowy np. 164,10 zł (słownie: sto sześćdziesiąt cztery złote 10/100).
3. Oprócz czynszu, Najemca jest obowiązany do uiszczania opłat za energię elektryczną, energię cieplną (CO), zimną i ciepłą wodę, wywóz śmieci oraz inne świadczenia wg stawek określonych w odrębnych przepisach, a w razie braku takich przepisów, wg rzeczywistych kosztów uzyskania tych świadczeń.
4. Czynsz najmu jest płatny miesięcznie, z góry, do dziesiątego dnia każdego miesiąca, natomiast inne opłaty miesięcznie, z dołu.
   
   

O zmianie opłat wynajmujący informuje Najemcę zgodnie z art. 9 ust. 2 Ustawy z dnia 21 czerwca 2011r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego. Umowy na dostawę mediów są zawarte przez wynajmującego za wyjątkiem energii elektrycznej gdzie większość lokatorów ma zawarte umowy bezpośrednio z dostawcą energii elektrycznej. Najemcy lokali mieszkalnych otrzymują zawiadomienie o wysokości opłaty za czynsz i media. Wynajmujący wystawia miesięcznie fakturę zbiorczą ujmując w niej czynsz i opłaty za poszczególne media.

Umowy najmu z najemcami lokali użytkowych zawierają następujący zapis dotyczący opłat jakie najemca jest zobowiązany uiszczać wynajmującemu:

§ 4

1.Czynsz miesięczny netto wynosi np. 3688 zł. (słownie: trzy tysiące sześćset osiemdziesiąt osiem zł.)

3.Oprócz czynszu, płatnego z góry do 10-go każdego miesiąca. Najemca w tym samym terminie obowiązany jest uiszczać Wynajmującemu za świadczenia dodatkowe podanej niżej wg wymienionych stawek:

1. centralne ogrzewanie - za dostawę ciepła płatne w wysokości np. 0,128% rachunku za ogrzewanie otrzymywanego z MPC-u.
2. energia elektryczna wg faktycznego zużycia na podstawie comiesięcznego odczytu sublicznika,
3. wywóz nieczystości stałych - ryczałt w wysokości np. 40 zł miesięcznie (netto).
4. zużycie wody i ścieki miesięcznie na 1 osobę zatrudnioną:
• woda zimna i ścieki - 2,0 m³ x np. 5,40 zł netto + 8 % VAT
  
• woda ciepła - 1,0 m³ x np. 6,90 zł brutto

4.w przypadku wzrostu cen za świadczenia dodatkowe wymienione w § 4 ust. 3 niniejszej umowy wynajmujący ma prawo zmiany stawek oraz wysokości opłat miesięcznych wyliczonych w oparciu o ich nową wysokość. Zmiana w/w stawek w związku z tym zmiana wysokości opłat miesięcznych za świadczenia dodatkowe nie wymaga wypowiedzenia warunków umowy. O zmianach tych Wynajmujący zawiadamia Najemcę na piśmie, podając termin ich obowiązywania. Powyższe nie dotyczy zmian podatku VAT

lub

Pkt 1b) Najemca zapłaci Wynajmującemu czynsz w wysokości np. 900 zł netto, który pokrywa również koszty zużywanej energii elektrycznej. Do kwoty czynszu zostanie doliczony VAT zgodnie z przepisami prawa.

Wynajmujący w każdym miesiącu wystawia fakturę VAT wszystkim najemcom lokali, na której wymienione są w oddzielnych pozycjach czynsz i opłaty za poszczególne media.

Zamek ... stosuje stawkę podatku VAT właściwą dla danej usługi tj. zwolnioną z podatku VAT dla usługi najmu lokali mieszkalnych, 23% VAT w przypadku najmu lokali użytkowych. 8% za zimną wodę i śmieci 23% za energię elektryczną, cieplną i ciepłą wodę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Zamek ... wystawiający faktury VAT za wynajem lokali mieszkalnych i użytkowych prawidłowo opodatkowuje opłaty za media, tj. wg stawki właściwej dla danej usługi?

Zdaniem Wnioskodawcy, z umowy najmu zawartej pomiędzy wynajmującym a najemcą wynika, że opłaty za media są regulowane przez najemcę na rzecz wynajmującego w sposób odrębny od czynszu, co oznacza, że nie powinny być ujmowane do podstawy opodatkowania jako składniki czynszu z tytułu najmu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W konsekwencji najem lokali stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Według art. 29 ust. 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W świetle art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury – art. 106 ust. 4 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi albo zwolnienie od podatku.

I tak, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że ze zwolnienia od podatku VAT korzysta czynność najmu lokali o charakterze mieszkalnym wyłącznie na cele mieszkaniowe. Usługi w zakresie wynajmowania lokali o charakterze niemieszkalnym wynajmowane na cele prowadzonej działalności gospodarczej nie korzystają ze zwolnienia od podatku, opodatkowane są natomiast stawką podatku w wysokości 23%.

Należy zauważyć, iż umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeksu cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz, przy czym – jak wynika z § 2 tego samego artykułu – czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub w świadczeniach innego rodzaju.

A zatem umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę. Podstawową usługą świadczoną na rzecz najemcy jest natomiast usługa najmu. W przypadku najmu lokali ustawodawca nie zdefiniował, jakie koszty wynajmującego mieszczą się w pojęciu „czynszu”, a obciążenie nimi najemcy zależy wyłącznie od zawartej umowy.

W sytuacji, gdy korzystający z lokalu (pomieszczenia użytkowego) nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowiące element świadczenia należnego z tytułu umowy najmu lokalu stanowią wraz z czynszem obrót, w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usług najmu.

Zgodnie z powołanymi wyżej przepisami kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Pojęcie kwoty należnej (obrotu) z tytułu sprzedaży należy łączyć z pojęciem wynagrodzenia czy zapłaty, które jest sprzedawcy należne z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29 ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia usługi. Przepis art. 73 Dyrektywy posługuje się pojęciem zapłaty (wynagrodzenia), którą dostawca lub świadczący usługę otrzymał lub ma otrzymać, a ustawodawca polski stanowi o obrocie, którym jest kwota należna z tytułu sprzedaży. Mimo różnic w nazewnictwie należy uznać, że pojęcia te sobie odpowiadają.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług nie zawiera odrębnego uregulowania stanowiącego odpowiednik art. 78 Dyrektywy. Ustawodawca krajowy nie sprecyzował, jakie elementy należy uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania, tak jak to uczynił ustawodawca wspólnotowy, uznając za wystarczające wskazanie ogólnej definicji podstawy opodatkowania. Nie oznacza to jednak, jakoby wszelkich dodatkowych kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług nie należało uwzględniać w podstawie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak już powyżej wskazano, ogólne określenie podstawy opodatkowania w art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług odpowiada uregulowaniu wspólnotowemu z art. 73 i art. 78 Dyrektywy. W konsekwencji zapis ten winien stanowić wskazówkę interpretacyjną przy dokonywaniu wykładni polskich przepisów regulujących ustalanie podstawy opodatkowania.

Wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy, z uwzględnieniem treści unormowań Dyrektywy jest w pełni uzasadniona i zapewnia prawidłową interpretację tego przepisu.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca posiada lokale mieszkalne w budynku zabytkowym niemieszkalnym, w którym prowadzona jest również działalność statutowa oraz lokale użytkowe w budynku zabytkowym i niezabytkowym. Wnioskodawca posiada podpisane umowy z najemcami lokali.

Umowy najmu z najemcami lokali mieszkalnych zawierają następujący zapis dotyczący opłat jakie najemca jest zobowiązany uiszczać wynajmującemu. Najemca opłaca czynsz za najem lokalu. Oprócz czynszu, Najemca jest obowiązany do uiszczania opłat za energię elektryczną, energię cieplną (CO), zimną i ciepłą wodę, wywóz śmieci oraz inne świadczenia wg stawek określonych w odrębnych przepisach, a w razie braku takich przepisów, wg rzeczywistych kosztów uzyskania tych świadczeń.

Umowy najmu z najemcami lokali użytkowych zawierają następujący zapis dotyczący opłat jakie najemca jest zobowiązany uiszczać wynajmującemu: Czynsz miesięczny. Oprócz czynszu, Najemca w tym samym terminie obowiązany jest uiszczać Wynajmującemu opłatę za świadczenia dodatkowe: centralne ogrzewanie, energia elektryczna, wywóz nieczystości stałych, zużycie wody i ścieki.

Wynajmujący w każdym miesiącu wystawia fakturę VAT wszystkim najemcom lokali, na której wymienione są w oddzielnych pozycjach czynsz i opłaty za poszczególne media.

Zamek ... stosuje stawkę podatku VAT właściwą dla danej usługi tj. zwolnioną z podatku VAT dla usługi najmu lokali mieszkalnych, 23% VAT w przypadku najmu lokali użytkowych, 8% za zimną wodę i śmieci, 23% za energię elektryczną, cieplną i ciepłą wodę.

Zatem, jeżeli z zawartej umowy najmu, jak wskazał Wnioskodawca, wynika, że oprócz czynszu najmu, najemca ponosi również opłaty za media (energia elektryczna, woda, ścieki), związane z konkretnym pomieszczeniem, oznacza to, że do podstawy opodatkowania winny być wliczane także koszty dodatkowe, bezpośrednio związane z zasadniczą usługą najmu, tj. koszty mediów, którymi Wnioskodawca obciąża najemcę w związku ze świadczeniem usługi najmu.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż wydatki za media stanowiące obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, są opodatkowane stawką właściwą dla świadczonych usług najmu. Świadczenia te są bowiem nierozerwalnie związane z usługą najmu, jako konieczne do korzystania z lokalu mieszkalnego lub użytkowego, mające w stosunku do niej charakter poboczny.

Jak wskazano wyżej, z treści art. 29 ust. 1 ustawy wynika, że podstawą opodatkowania jest obrót. Zaś obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. W związku z powyższym, kwota należna obejmuje wszystkie koszty związane z usługą najmu, kształtujące w efekcie kwotę żądaną od nabywcy.

Zatem, w ocenie organu, nie można sztucznie wyodrębniać z usługi najmu lokalu, pewnych czynności tylko w tym celu, aby opodatkować je wg innych stawek VAT niż usługa podstawowa. Do takiego postępowania nie uprawniają cyt. wyżej przepisy definiujące podstawę opodatkowania i obrót. W przypadku, gdy dany podmiot świadczy usługę, stanowiącą w istocie jedno, niepodzielne świadczenie, to wówczas nie jest dopuszczalne dzielenie tej usługi na części i dokonywanie „refakturowania” jej poszczególnych elementów.

Przedmiotem świadczenia na rzecz najemców jest – jak wskazano we wniosku – usługa najmu pomieszczeń mieszkalnych i użytkowych, a koszty dostawy mediów są elementem tej usługi. Jedynie w przypadku usługi najmu lokali mieszkalnych gdy wynajmujący ma zawartą umowę bezpośrednio z dostawcą energii elektrycznej, wówczas do podstawy opodatkowania nie należy wliczać wartości zużytej energii.

Zatem, na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, w sytuacji, gdy korzystający z pomieszczenia nie ma zawartej umowy bezpośrednio z dostawcą mediów, wydatki za media stanowią wraz z czynszem obrót z tytułu świadczenia usług najmu. Tym samym, opłaty za media podlegają opodatkowaniu stawką właściwą dla świadczonych usług najmu.

Jednocześnie w tym miejscu należy zwrócić uwagę, iż stawka podatku VAT w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie zaistniałego stanu faktycznego, zależeć będzie od charakteru najmu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż odsprzedaż mediów (centralne ogrzewanie, energia elektryczna, wywóz nieczystości, zużycie wody i ścieków) najemcom lokali użytkowych, nie może stanowić odrębnego od usługi najmu przedmiotu opodatkowania. Tym samym brak jest podstaw do zastosowania preferencyjnej stawki VAT.

Wobec powyższego, należy uznać, iż Wnioskodawca winien wystawiać najemcom pomieszczeń użytkowych faktury VAT ze stawką 23%, przy czym podstawa opodatkowania powinna obejmować również wszystkie związane z tytułem najmu opłaty, tj. centralne ogrzewanie, energia elektryczna, wywóz nieczystości, zużycie wody i ścieków.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe. Zatem usługa najmu lokalu na cele mieszkaniowe będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT. Tym samym nie znajdą zastosowania stawki właściwe dla poszczególnych elementów (media) czynszu, bowiem w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z refakturowaniem. W przypadku natomiast usługi najmu lokali mieszkalnych w sytuacji gdy wynajmujący ma zawartą umowę bezpośrednio z dostawcą energii elektrycznej, jest oczywistym, że podstawa opodatkowania usługi najmu nie obejmuje wartości zużytej energii.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.