INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 17 czerwca 2011 r. (data wpływu 27 października 2011 r.), uzupełniony w dniu 13 stycznia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku i obowiązku udokumentowania udzielonych pożyczek - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2011 r. został złożony wniosek uzupełniony w dniu 13 stycznia 2012 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku i obowiązku udokumentowania udzielonych pożyczek.

W złożonym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi samodzielną działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. W 2011 r. jest zobowiązany do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, którą ma zamiar prowadzić w następnych latach podatkowych. Od dochodu uzyskanego z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawca zobowiązany jest do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych według 19% stawki podatku. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych opłacane są kwartalnie. Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. W 2009 r. na podstawie umowy ustnej Wnioskodawca udzielił osobie fizycznej pożyczki w kwocie 25000,00 zł, która została wypłacona z rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. W 2009 r. „pożyczkodawca zwrócił stronie jedynie kwotę 12.000,00 zł”. W dniu 7 lipca 2011 r. Wnioskodawca wystąpił do Sądu Rejonowego w (…)z pozwem o zapłatę, żądając jednocześnie odsetek ustawowych za okres od dnia 27 października 2009 r. do dnia zapłaty długu. W dniu 1 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca popisał umowę pożyczki z przedsiębiorcą prowadzącym samodzielną działalność gospodarczą, w ramach której udzielił pożyczki w kwocie 30.000,00 zł na okres od dnia 1 sierpnia 2011 r. do dnia 30 listopada 2011 r., wskazując, iż jest ona oprocentowana w wysokości 4,50% w stosunku rocznym. Pożyczka została także wypłacona z rachunku bankowego prowadzonego dla celów związanych z działalnością gospodarczą. Pożyczkobiorca spłacił pożyczkę do dnia 20 października 2011 r., strony umowy ustaliły należne odsetki w kwocie 284,80 zł, które Wnioskodawca otrzymał w dniu 24 października 2011 r. w kwocie 230,80 zł, po potrąceniu przez pożyczkobiorcę jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych podatku zryczałtowanego w kwocie 54,00 zł, ustalonego według stawki podatkowej w wysokości 19%. W ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Urząd Miejski w (…), do dnia złożenia niniejszego wniosku, nie figuruje wpis, że w zakres prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wchodzi wykonywanie usług finansowych w zakresie udzielania pożyczek osobom fizycznych lub podmiotom gospodarczym. Wnioskodawca nie wyklucza, iż będzie udzielał następnych pożyczek środków pieniężnych, ustalając w zawartych umowach należne oprocentowanie umowne.

W uzupełnieniu wniosku w zakresie podatku od towarów i usług Wnioskodawca wskazał, że ustna umowa pożyczki została zawarta w dniu 8 lipca 2009 r. na okres do dnia 26 października 2009 r. Z tytułu zawartej umowy nie zostało ustalone wynagrodzenie. Pożyczkobiorca nie został zobowiązany do zapłaty odsetek umownych z tytułu udzielonej pożyczki. Zwrócona w dniu 26 października 2009 r. kwota 12.000 zł stanowiła wyłącznie część należności głównej. Osoba fizyczna, na rzecz której została udzielona pożyczka nie żądała wystawienia faktury VAT.

Ponadto Wnioskodawca nie dokonywał klasyfikacji udzielonych pożyczek, aczkolwiek mając za podstawę treść rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) jest zdania, że udzielanie przez Wnioskodawcę pożyczek powinno być sklasyfikowane pod symbolem PKWiU 65.23.10 – Usługi finansowe gdzie indziej nie sklasyfikowane.

Wyrokiem z dnia 14 listopada 2011 r. Sąd Rejonowy zasądził od pożyczkobiorcy z tytułu zawartej w dniu 8 lipca 2009 r. umowy pożyczki kwotę 13.000 zł tytułem zwrotu pozostałej części należności wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 26 października 2009 r. Ponieważ pożyczkobiorca nadal uchyla się od zapłaty długu, Sąd w dniu 29 grudnia 2011 r. nadał wyrokowi tytuł wykonawczy, a Wnioskodawca w dniu 9 stycznia 2012 r. skierował go do Komornika Sądowego celem wyegzekwowania długu.

Wykonywane przez Wnioskodawcę od roku 2009 r. czynności polegające na udzielaniu pożyczek ze środków finansowych zgromadzonych w ramach prowadzonej samodzielnej działalności gospodarczej, nie stanowi działalności zarobkowej, działalności usługowej prowadzonej we własnym imieniu w sposób zorganizowany i ciągły. W działalności gospodarczej prowadzonej przez Urząd Miejski nie figuruje do dnia sporządzenia pisma wpis, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie udzielania pożyczek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca, jako podatnik VAT czynny, ma obowiązek udokumentowania kwoty odsetek umownych uzyskanych z tytułu udzielenia pożyczki osobie fizycznej lub podmiotowi gospodarczemu fakturą VAT, wskazując w niniejszej fakturze VAT, iż wykonana usługa jest zwolniona z podatku od towarów i usług, zaewidencjonowania faktury VAT w ewidencji prowadzonej dla podatku od towarów i usług oraz wykazania uzyskanego z tego tytułu obrotu ze sprzedaży usług finansowych w deklaracji dla podatku od towarów i usług za dany miesiąc rozliczeniowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest fakt, iż podatnik w ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Urząd Miejski nie dokonał wpisu, iż wykonuje usługi finansowe w zakresie udzielania pożyczek. Należy zauważyć w niniejszej sprawie, iż obie pożyczki udzieliła strona z rachunku bankowego związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą. Reasumując powyższe należy uznać, iż Wnioskodawca jako podatnik VAT czynny ma obowiązek udokumentowania kwoty odsetek umownych uzyskanych z tytułu udzielenia pożyczek osobie fizycznej lub podmiotowi gospodarczemu fakturą VAT, wskazując w niniejszej fakturze VAT, iż wykonana usługa na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług jest zwolniona z podatku od towarów i usług, spoczywa na nim obowiązek zaewidencjonowania niniejszej faktury VAT w ewidencji prowadzonej dla celów dla podatku od towarów i usług oraz wykazania uzyskanego z tego tytułu obrotu ze sprzedaży usług finansowych w deklaracji dla podatku od towarów i usług za dany miesiąc rozliczeniowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 534 ze zm.), opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak wynika z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określaną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „zamiar”. Zgodnie z definicją zawartą we „Współczesnym słowniku języka polskiego” (Wydawnictwo Langenscheidt, Warszawa 2007 r.), „zamiar” oznacza „intencje zrobienia czegoś, zamysł, plan, projekt, chęć”. Zatem przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje okres wykonywania czynności (tydzień, miesiąc, rok), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie w ramach działalności producenta, handlowca lub usługodawcy.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast zgodnie z art. 146a pkt 1 cyt. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Zarówno w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do niej przewidziano możliwość zastosowania obniżonych stawek podatku, a nawet zwolnień od podatku.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r., zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.

W załączniku tym w poz. 3 wymieniono sklasyfikowane w PKWiU Sekcja J ex (65-67) Usługi pośrednictwa finansowego, z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.

Ustawodawca w objaśnieniach do załącznika wskazał, że zamieszczenie oznaczenia „ex” przy grupowaniu PKWiU oznacza, że zwolnienie dotyczy tylko danej usługi z danego grupowania.

Z kolei z dniem 1 stycznia 2011 r. weszła w życie ustawa z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 226, poz. 1476). Przepisy nowelizacji wprowadzają do ustawy art. 5a w następującym brzmieniu towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne i jednocześnie uchylają załącznik nr 4 do ustawy, zawierający wykaz usług zwolnionych od podatku i przenoszą uregulowania dotyczące tej tematyki do treści ustawy.

Na mocy obowiązującego od dnia 1 stycznia 2011 r. przepisu art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług, zwalnia się od podatku są usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

W myśl art. 43 ust. 13 cyt. ustawy w ww. brzmieniu, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Ponadto, zgodnie z zapisem art. 43 ust. 15 cyt. ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.

W przeciwieństwie zatem do stanu prawnego obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r., zgodnie z którym wyznaczenie zakresu zwolnienia usługi z opodatkowania podatkiem od towarów i usług następowało poprzez zidentyfikowanie usługi (czynności) w klasyfikacji statystycznej (PKWiU), w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r. zwolnienie określone w powyższych przepisach ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, co oznacza, że zwolnieniu od podatku podlega określony rodzaj usług wykonywanych przez ściśle zdefiniowany krąg podmiotów, wykonujących te usługi. A zatem od 1 stycznia 2011 r. przy określaniu zakresu zwolnień, które dotychczas były ujęte w załączniku nr 4, odstąpiono od ich identyfikacji przy pomocy klasyfikacji statystycznych, określając ich zakres z wykorzystaniem treści przepisów prawa unijnego i krajowego i orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE.

Z kolei zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2011 r. podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z dniem 1 kwietnia 2011 r. do ww. przepisu dodano zastrzeżenie w postaci ust. 1a.

Stosownie do art. 106 ust. 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca będący podatnikiem VAT czynnym, w dniu 8 lipca 2009 r. udzielił osobie fizycznej nieoprocentowanej pożyczki w kwocie 25.000 zł. W 2009 r. pożyczkobiorca zwrócił jedynie 12.000 zł, w związku z czym w lipcu 2011 r. Wnioskodawca wystąpił na drogę postępowania sądowego. Z kolei w dniu 1 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca udzielił na rzecz przedsiębiorcy pożyczki w kwocie 30.000 zł na okres do dnia 30 listopada 2011 r. Pożyczka została spłacona do dnia 20 października 2011 r., zaś należne odsetki w dniu 24 października 2011 r. Pożyczki zostały udzielone z rachunku prowadzonego dla celów związanych z działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie posiada w zakresie działalności gospodarczej wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej, wyszczególnionego tego rodzaju usług. Ponadto Wnioskodawca nie wyklucza, iż będzie udzielał następnych pożyczek, ustalając w zawartych umowach należne oprocentowanie umowne.

Istota umowy pożyczki została zawarta w art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z ww. przepisem, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. W wyniku spełnienia świadczenia przez dającego pożyczkę, określone przedmioty majątkowe stają się własnością biorącego pożyczkę. Zasilają one jednak tylko czasowo majątek biorącego pożyczkę, który obowiązany jest do zwrotu, tj. do przeniesienia na drugą stronę własności tej samej ilości pieniędzy albo rzeczy tego samego rodzaju.

Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, wskazać należy, że czynność udzielenia pożyczek pieniężnych podlegających oprocentowaniu, spełnia definicję zawartą w art. 8 ust. 1 ww. ustawy można bowiem zidentyfikować beneficjenta świadczenia, którym będzie pożyczkobiorca, mogący korzystać z kapitału udostępnionego przez pożyczkodawcę. A zatem czynność ta stanowi odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Udzielanie pożyczek przez podatnika podatku od towarów i usług spełnia przesłanki uznania tych czynności za podlegające opodatkowaniu, niezależnie od częstotliwości i celu ich udzielenia, czy statusu nabywcy. Udzielanie bowiem pożyczek przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą, można identyfikować i zaliczać do zawodowej płaszczyzny jednostki, a więc uznać za rodzącą obowiązki w podatku od towarów i usług, nawet gdy czynności te nie znajdują się w jej zakresie przedmiotowym. Bez znaczenia pozostaje fakt, iż tego rodzaju czynności nie są objęte wpisem do ewidencji działalności gospodarczej, prowadzonej na podstawie odrębnych przepisów.

Zauważyć należy, że jak wynika z wniosku z tytułu udzielonej przez Wnioskodawcę w lipcu 2009 r. pożyczki nie zostało ustalone wynagrodzenie. A zatem z tytułu wykonanej czynności nie wystąpi obrót w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, którym w przypadku usług polegających na udzielaniu pożyczek są odsetki od udzielonej pożyczki. Skoro zatem Wnioskodawca udzielił nieoprocentowanej pożyczki, uznać należy, że wyświadczył usługę nieodpłatnie.

Zgodnie z ustawą o podatku od towarów i usług, usługi o charakterze nieodpłatnym, jako niemieszczące się w zakresie opodatkowania tym podatkiem – nie podlegają co do zasady opodatkowaniu tym podatkiem. Od zasady tej określono jednak wyjątki, zgodnie z którymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega również świadczenie usług mniemające charakteru odpłatnego.

Na mocy obowiązującego w 2009 r. brzmienia art. 8 ust. 2 powołanej ustawy, nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne świadczenie usług.

Mając powyższe na uwadze jak również przedstawiony opis stanu faktycznego, wskazać należy, że udzielenie przez Wnioskodawcę w 2009 r. nieoprocentowanej pożyczki (a więc bez określania odsetek umownych stanowiących wynagrodzenie z tytułu dokonanej czynności) nie wypełnia dyspozycji art. 8 ust. 2 ustawy, zatem stanowi czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z tych też względów Wnioskodawca nie tylko nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT dokumentującej wykonaną czynność, lecz także nie ma obowiązku zaewidencjonowania czynności w ewidencji dla celów podatku od towarów i usług i wykazania jej w deklaracji dla tego podatku.

Z uwagi na powyższe za nieprawidłowe należy uznać stanowisko wyrażone we wniosku, iż z tytułu udzielonej w 2009 r. pożyczki Wnioskodawca jest zobowiązany udokumentować „kwoty odsetek umownych” fakturą VAT z zastosowaniem zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Z kolei odnosząc się do udzielonej w 2011 r. z rachunku prowadzonego dla celów związanych z działalnością gospodarczą oprocentowanej pożyczki na rzecz podmiotu gospodarczego, mając na uwadze powołane przepisy prawa uznać należy, że przedmiotowa czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stanowiąc odpłatne świadczenie usług. Przedmiotowa czynność, jak słusznie zauważył Wnioskodawca, korzysta jednak ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, przysługującego na mocy art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z uwagi na to, że usługa świadczona była na rzecz podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność gospodarczą, Wnioskodawca winien udokumentować świadczenie - stosownie do treści art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług - fakturą VAT. Ponadto odsetki od pożyczki powinny zostać także zaewidencjonowane w rejestrze sprzedaży i wykazane w deklaracji dla podatku od towarów i usług za dany miesiąc rozliczeniowy, w którym powstał obowiązek podatkowy z tytułu dokonanej czynności.

Uwzględniając powyższe wskazać należy, że stanowisko Wnioskodawcy w kwestii obowiązku wystawienia, z tytułu udzielenia w dniu 1 sierpnia 2011 r. oprocentowanej pożyczki pieniężnej, faktury VAT z wykazanym zwolnieniem od podatku oraz konieczności zaewidencjonowania zdarzenia w ewidencji dla celów podatku od towarów i usług oraz wykazania w deklaracji podatkowej należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii związanej z ustaleniem podstawy opodatkowania z tytułu udzielonej pożyczki jak również określenia momentu powstania obowiązku podatkowego.

Oceniając zatem całościowo przedstawione stanowisko (mimo jego podzielenia w części dotyczącej czynności dokonanej w 2011 r.) uznać je należało za nieprawidłowe z uwagi na fakt niepodzielenia stanowiska Wnioskodawcy w części dotyczącej opodatkowania czynności dokonanej w 2009 r.

Końcowo informuje się, że zagadnienie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych, zostanie zawarte w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87-100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.